Geschreven door Yvonne Daalhuyzen

Het besluit is gevallen. Hardwell gaat naar de 'professionel'.

Bepakt en bezakt met spulletjes ga ik zenuwachtig op pad. Nu gaat het echt gebeuren. Nog nerveuzer dan ik, stapt Hardwell de trailer uit, als we bij de prof zijn gearriveerd. Ik praat aan één stuk door en de zenuwen gieren door mijn lijf. Hardwell dribbelt wat links en rechts, kijkt om zich heen en gilt naar alles wat beweegt. Die arme jongen weet niet wat hem overkomt. Kom op, kop d'r veur... Dit is goed voor hem. Hardwell gaat in opleiding!

De prof neemt hem van me over en we gaan naar de binnenbak. Ze longeert hem linksom en rechtsom. Ze vraagt niks van hem en observeert hem van top tot teen. Wat kan hij, wat doet hij... prima. We krijgen het voor elkaar Yvon! Misschien kun je zelfs aan het eind van de week nog op hem rijden... mijn hart maakt een sprongetje... zou het echt???

Maar dan krijg ik de volgende dag bericht. Hij is boos, heel boos! Woedend en tierend gaat hij tekeer. Er valt geen land mee te bezeilen en heeft inmiddels alles kapot getrokken. Als ze dichter bij komen, kunnen ze ook nog eens een haal verwachten. Het is voorbij, ze krijgen hem te pakken en zetten hem terug op stal.

Ze berichten me. Dit is niet goed... helemaal niet goed.

Dit is de eerste keer dat iemand anders hem zo meemaakt. Nee... de prof snapt heel goed, waarom ik eraf gevallen ben. Thuis ben ik in alle staten. Wat is er gebeurd? Heeft iemand zich pijn gedaan?? Dit is niet goed... Vragen en twijfels komen naar boven, heb ik een goed besluit genomen?

De prof vertelde me dat hij zijn tong vrijwel meteen over het bit gooide en totaal geen druk kon verdragen. Wat een ellende, mijn hart breekt. Het ging bij mij zo goed! Ik begin te twijfelen. Is het goed voor Hardwell, komen er geen ongelukken? Ben ik niet de beste voor hem?

De volgende dag ga ik naar hem toe en longeer hem zoals ik het doe. Hij krijgt een ander bitje in. Een simpel gebroken bitje. Een bitje, die ik niet goed genoeg vond voor mijn paard. Hij is in het begin nerveus, maar ik krijg hem kalm. Hij gaat steeds ontspannender lopen en beetje bij beetje zet ik hem meer bij. Het werkt en als van ouds zijn we weer bezig. Ik ben tevreden, mijn paard is tevreden en ik vertel hem vol trots hoe lief hij wel niet is.

Ondertussen ben ik aan het twijfelen geslagen.
Ik bespreek met vrienden de situatie en ik krijg van mijn lieve vrienden de simpele oplossing. Ga in gesprek en bespreek je twijfels en zorgen. En dat ga ik doen!

Zo gezegd, zo gedaan en heb ik de volgende dag mijn hart gelucht bij de prof. Mijn twijfels, mijn zorgen, mijn pijn. Hij is al van zo ver... Ik wil niet dat het kapot gaat.

We hebben fijn gepraat. Ze vertelde mij mijn zwakke punten en vertelde me ook wat voor invloed dat op Hardwell had.

Ik was te lief. Ik was te zoetsappig en Hardwell heeft een duidelijke leider nodig. Natuurlijk mocht ik hem ook weer meenemen als ik twijfelde aan haar. Dat was geen punt. Ze stond open voor alle opties.

Maar ik heb er over nagedacht. En ja... ze heeft gelijk. Toen ik hem op stal zag staan, vol vrolijkheid en rust, alsof hij eindelijk blij was dat hij zelf het heft niet in handen hoefde te nemen, besefte ik dat ik inderdaad te lief was voor hem. Hij mocht van mij niet alles, maar ... Ik was zeker te lief. Nu hoef ik hem ook niet te slaan, laat dat duidelijk zijn, maar gewoon wat duidelijker. Hier is hier en hier is niet daar.

Dat is, denk ik, de beste omschrijving... duidelijkheid. daar hebben paarden baat bij. Ik ben zijn vriend, maar ook zijn leider. En dat ben ik af en toe wel vergeten. Hoe vaak ik dat wel niet zeg tegen anderen. Nu ben ik betrapt op hetzelfde. Ik schaam me diep.

De volgende dag krijg ik bericht. Het ging super!!! Hij heeft braaf zijn rondje gelopen en er kon druk op zijn bit gezet worden. Ze gaat door. Morgen erop....

Deel 3: Buiten leven de katten

De (poezen) pil werkt soms niet. En het bewijs daarvoor heet: Kareltje.

Ja, lieve mensen, wij doen echt ons best om op een verantwoorde manier met de poezen en katers om te gaan die op ons erf horen. Of katten die toevallig aan komen lopen en besluiten te blijven...

Want er wordt wat gescharreld door de katten op het platteland.
Dit 'scharrelen' kunt u letterlijk en figuurlijk nemen.

Je kostje bij elkaar scharrelen
Letterlijk: scharrel, scharrel, scharrel, waar staat toevallig nog een volle voerbak, of aai, aai, tegen je been, "Toe heeft u nog wat eten voor mij, ik ben maar een zielige zwerfkat..."  Dat laatste is een leugen(tje) van de onbekende kat in kwestie, want voor alle katten in de omgeving wordt, naar mijn weten, prima gezorgd.

Maar de buiten-leef-katten zijn slimmer dan menigeen denkt en weten precies bij welke boerderij je goedkope brok krijgt, en bij welke lieve bewoonster je na lang zeuren een lekker maaltijd zachte brok kan verorberen. Her en der ook een lekker muis vangen in het veld of achter een schuurtje en het kattenleven is goed.

Een echte scharrel
 'Scharrelen' is figuurlijk genomen ook een feit. Zodra er ergens een poes krols is, zijn het ware feesten op het erf. Vooral 's nachts en vooral onder het slaapkamerraam.

En zo werd dus Kareltje geboren, samen met broertjes en zusjes die inmiddels bij andere eigenaren zijn. Kareltje was niet bepaald gepland. De betreffende poes kreeg iedere week keurig op tijd de pil, verstopt in een heerlijke zachte kattenbrok.  Jammy, jammy en lik, lik en weg was de maaltijd, inclusief pil.

Maar de pil werkt dus niet altijd.... 

Nu, we zullen het maar eerlijk bekennen.  Kareltje is het mooiste en liefste katertje ooit.  Hij zal keurig worden gecastreerd zodat ie niet te veel aan de wandel gaat.  Maar ja hè, dat bepalen de buiten-leef-katten hier zelf.  
Want scharrelen is een leuke bezigheid.

Een mooie zomer? Misschien zullen velen daar zo over denken. Lekker warm, terrasjes pakken, festivals lopen, op strandje zonnebakken....
"Genieten joh!", zeiden die 'velen' tegen mij.  Maar dat is moeilijk als paardenmens. Voor ons waren vooral de heetste dagen namelijk topsport.  In de hitte zorgen dat de paarden niet bezwijken, dat ze nog wat te eten hebben terwijl er geen sprietje gras meer staat, evenementen afzeggen, de strijd tegen vliegen en horzels en vooral: hopen op een beetje koeler weer en een flinke regenbui....

Als je paarden houdt, of van paarden houdt, is het toch wel even andere koek dan wanneer je die zorgen niet hebt. 

Gelukkig hebben onze paarden de hitte goed doorstaan en onze woestijnen zullen hopelijk weer snel veranderen in een groene zee van gras.

Wij wensen iedereen een mooie na-zomer toe.

Gedeelde zorg is halve zorg, dus deel gerust je ervaringen met ons.

Gedicht door Godart Bosmans

Vakantiekaartjes, vakantiekiekjes, sms-jes, een whatsappje of een instagram-story, zijn leuke gebaren om te versturen aan een dierbare.
Maar wil je eens echt iets bijzonder versturen aan een (paarden)mens die je lief hebt?

Mindfuldrawing stuurde deze mooie kunstkaart naar ons "De band van de liefde" van twee paarden, twee zwanen en twee hazen. 

Uniek, origineel en te koop via Etsy.

Paarden ruiken de dageraad
hopend dat ze komt, niet te laat

Ze zijn hun bazinnetje zo gewoon
stellen zich op hun mooiste tentoon

Nog maar net in het vizier
en de paardjes bewegen al van 't vertier

Ze is er altijd, door weer of wind
ze is de paarden altijd goedgezind

Mochten de paarden kinderen zijn
dan zou zij hun moeder zijn

Hoe enthousiast  ik was om te beginnen, zo enthousiast ben ik nu, om vooral NIET te beginnen.

Want ja, blijkbaar doe ik me vooral groter voor, dan dat ik ben.

Ik heb een fantastisch paard. Echt! Zo één waarvan elk persoon op de wereld (ook geen paardenkenner) zegt: Zooo…WAUWWW  dat is een mooie..

Ja zeker.. echt een mooie ja.

Maar ook een mooie felle! Een 'kracher', zoals we dat in het Duits zeggen. Een talentvol paard, een paard wat in de ring thuis hoort..  Zo een , waarvan je weet… Deze verschijning gaat het maken!! Jaja.. en daar ben ik zijn baasje van..

Maar het heeft ook zijn keerzijde, want zijn temperamentvolle karakter is toch echt niet voor iedereen weggelegd. Deze kracher is er een, die eigenlijk in professionele handen thuis hoort. Ja… zeker als hij ook nog uitgebracht moet gaan worden.

Je moet hem zien als een heftig geval waar alle energie doorheen stroomt en dat alleen de professionele ruiter er voor kan zorgen dat  die energie netjes omgezet wordt in zijn lijf, waardoor hij bijvoorbeeld veel impuls laat zien. Dat hij zijn energie goed benut.

Want als je dat niet doet, dan stroomt zijn energie naar buiten en dan is er geen land meer mee te bezeilen. Dan ziet hij spoken, dan weet hij niet meer waar hij het zoeken moet, hij ziet alles, hij gilt alles bij elkaar en ziet jouw, als eigenaar, dan niet meer staan.  En dan zit je er nog niet eens op!

Of hij altijd zo is geweest?? Ja/Nee. Hij heeft de vorige eigenaar ( een zeer doorgewinterde en gerenommeerde paardenfokker) een gebroken been geslagen. En om te weten welk vlees we in de kuip hebben: hij heeft mij van zn rug geworpen en mij 6 nekwervels laten breken. ( Over mijn val, van het hoe en waarom vertel ik later.) Voor nu is het belangrijk om alles, voor nu, weer op de rails te krijgen)

Afijn... we hebben dus wel met een gecompliceerd paardje te maken.  Maar toch hè….ik vind het allemaal een beetje oneerlijk en vooral kort door de bocht.

Want vanaf het begin zag ik een heel erg gevoelig paardje . Een paard wat zich niet begrepen heeft gevoeld, een paard wat niet over zich heen laat lopen en een paard wat zich niet goed kan uiten.  En Dat zijn toch de dingen die ruzie maken als ze in 1 lijf zitten. Ik zie frustratie, pijn en verdriet.

Ik zag het, toen hij mij voor de eerste keer opviel. Ik zag het op de manier hoe hij zich manifesteerde.  Ik zag het hoe hij reageerde. Zijn oogopslag, zijn angsten.

En daarom viel ik voor hem. Ik zag zijn prachtige karakter onder al zijn ellende. Het trotse, het zachtaardige. 
En het vertrouwen die hij mij gaf, naarmate ik met hem bezig ging, bevestigde mijn gevoel. Nee.. hij is niet mild nee… maar tegelijkertijd is het een zacht ei die gewoonweg niet begrepen wordt.

Bij mij thuis is het een lulletje rozenwater. Een sul, een knuffel.. elk kind loopt naar hem toe en knuffelt hem uitgebreid, wat hij ook maar al te graag toelaat. Want wat is hij daarin veranderd!  Zachtaardig… vol liefde..

Maar op zijn rug en op vreemd terrein verandert hij weer in een sterk, trots en wild paard.

Ondanks alles is hij voor mij nog steeds de wereld ik voor hem. Ik longeer hem helaas  onregelmatig ( ik ben nog herstellende), ik stap er soms ook op. Dat vertrouwen heb ik in hem. En hij in mij, maar dat was het dan ook. Daar blijf ik steken. Hij moet opnieuw aan de hulpen komen, want hij was nog niet helemaal bevestigd en de hulpen zijn naar de achtergrond verdwenen.

Niet goed dus voor ons samenwerkingsverband. Niet goed om zo weer opnieuw te beginnen.

Dus ja.. we hebben een professionele hand nodig. Iemand die hem begrijpt iemand die mij begrijpt. Iemand die Hardwell net even verteld hoe het ook alweer moest. Iemand die mij verteld dat het oké is. Iemand die Hardwell weer het vertrouwen geeft, iemand die mij weer vertrouwen geeft.

Maar dan rijst de vraag meteen op? Bestaat zo'n iemand wel? Die Hardwell snapt ÉN mij erbij?? Ik kraak mijn hersens om het juiste te doen voor hem, voor mij, voor ons beide…  want wat is juist? Hoe kom je weer met frisse zin op je paard? Doe je dat alleen of toch met behulp van een prof. Wanneer en waar haal je het lef vandaan na alles wat je hebt meegemaakt? Hoe hebben jullie dat gedaan en hoe is jullie dat bevallen?

wordt vervolg ....

Geschreven door: Yvonne Daalhuyzen

Vervolg van Buiten leven de katten 1 en 2.

De vraag is eigenlijk altijd of jij samenleeft met katten of dat de katten hun eigen leven leiden, toevallig met jou. Katten staan er namelijk om bekend dat ze geheel hun eigen gang gaan. In tegenstelling tot bijvoorbeeld honden, die zich volledig aanpassen aan de levensstijl van hun baasje, lijkt het bij katten eerder op het omgekeerde. Lees en oordeel zelf.

Wederzijdse belangen
Wij leven al lang en gelukkig op het platteland waar de katten al de baas waren toen wij onze wilde jaren nog doorbrachten in de stad. De katten bepalen hier grotendeels zelf waar ze gaan of staan en horen meer bij een boerderij of omgeving dan bij de mensen die daar toevallig wonen. Maar gelukkig lukte het ons om een vriendschapsband met de katten op te bouwen en elkaar te versterken. De katten waren blij met de verzorging en aandacht die ze van ons kregen, wij waren blij met hun ongediertebestrijdingswerkzaamheden.

Raamvertelling
Enige aanpassing is er echter wel altijd geweest. De katten reageerden bijvoorbeeld al heel snel op onze dagindeling. Eén moment van de dag was toch wel het allerbelangrijkste en dat was tijd rond de avondmaaltijd. Nu heb ik het niet over hun maaltijd, maar de onze. Zij hadden namelijk allang hun eten gehad. Desalniettemin, elke dag weer, klokslag half zes, verzamelden de katten zich tegenover het raam van de keuken.

Publieke tribune
Meestal zaten de katten er met hun eigen groepje. Soms namen ze vriendjes en vriendinnetjes mee en was de tribune al snel vol. Daar zaten ze dan op een rijtje op de houten picknicktafel, die buiten vlakbij het raam staat en de perfecte hoogte biedt om naar binnen te kijken. Steevast in dezelfde volgorde en altijd zonder ruzie zaten ze daar opgesteld te wachten op het moment van de dag dat ik dus de keuken inliep. Ik trok mijn keukenschort aan, knikte even naar mijn publiek en begon met koken. Acht paar ogen volgden iedere beweging die ik maakte, en soms dus wel 12 paar of zelfs 16.

The show must go on
De katten volgden mij zo intens geconcentreerd dat een muisje kon langslopen en haar tong kon uitsteken, zonder dat de katten hier op reageerden. Geen tijd voor de jacht op een muisje, want het eten dat ik aan het voorbereiden was, was vele malen interessanter. The show must go on.
Nu weet ik dat de meeste kattenliefhebbers zouden gruwelen bij het idee dat de katten restantjes mensen-eten krijgen, maar ik moet eerlijk toegeven dat hun extreme interesse in dit moment van de dag natuurlijk niet voor niets was (en is).

Marga has left the building
Daar kwam ze dan eindelijk naar buiten, met het schaaltje extraatjes voor de katten. De katten vlogen er op af, schrokten het schaaltje leeg, likten het zorgvuldig na en verlieten de setting al likkend aan hun pootjes om ergens te gaan uitbuiken. Soms was er een beetje onderlinge ruzie, maar meestal was er genoeg voor iedereen dus echte erfgevechten bleven gelukkig uit. En was er één van onze katten die zich even omdraaide naar hun baas die hen deze extraatjes had gebracht? Wat denken jullie? Dat kunnen jullie kattenliefhebbers wel raden. Nee dus.

Want iedere kattenliefhebber weet dat katten helemaal geen baas hebben, maar personeel. Ik was voor hun op dit moment van de dag hun entertainer, hun persoonlijke kok & serveerster. De katten liepen weg en gingen weer verder met hun eigen buitenleven…. Zoals zij al jaren deden.