Beter later (een fjord) dan nooit……
Tien jaar geleden verhuisden wij van de grote stad naar the middle of nowhere in het Noorden. Een oud boerderijtje, een erf en een stuk grond. Daar horen natuurlijk paarden bij en die waren snel gekocht. Als voormalig manege-meisje wist ik natuurlijk wel wat ik zou gaan kopen.
Raszuivere arabieren met wapperende manen en staart, die dansten door het weiland! Korte tijd later kwamen de hete donders dansend de trailer af en bleven de eerste dagen dansen. Dat deden ze een paar weken later nog….. . Bij álles. Er was geen situatie te bedenken die ze niet deed dansen, briesen en snuiven.
Dat viel dus vies tegen. Maar een sportief mens erkent zijn fouten en de arabieren vertrokken snel richting een nieuwe eigenaar, die wel wist waar ie aan begon. De Welsh Cobs bevolkten een paar maanden later ons erf en bleven dit de komende acht jaar doen. De merries kregen veulens en een klein-schalige fokkerij werd al snel gerealiseerd.
Maar de prachtige pony's in kwestie waren niet allen even gemakkelijk en dat is nog zachtjes uitgedrukt. De merries in kwestie waren mooi, bloedmooi, maar daar bleef het ook bij. Er op rijden was een onhaalbare zaak. Alleen een professionele stuntman of stuntvrouw had hier misschien nog een goedbetaalde uitdaging in gezien. In Engeland maakt men onderscheid tussen showponys en gebruiksponys. Binnen dit ras was dit een gegeven en bij zo´n opmerking mag men zich wel eens flink achter de oren krabben.
Raszuivere arabieren met wapperende manen en staart, die dansten door het weiland! Korte tijd later kwamen de hete donders dansend de trailer af en bleven de eerste dagen dansen. Dat deden ze een paar weken later nog….. . Bij álles. Er was geen situatie te bedenken die ze niet deed dansen, briesen en snuiven.
Dat viel dus vies tegen. Maar een sportief mens erkent zijn fouten en de arabieren vertrokken snel richting een nieuwe eigenaar, die wel wist waar ie aan begon. De Welsh Cobs bevolkten een paar maanden later ons erf en bleven dit de komende acht jaar doen. De merries kregen veulens en een klein-schalige fokkerij werd al snel gerealiseerd.
Maar de prachtige pony's in kwestie waren niet allen even gemakkelijk en dat is nog zachtjes uitgedrukt. De merries in kwestie waren mooi, bloedmooi, maar daar bleef het ook bij. Er op rijden was een onhaalbare zaak. Alleen een professionele stuntman of stuntvrouw had hier misschien nog een goedbetaalde uitdaging in gezien. In Engeland maakt men onderscheid tussen showponys en gebruiksponys. Binnen dit ras was dit een gegeven en bij zo´n opmerking mag men zich wel eens flink achter de oren krabben.
|
Die oren werden pas jaren later stuk gekrabd. Het was geen langzame ontwikkeling maar een donderslag bij heldere hemel. Een vriendin kwam op een dag langs op haar fjord en de kinderen mochten er even opzitten. De fjord gaf geen kik en bleef roerloos staan en keek ons vol vertrouwen vanonder zijn dikke manenlok aan. Vervolgens werd hij vastgezet aan een strotouwtje en wij verdwenen naar binnen voor een kop koffie. Al die tijd stond hij daar en wachtte braaf tot zijn eigenares weer naar buiten kwam. Het strotouwtje werd losgeknoopt, de vriendin klom erop en zwaaide ons uit. Mijn mond hing open en bleef openhangen tot zij al ver achter de horizon waren verdwenen.
|
|
Mijn mooie raspaardjes stonden glimmend en in top-conditie onder dekens op stal. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om met hen over het erf te wandelen, een kind op hun rug te zetten of hen vast te zetten aan een stro-touwtje aan het hek. Zij waren waarschijnlijk met hek en al ook achter de horizon verdwenen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de slapeloze nachten die vooraf gingen aan trailer-vervoer, vee-arts bezoeken, hoefsmid-perikelen en vreemden die het waagden hun zomaar te willen aaien. Bewégen en showen konden ze als de besten! Maar dan wel aan de hand van een professionele voorbrenger in een afgesloten binnenmanege……..
Om een lang verhaal enigszins kort te houden: na wat omzwervingen ging ik een tijd later op zoektocht en kwam ik thuis met een fjordenmerrie, die ik gekocht had bij een vriendelijke fokker. Een echte fjord op ons erf! De eerste maar zeker niet de laatste, want een paar anderen zouden in rap tempo volgen. Mijn omgeving moest even slikken: Hé, waar zijn de raspaardjes gebleven die dansten door de wei? Zie ik daar fjorden????? De echt denigrerende opmerkingen zal ik maar niet citeren…..
De moraal van dit verhaal: van slechts één ding heb ik maar spijt en dat is dat ik niet een jaartje of tien eerder begonnen ben met fjorden! Wat een zalige dieren. Wat een genot om als vrouw de paarden in iedere denkbare situatie alleen aan te kunnen en geen kopzorgen te hebben als de kinderen met vriendjes en vriendinnetjes op het erf spelen. Een voetbal vliegt langs de oren van een fjord, dat is geen enkel probleem. Normaal gesproken was deze sport strikt verboden op het erf want de paarden klommen tegen de stalmuren omhoog van angst….. De hoefsmid hoef ik niet meer om te kopen om alsjeblieft de paarden te bekappen en de trailer wordt niet meer aan gort geslagen. Sedalinspuiten hoef ik niet meer met grote hoeveelheden tegelijk in te kopen en bezoekers kunnen de fjorden in de wei bewonderen in plaats van achter een dubbel stalen hek. De kinderen staan op een keukenkrukje de dekhengst te poetsen en knuffelen en beschouwen hem als een levende teddybeer. Vlin (de hengst) geniet van al die aandacht en is zó braaf dat ik in het begin regelmatig onder zijn buik keek of dit verhaal wel klopte.
De moraal van dit verhaal: van slechts één ding heb ik maar spijt en dat is dat ik niet een jaartje of tien eerder begonnen ben met fjorden! Wat een zalige dieren. Wat een genot om als vrouw de paarden in iedere denkbare situatie alleen aan te kunnen en geen kopzorgen te hebben als de kinderen met vriendjes en vriendinnetjes op het erf spelen. Een voetbal vliegt langs de oren van een fjord, dat is geen enkel probleem. Normaal gesproken was deze sport strikt verboden op het erf want de paarden klommen tegen de stalmuren omhoog van angst….. De hoefsmid hoef ik niet meer om te kopen om alsjeblieft de paarden te bekappen en de trailer wordt niet meer aan gort geslagen. Sedalinspuiten hoef ik niet meer met grote hoeveelheden tegelijk in te kopen en bezoekers kunnen de fjorden in de wei bewonderen in plaats van achter een dubbel stalen hek. De kinderen staan op een keukenkrukje de dekhengst te poetsen en knuffelen en beschouwen hem als een levende teddybeer. Vlin (de hengst) geniet van al die aandacht en is zó braaf dat ik in het begin regelmatig onder zijn buik keek of dit verhaal wel klopte.
Een paardenmens heeft soms even de tijd nodig om het juiste ras te vinden dat bij hem of haar past. Indien men een vriendelijk, sober paard zoekt dat een lust is voor het oog en balsem voor de ziel, dan raad ik mijn mede paardenmens aan: koop een fjord en je wilt nooit meer iets anders….