Van Nicolas de Schoutheete kregen wij deze prachtige foto.

Op de foto kunnen wij Moska bewonderen.  Een superfjord die in de Brussel werkte om toeristen te vervoeren (2003-2008). 

Moska werd doorverkocht voor hippotherapie en is  in mei dit jaar overleden van ouderdom...😢

"Ik mis hem vreselijk...
De foto's van Moska met de oude koets zijn getrokken geweest door mijzelf, de 17de september 2005 tijdens de autoloze zondag . Hij rijdt op de koningsstraat en hij staat op Brusselse grote markt !
Ik ben nu op zoek naar een tweede Moska om te mennen voor milieuvriendelijk verkeer: niet gemakkelijk !"

aldus de vriendelijke inzender, Nicolas de Schoutheete, van deze mooie foto.

Voor degene die contact wil opnemen met Nicolas, zijn emailadres is: <elecsolutions@live.com>

Namens PaardenColumns: sterkte met het verdriet en succes met het vinden van een vervanger voor Moska!!!

Deel 2: Buiten leven de katten

We verhuisden naar een woonboerderij in het Hoge Noorden en kregen er als bonus zomaar drie katten bij. Was dit liefde op het eerste gezicht of een gearrangeerd huwelijk?

Tijd heelt alle wonden
Ik was een dertiger en een paar jeugdtrauma’s had ik inmiddels wel overwonnen. Ruzie met vriendinnetjes, betrapt op snoep jatten uit een winkeltje en nog wat andere zondes. Tijd heelt alle (kleine) wonden. Maar één jeugdtrauma was gebleven en dat was de woede voor de katten van de buren, die onze hamster Cindy te pakken hadden gekregen. Het arme dier werd telkens in de lucht gegooid en net zolang gemarteld tot er geen gepiep meer te horen was. Daarna aten ze Cindy maar half op, want ze hadden eigenlijk helemaal geen honger.

Wat heb ik die beesten gehaat. En dat liet ik ze merken. Zodra het rapaille door onze tuin liep, kwam ik aangerend met een emmer water en gooide ik de complete inhoud over hen heen. ‘Rotbeesten!’ riep ik dan en de tranen sprongen in mijn ogen. Tranen van woede en verdriet, want als ik hen zag, dacht ik weer aan de schattige kraaloogjes van mijn goudkleurige hamster, die mij altijd zo lief aankeken als zij een nootje vasthield en die lekker opknabbelde.

Duidelijke afspraken
Op de tweede dag van ons nieuwe leven in onze nieuwe woonomgeving heb ik Bloemkool, Schilderij en Theepot bij mij geroepen en streng toegesproken. Ik heb hen verteld over de brute dood van Cindy. ‘Dus, laten we even harde afspraken maken over jullie menu en moreel gedrag.’ Ik legde hen uit dat ik het acceptabel vond dat ze muizen en oude zieke vogels zouden eten, maar never nooit jonge vogeltjes. En van onze nieuwe hamster, cavia’s en meneer Konijn moesten ze absoluut afblijven. ‘Anders gaan jullie zwemmen in de regenton met de deksel erop,’ waarschuwde ik hen zogenaamd bloedserieus.

De katten keken mij met grote ogen aan. Vervolgens keken ze naar elkaar. Bloemkool draaide met zijn voorpootje cirkeltjes langs zijn hoofd en wees naar mij, waarna de katten mij de rug toekeerden en op hoge poten wegliepen.
Toch was ik tevreden. Als ik de zorg over deze katten zou krijgen, zouden ze zich ook aan onze regels moeten houden. En dat wisten ze nu.

Succesvolle inburgering en samenwerking
In de jaren die volgden groeide langzaam een vriendschapsrelatie tussen mij en de katten. Ze hielden zich aan de afspraken en ik gaf hen de zorg die ze nodig hadden.
Het leek er op dat de katten mijn waarschuwing ter harte hadden genomen. Ze zullen ongetwijfeld, buiten mijn gezichtsveld, hun menu hebben aangevuld met vogels of ander onbekend & ongewenst gespuis dat op ons erf rondliep. Maar wat niet weet, dat niet deert.

Heden en ver verleden
Inmiddels slenteren de (klein-)kinderen van Bloemkool, Schilderij en Theepot over het erf en ik moet er niet aan denken dat ik die geweldig lieve, grappige knuffeltjes zou moeten missen. Ze horen nu net zo goed bij ons als de omgeving. Is dit dan toch liefde voor katten?

Misschien wel, maar heel soms denk ik weer aan Cindy Dan hoor ik in gedachten haar doodskreten. Gelukkig besef ik dan dat het geluid van buiten komt, van een muisje dat kennelijk als nagerecht op de menukaart van de katten staat.

De natuur is de natuur, verzucht ik, en ik zet het geluid van de TV iets harder. Vol schaamte, want wie is hier nu hypocriet?

Maar als het gepiep en gemartel te lang duurt of als ik het niet meer kan aanhoren, ren ik snel naar buiten toe. Mèt een emmer water…

wordt vervolgd

Deze columns gaan over ‘mijn’ katten die buiten leven. Mensen vragen wel eens hoeveel katten ik nu eigenlijk heb. Vijf zeg ik dan. Maar eerlijk gezegd weet ik het niet precies.

De achtertuin van Nederland
Daar woon ik met mijn gezin. Eén van de weinige gebieden met één mens per hectare en dus veel ruimte per persoon. En nog meer per kat. Hoeveel katten iemand heeft, hangt er van af hoe je ‘eigendom’ definieert. Telt het of ze bij ons geboren zijn? Of hoeveel zorg wij voor onze katten hebben? Of welke katten hier slapen, eten en leven en vooral: zich niet laten wegjagen?

Ik vertrek
Twintig jaar geleden verhuisden wij van de grote stad naar the middle-of-no-where ergens in het noorden aan de grens met Duitsland. Nooit spijt gehad, maar het was wel even wennen. Dat moesten we ook aan de katten die in ons leven kwamen. Correctie; wij kwamen in hún leven, want zij woonden hier al. De vorige bewoonster had ze achtergelaten en dit niet aan ons verteld.

Een buurvrouw wees mij op het feit dat de katten bij de boerderij hoorden en vertelde welke drie het waren. “Hoe heten ze?”, vroeg ik nog. “Bloemkool is die grote witte. Theepot die grijze en Schilderij die met vlekken”, zei ze zonder blikken of blozen. De vorige bewoonster had namelijk kleinkinderen die af en toe op bezoek kwamen en de katten zo noemden. “Wat origineel…”, stamelde ik.

De grootste zorg
Katten horen hier dus bij de boerderijen en woon je ergens waar de katten altijd zijn, dan zijn zij dus van jou. Als je de katten die hier zijn geboren meetelt, dan zijn het er nu vijf. Moederpoes, zoontje, zusje-dochtertje, kleinkleindochtertje en zoon-man-kleinzoon.

Het zorgen voor onze katten bestaat uit eten geven, opletten op de gezondheid, maar voornamelijk de voortplanting beperken. Dat laatste is echt nodig, want katten zijn hier nog succesvoller in zichzelf vermenigvuldigen dan konijnen. En dié hebben toch echt wel een reputatie!

De dierenarts is blij met ons
We zorgen dat de poezen de pil krijgen, de katers gecastreerd worden of dat er sterilisaties plaatsvinden. Dat laatste hangt voornamelijk af van de aanbiedingen die de dierenartsen hier doen op dagen dat je korting krijgt op in meervoud aangeleverde poezen.

Ondanks deze zorg blijft het een kunst om te voorkomen dat er ieder jaar weer nestjes zijn vanwege het feit dat niet iedereen zich verantwoordelijk voelt. We komen namelijk terug op de definitie van bezit. Er lopen hier katers rond waarvan niemand weet van wie ze nu eigenlijk zijn. Dat zijn mannetjes die er niet om liegen. Bruut & brutaal en probeer ze maar eens van je erf af te jagen als een poes toch krols is geworden.

Lawaaiige feesten vinden er dan plaats, daar is Lowlands niets bij.

Gratis af te halen
Gelukkig raak je de kittens hier altijd wel weer kwijt, want iedereen zit ook met het andere probleem: je geliefde kat is een makkelijk slachtoffer van het langsrazend verkeer. Die ene auto die per uur langsrijdt, moet namelijk wel altijd even knoerthard racen.

En ineens mis je die lieve gevlekte poes of is Brutus al een tijdje niet meer langs geweest…

Buiten-leven-de katten
Nu hoor ik iedereen roepen dat de poezen binnenhouden een oplossing zou zijn voor bovengenoemde drie problemen: definitie van bezit, geboortebeperking en voorkomen van verkeersdoden. Dat klopt, maar katten hebben hier buiten ook een goed leven. Bij de stallen en in de velden is er genoeg te jagen op muizen, bomen zijn leuk om in te klimmen, bosjes om in te verdwijnen, loungestoelen om bezet te houden als het zonnetje schijnt, de hond om te pesten en de buren om wat eten te scoren.

Bovendien leven katten hier al eeuwen en hen van hun vrijheid beroven staat hier gelijk aan een boer dwingen een kantoorbaan te nemen. Uitgesloten dus.

Mijn vijf (?) katten hebben het hier goed. Bloemkool, Theepot en Schilderij leven overigens niet meer.

Wordt vervolgd.

We starten deze zomer met een Zomerfeuilleton. Een mooi ouderwets woord dat wat mij betreft mag blijven. Wat is een feuilleton? Het is een vervolgverhaal in een krant, tijdschrift of op een blog. Het woord verwijst naar het Franse woord feuille, dat blad of blaadje betekent.

De zomervakantie is een moment van rust.  De veulens zijn geboren, de merries zijn terug van hun date met de hengst, jonge paarden gaan de wei in en een hoop paarden mogen ook even op vakantie in het weiland.

Maar er zijn ook veel paarden die juist flink aan de bak moeten. En voor paardenmensen geldt eigenlijk: wij hebben nooit vakantie!

Om de zomer te vieren bieden wij een zomer-feuilleton in de vorm van een reeks columns over  Paard & omgeving. De katten op het erf, de stallen en het weiland, ongedierte etc. Het hoort er allemaal bij, of je het nu leuk vind of niet. En daarom besteden we dee zomer hier aandacht aan.  Ook uw schrijfsels zijn welkom. Of dit nu een blog, een column, een gedicht, een videootje of een lang artikel is.
Zolang het maar luchtig, lekker leesbaar, humoristisch en zonnig.

Warme groeten, PaardenColumns wenst u alvast een fijne zomer-vakantie.

Geschreven door: Yvonne Daalhuyzen

Ja leuk! Schrijven! Gelukkig kan ik nog schrijven. Het scheelde niet veel en ik was er niet meer.
Of ik alles weer kan? Nee, dat niet. Maar of ik er weer voor wil gaan? Ja absoluut!!

Laten we maar beginnen met schrijven. Want hoe leuk is het, als je kunt schrijven over alles wat met jouw passie te maken heeft ?
Meteen kruip ik achter mijn laptop en ga ik beginnen. Maar de eerste vraag doemt al op...
Waar moét ik eigenlijk  beginnen? Bij het begin? Maar wat is dan precies het begin?

Begin ik nu bij mijn verzorgpony (jaren geleden) want ja.. zo is het begonnen, of begin ik bij het einde, bij het nu? Paarden leven ook in het nu, dus dat is dan wel weer een goed idee. Maar heb ik dan wel een goed begin? 
Zie.. Het begint al goed… zucht

Laten we maar beginnen bij iets wat mijn wereld letterlijk op zijn kop  heeft gezet.
Bij mijn paard:
Daar stond hij dan in stal, met 1 andere hengst.
Mijn 4 jarige prins. Want zo ziet  hij eruit. Als een prins.
Ik was meteen verkocht.  Hij kon niks,  behalve je een mep geven als het hem niet beviel. 
Ja.... zo was ie.. en zo is hij nog steeds...

We leren elkaar kennen, we leren elkaar vertrouwen en ik rijd hem in. Alles ging van een leien dakje. En het enige wat ik wilde, is hem laten zien in de ring.  Want deze jongeman (inmiddels een prachtige ruin), die zou de show stelen! Man, wat was ik trots op hem.. 

En dan gebeurd er iets vreselijks .. Ik val eraf.
Of iets anders gezegd.. Hij werd boos…, heel boos en hij smijt mij eraf.
En dan, in een fractie van een seconde, wordt het donker en stil.

We zijn nu, na een herstelperiode van dik 1,5 jaar weer begonnen. 
Of nou ja.. begonnen...
Wanneer begin je eigenlijk weer met je paard?
Na het ongeluk ben ik eigenlijk  alléén nog maar met hem bezig geweest...
Wat is er precies gebeurd en wat is zijn reden geweest? Heeft hij pijn en zo ja, waar heeft hij pijn? Wat kan ik doen om hem te helpen? Hoe voelt hij zich op dit moment?
Zomaar even een ‘paar’ vragen die me bezig houden.
Als je alleen kunt  kijken  hoe je paard zich voelt als hij in de wei staat, ben je dan ook begonnen? 
Of ben je alleen begonnen als je de longeerlijn weer oppakt of als je weer gaat rijden?

Eigenlijk heb ik al een stil traject afgelegd, zonder echt fysiek met mijn paard bezig te zijn.
Het kon ook niet anders. Mijn wereld stond stil. Zijn wereld stond ook stil. En veel vragen stonden en staan eigenlijk nog steeds tussen ons in…
Is alles weg wat je samen had opgebouwd? Of moet je opnieuw  beginnen, ... en is het begin dan bij het vertrouwen?
Vertrouw ik hem en vertrouwd hij mij? Of een nog moeilijkere vraag: Vertrouw ik mezelf??

Of zullen we de vragen anders gaan stellen…: hoe sterk is de band tussen ons geworden? En is de band sterk genoeg om ook deze klap te boven te komen? Kunnen we het samen aan of is dit een regelrechte flop?
Welk stappenplan zouden we kunnen gaan volgen? Is er überhaupt een weg die vol geduld en respect met en naar elkaar bewandeld zou kunnen worden en zo ja.. hoe dan?
Hoe ziet het er fysiek voor mij uit? Zou ik dat nog aankunnen?
Lastige vragen die je alleen kunt beantwoorden door  het ‘gewoon’ weer te doen.
Dus ja... laten we maar beginnen....

Wie smelt niet weg bij het zien van een lief veulentje? Iedereen toch.

Álle veulens zijn mooi, zelfs diegene die niet zo mooi zijn!

Daarom vandaag een column zonder al te veel woorden over al die mooie veulentjes van de hele wereld. Soms zijn woorden niet nodig en is het visuele genot al groot genoeg.

Lees, uhhh ik bedoel kíjk en geniet.

In de vorige blog van Yvonne Dijkstra, kon je lezen hoe het hoort: trailer-laden. Het paard op de trailer zetten. Het paard erin begeleiden, een paard in de trailer 'doen'. Of een paard erin rollen...

Er zijn vele benamingen en ook vele visies en theorieën. En er zijn workshops, cursussen en professionele hulptroepen in te huren, want het blijft een kunst.  Heeft een paard het eenmaal correct geleerd, dan loopt hij of zij er zo in. Je wijst dan naar de trailer, en hóp .. erin !

Zoals die 'stoute' merrie van ons, die altijd de trailer in dráaft, zodra de hengstenhouder haar op komt halen om op date te gaan.  'Joepiééé!' hinnikt ze enthousiast. Haar grote vriend dé Dekhengst staat op haar te wachten...

Of die gekke ruin die altijd een aanloopje neemt en over de laadklep heen springt. Hij 'duikt' de trailer in. Altijd even schrikken maar hij zit er zelf totaal niet mee. Die rare wiebelplank vind hij maar niets.

Maar trailerladen kan ook een nachtmerrie zijn. Zoals ons een tijdje geleden overkwam.

"Op het moment dat de stang los valt, valt de hengst op zijn rug en ligt nu met zijn hoofd naar het uiteinde van de trailer en zijn benen tegen de wanden aan. Ik vermoed dat zijn nek en zijn rug zijn gebroken, evenals zijn vier benen."

lees verder