|
Heb je onlangs iemand ontmoet die niets over paarden weet? Hij of zij begrijpt er allemaal niets van, waar jij weer helemaal niets van begrijpt. Onderstaand een spoed-cursus ‘Paarden voor dummies’ voor jouw nieuwe vriend of vriendin.
Een paard of een pony? Dit lijkt gemakkelijk te begrijpen: een paard is groot, een pony is klein. Maar zo simpel ligt het niet. Een pony is officieel een viervoeter met een schofthoogte tot 1.48 m. Dit is het hoogste punt van de rug, daar waar de voorkant van het zadel komt te liggen. Maar een pony uit IJsland heet officieel een IJslands paard. Net als een fjordenpaard uit Scandinavië en een mini-paard uit Argentinië. Dat kleine mormel in de wei kán ze dus een PAARD zijn. Huh?? Een koud-of een warmbloed paard? Paarden (en pony’s) zijn ingedeeld in koudbloed, warmbloed- en volbloed-rassen. Dit zegt niets over de temperatuur van het bloed, maar alles over het temperament van het paard (of pony). Een koudbloed is doorgaans groot en oersterk en werd vroeger vooral als trekpaard gebruikt. Dit zijn hele rustige, trage paarden, want het zou niet handig zijn geweest als ze er met de ploeg of zelfs een jaagschuit vandoor gingen. Een warmbloed is een paard met een zeer gebruiksvriendelijk karakter. Zeg maar: de labrador onder de paarden. Manegepaarden, politiepaarden, de paarden voor de gouden koets; allemaal warmbloedpaarden en echte braveriken. Sportpaarden zijn ‘volbloeden’. Dit zijn heethoofden met een enorme prestatiedrang, snelheid en ‘drive’. Deze crème de la crème onder de paarden moeten huizenhoog kunnen springen, dansen op muziek of rennen voor hun leven onder een jockey of voor een sulky. Top-atleten dus, die soms meer geld waard zijn dan jouw huis en auto samen. Gender-neutrale paarden: Een gecastreerde hengst is een ruin. De zogenaamde 'hengst' is dus vaak een ruin. Hengsten zijn namelijk ‘700 kilo pure testosteron’ en hebben weinig oor voor ‘me-too‘ aantijgingen. Merries zijn slechts een paar momenten in het voorjaar vruchtbaar en krijgen altijd maar één veulen per jaar. Natuurlijke dekkingen vinden nog maar zelden plaats, want een dekhengst is te kostbaar om rake klappen te ontvangen van de merrie als hij haar niet respectvol benadert. De hele voortplanting is tegenwoordig een technische zaak. De hengst springt op een kunstmatige merrie in een laboratorium waar zijn zaad wordt opgevangen in een grote koker. Er hoeft dus echt geen klik tussen een merrie en hengst te zijn. De date is namelijk een lang rietje met sperma, dat door de veearts op éxact het juiste moment bij de merrie naar binnen wordt gebracht. Het rijpe eitje wordt bevrucht en elf maanden later komt er een kant-en-klaar veulentje uit de merrie rollen. Paarden spotten Als laatste onderdeel van deze spoedcursus: Paarden herkennen op afstand. Dit is redelijk eenvoudig:
Paarden voor dummies, extra tip: Als laatste nog een mindfuck-achtig weetje:
Zo, nu kan jouw vriend of vriendin een aardig woordje meepraten. Wie wil een vervolgcursus? Of koop het - tweedehands - boek. Hier staat álles in over paarden, maar zoals gezegd: alleen voor échte dummies.
Ik heb een vraag die mij al jaren dwars zit en waarop ik nooit een fatsoenlijk antwoord heb kunnen vinden: waarom zijn paarden niet zindelijk? Paarden en mensen blijken door de eeuwen heen een goed team en we hebben het paard ALLES kunnen leren. Het paard kan met ons jagen, over muren van twee meter hoog te springen, dansen op muziek, als transportmiddel te fungeren, lief voor kinderen, gehandicapten en beginners te zijn, langsrazend verkeer te accepteren etc. etc... Hoe is het dan toch mogelijk dat een paard nooit heeft kunnen leren POEPEN op commando? Oefening baart mest ? Wékenlang heb ik geoefend. Ik heb zo'n fel gekleurde grote emmer gekocht en die in een hoek van de stal gezet. Geen smoesjes meer, zo van: "ik heb de emmer niet gezien!" Het formaat en de kleur waren duidelijk genoeg. Daar! moet je mesten! En de kruiwagen in het weiland of paddocks. Exact op de juiste hoogte! Staart omhoog, even erover hangen, en wat is nu het probleem?! Tig-duizend jaar na domesticatie en dat lukt ze niet eens! Waar tref ik de volgende morgen de gele lichtgevende emmer aan? Precies, over de staldeur heen, ergens rollend op het erf! En wat is er met de kruiwagen gebeurd? Na een nachtje pure zinloze vernielzucht is hij zorgvuldig en compleet gesloopt... Wij paardenhouders, wij pikken het niet meer! Ik roep jullie allen op mij bij te staan en een grootscheepse uitmest-staking te organiseren. Overleg heeft geen zin meer. Ik heb al vaak genoeg een vergadering georganiseerd en mijn punten op tafel gelegd. Maar de paarden toonden geen enkel begrip voor het feit dat het voor alle paardenhouders een gigantische werktijdverkorting zou opleveren. Nu, ik stel voor dat we allen een week de boel de boel laten. Laat de paarden maar eens met de knieën in hun eigen drek staan, de weilanden ernstig bevuilen, daar poepen waar ze toevallig ook staan te grazen. Stelletje viespeuken! Dan kunnen ze lekker als zwijnen rollen in hun eigen stront en een uur in de wind stinken. Niets geen borstelen of hoeven uitkrabben. Eigen schuld dikke bult. Ze zullen na een week elkaar niet meer herkennen, hun drinkbakken niet meer kunnen vinden en er een dagtaak aan hebben nog een schoon plekje te vinden waar ze elkaar kunnen krabbelen. Werktijdverkorting
En wij hebben ineens zeeën van tijd. Alle achterstallige klusjes kunnen gedaan worden of we gaan gewoon allerlei dingen doen die niets met dat rapaille te maken hebben. Netflix series kijken, een goed boek lezen, thee drinken... Speed evolutie De paarden zullen ons bidden en smeken om nieuwe besprekingen te openen. Zij zullen ons verzekeren dat de komende generatie een tijdsprong in de evolutie zal doen. De veulens zullen bij geboorte zindelijk zijn! Constructieve afspraken Ik zal de onderhandelingen namens jullie als achterban afsluiten, nà ondertekening op papier van beiden partijen en een aanvaard excuus van de paarden, vertegenwoordigd voor ieder ras, voor al die uren, uren, uren, uren werk die wij iedere dag maar weer besteden aan het opruimen van paardenmest!! Deze foto kwamen wij tegen op Fotocommunity en is gemaakt door: Mi Grafie. We vonden de foto zo mooi dat we vroegen of we deze op PaardenColumns mochten plaatsen. En dat mocht!
Zomaar een shetlander, zomaar ergens in de wei. Maar wij zijn op slag verliefd.... Jij ook? Bijzondere foto's plaatsen wij graag. Heb je een mooie foto die je graag laat zien aan andere paardenmensen. Stuur gerust op en wij linken terug naar jouw Sociale Media. Laat ik mezelf eerst even voorstellen. Ik ben Quirine en ben 23 jaar, heb een zoontje van 4 jaar. Ik werk al sinds mijn 12e met paarden en rijdt ook al sindsdien. Vandaag ga ik vertellen hoe mijn paarden passie begon.
Paarden als therapie Toen ik 12 jaar oud was, was ik vooral heel onzeker over mezelf en kon me om alles druk maken wat een ander zei. Daarop is mij voorgesteld om op paardrijden te gaan, dit werd vaak ook therapeutisch ingezet. Echter leek mij dit verre van een goed plan. Ik was namelijk doodsbang voor paarden. Bang voor paarden De mensen die mij nu kennen geloven mij echt niet als ik ze dit verhaal vertel. Maar ik moest twee keer proberen te gaan paardrijden, mocht ik het dan nog helemaal niets vinden, dan werd de therapie afgeblazen. Nou daar gingen we mijn eerste keer. Ik moest op een pony genaamd Paultje maar ook al beweerde de instructrice mij dat het de braafste pony van stal was, ik vond hem levens gevaarlijk. De pony werd voor mij opgezadeld en we gingen naar de binnenbak. Daar wist ik mijzelf over te halen om in ieder geval naast de pony te gaan staan. Dat vond ik al heel wat en ze moesten beloven dat de pony goed vast gehouden werd. Ik moest er niet aan denken dat ie ging lopen... Na een half uur op me in te praten wisten ze me over te halen om op te stappen. Al die tijd heeft die pony echt geen hoef bewogen. Toen ik er eenmaal opzat bleven we nog een kwartier staan. Stiekem vond ik dat al heel lief van Paultje. Wég angsten! De week erop gingen we weer. Toen zat ik er wel iets sneller op en ging het steeds beter. Ik heb wel maanden alleen op Paultje gedurfd. maar zo kwam ik langzaam maar zeker wel over men angst heen.. Inmiddels heb ik een opleiding gevolgd tot paardengroom en succesvol afgerond. Op dit moment volg ik een opleiding tot dierenartsassistent en ga ik voor Paardencolumns leuke en grappige dingen die ik mee maak als stalmedewerkster. Ik ga ook schrijven over hoe ik paarden, met gedragsproblemen of een trauma, help door middel van join up en t-touching. Tot later ! De Vereniging Het Nederlandse Fjordenpaarden stamboek heeft een speciaal nummer uitgegeven. Najaar 2020, Jubileumeditie. Eigenlijk is het nummer 46e jaargang, nummer 3, maar het 'Jubileum' is vanwege het Jublieumjaar van het Stamboek, dat nu 65 jaar bestaat. Corona, oh corona... Net zoals overal in de wereld, zorgde de corona-maatregelen ervoor dat er geen ruimte was (is) voor een feestje. En ook: geen hengstenkeuring, Fjordendagen, Fjordsportactiviteiten. Goed nieuws Maar we concentreren ons op goed nieuws en die is er gelukkig ook bij het Stamboek, we noemen: goed geslaagde thuiskeuringen en veulenregistraties, een goed bezochte digitale Algemene Vergadering en stemming per post. En een verrassing voor ons allen: een Jublieumnummer 'anders dan anders'. Van klein naar groot Normaal gesproken zijn we de kleine editie gewend van het Fjordenpaardenmagazine. Een handig klein boekje in A-5 formaat waarvan vele fjordenliefhebbers er al stapels in huis hebben. Maar vanwege twee redenen ontvangen we nu een groot (A-4) magazine. Ten eerste een stukje nostalgie: de eerste nummers werden ooit op A-4 formaat gemaakt. En ten tweede is dit, gek genoeg, een kostenbesparing voor de Vereniging. Maar belangrijker voor ons als lezers: het is een ontzettend leuk nummer ! De liefde voor (fjorden-)paarden In dit bijzondere nummer worden niet alleen de fjorden in het zonnetje gezet maar ook alle trouwe (ere)leden. Leuke uitspraken komen langs, 'al jarenlang jurylid', 'ouwe knarren, de parade', en een verkiezing voor de meest bijzonder fjord. We halen graag even een uitspraak aan, van Fjorden centrum Westerwolde (gepubliceerd op PaardenColumns): "Zet een kind, een absolute beginner of een geestelijk- en/of lichamelijke gehandicapte op de rug van een Fjord en de Fjord zal voetje voor voetje zorgen dat de kostbare vracht op haar of zijn rug blijft. Poeslief zal de Fjord stilstaan en eindeloos geduld hebben om uit te vinden waar nou eigenlijk de ruiter naar toe probeert te sturen. Maar na die serieuze klus mag er natuurlijk even flink gebokt en uitgeraasd worden als er een ruiter op de rug klimt die dit wel aan kan. HIII-HAAA, eens kijken hoe deze gevorderde' ruiter een mooie salto door de lucht kan maken...." Op naar de volgende 65 jaar! Hoe de komende jaren eruit zullen zien qua activiteiten, weet natuurlijk niemand. Het blijft aanpassen aan de Pandemie en roeien met de riemen die we hebben. Maar gelukkig is er is dus een grote groep enthousiastelingen die zijn of haar steentje bijdraagt om de organisatie te steunen (ook in moeilijke tijden). Het Jubileumnummer toont die met verve. De liefde voor het fjordenpaard en het enthousiasme straalt van iedere pagina af. Dit maakt de paardenmens weer vrolijk en hoopvol. Met dank aan de Redactiecommissie! Voor de afwisseling wilde ik Millana weer eens op de trailer hebben. Het was al weer even geleden en ik denk dat het goed voor haar is als we het zo nu en dan blijven oefenen. De trailer moet natuurlijk een fijne plek zijn en blijven want, wie wil er nu een nerveus paard op de trailer?
Erop uit! Omdat mijn bonusdochter gestopt is met rijden en we nog tot einde december de sleutel van de binnenbak van de rijvereniging hadden, leek me dat een leuk uitje. Millana is nog nooit in een binnenbak geweest, dus ik was heel benieuwd hoe ze dat zou vinden. De trailer in... De trailer in ging prima, ze vind het wel een klein beetje spannend, maar ze is er niet bang voor en…. een snoepje doet wonderen! Vijf minuten later staan we op het terrein van de vereniging en stapt ze na even aarzelen achteruit de trailer af . In eerste instantie leek haar omdraaien in de trailer logischer, maar aangezien ze dat van mij niet mocht liep ze toch maar achteruit. Een vreemde omgeving Van het vreemde terrein keek ze niet echt op. De rubber mat vlak voor de ingang was natuurlijk wel een heel raar ding. We zijn er even een paar keer overheen gelopen en toen had de rubberen mat niet langer haar belangstelling. De binnenbak vond ze niet erg indrukwekkend. Maar wauw! Wat een prachtpaard! (ze ontdekte zichzelf in de spiegels) Ze heeft zichzelf even goed van alle kanten in de grote spiegels bekeken. De ramen van de kantine vond ze vreemd. Je ziet jezelf weerspiegelen in het glas, maar zodra je ernaar toe loopt, zie je vooral wat er binnen staat. Toch wel een beetje een teleurstelling als je jezelf knap vind haha.. Mijn twee jongens van bijna twaalf en negen waren ook mee. Ook zij hebben nog even met haar door de bak gewandeld en gerend. En goh, wat deed ze dat super. Met de lichtste druk op het touw liep ze mee met de jongens. Als ik dat zie gebeuren, maakt mijn hart een sprongetje van geluk. Ik weet dan dat het spelen/leren samen de juiste uitwerking heeft. Met lichte aanraking of contact is Millana nu gemakkelijk te leiden. Kerstversiering In het kader van schriktraining en kerst leek het mij ook wel leuk haar nog wat te decoreren met kerstversiering. Natuurlijk vond Millana dit helemaal prima! Binnenkort gaan we samen met de dochter van een vriend naar het bos. We nemen dan niet alleen Millana mee maar, voor het eerst ook een pony die ze nog niet kent. Natuurlijk zorgen we voor een kleine voorbereiding, want we willen graag dat dit goed en veilig gaat verlopen. Spannend hoe dit zal gaan...
‘Niemand weet hoe laat het is’ gaat over de kampioen in de drafsport Tjitse Smeding en geschreven door zijn vrouw Tamara Smeding, Elikser Uitgeverij. Een meeslepend waargebeurd verhaal over passie, liefde en wat het leven brengt.
Een kampioen en het noodlot Als lezer wordt je meegenomen in het leven van een jonge jongen die door hard werken een ware kampioen wordt in de drafsport. Overwinning na overwinning en dan slaat het noodlot toe. Als kampioen ben je niet per se rijk. Maar mensen vergeten dat. Niemand weet hoe laat het is De liefde is sterk: “Tamara Smeding is sterk”. Passie en liefde zijn de leidraad in dit verhaal, de leidraad in hun leven. Hoe simpel lijkt het soms als mensen overwinningen behalen? De één na de ander, jaar na jaar. We horen zelden het verhaal erachter. De tijd die erin gaat zitten om te trainen is al gauw 24 uur per dag zorgen dat alles loopt. In de paardensport train je niet enkel jezelf, maar ook het dier. Soms meerdere dieren en mensen. Tamara Smeding vertelt wat het kost om een kampioen te zijn en wat het is om naast zo iemand in het leven te staan. Ook zijn dochter deelt een stukje visie over haar vader.
De passie om te (over)leven
Wat gebeurt er wanneer je niet meer kan trainen en alles dreigt te verliezen waar je altijd voor leefde? In de loop van het verhaal leer je het gezin “Smeding” kennen en wordt je meegezogen in hun leven, de velen trainingen, koersen, onder andere het noodlottige ongeluk op de baan, hun liefde voor elkaar en de passie die ze delen voor de sport. Maar ook de passie om “te (over)leven”. ‘Niemand weet hoe laat het is’, is onvergetelijk Aan het eind, voelde ik de pijn en het verdriet maar ook het verlies van deze bijzondere man. Ik ga dit verhaal nooit meer vergeten. “ Ik heb het idee dat ik nu weet wie de man achter de kampioen was” Beste paardenmeiden en paardenjongens. Wisten jullie dat er een Online Bibliotheek op Internet staat? Natuurlijk wel, hoor ik jullie al zeggen. Maar ook dat deze speciaal voor jullie er is? P A A R D E N De Jeugdbibliotheek heeft een grote PAARDEN afdeling. Hier kun je informatie vinden voor een werkstuk, en spreekbeurt en allemaal boeken lezen of luisteren. Vooral het luisteren van paardenboeken is heel gemakkelijk, dit kun je op de pc doen maar ook op je mobiel. Op jeugdbibliotheek.nl vind je leuke boeken en handige informatie. Voor thuis én op school:
Jeugdbibliotheek.nl is een website van de Koninklijke Bibliotheek. De website is speciaal ontwikkeld voor kinderen van 0-18 jaar. Alle informatie is betrouwbaar en niet-commerciëel. En de tekst is geschreven op het leesniveau van je leeftijd. Copy & paste, mag dat? Let wel even op. Je mag alles kopiëren en plakken maar voor Instagram en Snapchat wordt een uitzondering gemaakt: Wil je de informatie van Jeugdbibliotheek.nl voor iets anders gebruiken dan voor thuis en op school? Bijvoorbeeld op Instagram of Snapchat? Vraag dan eerst toestemming aan de Koninklijke Bibliotheek. Wat kost het?
Als je een boek wil lezen of luisteren moet je eerst lid worden van de online-bibliotheek. Er zijn twee soorten abonnementen. Dit kost 42 euro per jaar. Dat is best wel veel geld, maar andere voorlees-apps zoals bijvoorbeeld Storytel zijn duurder en je kan vaak dit abonnement combineren met het lidmaatschap van jouw plaatselijke bibliotheek. Wij zijn lid van de online-bibliotheek en hebben al enkele e-books gelezen en een paar luisterboeken geleend. Het beviel ons prima. Het is soms wel even wennen aan de stem van de persoon die het boek voorleest, maar meestal vonden wij deze wel prettig. Een aanrader dus. En de spreekbeurten en werkstukken informatie: PRIMA! Maar het is natuurlijk wel leuk als je het allemaal niet letterlijk over neemt maar er een persoonlijk tintje aan geeft. Je kan jouw eigen ervaring met paarden toevoegen of een onderwerp uitbreiden waar jij erg van houdt. Misschien wel van een specifiek paardenras? Of van een bepaalde tak van de sport? Wie laat ons een keer zijn of haar werkstuk lezen? Dat zouden we erg leuk vinden! Ik sta de paddocks uit te mesten en mijn gedachten staan op nul. Een heerlijk ontspannen klusje dat bij de dagelijkse routine van veel paardenmensen hoort. Maar er is iets vreemds aan de hand... Hè? Nu al lente? De eerste sprieten van die ellendige, woekerende smeerwortels steken alweer uit de grond en ik zie ineens een paar Jacobskruiskruidroosjes die het wederom aandurven om in mijn weiland te gaan groeien. Het is bovendien zo warm dat ik mijn jas uitdoe. Klimaatontkenners Willen de klimaatontkenners even langskomen? Het is echt geen winter hier hoor! En wij maar hopen op een dik pak sneeuw, een Elfstedentocht en briesende witte paarden in de sneeuw. Waterbakken te lijf gaan met een flinke schop om het ijs te breken. Glijdend op je laarzen stoeien met klompen mest en een kruiwagen die glibberig koud aanvoelt. En een paard rollend door de sneeuw met zijn nèt nieuwe deken aan. Alle ellende, al het plezier. Het hoort gewoon zo. Maar waar is de winter (gebleven) ? Social Media: Op Social Media lijkt iedereen gelukkig te zijn. "Het gaat de goede kant weer op", "Ahh, lekker straks weer in bikini", "Genieten joh!", wordt er massaal in koor geroepen. Wij mensen zijn een raar soort. We denken op (te) korte termijn, hebben een slecht geheugen voor wat betreft de geschiedenis en kijken niet verder dan ons eigen tuinhekje (weilandhek in ons geval). Dus besluit ik maar even onze paarden aan het woord te laten: "Meiden wat vinden jullie er nu van?"
Onze oude merrie kijkt mij aan, slaakt een diepe zucht en gaat vervolgens verder met haar hooi op te eten. Wellicht is dit statement van haar álles-zeggend. De jonge, drachtige merrie wil wel even haar ei kwijt. Gelukkig niet letterlijk, want de dracht moet nog een tijdje. Ze is stront-chagrijnig en wijst mij op het feit dat ze al bijna alleen maar hooi krijgt en het sappige gras mist. Haar geklaag is duidelijk. Ze is een Fjord; ze houdt van kou en een pak sneeuw op haar rug. Onze jaarling kijkt mij vragend aan. Ze begrijpt er weinig van. Sneeuw? Hoe ziet dat eruit dan? Witte regen? Hagel? Kou? Ze schudt haar hoofd en loopt van mij weg. Ze sluit zich aan bij haar moeder (de oude merrie) en gaat verder met eten. Rassen-discriminatie? Ik kan zo langzamerhand mijn conclusie wel trekken, hoe de paarden denken over het wegblijven van de winter. Maar de drachtige merrie is toch slimmer dan ik dacht. Ze vindt dat ik mijn vraag ook aan 'andersoortige paarden' moet vragen om een goed beeld te krijgen van de mening van paarden in het algemeen. Ze beticht mij nog nèt niet van rassendiscriminatie. "Vraag het maar eens aan die hete sprieten", zegt ze, en wijst met haar voorhoef naar de Arabische volbloeds van de verre buren. "Die zijn wel wat gewend en verheugen zich vast alweer op de hete zon op hun donder". Zou het echt zo zijn? Ik betwijfel het. Wellicht kunnen zij beter tegen de hitte. Maar een beetje paard - vooral in Nederland - moet toch een normale zomer waarderen met vooral GROENE weilanden. Geen hitte en verschroeid gras. En geen miezerige, grijze winters maar échte winters met witte sneeuw. |
Categorieën:
Alles
Archieven:
Februari 2024
Paarden Columns © 2024
Linken en citeren mag altijd. Herpublicatie op niet commerciële websites mag alleen o.v.v. mijn naam plus een link naar de website. |