Beter weten
Paardenmensen hebben los van alle verschillen in ieder geval één ding gemeen: ze weten het altijd béter. Dat beter-weten zit er nu eenmaal in, zeg maar; net zoals de liefde voor de paarden. Daar kan je als paardenmens gewoon niets aan doen. Er mee leren omgaan is het maximaal haalbare.
Wie is de expert?
Dat beter-weten heeft natuurlijk irritante kanten, vooral in gesprekken die onschuldig beginnen maar vaak in een felle discussie eindigen, maar het heeft ook positieve kanten. Het geeft ook aan dat wij zeker van onze zaak zijn en een dosis kennis hebben opgebouwd over bepaalde zaken. Natuurlijk vind bijvoorbeeld een veearts of hoefsmid het niet leuk als je dwars tegen hem in gaat, maar die betreffende persoon kan het ook zien als een kritische houding en gewoon het beste willen voor het paard in kwestie.
Een vergissing is menselijk
Jaja, zegt mijn man, dat is mooi praten. Maar geef ook maar eens toe dat je er wel eens naast zit. Dat je mening kant nog wal raakt of dat je theorie voor geen meter klopt. Okay, als kritisch zelf-reflecterende paardenvrouw geef ik bij deze toe dat ik er inderdaad wel eens naast zit, sterker nog, flink naast……
Een rotsvaste theorie
Jarenlang had ik één theorie die als een huis stond en waar geen mede paardenmens een speld tussen kreeg. Dat betrof: Een veulen hoort vaak in mensenhanden te zijn om uit te groeien tot een mensvriendelijk dier. Pats boem die zit en daar valt niet over te discussiëren. Dus voeden wij de veulens keurig op. Wij leren ze meteen de eerste week van hun prille leven een halstertje om te doen, voetjes te geven, vast te staan en gaandeweg wordt hun opvoeding uitgebreid met aan de hand meelopen, de trailer in lopen en correct gedrag ten aanzien van hond en kinderen. Uiteraard werpt die inspanning de nodige vruchten af en zie: een leuke driejarige komt aan gegaloppeerd als wij bij het hek staan en zijn naam noemen. Hij geeft keurig een hoef en stelt zich voor aan de collega paardenvrouw die natuurlijk omvalt van jaloezie. Okay, die hoef geeft hij niet, maar verder is natuurlijk zijn gedrag door een ringetje te halen. DAT is het praktijk resultaat van mijn rotsvaste theorie.
De állerbraafste kinderpony!
Maar tijdens een mooie zomer ben ik op zoek naar een leuke kinderpony en kom thuis met wereldschokkend nieuws. Ik heb de rustigste, braafste en liefste fjord gekocht die er in de verste omtrekken te vinden was en mijn theorie is als sneeuw onder de zon verdwenen. Deze goedaardige lieve merrie is namelijk opgegroeid in het wild en heeft de eerste twee jaar van haar leven geen mens van dichtbij gezien. Geen halstertje om gehad en geen trailer-training gedaan. En toch, ze is 100% betrouwbaar voor de kinderen, weet niet wat slaan is, weet niet dat een paard kan bokken of protesteren en ziet de mens als allergrootste vriend op aarde.
Wie weet het (beter)??
Hoe is het mogelijk? Ik ben compleet van de kaart en geef maar eens eerlijk toe dat ik het in dit geval niet weet en zeker niet béter weet…….. weet iemand anders het beter?
Wie is de expert?
Dat beter-weten heeft natuurlijk irritante kanten, vooral in gesprekken die onschuldig beginnen maar vaak in een felle discussie eindigen, maar het heeft ook positieve kanten. Het geeft ook aan dat wij zeker van onze zaak zijn en een dosis kennis hebben opgebouwd over bepaalde zaken. Natuurlijk vind bijvoorbeeld een veearts of hoefsmid het niet leuk als je dwars tegen hem in gaat, maar die betreffende persoon kan het ook zien als een kritische houding en gewoon het beste willen voor het paard in kwestie.
Een vergissing is menselijk
Jaja, zegt mijn man, dat is mooi praten. Maar geef ook maar eens toe dat je er wel eens naast zit. Dat je mening kant nog wal raakt of dat je theorie voor geen meter klopt. Okay, als kritisch zelf-reflecterende paardenvrouw geef ik bij deze toe dat ik er inderdaad wel eens naast zit, sterker nog, flink naast……
Een rotsvaste theorie
Jarenlang had ik één theorie die als een huis stond en waar geen mede paardenmens een speld tussen kreeg. Dat betrof: Een veulen hoort vaak in mensenhanden te zijn om uit te groeien tot een mensvriendelijk dier. Pats boem die zit en daar valt niet over te discussiëren. Dus voeden wij de veulens keurig op. Wij leren ze meteen de eerste week van hun prille leven een halstertje om te doen, voetjes te geven, vast te staan en gaandeweg wordt hun opvoeding uitgebreid met aan de hand meelopen, de trailer in lopen en correct gedrag ten aanzien van hond en kinderen. Uiteraard werpt die inspanning de nodige vruchten af en zie: een leuke driejarige komt aan gegaloppeerd als wij bij het hek staan en zijn naam noemen. Hij geeft keurig een hoef en stelt zich voor aan de collega paardenvrouw die natuurlijk omvalt van jaloezie. Okay, die hoef geeft hij niet, maar verder is natuurlijk zijn gedrag door een ringetje te halen. DAT is het praktijk resultaat van mijn rotsvaste theorie.
De állerbraafste kinderpony!
Maar tijdens een mooie zomer ben ik op zoek naar een leuke kinderpony en kom thuis met wereldschokkend nieuws. Ik heb de rustigste, braafste en liefste fjord gekocht die er in de verste omtrekken te vinden was en mijn theorie is als sneeuw onder de zon verdwenen. Deze goedaardige lieve merrie is namelijk opgegroeid in het wild en heeft de eerste twee jaar van haar leven geen mens van dichtbij gezien. Geen halstertje om gehad en geen trailer-training gedaan. En toch, ze is 100% betrouwbaar voor de kinderen, weet niet wat slaan is, weet niet dat een paard kan bokken of protesteren en ziet de mens als allergrootste vriend op aarde.
Wie weet het (beter)??
Hoe is het mogelijk? Ik ben compleet van de kaart en geef maar eens eerlijk toe dat ik het in dit geval niet weet en zeker niet béter weet…….. weet iemand anders het beter?
Fjordenhengstveulen Melvin een paar uur oud
