Anderhalf paard

Wat hebben rekenen, griezelfilms en paarden gemeen? Bijzonder weinig, behalve in deze rare column dus…

De inspiratie
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zo goed tegen griezelfilms kan. Vooral niet van die films die eerder op een Gamma of Hornbach-reclame lijken vanwege al het gereedschap dat in beeld komt. Motorzagen, bijlen, messen of zelfs van die gruwelijke haken…

Mijn kinderen lachen zich suf.
“Ahh, joh mam, dat is toch gaaf!”, roepen ze, terwijl ik allang de kamer ben uitgerend. Bloedspetters vliegen in het rond, inclusief ingewanden en verbazingwekkend genoeg blijft het slachtoffer maar gillen. Ieder normaal mens was allang flauwgevallen (of dood), maar dat terzijde.

De dromen
Maar helaas blijft de film mij achtervolgen want midden in de nacht word ik badend in het zweet wakker. Allemachtig, waarom droom ik dat ik met een motorzaag het weiland in ren en mijn eigen paard door midden zaag? De arme merrie probeert nog weg te galopperen, maar dat had ze gedacht. Ik vang haar met een lange ketting met haak en roep sadistisch: ‘Kom jij maar even hier, lekker dier!’

De volgende dag krijgen de paarden een extra knuffel en schep biks. Ik heb het gevoel dat ik iets moet goedmaken. Zulke akelige dromen, ik schaam me dood.

Maar de volgende nacht is het helaas weer raak. Ik ben nu niet met de motorzaag bezig maar ik heb een paar grote tubes secondelijm in mijn hand.
Ik roep de merries bij mij en zet ze zo neer dat hun achtersten tegen elkaar aan staan. Gelukkig zijn het geen schoppers. Snel de tube lijm eroverheen en pats boem, ze zitten aan elkaar vast. Binnen één seconde! Ja meiden, jullie kunnen nog steeds grazen hoor. Dus niet zeuren. Gewoon een beetje overleggen of jullie nu voor- of achterwaarts lopen.

De waarneming
“Zeg, mam, wat zie jij er de laatste dagen beroerd uit”, zeggen zoon en dochterlief aan het ontbijt. Ze moesten eens weten. Want hierna volgde nog een absurdistische droom. Dit keer geen gezaag of gevaarlijke lijm maar een nachtmerrie over een misvormd veulen. Onze merrie bleek niet alleen een tweeling-geboorte te hebben maar de tweeling zat ook nog eens aan elkaar vast. Gelukkig dus maar één hoofd, maar na de prachtige hals, kwamen twee lichamen. Is dit nu één paard of anderhalf? dacht ik nog…

Het onderliggende probleem
“Oh, tussen twee haakjes, heb jij dat pachtcontract nog getekend voor dat ene weiland?”, vraagt mijn man, die het in tegenstelling tot de kinderen,  niet is opgevallen dat ik er de laatste dagen iets minder uitgeslapen uit zie dan normaal...
“Nee, nog niet…”, antwoord ik suf.
“Had je trouwens gelezen, dat je daar maar anderhalf paard mag weiden?”, vraagt hij nu lachend.
“Ja”, antwoord ik kort. En ineens weet ik waar mijn dromen vandaan komen…

De oplossing?
“Hoe ga je dat dan oplossen?”, vraagt hij nu serieus en kijkt mij aan. Hij is gewend dat ik altijd alles béter weet. Dat is nu eenmaal zo met paardenvrouwen. Maar dit keer weet ik het niet. Rekenen was nooit mijn sterkste vak en om van twee paarden anderhalf paard te maken, vind ik een lastig probleem.