Ooit hadden wij een paard.  Nouja, paard... Ze zag eruit als een paard, maar daarmee was ook alles gezegd.

Vies, viezer, viest
Onze merrie was eigenlijk een varken.  Ja, je hoort het goed. Ze knorde nog net niet, maar voor de rest had ze toch echt dezelfde hobby's als een varken.  Ik heb het wel over varkens, die nog buiten mogen lopen en in de modder mogen rollen.  Niet over varkens uit de bio-industrie, die alleen het zonlicht zien als ze vanuit de stal de  vrachtwagen inlopen, richting het slachthuis.

Modder & Mest
Maar onze merrie mocht dus graag door de modder rollen. Inclusief deken.  Inclusief nieuwe deken.  Dat maakte haar allemaal niets uit.  Lekker rollen, de benen in de lucht, opstaan, uitschudden en vreemd opkijken naar dat blonde twee-benige wezen, dat stond te schelden aan de rand van de bak. Soms zelfs te huilen...
Maar dat rollen was eigenlijk nog het ergste niet (had ik maar de deken even af moeten doen!).  Dagelijks even de borstel erover heen, na afloop van haar moddersessies en klaar was Miss Piggy weer.  

Stal & Mest
Het ergste waren toch wel haar stalmanieren. Ze was er zo een die iedere dag d'r complete stal omwoelde en er een puinhoop van maakte.  Poepen in het midden, poepen aan de kanten en poepen tegen de deur.  Een ravage, iedere ochtend.  Alles geprobeerd: stro, zaagsel, vlas en zelfs een loopstal.  Het maakte niet uit.  Haar stal zag er iedere ochtend uit alsof er een aardbeving had plaatsgevonden. Soms zelfs inclusief de stallen naast haar stal.

Voer & Mest
En dat was nog het ergste niet. Want WAAR dacht je dat ze ook poepte? Precies, in d' r voerbak en zelfs in de automatische drinkbak aan de muur.  Hoe ze het voor elkaar kreeg, mag Joost weten, maar het lukte altijd. En iedere dag, ik maar weer met van die lange, gele, plastic handschoenen aan en d'r waterbak leegscheppen en schoonmaken.

My Highest-Lady
Tot de dag dat ik, in opdracht van mijn zweefteef-rooibosthee-spirituele-yingyang-vriendin, haar als vieze merrie moest omarmen. Ik moest haar respecteren vanwege haar connectie met haar vorige leven als varkentje. Ik moest haar eren in haar wezen en in al haar liefde voor 'paard'-zijn. 'Miss Piggy' werd My Highest-Lady en haar nieuwe naam en identiteit als spiritueel hoogontwikkeld-wezen was een feit.

Ze rolde eerlijk gezegd nog steeds door de modder, ploegde iedere dag haar stal om en brak de voeremmers af, die ik aan de buitenkant van haar stal hing. Maar ik lette er niet meer op. Ik had de strijd opgegeven...

My Highest Miss Piggy leefde nog lang en gelukkig met de ere-titel:  het vieste paard van stal. 

Spraakverwarringen zijn leuk en grappig. En komen binnen de paardenwereld heel vaak voor. Vooral als je met meerdere talen, taal-culturen en paardenjargon te maken hebt. 

Neem bijvoorbeeld de talen Nederlands en Engels. Hele boeken zijn daarover vol geschreven en de tv commercials vliegen om je oren.
Mijn favoriet:
“I fock horses!” 
“Pardon??”
“Yes, paarden!”

In de Duitse taal hoor je er iets minder over, maar geloof me, het is in die taal nog vele malen lastiger om spraakverwarringen te voorkomen. Neem alleen al het woord "Fjordenpaard". Is dat nou een Fjordpferd of een Norweger? Beiden. Maar het een schijnt chiquer te zijn dan het andere. Dus zeg ik er altijd maar bij dat wij chique fjorden hebben. Of om compleet te zijn: 'Ein Schicke Norwegische Fjordpferd'... Mocht de fjord toevallig 'Micky' heten noem hem of haar dan geen 'Schickimicki'  want dat betekent: snobistische kakker. En dat wist ik ook niet. Zucht. 

Goed, ooit had ik dus een paard te koop. Daarbij concentreerde ik mij op Duitsland. Middels advertenties in een paardenmagazine bereikte je daar indertijd een ander publiek dan op Marktplaats. Enfin. Na drie telefoontjes die vroegtijdig afhaakten na de karakter-beschrijving van de merrie, begreep ik dat ‘schwer’ moeilijk betekende, terwijl ik toch echt ‘schwer’ bedoelde in de zin van mooi, breed en zwaar.

Ook kwam ik er al heel snel achter dat ‘geil’ in het Duits toch echt iets anders betekent dan bij ons.
‘Geil’ betekend daar: super, cool, te gek. Mijn geile merrie was dus een compliment. Het gekke was wel dat, toen ik dat woord steeds vaker ging gebruiken, het tóch op de één of ander manier niet helemaal goed overkwam. Misschien wisten de potentiële kopers dat ‘geil’ in het Nederlands iets anders betekent dan in hun taal.
Ook zij haakten af, omdat ze misschien bang waren dat mijn merrie de hele dag zou schreeuwen om een hengst.

En toen vertelde ik ook nog dat de merrie een prachtige staart had…  Nu kan ‘Schwanz’  in het Duits inderdaad een staart betekenen, maar – jawel – óók een tampeloeres. (voornamelijk straattaal) Totale verwarring.
“Aber sie ist doch eine Stute?” (Stute = Merrie)
Ja, natuurlijk, maar ook dan kan ze toch best nog een ‘geile Schwanz’ hebben? Lastig, lastig.

Na honderd-en-één verkeerd bedoelde woorden en lastige gesprekken is het in de loop der jaren toch goed gekomen. De paardenjargon ken ik inmiddels in meerdere talen en dat is wel zo handig.
In mijn moedertaal maak ik ongetwijfeld nog vaak blunders, in andere talen waarschijnlijk dubbel zoveel.

Maar who cares? Want NU is het tijdperk van de talenmengelmoesjes. Het tijdperk van google-translate, van de straattaal van de jeugd, de internettaal van de bloggers en vloggers en de vage taal van de politiek. De tijd van de chique zakelijke taal, de onbegrijpelijke taal van officiële documenten, de technische taal van de nerds en de moderne taal van de tijdsgeest. Tel daar ook nog eens onze paardenjargon bij en het wordt er allemaal niet eenvoudiger op.
​
Maar wél leuker en grappiger! Geil! (= Cool, té gek!)

Ditmaal uit de oude doos: een artikel over polosport, polopaarden (pony's?) en een stukje geschiedenis.

Polosport is zo' n tak van de paardensport waar iedereen een mening over heeft. Toch weet de gemiddelde (paarden-)mens maar weinig over deze sport en het specifieke paardenras voor deze sport: de polopony of polopaard genoemd.

In dit artikel lees je een hoop feiten, een stukje geschiedenis en vooral ervaringen van mij over het houden van polopaarden. 
Het artikel is weliswaar van een paar jaartjes oud maar qua inhoud en feiten nog waarheidsgetrouw.

Is de polosport elitair?
Worden polopaarden wel netjes behandeld?
Gaat het alleen maar om geld en status?
Krijgen de polopaarden ferme tikken van de stokken van de polospelers?
Waarom zijn polopaarden zo klein, eng en dun?
en:
Zijn gepensioneerde of afgekeurde polopaarden geschikt voor de ' gewone' recreatieve ruiter?

Alle vragen worden in dit artikel beantwoord.

De elitaire tak van de paardensport?

Sinds 1 jaar zijn wij in het gelukkige bezit van twee polomerries. De merries werden te oud voor de sport en genieten bij ons van hun welverdiende oude dag. Aangezien ik bitter weinig van de polosport af wist en de merries wat beter wilde leren kennen, ben ik me gaan verdiepen in het wereldje van de Polosport.

Het viel me op dat er erg weinig over bekend is en dat er veel vooroordelen bestaan. We kennen allemaal de beelden van champagnefles-ontkurkende helden en met goud behangen dames, met grote zonnebrillen en fraaie hoedjes, op grote chique evenementen waar de meesten onder ons zich niet echt thuis zullen voelen. We vinden het allemaal maar een elitair gedoe en de polopony's vinden we oerlelijk met hun dunne hertenhalsjes en afgeschoren manen en staarten. Zo dacht ik er dus tot voor kort ook over. Ik kwam er echter al gauw achter dat de Polosport met zijn eeuwenoude geschiedenis en tradities de moeite waard is om wat meer over te weten. Voor degene die zijn horizon wil verbreden en een kijkje wil nemen achter de schermen, heb ik wat algemeenheden over de polosport en de polopony's opgeschreven. Het is niet mijn bedoeling een oordeel over deze tak van de paardensport te vellen. Ik wil uitsluitend de lezer informeren en zou willen zeggen: lees en oordeel zelf.

lees meer

Voor Dier & Recht, schreef ik, in samenwerking van met collega's van Content Collective, een blog over het fokken van misvormde Bulldogs.

Bulldogs: moeders mooiste of ernstig misvormd

Ik roep hierbij op om deze actie te ondersteunen en het blog zoveel mogelijk te delen.

Laten we in de paardenwereld vooral ons gezond verstand erbij houden. Het fokken van paarden voor een specifiek doel of uiterlijkheid is van alle tijden, maar mag nooit ten koste van het welzijn van het paard gaan.

En zeg nou eerlijk: een paard of een pony die hijgend door de wei loopt op korte, kromme poten en een veel te brede borstkas, wil toch niemand?

Nabericht:

Een oplettende en kritisch lezeres stuurde deze foto van een American Quarterhorse. "...steeds breder en kortere poten..... Wat vind je hier dan van???" 
Tja, ik moet toegeven... ook binnen de paardenwereld zijn extremen te vinden die vraagtekens oproepen. Graag hoor ik jullie mening. Enne... geef mij maar een 'gewoon' paard zoals bijvoorbeeld een fjord. 

Meer info: Extreme breed makes horses looks like cartoons

Het heeft al een paar dagen gevroren. Ik ben bij de stallen als mijn hond begint te blaffen. Een pakketbezorger loopt het erf op. “Deze is voor u”, zegt hij gehaast en is in een seconde weer weg.

Lekker hoor, die èchte winterse dagen.
En dat vinden velen met mij want de plaatselijke ijsbaan, vlakbij ons huis, is al een paar dagen open en ik hoor in de verte een hoop ijspret. Ook via mijn telefoon want tot mijn grote verbazing is het nu al de zesde keer in twee dagen dat ik word gebeld hoe laat de ijsbaan open is en of ik schaatsen kan slijpen. Ik moet er om lachen want ik zou niet wéten hoe ik schaatsen moet slijpen en het is lang geleden dat ik op schaatsen stond.

Ik ben klaar met het buitenwerk en de paarden verzorgen.
Snel naar binnen want ik heb ik nog een hoop te doen. Deze koude dagen besteed ik vooral aan administratief werk en ik ga mijn kersverse stempel met logo uitproberen op alles dat papier heet. Waar was nou toch dat pakketje gebleven? Kom hond, we moeten weer naar buiten, want ik heb het even snel èrgens neergelegd.
Zo gaat dat dus.

De volgende dag verloopt net zo rommelig en de telefoon blijft maar gaan!
“Kunt u mijn schaatsen slijpen?” Voor de zoveelste keer! “Nee sorry, ik kan uw schaatsen niet slijpen”, antwoord ik steeds sneller. Het moet niet gekker worden.

Maar het wordt gekker. Weer de telefoon.
“Neeeéé, ik ga uw schaatsen niet slijpen”, roeptoeter ik door de telefoon, voordat de beller überhaupt iets kan zeggen. Maar dan blijkt het een man te zijn van, jawel, de ijsbaan.

“Mevrouw, luister nou even”, zegt hij. Ik zucht hardop. “Er zijn een paar meisjes naar u onderweg....”. “Huh?” onderbreek ik. Hij probeert zijn verhaal ter vervolgen: “.... er blijkt dat er een vergiss...”
Maar de man krijgt de tijd niet om zijn zin af te maken want ineens begint mijn hond luid te blaffen.
Ik kijk uit het raam en zie een stoet kinderen al bij ons hek staan. Allemaal meisjes die roepen en zwaaien. Ik hoor de ijsbaan-man nog net: “... ik heb namelijk per ongeluk, als grapje, gezegd dat ze een pony kregen als hun rondjesstempelkaart vol is en …..” De hond blaft zo hard dat ik er niets meer van versta. Ik gooi de haak erop en ga snel naar buiten, naar het hek.

“Die dààr!”, roept een pennymeisje en wijst naar onze jaarling. “Die wil ik wel”, zegt ze vol overtuiging. Ze duwt haar stempelkaart onder mijn neus en ik zie dat ze aardig wat rondjes heeft geschaatst. Én ik zie tot mijn stomme verbazing allemaal stempels met het Fjorden Centrum Westerwolde-logo erop. Op alle kaarten van alle enthousiaste meisjes en meiden.

Ik doe het hek open en de meisjes mogen allemaal de fjorden aaien en knuffelen. Ik beloof hen dat ze in de zomer een rondje mogen rijden. Maar een fjordenpony geven als beloning voor 25 rondjes schaatsen, is mij een beetje teveel van het goede. Gelukkig begrijpen ze dat.

Na een hoop geknuffel loop ik samen met de kinderen mee terug naar de ijsbaan om het nog ongeopende pakketje aan de grapjas te geven. Daar zitten vast de stempels in van de ijsbaan, die verkeerd bij mij is bezorgd. En ik wil mijn eigen stempels terug!

Het zal morgen vast een stuk rustiger worden.
Gelukkig maar want ik heb – nog steeds – een hoop administratief werk te doen.
Mèt mijn nieuwe EIGEN stempel.