Acrobatiek in de trailer
Op een regenachtige dag in maart bereiden mijn paardenvriendin en ik ons voor om een hengst te vervoeren naar de kliniek waar hij gecastreerd zal worden. De trailer is in orde, de tweejarige hengst weet wat een trailer is en we lopen relaxed voor op ons tijdschema.
“Kom maar, lieverd”, zeggen we en even later loopt de hengst keurig de trailer op. De stang erachter, daarna de touwen aan een goed halster vast en zo op het oog lijkt alles klaar voor een veilige, verantwoorde rit. De nachtmerrie begint pas op het moment dat we de auto starten.
Verwoestende angst
Een seconde later staat de trailer te schudden op zijn grondvesten en springen we de auto uit. Ik doe het deurtje open en wat ik dan te zien krijg, kunnen mijn hersens amper bevatten.
“Hij is dood”, roep ik naar mijn vriendin maar die uitroep is gelukkig iets te voorbarig. Het lijkt er echter wel op. Dat een paard naast de welbekende gangen zoals stap, draf en galop ook een salto kan maken, was mij tot nu toe niet bekend, tot ik het nu met mijn eigen ogen zie. De hengst hangt over de stang heen gekruld en met zijn hoofd nog aan de stang vast. Mijn vriendin maakt razendsnel de stangen van buitenaf los en ik snijd de touwen door om hem te bevrijden. Paniekhaak? Dat werkt niet eens in zo’n geval.
Op het moment dat de stang los valt, valt de hengst op zijn rug en ligt nu met zijn hoofd naar het uiteinde van de trailer en zijn benen tegen de wanden aan. Ik vermoed dat zijn nek en zijn rug zijn gebroken, evenals zijn vier benen. Hierna volgt totale stilte. In een diepe stresstoestand horen we alleen nog onze eigen harten bonken. We sporen hem aan om op te staan en na vijf pogingen, afgewisseld met totale uitputting, lukt het de hengst weer op been te komen en wandelt hij de trailer uit.
Trauma
Niets, geen schrammetje, geen verrekking te bekennen. En ook de volgende dag niet. De hengst is er fysiek zonder kleerscheuren afgekomen. Wat er psychisch is achtergebleven, zal de tijd leren.
Ik ook
De twee nachten na dit akelige avontuur werken mijn hersens op volle toeren en kan ik de slaap niet vatten. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wat hadden we kunnen doen om dit te voorkomen? Stel je voor dat de stangen niet los hadden gekund of we geen mes bij de hand gehad…
Hoe kan een hengst zo vol vertrouwen de trailer inlopen en vervolgens zo’n stunt uithalen die nauwelijks te bevatten is?
Grote zorgen
Eén conclusie kan ik wel maken: paardenmensen maken absolute hoogtepunten mee maar ook diepe dalen. Van veulens die in een wei dartelen of het maken van een prachtige buitenrit, tot het moeten laten inslapen van je dierbare vriend of het meemaken van een ongeluk dat je nachtenlang wakker houden.
maar geen schuld
Ik hoop dat deze column er toe kan bijdragen dat we meer dan eens beseffen dat we met levende wezens omgaan. De kans op een ongeluk blijft mogelijk, zelfs al heb je zó je best gedaan om het te voorkomen.
“Kom maar, lieverd”, zeggen we en even later loopt de hengst keurig de trailer op. De stang erachter, daarna de touwen aan een goed halster vast en zo op het oog lijkt alles klaar voor een veilige, verantwoorde rit. De nachtmerrie begint pas op het moment dat we de auto starten.
Verwoestende angst
Een seconde later staat de trailer te schudden op zijn grondvesten en springen we de auto uit. Ik doe het deurtje open en wat ik dan te zien krijg, kunnen mijn hersens amper bevatten.
“Hij is dood”, roep ik naar mijn vriendin maar die uitroep is gelukkig iets te voorbarig. Het lijkt er echter wel op. Dat een paard naast de welbekende gangen zoals stap, draf en galop ook een salto kan maken, was mij tot nu toe niet bekend, tot ik het nu met mijn eigen ogen zie. De hengst hangt over de stang heen gekruld en met zijn hoofd nog aan de stang vast. Mijn vriendin maakt razendsnel de stangen van buitenaf los en ik snijd de touwen door om hem te bevrijden. Paniekhaak? Dat werkt niet eens in zo’n geval.
Op het moment dat de stang los valt, valt de hengst op zijn rug en ligt nu met zijn hoofd naar het uiteinde van de trailer en zijn benen tegen de wanden aan. Ik vermoed dat zijn nek en zijn rug zijn gebroken, evenals zijn vier benen. Hierna volgt totale stilte. In een diepe stresstoestand horen we alleen nog onze eigen harten bonken. We sporen hem aan om op te staan en na vijf pogingen, afgewisseld met totale uitputting, lukt het de hengst weer op been te komen en wandelt hij de trailer uit.
Trauma
Niets, geen schrammetje, geen verrekking te bekennen. En ook de volgende dag niet. De hengst is er fysiek zonder kleerscheuren afgekomen. Wat er psychisch is achtergebleven, zal de tijd leren.
Ik ook
De twee nachten na dit akelige avontuur werken mijn hersens op volle toeren en kan ik de slaap niet vatten. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wat hadden we kunnen doen om dit te voorkomen? Stel je voor dat de stangen niet los hadden gekund of we geen mes bij de hand gehad…
Hoe kan een hengst zo vol vertrouwen de trailer inlopen en vervolgens zo’n stunt uithalen die nauwelijks te bevatten is?
Grote zorgen
Eén conclusie kan ik wel maken: paardenmensen maken absolute hoogtepunten mee maar ook diepe dalen. Van veulens die in een wei dartelen of het maken van een prachtige buitenrit, tot het moeten laten inslapen van je dierbare vriend of het meemaken van een ongeluk dat je nachtenlang wakker houden.
maar geen schuld
Ik hoop dat deze column er toe kan bijdragen dat we meer dan eens beseffen dat we met levende wezens omgaan. De kans op een ongeluk blijft mogelijk, zelfs al heb je zó je best gedaan om het te voorkomen.
