Deze columns gaan over ‘mijn’ katten die buiten leven. Mensen vragen wel eens hoeveel katten ik nu eigenlijk heb. Vijf zeg ik dan. Maar eerlijk gezegd weet ik het niet precies.

De achtertuin van Nederland
Daar woon ik met mijn gezin. Eén van de weinige gebieden met één mens per hectare en dus veel ruimte per persoon. En nog meer per kat. Hoeveel katten iemand heeft, hangt er van af hoe je ‘eigendom’ definieert. Telt het of ze bij ons geboren zijn? Of hoeveel zorg wij voor onze katten hebben? Of welke katten hier slapen, eten en leven en vooral: zich niet laten wegjagen?

Ik vertrek
Twintig jaar geleden verhuisden wij van de grote stad naar the middle-of-no-where ergens in het noorden aan de grens met Duitsland. Nooit spijt gehad, maar het was wel even wennen. Dat moesten we ook aan de katten die in ons leven kwamen. Correctie; wij kwamen in hún leven, want zij woonden hier al. De vorige bewoonster had ze achtergelaten en dit niet aan ons verteld.

Een buurvrouw wees mij op het feit dat de katten bij de boerderij hoorden en vertelde welke drie het waren. “Hoe heten ze?”, vroeg ik nog. “Bloemkool is die grote witte. Theepot die grijze en Schilderij die met vlekken”, zei ze zonder blikken of blozen. De vorige bewoonster had namelijk kleinkinderen die af en toe op bezoek kwamen en de katten zo noemden. “Wat origineel…”, stamelde ik.

De grootste zorg
Katten horen hier dus bij de boerderijen en woon je ergens waar de katten altijd zijn, dan zijn zij dus van jou. Als je de katten die hier zijn geboren meetelt, dan zijn het er nu vijf. Moederpoes, zoontje, zusje-dochtertje, kleinkleindochtertje en zoon-man-kleinzoon.

Het zorgen voor onze katten bestaat uit eten geven, opletten op de gezondheid, maar voornamelijk de voortplanting beperken. Dat laatste is echt nodig, want katten zijn hier nog succesvoller in zichzelf vermenigvuldigen dan konijnen. En dié hebben toch echt wel een reputatie!

De dierenarts is blij met ons
We zorgen dat de poezen de pil krijgen, de katers gecastreerd worden of dat er sterilisaties plaatsvinden. Dat laatste hangt voornamelijk af van de aanbiedingen die de dierenartsen hier doen op dagen dat je korting krijgt op in meervoud aangeleverde poezen.

Ondanks deze zorg blijft het een kunst om te voorkomen dat er ieder jaar weer nestjes zijn vanwege het feit dat niet iedereen zich verantwoordelijk voelt. We komen namelijk terug op de definitie van bezit. Er lopen hier katers rond waarvan niemand weet van wie ze nu eigenlijk zijn. Dat zijn mannetjes die er niet om liegen. Bruut & brutaal en probeer ze maar eens van je erf af te jagen als een poes toch krols is geworden.

Lawaaiige feesten vinden er dan plaats, daar is Lowlands niets bij.

Gratis af te halen
Gelukkig raak je de kittens hier altijd wel weer kwijt, want iedereen zit ook met het andere probleem: je geliefde kat is een makkelijk slachtoffer van het langsrazend verkeer. Die ene auto die per uur langsrijdt, moet namelijk wel altijd even knoerthard racen.

En ineens mis je die lieve gevlekte poes of is Brutus al een tijdje niet meer langs geweest…

Buiten-leven-de katten
Nu hoor ik iedereen roepen dat de poezen binnenhouden een oplossing zou zijn voor bovengenoemde drie problemen: definitie van bezit, geboortebeperking en voorkomen van verkeersdoden. Dat klopt, maar katten hebben hier buiten ook een goed leven. Bij de stallen en in de velden is er genoeg te jagen op muizen, bomen zijn leuk om in te klimmen, bosjes om in te verdwijnen, loungestoelen om bezet te houden als het zonnetje schijnt, de hond om te pesten en de buren om wat eten te scoren.

Bovendien leven katten hier al eeuwen en hen van hun vrijheid beroven staat hier gelijk aan een boer dwingen een kantoorbaan te nemen. Uitgesloten dus.

Mijn vijf (?) katten hebben het hier goed. Bloemkool, Theepot en Schilderij leven overigens niet meer.

Wordt vervolgd.

We starten deze zomer met een Zomerfeuilleton. Een mooi ouderwets woord dat wat mij betreft mag blijven. Wat is een feuilleton? Het is een vervolgverhaal in een krant, tijdschrift of op een blog. Het woord verwijst naar het Franse woord feuille, dat blad of blaadje betekent.

De zomervakantie is een moment van rust.  De veulens zijn geboren, de merries zijn terug van hun date met de hengst, jonge paarden gaan de wei in en een hoop paarden mogen ook even op vakantie in het weiland.

Maar er zijn ook veel paarden die juist flink aan de bak moeten. En voor paardenmensen geldt eigenlijk: wij hebben nooit vakantie!

Om de zomer te vieren bieden wij een zomer-feuilleton in de vorm van een reeks columns over  Paard & omgeving. De katten op het erf, de stallen en het weiland, ongedierte etc. Het hoort er allemaal bij, of je het nu leuk vind of niet. En daarom besteden we dee zomer hier aandacht aan.  Ook uw schrijfsels zijn welkom. Of dit nu een blog, een column, een gedicht, een videootje of een lang artikel is.
Zolang het maar luchtig, lekker leesbaar, humoristisch en zonnig.

Warme groeten, PaardenColumns wenst u alvast een fijne zomer-vakantie.

Geschreven door: Yvonne Daalhuyzen

Ja leuk! Schrijven! Gelukkig kan ik nog schrijven. Het scheelde niet veel en ik was er niet meer.
Of ik alles weer kan? Nee, dat niet. Maar of ik er weer voor wil gaan? Ja absoluut!!

Laten we maar beginnen met schrijven. Want hoe leuk is het, als je kunt schrijven over alles wat met jouw passie te maken heeft ?
Meteen kruip ik achter mijn laptop en ga ik beginnen. Maar de eerste vraag doemt al op...
Waar moét ik eigenlijk  beginnen? Bij het begin? Maar wat is dan precies het begin?

Begin ik nu bij mijn verzorgpony (jaren geleden) want ja.. zo is het begonnen, of begin ik bij het einde, bij het nu? Paarden leven ook in het nu, dus dat is dan wel weer een goed idee. Maar heb ik dan wel een goed begin? 
Zie.. Het begint al goed… zucht

Laten we maar beginnen bij iets wat mijn wereld letterlijk op zijn kop  heeft gezet.
Bij mijn paard:
Daar stond hij dan in stal, met 1 andere hengst.
Mijn 4 jarige prins. Want zo ziet  hij eruit. Als een prins.
Ik was meteen verkocht.  Hij kon niks,  behalve je een mep geven als het hem niet beviel. 
Ja.... zo was ie.. en zo is hij nog steeds...

We leren elkaar kennen, we leren elkaar vertrouwen en ik rijd hem in. Alles ging van een leien dakje. En het enige wat ik wilde, is hem laten zien in de ring.  Want deze jongeman (inmiddels een prachtige ruin), die zou de show stelen! Man, wat was ik trots op hem.. 

En dan gebeurd er iets vreselijks .. Ik val eraf.
Of iets anders gezegd.. Hij werd boos…, heel boos en hij smijt mij eraf.
En dan, in een fractie van een seconde, wordt het donker en stil.

We zijn nu, na een herstelperiode van dik 1,5 jaar weer begonnen. 
Of nou ja.. begonnen...
Wanneer begin je eigenlijk weer met je paard?
Na het ongeluk ben ik eigenlijk  alléén nog maar met hem bezig geweest...
Wat is er precies gebeurd en wat is zijn reden geweest? Heeft hij pijn en zo ja, waar heeft hij pijn? Wat kan ik doen om hem te helpen? Hoe voelt hij zich op dit moment?
Zomaar even een ‘paar’ vragen die me bezig houden.
Als je alleen kunt  kijken  hoe je paard zich voelt als hij in de wei staat, ben je dan ook begonnen? 
Of ben je alleen begonnen als je de longeerlijn weer oppakt of als je weer gaat rijden?

Eigenlijk heb ik al een stil traject afgelegd, zonder echt fysiek met mijn paard bezig te zijn.
Het kon ook niet anders. Mijn wereld stond stil. Zijn wereld stond ook stil. En veel vragen stonden en staan eigenlijk nog steeds tussen ons in…
Is alles weg wat je samen had opgebouwd? Of moet je opnieuw  beginnen, ... en is het begin dan bij het vertrouwen?
Vertrouw ik hem en vertrouwd hij mij? Of een nog moeilijkere vraag: Vertrouw ik mezelf??

Of zullen we de vragen anders gaan stellen…: hoe sterk is de band tussen ons geworden? En is de band sterk genoeg om ook deze klap te boven te komen? Kunnen we het samen aan of is dit een regelrechte flop?
Welk stappenplan zouden we kunnen gaan volgen? Is er überhaupt een weg die vol geduld en respect met en naar elkaar bewandeld zou kunnen worden en zo ja.. hoe dan?
Hoe ziet het er fysiek voor mij uit? Zou ik dat nog aankunnen?
Lastige vragen die je alleen kunt beantwoorden door  het ‘gewoon’ weer te doen.
Dus ja... laten we maar beginnen....

Wie smelt niet weg bij het zien van een lief veulentje? Iedereen toch.

Álle veulens zijn mooi, zelfs diegene die niet zo mooi zijn!

Daarom vandaag een column zonder al te veel woorden over al die mooie veulentjes van de hele wereld. Soms zijn woorden niet nodig en is het visuele genot al groot genoeg.

Lees, uhhh ik bedoel kíjk en geniet.

In de vorige blog van Yvonne Dijkstra, kon je lezen hoe het hoort: trailer-laden. Het paard op de trailer zetten. Het paard erin begeleiden, een paard in de trailer 'doen'. Of een paard erin rollen...

Er zijn vele benamingen en ook vele visies en theorieën. En er zijn workshops, cursussen en professionele hulptroepen in te huren, want het blijft een kunst.  Heeft een paard het eenmaal correct geleerd, dan loopt hij of zij er zo in. Je wijst dan naar de trailer, en hóp .. erin !

Zoals die 'stoute' merrie van ons, die altijd de trailer in dráaft, zodra de hengstenhouder haar op komt halen om op date te gaan.  'Joepiééé!' hinnikt ze enthousiast. Haar grote vriend dé Dekhengst staat op haar te wachten...

Of die gekke ruin die altijd een aanloopje neemt en over de laadklep heen springt. Hij 'duikt' de trailer in. Altijd even schrikken maar hij zit er zelf totaal niet mee. Die rare wiebelplank vind hij maar niets.

Maar trailerladen kan ook een nachtmerrie zijn. Zoals ons een tijdje geleden overkwam.

"Op het moment dat de stang los valt, valt de hengst op zijn rug en ligt nu met zijn hoofd naar het uiteinde van de trailer en zijn benen tegen de wanden aan. Ik vermoed dat zijn nek en zijn rug zijn gebroken, evenals zijn vier benen."

lees verder

Door: Yvonne Dijkstra

Met kippenvel op mijn armen, en tranen in mijn ogen stond ik een tijd terug in een manege in Eersel. De reden? Paarden, of beter gezegd: passie voor paarden.

Niet mijn passie, ik ben geen paardenmeisje. Wanneer het mooi weer is, maak ik graag een buitenrit op ons paard. Bij kou, wind en regen ben ik Sjaak afhaak. Anders is mijn zus: vanaf dat ze kan lopen, loopt ze naar paarden toe. Ze wordt bevriend met bijna elk paard en kan volledig opgaan in het trainen van deze dieren. Haar laatste examen voor de opleiding: Instructeur Paard en Gedrag van e-quine.com, bracht ons dan ook in Eersel.

“Belangrijk bij dit examen is toewerken naar verbetering van het gedrag van het paard”

Staand in de kou, aan de rand van de manegebak, op veilige afstand van de jonge paarden, was ik
toeschouwer van dit examen. Hiervoor moest Lydia een driejarig paard, welke nog amper op een trailer was geweest, zover krijgen dat hij bereid was de trailer op te gaan. Belangrijk bij dit examen is toewerken naar verbetering van het gedrag van het paard. Hierbij is vertrouwen tussen instructeur en paard belangrijk. En heel erg belangrijk: begrijpt de instructeur de taal van het paard? Ziet hij of zij wat het paard nodig heeft om zijn gedrag te verbeteren? Wat ik zag aan dit paard, was dat hij in zeker geen 10 paardenjaren de trailer op zou gaan!

“Stallion Grey was zeer volleerd in stilstaan voor de klep, denk dat hij daar een diploma voor heeft.”

Door eerst wat oefeningen in de bak te doen, raakten het paard Stallion Grey en Lydia aan elkaar gewend. Maar zodra ze richting trailer gingen, nam hij het over en bleef voor de laadklep staan.
Stallion Grey was zeer volleerd in stilstaan voor de klep, ik denk dat hij daar een diploma voor heeft.
Maar langzaam aan zag je zijn nieuwsgierigheid groeien en kreeg hij interesse voor dat wat Lydia hem wilde leren. Ze gaf hem het vertrouwen om verder te gaan. Tussendoor gaf ze de ontspanning die hij nodig had. Dit had effect, ineens begon hij met zijn voorvoeten te schrapen over de laadklep en dát was het moment dat ik kippenvel kreeg. Er gebeurde iets tussen Stallion Grey en Lydia waardoor hij de trailer inliep. Dat wat ik voor onmogelijk had gehouden gebeurde. Tot drie keer toe, waarbij hij haar de derde keer zonder twijfel en vol vertrouwen de trailer in volgde.

“Kippenvel krijg je wanneer je diep ontzag hebt voor iets”

En dat had ik op dat moment. Zelf was ik gillend weggerend bij zo’n fris jong paard, en ik was al helemaal niet met Stallion Grey in een trailer van een paar vierkante meter gaan staan. Maar dat is wat een instructeur Paard en Gedrag  juist wel doet: het hertrainen van uitdagingen in het gedrag van het paard. De instructeur werkt samen met het paard toe naar verbetering. 

Herinner jij je nog een moment waarbij je kippenvel op je armen kreeg? Waar heb jij diep ontzag voor?  Of heb jij een passie waar je zo in op kunt gaan, dat je de tijd en de wereld om je heen vergeet? Is er iets in je leven wat je altijd al graag hebt willen doen of bereiken? Ga ervoor!

Voor paardencolumns heb ik een blog ingestuurd over mijn ervaring met paarden waar ik kippenvel van kreeg.

Regelmatig schrijf ik blogs en columns op mijn website. Blogs over alles wat ik in het leven met passie en gestuntel doe en meemaak. Tevens vind je hier mijn verhaal over het verlies van mijn moeder, op jonge leeftijd, aan de gevolgen van Lewy Body dementie. 

Verder deel ik via mijn site eenvoudige recepten die met regelmaat bij ons op tafel staan. Tot slot schrijf ik elke maand met passie over alles wat er in de natuur gebeurt in columns voor tuinfo.nl

Wie ik ben? Ik ben Yvonne, getrouwd, trotse moeder van twee kinderen. Ik woon op de grens van Groningen en Friesland. Al iets meer dan veertig jaar geniet ik van elke dag. En ik hou er van om met een roze bril alles positief te bekijken! Naïef? Soms, maar zolang ik mijn roze bril op hou is dat niet erg!

website: overyvonne
Facebook: Facebook overyvonne
Instagram: insta overyvonne

Eindredactie: Noortje de Kok

Ooit, lang geleden, was ik een echt paardenmeisje. Paardenposters hingen aan de muur, mijn lijfblad was “De Penny” en ik dreunde zo alle paardenrassen van A tot Z op. Ik had twee verzorgpony’s en liep een krantenwijkje om 5 uur ‘s ochtends vóór schooltijd, om te sparen voor een eigen paard. Ik kende alle paarden èn de bijbehorende mensen binnen de straal van mijn fietsbereik. Oh, en mijn hamsters heette Black Beauty, Big Red, Pinto en Old Billy.

Zo’n meisje dus. Leuk om te hebben als paardenvriendin, maar hopeloos (lees: irritant) voor ieder ander.

Uiteraard bracht ik mijn hele jeugd door in en rond de manege en zat ik meer op de rug van mijn verzorgpony dan achter mijn bureau boven de schoolboeken. Spijbelen was synoniem voor een lekkere bosrit, in tegenstelling tot mijn klasgenoten voor wie spijbelen betekende dat zij rondzwierven in de stad of een vette kater uitsliepen van een avondje naar de disco.

Op een dag overkwam mij iets dat een beetje buiten mijn comfort-paarden-zone viel. Ik liep namelijk door de manegegang op zoek naar een bezem omdat mijn extra ijver soms opviel en omgezet werden in een gratis paardrijles. Ineens hoorde ik een beetje gekletter van een waterstraal die iets bescheidener klonk dan de giga-turbo-straal die een paard of pony produceert, op het moment dat zij gemiddeld tussen de 20 à 30 liter urine loost.

Ik keek rechts van mij de stal in, waar ik net voorbij liep, en zag daar de manege-eigenaar staan. Met zijn broek op zijn schoenen en zijn tampeloerus gericht op het been van de lieve merrie Ulrieke. Hij schrok van mij en kneep z’n handeltje zo snel mogelijk af, trok zijn broek vliegensvlug omhoog en probeerde te doen alsof hij het been van de merrie inspecteerde. Nu is het zo dat niet alleen deze merrie een ontzettende lieverd was, maar de manege-eigenaar was een vriendelijke man met een uiterlijk waar George Clooney nog jaloers op zou zijn.

“Oeps”, stotterde ik en wist mij geen houding te geven. De manege-eigenaar kwam de stal uit, veegde zijn hand langs zijn broek af en stond nu tegenover mij. Hij verontschuldigde zich welgemeend en legde vervolgens uit dat de merrie last van mok had. Menselijke urine, net als zeewater, hielp daar goed tegen. “Vandaar...”, zei hij.
“Ohh… okay”, zei ik en ging verder met het zoeken naar de bezem.

‘s Avonds aan tafel tijdens het avondeten vertelde ik aan mijn ouders, broers en zus over de genezende werking van menselijke urine ten aanzien van hardnekkige mok op paardenbenen. Niet dat ook maar iemand geïnteresseerd was in mijn verhaal, maar ik wilde het toch even in de groep gooien.
Pas toen ik begon over de leuter van de manege-eigenaar, werd het even stil.
“Hoe groot?”, vroegen mijn boers.
“Dié mooie man?”, vroeg mijn grote zus.
Mijn ouders keken elkaar even vragend aan, tot mijn moeder vroeg of ik geschrokken was. “Echt niet. Ik heb een extra paardrijles gekregen omdat ik het gangpad heb schoongemaakt, gaaf hè?” zei ik en graaide snel een glazen schaaltje met vanillevla voor de neus van mijn broer weg, die even niet oplette.

En dat was het. Mijn “me too”. Toen.

Soms denk ik wel eens aan dat moment. Een manege-eigenaar die zijn gereedschap aan een 14-jarig Pennymeisje laat zien in een stille manege-gang. Hoe fout kan iets klinken als je het uit zijn context trekt... Ik wil geen afbreuk doen aan alle “serieuze” me-too-verhalen waar wel degelijk sprake is van ongewenst gedrag. Maar dit was dus duidelijk hier niet het geval.

En Ulrieke? Die is inmiddels allang niet meer. Maar huis-tuin-en keukenmiddeltjes zoals het insmeren met tandpasta, knoflook, zwavel, of colloïdaal zilver kunnen ook helpen tegen mok. Dat moet die manege-eigenaar toch hebben geweten, realiseer ik mij ineens...