Tot onze grote verassing kregen we deze foto opgestuurd, gemaakt door: @your_photo_design

Uiteraard hadden we dit wel van te voren overlegd en onderstaande foto gestuurd. En zie: ineens sta ik, Marga, voor een prachtig paard op stal of word ik omringd door shetlanders die een beetje ruzie hebben met elkaar (of mij?)

Al eerder hadden we het over foto-manipulaties en bewerkingen. Wat is het verschil tussen een foto 'bewerken' en een foto 'manipuleren'? En wanneer is een fotomanipulatie 'kunst' of de boel belazeren?

Lees alles over paardenfoto-manipulaties;
Paardenfoto's als kunst!

Zou jij ook wel zo 'n mooie edit of foto-manipulatie willen? Neem contact op via Instagram en wie weet kan @your_photo_design iets moois voor je maken.

Heb jij zelf een hele bijzondere bewerkte paardenfoto van iemand gekregen of zelf gemaakt?  Stuur die naar ons op en wie weet plaatsen wij die met jouw naam en link.

Wat doe je als 23-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na. In Deel 1 lazen we dat de keuze eigenlijk al was gemaakt, dus....

Nu in Deel 2: De puberfase voorbij
'Baby' wordt een 'Kind',  maar niet zonder eerst even flink te puberen...

Deel 2:  De puberfase voorbij

Toen ik begon met het verzorgen van Zoë heeft zij van mij de bijnaam “Baby” gekregen.
Oorspronkelijk kwam dit doordat we naast het paard Zoë ook een ruiter Zoë hadden op stal. Al snel had ik het altijd over baby Zoë en dit is uiteindelijk verworden tot de simpele bijnaam baby.
Ik gebruikte het zo veel dat anderen de koosnaam over namen omdat Zoë er beter naar luisterde als naar haar echte naam.

Nu betrapte ik mijzelf er afgelopen week op dat ik Zoë niet langer baby noem. Tegenwoordig noem ik haar steeds vaker “kind”. Een stapje verder in de groei dus. Eigenlijk is dit niet meer dan terecht.

Toen ik net met Zoë begon wás ze ook gewoon nog een baby. Ze kende nog vrijwel niets en onze
band stond ook nog in de kinderschoenen. Ik las mijn allereerste berichtje aan mijn instructrice weer eens terug en moest er toch wel erg om lachen. Niet alleen Zoë was destijds nog jong en onervaren, maar ook ik was nog verbazend onwetend. Ik had een testje gedaan om te zien hoe het ervoor stond met Zoë haar opvoeding. Hieruit moest ik toch concluderen dat de communicatie nog niet geweldig was. Mijn instructrice kwam mij helpen om dit te verbeteren.

Samen begonnen we hier rustig aan te sleutelen, maar het liep nog steeds niet helemaal soepel.
Mijn instructrice besloot het over een andere boeg te gooien. Voor we verder gingen wilde ze kijken hoe het gesteld was met de machtsverhouding tussen mij en Zoë. Ze liet ons een spel doen,
genaamd “Jouw-ruimte-mijn-ruimte”. Nou, dat heb ik geweten. Met knikkende knieën kwam ik na de les de bak uit. Ik heb alle zeilen bij moeten zetten om Zoë voor te blijven en haar uit mijn buurt te houden. Het moment dat ze door kreeg dat ik de leiderschapspositie wilde opeisen steigerde ze dreigend naar me en probeerde me in mijn rug aan te vallen. Oren plat en tanden ontbloot...

Twee dingen werden heel erg duidelijk die dag. Ten eerste: we hadden te maken met een heel dominant karakter, en ten tweede: Zoë was volledig de baas over mij.

De periode hierna kan ik alleen maar beschrijven als heel onrustig en gespannen. Elk contact met
Zoë was een strijd. Ik kon niet in de wei staan zonder haar in de gaten te moeten houden, als ik met haar liep moest ik constant opletten dat ze me niet probeerde te bijten of schoppen. Ik zat met mijn handen in het haar. Meerdere keren heb ik me wanhopig afgevraagd of dit paard niet veel te hoog gegrepen was voor mij. Ik deed vreselijk mijn best om op een hoger energie niveau te komen dan Zoë, maar zelfs toen ik de leiding langzaam over kon nemen had ik nog steeds te maken met een vreselijk boos paard.

Zoë heeft zich nog nooit overgegeven. Laatst was mijn instructrice met een ander paard bezig en na een oefening liet het dier het hoofd zakken en de ontspanning straalde ervan af. “Kijk!” Zei mijn instructrice, “Dit is dus wat ik altijd bedoel! Zo kan je het ook een keertje zien zoals het hoort te gaan!” Zoë is gewoon altijd net even een beetje anders.

Dit wil niet zeggen dat al die kleine gevechten die wij geleverd hebben en alle ruzies waar we
doorheen moesten werken geen effect hebben gehad. Elke keer dat ik niet opgaf groeide Zoë’s
vertrouwen in mij.

Wanneer het precies gebeurde weet ik niet, maar opeens begonnen er dingen te lukken. Waar ik eerder steeds het gevoel had achteruit te gaan, konden we nu ineens stappen gaan
maken. Vanaf daar kwamen we in een stroomversnelling. Voor ik het wist zat ik op haar rug en konden we ook vanuit het zadel aan het werk gaan. Ik kon steeds meer gekke dingen proberen met haar. Zij vertrouwde mij en ik heb me nog nooit zo vertrouwd gevoeld op een paard. Samen konden wij alles aan.

En zo belandden we bij afgelopen week. We hadden lekker wat grondwerk gedaan, iets wat we
tegenwoordig zelfs zonder halster probleemloos samen kunnen. Mijn cap lag naast de bak en het
krukje stond er ook al. Voor ik er te veel over na kon denken vroeg ik Zoë naast het krukje te komen staan en een moment later zat ik op haar rug. Alsof ze nooit anders gedaan had stapte Zoë de bak rond. Ze liet zich sturen door druk tegen haar hals en reageerde keurig op mijn zit. Anderhalf jaar geleden konden we nauwelijks van de wei naar de stal lopen en nu rijden we vol vertrouwen rond.

Ik was in jubelstemming, kijk toch eens wat een knap kind!

In een van onze vorige blogs hadden we het over de verschillende takken van de paardensport. In de paardenwereld bestaan er namelijk ontzettend veel verschillende disciplines om met paarden bezig te zijn. Zie onze lijst:  alle soorten paardensport!
Twee oplettende lezeressen wezen ons op takken van de paardensport die niet in het rijtje stonden ! We waren verbaasd, verrast en zeer geïnteresseerd om hier meer over te weten te komen.

Wel nu, de sport: STOKPAARDRIJDEN hebben we helemaal uitgewerkt, inclusief een pagina over tips hoe je zelf een stokpaard kan maken.

De andere ontbrekende tak van de paardensport komt later aan bod.

Maar nu eerst, lees, lach, bewonder en geniet:

Anita Rozendaal-Baaij denkt vaak aan haar (verzorg)paarden. Maar ze denkt ook wel eens, of haar paard wel aan haar denkt. Wordt haar paard blij als zij haar ziet?

Een lesje eenvoudige dierethiek! En Anita kan het weten want zij deed de MBO-opleiding Paraveteniair en ging door een met HBO-studie Diergezondheidszorg en Management. In deze opleidingen komt Dierethiek en Dierwelzijn ruim aan bod.

Dat vinden wij bij PaardenColumns heel goed en wij zijn blij dat Anita het duidelijk uitlegt zonder zweverige taalgebruik.  Gewoon goed, leuk en leerzaam!

Dank Anita!

Wil je meer over dit onderwerp weten?

In onze column: Dieren-apathie schreven wij al eens eerder over onze verbazing dat er mensen bestaan, die niet van dieren houden.

En in Verplicht genieten hebben we het niet alleen over het plezier dat je van je paard hebt, maar ook vaak zorgen, verdriet en stress. Hoe houdt je dat in balans?

Nog even en het is weer zo ver: overal worden weer veulens geboren, of zijn misschien al geboren.  We zijn beperkt door het Corona virus en blijven allemaal zo veel mogelijk binnen of op ons erf. Maar de veulens hoeven niet binnen te blijven! Kom maar uit die dikke merriebuik en hinnik je moeder en het leven tegemoet!  (en de trotse eigenaar die net een traantje weg pinkt van emoties...)

Gelukkig kunnen we digitaal een hoop mee genieten met al die mooie momenten van paardenfokkers.

En nog een gelukje: jullie hoeven niet in de stamboekregels te duiken, want wij hebben het wederom dit jaar eens even allemaal op een rijtje gezet! 
Ga je fjordenveulentje alsjeblieft heen Quintenesse noemen of Qwisbus of Quintus, want het Fjordenpaarden stamboek slaat deze letter altijd over.
En, hele zinnen zijn leuk, maar het KWPN heeft het aantal letters beperkt tot 20 letterposities. Dus:  "Coronafreeworldtraveller" kan niet.
"Paardencolumnsfan" kan wel ;>))

Inge Spee heeft voor ons dit jaar het artikel ge-updated en aangevuld. Zij zit met spanning te wachten op haar veulentje dat geboren zal worden op de Schwarzwälder Fuchs Stoeterij die mooie foto's ter beschikking voor ons stelt.

Lees Inge haar verhaal in de serie: een magische droom.

Wat moet je nou toch met een staatsgevaarlijk paard?
Dat vragen mensen in de omgeving van Monique zich af. Maar Monique heeft een plan van aanpak bedacht om haar getraumatiseerde Tinker te gaan heropvoeden. En ze heeft niet alleen plan A, maar ook plan B en C.
Lees nu deel 4:

In een van de vorige blogs wezen wij op de nieuwe serie 'Centered Riding' van Elsa Boddéus.  Tevens vroegen wij of er paardenmensen zijn die een andere tak van de paardensport willen belichten.
Nou die zijn er. En hoé!

Kyra schrijft over Sophie die vlogt over Eventing. Kan je het nog vloggen? Ehh, volgen...?

Lees snel het uitstekende artikel van de 18-jarige Kyra Adema, die journalistiek talent toont van hoog niveau. Ruiters en amazones, noteer haar naam maar, want als Kyra over je schrijft mag je over je paard springen van geluk.

En Sophie Postma kan niet alleen goed 'eventing' rijden maar deelt dit met haar fans op een moderne manier. Zij heeft een eigen YouTube kanaal waarin zij goed beeldmateriaal combineert met een relaxte presentatie.

Wat een talenten !

Maar laten we de paarden niet vergeten! Want die doen het toch maar mooi EVENting ;>)

Inge wacht op een nog ongeboren merrieveulen van een Schwarzwälder Fuchs merrie. In Deel 1: van een Magische droom vertelde zij ons waarom een merrie van dit ras haar grote droom is.

Maar wat ging daar aan vooraf?  Heeft Inge ervaring met paarden? Heeft zij al eerder paarden gehad? Of waren het tot nu toe alleen maar dromen.

Inge verteld ons in Deel twee over haar jeugdliefde en een dubbel gebroken hart. Dat gevoel kennen vele paardenmensen, je hart breekt als je paard sterft of als je,  noodgedwongen,  jouw paard moet verkopen. Maar het leven gaat verder en de magische droom van Inge is lekker aan het groeien in een warme, veilige buik van een Schwarzwälder merrie!

Deel 2:  Jeugdliefde en een dubbelgebroken hart

Ik heb veel geluk beleefd aan het omgaan met paarden en het rijden ervan. Rijden door de bossen gaf me dat ultieme vrijheidsgevoel, herken je dat? Wapperend met mijn haren door de wind één met het krachtige dier onder mij, echt heerlijk!

Op mijn 16de kreeg ik mijn eerste eigen paard. Ik had al paarden voor anderen gereden en ingereden en nu kreeg ik een paard dat echt van mij was. Ik heb veel geleerd van privé-lessen, dressuur en 4-tal wedstrijden rijden.

Helaas werd ik chronisch ziek op mijn 25ste. Op mijn 26ste besloot ik mijn lieve paard te verkopen omdat ik hem niet langer kon bieden wat hij nodig had. Dat deed zeer. Ik was verdrietig en besloot nooit  meer op een paard te stappen.

Op mijn 28ste begon het toch te kriebelen. Ik kon niet stoppen met iets dat mijn passie is.  Daarom ging ik tijdelijk een paardje van iemand af en toe bijrijden. Zij reed cross en ik zorgde voor ontspanning en rust. Dat ging, maar lang niet meer zo intensief als ik zou willen.

Toen dat stopte, zocht ik een ander paardje om te verzorgen, gewoon twee keer per week. Ik vond iemand met een prachtige Tinker. Het was voor het eerst dat ik kennismaakte met dit ras. Wat een mooi dier was dat. Zwart/wit bont, met superlange manen en 1.60 hoog. Hij had een ontzettend zacht karakter. Hij kon alleen 'licht' bereden worden door een chronische aandoening. Helaas bleek na een val, in glibberige modder van zijn paddock,  dat hij niet meer goed zou herstellen. Zijn klachten waren zo erg dat hij nu echt constant pijn hield. Uiteindelijk is hij geëuthanaseerd.

Zijn eigenaar en ik besloten  om samen uit te kijken naar een nieuwe Tinker. Zo konden we de kosten delen en werd ze van ons samen. Ik leerde veel over het ras en we vonden samen een prachtige merrie. Ze was zwart/wit bont, 1.57 hoog en had een robuuste uitstraling. Ook had ze een maanoog (blauw oog) aan de linkerkant. Haar naam was Chelsea. Ze was wat gehavend en mager, maar dat kwam wel goed. Na verloop van tijd bleek de mede eigenaar niet met de merrie overweg te kunnen en wilde haar verkopen. Ik kon het niet en kocht haar deel over.

Nu had ik dus weer een paard, alleen.
Ik stalde haar elders en zocht een bijrijder. Zelf kon ik haar anders niet voldoende beweging geven. Gelukkig is de Tinker een makkelijk paardje. Ze heeft wel graag de aandacht en nodige beweging.

Mijn jongens kregen via een kennis van school de kans een eigen shetlander uit te zoeken. Toen hadden we er dus twee!

In 2018 ben ik gescheiden. Nu moest ik mijn inmiddels prachtige, lieve, goedbewegende merrie met haar lange manen opgeven. Het brak mijn hart voor de tweede keer. Het voelde alsof ik werkelijk alles kwijtraakte wat me dierbaar was.

Mijn bijrijdster bood aan haar te kopen en bij hun thuis te zetten. De shetlander van mijn zoontjes mocht dan mee zodat, die niet weg hoefde. De jongens zijn nog erg aan haar gehecht. En ook kon ik zo mijn meisje blijven zien. Heel fijn is dat! Ben daar nog altijd dankbaar voor.

Inmiddels zijn we een paar jaar verder en heb ik een nieuwe partner. Echt een fantastische vent! Hij was ooit een koeienboer, maar heeft inmiddels alleen nog agrarische grond en de pony's van zijn dochter en kennissen lopen.

Het begon opnieuw te kriebelen....

Wat is het verschil tussen een foto 'bewerken' en een foto 'manipuleren'? En wanneer is een fotomanipulatie 'kunst' of de boel belazeren?

Deze foto is gemaakt door Gerrit. Zijn profiel op Instagram toont zijn 'kunstwerken'.
@gert_portrait_and_photoedit

Zou jij ook wel zo 'n mooie edit of foto-manipulatie willen? Neem contact op via Instagram en wie weet kan Gerrit iets moois voor je maken. (Wat het kost, kun je beter met hem overleggen.)


Heb jij zelf een hele bijzondere bewerkte paardenfoto van iemand gekregen of zelf gemaakt?  Stuur die naar ons op en wie weet plaatsen wij die met jouw naam en link.

Monique zag en verloor haar hart aan een mooie Tinker merrie. Maar niet het makkelijkste paard op de wereld... en dat is zachtjes uitgedrukt. Mevrouw kan niet vervoerd worden. Wat doe je dan?
Monique vond een oplossing en de Tinker Sunny en Shetlander Pretje ontmoetten elkaar voor het eerst in een manegebak.  Was het liefde op het eerste gezicht en een hoop geknuffel of moest Pretje rennen voor zijn leven?

Dit mooie filmpje van de NOS willen wij jullie graag even laten zien. Konikpaarden door hoogwater op zoek naar vast land, te Beuningen, Gelderland.

Al eerder schreven wij over Konikpaarden in Bourtange.
Lees alles over deze vriendelijke kudde en hoe deze wordt beheerd.

Over klimaatsveranderingen is veel te doen. Het is echter niet van gisteren. Al veel langer spelen de zorgen en de problemen die het geeft voor velen. Voor paardenmensen misschien nog wel meer dan voor anderen.

De zomers worden te warm, paarden moeten op stal om hen te beschermen tegen overhitting en akelige insecten.
De winters worden te nat en iedereen weet wat dat betekend: modder, modder en nog eens modder.
Het hooi is duur, alles wordt duurder en paardenhouden is niet meer voor iedereen mogelijk.

We zullen ons moeten aanpassen en vooral probleemoplossend moeten denken. Paardenmensen, geef de moed niet op.
Trek de mondhoeken weer omhoog, veeg de regen en tranen van je gezicht en lach er af en toe om. Dàt lost echt niets op, maar even genieten van een mooi filmpje, zoals hierboven, een artikel over een kudde die het wél goed doet en twee absurdistische columns, relativeert een hoop...

Wat doe je als 23-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na. Maar de keuze is misschien eigenlijk al gemaakt.

Deel 1:  Als de keuze al is gemaakt

Een paar maanden geleden kreeg ik de schrik van mijn leven. Vanuit onverwachte hoek was er ineens interesse in mijn verzorgpaard en de eigenaren leken hier wel oren naar te hebben. Zoë is mijn alles-je en bij het idee dat ze weg zou gaan, sprongen de tranen in mijn ogen. En niet gewoon een beetje weg, maar helemaal naar Amerika! Licht grappend heb ik erop gereageerd. “Nee joh, je kan ons niet uit elkaar halen. Als je Zoë verkoopt moet je mij wel mee verkopen.”

Na een week van grote onrust kwam het verlossende woord van de eigenaresse. Ze konden Zoë toch echt niet weg doen! Het veulen van hun eigen hengst, met haar hele toekomst nog voor zich? Nee hoor, die bleef gewoon op stal. Ik kon dus weer rustig ademhalen en we gingen vol goede moed verder met de training van de knappe puber.

Alles leek helemaal lekker te gaan tot de sfeer plots omsloeg. Er werd steeds meer bezuinigd op Zoë en ze kon niets meer goed doen bij de eigenaren. Ineens was daar de vraag: “Wil jij Zoë nou kopen of niet?”

Nu was ik wel van plan om Zoë te kopen, na mijn studie, als ik een baan heb zodat ik haar naar behoren kan onderhouden. Op dit moment zit ik in het laatste jaar van mijn studie en ik ben aan het verhuizen. Dit is absoluut het slechtste moment ooit om een paard te kopen.

Dit was dan ook mijn antwoord. Na vier jaar een trouwe hulp te zijn geweest op stal ging ik er vanuit dat ze hier wel begrip voor zouden hebben, maar daarin werd ik toch teleurgesteld. Ik mag haar in november kopen, maar dan is alles tot die tijd op mijn kosten. Na november moet ze ergens anders heen. Ga ik hier niet mee akkoord dan gaat ze weg... naar Amerika.

Zo sta ik ineens voor een keuze. Zoë kopen, met al de risico's en kosten die daarmee gepaard gaan. Kosten die ik als student moeilijk kan dragen. Of ik moet haar loslaten, met als consequentie dat ik haar nooit meer zal zien. Ineens gaat alles meetellen. Alle gebreken, alle moeite en geld die ik al in dit paard heb gestoken en alle moeilijkheden die we samen overwonnen hebben.

Ik heb al een voor- en nadelen lijst gemaakt, heb het met kenners besproken en met vrienden. Op papier lijkt er maar één antwoord uit te komen. Ook al geeft dit mij een enorme knoop in mijn maag. Maar dan ga ik naar stal en duwt ze zachtjes haar neus tegen mijn wang en blaast haar warme adem in mijn gezicht. Ik besef me dat er eigenlijk nooit een keuze is geweest. Al voor wij hadden geleerd om samen te werken waren we al verbonden. In de twee jaar dat ik met haar werk is die band zo sterk geworden dat ik me geen leven meer zonder haar kan voorstellen. Dit paard heeft mij twee jaar geleden al gekozen, en nu is het mijn beurt om voor haar te kiezen.

Inge Spee is 39 jaar en moeder van twee jongens, die nu acht en elf zijn.  Zij is opgegroeid met paarden, haar beiden ouders hebben vroeger veel en graag paard gereden net zoals vele familieleden.
Ze is helaas chronische ziek maar blijft toch graag bezig met haar passie: paarden!

Inge is op zoek naar een merrieveulen van een bijzonder ras: De Schwarzwälder Fuchs!
Lees alles deze prachtige paarden en over de droom van Inge. Gaat deze magische droom werkelijkheid worden?

Je zal ze niet vaak zien, de prachtige Schwarzwälder Fuchs. Hun kleuren variëren vooral van licht tot donkerbruin en bijna zwart, maar ze hebben altijd  prachtige lichte tot witte manen en staart.
Ze hebben aanleg voor volle staarten en lange weelderige manen.  In eerste instantie lijken ze op Haflingers.  Maar ze zijn groter, steviger en vaak toch donkerder dan de blonde Haflinger.

De Schwarzwälder Fuchs leeft van oorsprong in het Zwarte Woud. Het is een klein, sterk en elegant paard. Er zijn over de hele wereld nog maar een stuk of duizend paarden van dit bijzondere ras!

Als klein meisje droomde ik al van zo'n prachtig paard dat ik zag lopen door de natuur. Ik riep het paard en zij kwam naar me toe. Schuddend met haar lange witte manen en glanzende donkere vacht. Was het magie? Was het een droom? Mijn magische droom!

En weet je wat ik nu zo heel bijzonder vind?
Op dit moment wacht ik (dit inmiddels grote meisje) op de geboorte van een merrieveulen dat ik mag kopen via een stoeterij en waarmee in de toekomst weer gefokt kan worden...

Dit is mijn droom. En deze droom gaat dus werkelijkheid worden. Op PaardenColumns ga ik jullie op de hoogte houden en vertellen over mijn magische droom!