Bij de geboorte van veulens hebben wij al heel wat meegemaakt. Over het algemeen gaat het altijd goed, maar het blijft - best wel - spannend.  En sommige bevallingen zijn écht heel bijzonder.

We gaan het meemaken...
Nou, dat gebeurt eerlijk gezegd niet altijd.  Nachtenlang kan je als fokker op de camera liggen kijken, of in de stal verderop op een stretcher liggen slapen.  Maar vaak krijgt een merrie het voor elkaar nét even te bevallen als je even naar de wc moet of ernstig toe bent aan een kop koffie..  Vijf minuten weg, en daar ligt ineens een veulen bij terugkomst. Het is al menig fokker overkomen.  Misschien is het dan toch een soort instinct;  'ikke zeluf doen' is het motto van menig dappere merrie.

Geschreven door Noortje de Kok

Spreekwoorden en paarden - het is een prima combinatie. Het Nederlands kent heel wat uitdrukkingen en gezegden waarin paarden een hoofdrol spelen. De bekendste zijn misschien wel dat je een gegeven paard nooit in de bek moet kijken en dat zelfs het beste paard van stal weleens struikelt.

Tik je de woorden ‘paard’ en ‘spreekwoord’ in op internet, dan krijg je al snel een overzicht van alle uitdrukkingen die gaan over paarden. Daar zitten ook uitdrukkingen bij die veel minder bekend zijn of waarvan je misschien nog nooit gehoord had.

Paradepaarden en showpaarden
Paarden komen in alle soorten en maten. Ook waar het gaat om uitdrukkingen en gezegden. Zo heb je werkpaarden, maar ook luxepaarden. Die laatsten hoeven niet te werken, maar zijn er vooral om mooie sier mee te maken tijdens een show of een parade. Helaas komen ook deze paarden met hun eigen prijskaartje, want witte paarden eisen veel stro. Dat betekent: mooie vrouwen zijn veeleisend. Kortom, je moet er wel wat voor over hebben om je paradepaardje mooi voor het voetlicht te brengen. Pas daarbij natuurlijk wel goed op dat je je niet teveel laat meeslepen door alle pracht en praal, want voor je het weet vinden ze dat je over het paard getild bent. Om dat te voorkomen is er natuurlijk ook weer een bijpassend spreekwoord in omloop. Het besef dat ook een raspaard schijt als een karhengst (rangen en standen maken een mens niet meer waard) houdt je weer met beide benen op de grond.

Paarden en ziektes
Een combinatie die je in spreekwoorden vaak tegenkomt is ‘paard’ en ‘ziektes’. Zoals bijvoorbeeld: een schurftig paard vreest de roskam (wie iets op zijn geweten heeft is bang voor een onderzoek), of: op de magerste paarden bijten de dazen (arme mensen hebben vaak pech). De meeste ziektes komen snel op, maar het genezingsproces en het herstel duurt vaak langer. Vandaar de uitdrukking ziektes komen te paard, maar gaan te voet. Maar met de juiste behandeling of met de inzet van een krachtig paardenmiddel is er altijd hoop op een goede afloop, want ook snotterende veulens worden de gladste paarden (vervelende kinderen veranderen als ze ouder worden).

Paarden en ezels
Vroeger werden paarden en ezels voornamelijk gebruikt als last- en trekdier. Daarbij had de ezel een paar voordelen ten opzichte van het paard. Een ezel was kleiner, kon beter tegen extreme weersomstandigheden, was makkelijker te hanteren en vooral makkelijker te voeden. In veel gevallen was de keuze tussen een paard of een ezel dus een kwestie van geld. Maar heb je geen paard, gebruik dan een ezel (gebruik de middelen die jou ter beschikking staan) en besef altijd:
een gouden zadel maakt van een ezel nog geen paard (een mens wordt niet beter als hij rijk is).

Paarden die geen paarden zijn
Tot slot nog enkele spreekwoorden en uitdrukkingen waarin het paard de hoofdrol speelt, maar waar het niet om echte paarden gaat. Het paard van Troje binnenhalen (zonder dat je het weet de vijand binnenlaten) gaat terug op de Griekse mythologie. De Grieken konden Troje innemen omdat ze zich verstopt hadden in een groot houten paard dat door de nietsvermoedende Trojanen binnen de stadsmuren werd gehaald.

Wanneer iemand op het Apostelpaard rijdt is dat een andere manier om te zeggen dat hij of zij te voet komt, net zoals de apostelen. Er komt dus geen paard aan te pas.

En tot slot, een nachtmerrie is geen nare droom over paarden. Het woord luidde van oorsprong ‘nachtmare’. Waarbij ‘mare’ stond voor een slechte boze geest die je ’s nachts kwam kwellen. Maar de betekenis van dat woord ging verloren en mensen vervingen het door het woord ‘merrie’ dat men wél vaak gebruikte. Met paarden heeft een nachtmerrie dus eigenlijk niks te maken.


Man en paard noemen
Dus, zit jij graag op je stokpaardje als het gaat om het vertellen van leuke feiten en weetjes omtrent paarden? Of wil je de spreekwoordenkennis van je gesprekspartner tijdens de borrel even testen? Houd je hierboven opgedane kennis dan niet langer voor jezelf, maar noem man en paard want vanaf nu kom je dus altijd goed beslagen ten ijs!

Hoe enthousiast  ik was om te beginnen, zo enthousiast ben ik nu, om vooral NIET te beginnen.

Want ja, blijkbaar doe ik me vooral groter voor, dan dat ik ben.

Ik heb een fantastisch paard. Echt! Zo één waarvan elk persoon op de wereld (ook geen paardenkenner) zegt: Zooo…WAUWWW  dat is een mooie..

Ja zeker.. echt een mooie ja.

Maar ook een mooie felle! Een 'kracher', zoals we dat in het Duits zeggen. Een talentvol paard, een paard wat in de ring thuis hoort..  Zo een , waarvan je weet… Deze verschijning gaat het maken!! Jaja.. en daar ben ik zijn baasje van..

Maar het heeft ook zijn keerzijde, want zijn temperamentvolle karakter is toch echt niet voor iedereen weggelegd. Deze kracher is er een, die eigenlijk in professionele handen thuis hoort. Ja… zeker als hij ook nog uitgebracht moet gaan worden.

Je moet hem zien als een heftig geval waar alle energie doorheen stroomt en dat alleen de professionele ruiter er voor kan zorgen dat  die energie netjes omgezet wordt in zijn lijf, waardoor hij bijvoorbeeld veel impuls laat zien. Dat hij zijn energie goed benut.

Want als je dat niet doet, dan stroomt zijn energie naar buiten en dan is er geen land meer mee te bezeilen. Dan ziet hij spoken, dan weet hij niet meer waar hij het zoeken moet, hij ziet alles, hij gilt alles bij elkaar en ziet jouw, als eigenaar, dan niet meer staan.  En dan zit je er nog niet eens op!

Of hij altijd zo is geweest?? Ja/Nee. Hij heeft de vorige eigenaar ( een zeer doorgewinterde en gerenommeerde paardenfokker) een gebroken been geslagen. En om te weten welk vlees we in de kuip hebben: hij heeft mij van zn rug geworpen en mij 6 nekwervels laten breken. ( Over mijn val, van het hoe en waarom vertel ik later.) Voor nu is het belangrijk om alles, voor nu, weer op de rails te krijgen)

Afijn... we hebben dus wel met een gecompliceerd paardje te maken.  Maar toch hè….ik vind het allemaal een beetje oneerlijk en vooral kort door de bocht.

Want vanaf het begin zag ik een heel erg gevoelig paardje . Een paard wat zich niet begrepen heeft gevoeld, een paard wat niet over zich heen laat lopen en een paard wat zich niet goed kan uiten.  En Dat zijn toch de dingen die ruzie maken als ze in 1 lijf zitten. Ik zie frustratie, pijn en verdriet.

Ik zag het, toen hij mij voor de eerste keer opviel. Ik zag het op de manier hoe hij zich manifesteerde.  Ik zag het hoe hij reageerde. Zijn oogopslag, zijn angsten.

En daarom viel ik voor hem. Ik zag zijn prachtige karakter onder al zijn ellende. Het trotse, het zachtaardige. 
En het vertrouwen die hij mij gaf, naarmate ik met hem bezig ging, bevestigde mijn gevoel. Nee.. hij is niet mild nee… maar tegelijkertijd is het een zacht ei die gewoonweg niet begrepen wordt.

Bij mij thuis is het een lulletje rozenwater. Een sul, een knuffel.. elk kind loopt naar hem toe en knuffelt hem uitgebreid, wat hij ook maar al te graag toelaat. Want wat is hij daarin veranderd!  Zachtaardig… vol liefde..

Maar op zijn rug en op vreemd terrein verandert hij weer in een sterk, trots en wild paard.

Ondanks alles is hij voor mij nog steeds de wereld ik voor hem. Ik longeer hem helaas  onregelmatig ( ik ben nog herstellende), ik stap er soms ook op. Dat vertrouwen heb ik in hem. En hij in mij, maar dat was het dan ook. Daar blijf ik steken. Hij moet opnieuw aan de hulpen komen, want hij was nog niet helemaal bevestigd en de hulpen zijn naar de achtergrond verdwenen.

Niet goed dus voor ons samenwerkingsverband. Niet goed om zo weer opnieuw te beginnen.

Dus ja.. we hebben een professionele hand nodig. Iemand die hem begrijpt iemand die mij begrijpt. Iemand die Hardwell net even verteld hoe het ook alweer moest. Iemand die mij verteld dat het oké is. Iemand die Hardwell weer het vertrouwen geeft, iemand die mij weer vertrouwen geeft.

Maar dan rijst de vraag meteen op? Bestaat zo'n iemand wel? Die Hardwell snapt ÉN mij erbij?? Ik kraak mijn hersens om het juiste te doen voor hem, voor mij, voor ons beide…  want wat is juist? Hoe kom je weer met frisse zin op je paard? Doe je dat alleen of toch met behulp van een prof. Wanneer en waar haal je het lef vandaan na alles wat je hebt meegemaakt? Hoe hebben jullie dat gedaan en hoe is jullie dat bevallen?

wordt vervolg ....

Geschreven door: Yvonne Daalhuyzen

Je leest deze blog, dus ik neem aan dat je een paardenmens bent. Wij zijn een ander ‘soort’, toch? Want er zijn veel misverstanden en vooroordelen richting de paardenwereld.  Over geld bijvoorbeeld.

Deze column is voor al jouw buren, kennissen en vrienden die soms  écht erg domme vragen stellen…

“Hoeveel betaal je daar nu voor?”
Je staat aan de rand van een manege-bak of het weiland en hangt over het hek. Duizend hartjes in je ogen want jouw mooie, lieve paard of pony is lekker aan het galopperen door de bak en loopt zó mooi dat je er eigenlijk van baalt dat je nu geen foto’s kunt nemen. Je toont namelijk je paard aan een vriend of kennis die ineens vraagt:
“Wat kost dat nou, zo’n beestje?”
Ahhhhhhhhh, duizend bommen en granaten! Dát is dus de vraag die wij paardenmensen háten.

Dommer, dom, domst
Dat soort vragen zijn zo….. onkundig? Onbeleefd? Of gewoon DOM! Het kan trouwens nog dommer: Soms vragen mensen zelfs of een paard vlees eet en zo. Zucht, daar zakt je paardrijbroek écht van af.
Maar nu dus weer DE vraag over geld.
Wat kost een paard? Wat is een paard waard?
Is daar een antwoord op te geven?
We gaan het proberen.

Intrinsieke waarde
De intrinsieke waarde van geld is de waarde van het materiaal waarvan de munt of het bankbiljet gemaakt is. In vroegere eeuwen was de waarde van het metaal in theorie gelijk aan het bedrag dat op het geld stond.  Nu is geld is maar een flapje papier, of een digitaal cijfertje. Geld is geen zwaar goudstuk meer.

De intrinsieke waarde van een paard is dus het paard als het ware per gewicht, de slachtwaarde dus. Wat biedt de slager er voor? Hoeveel gehakt kan hij er nog van draaien? Zitten er nog een mals biefstukje in? Of is je paard een zak met botten? Jouw paard is dus misschien 500 tot 800 kilo maal de vleesprijs op dit moment.
Brrr…. Niet aan denken maar…..

Marktwaarde
Wat is dan de marktwaarde van uw paard? Het paard als product. De marktwaarde van een product is de prijs waartegen het verhandeld zou worden in een concurrerende markt.
Hoe graag wil de koper het paard hebben?
Of hoe graag wil de verkoper van het paard af?
Hoe uniek is jouw paard?

Allesbepalend is natuurlijk het ras (status!), het specifieke uiterlijk (iets bijzonders?), de mode (doe toch maar een ander kleurtje…), de hoogte (een ukkie of een klerenkast?) en de gezondheid (zomereczeem? auw!)

Prestatiewaarde
Maar nóg belangrijker is natuurlijk de prestatie. Even naar de fjorden. Dit ras is geen ras waarvoor je eerst een loterij moet winnen om er een te kunnen kopen. Of waarvoor je geboren moet zijn in een gouden ledikant en met een drie-dubbele achternaam.

Maar toch ook bij dit ras geldt: een ruin die alle proeven van bekwaamheid met AA heeft gescoord (mennen, onder het zadel) is natuurlijk veel meer waard dan een ruin die tot nu toe zijn leven in een weiland heeft staan lummelen.
En een merrie die tijdens de ene keuring na de andere haar haar tegenstanders in haar schaduw laat lopen, is natuurlijk meer waard dan een ezel (sorry!) die er niet uitziet…

Karaktertechnische waarde
Maarrr….. hoe goed een paard ook presteert, een slecht karakter is niet best. Een paard dat het liefst zijn eigenares de stal uitmept of zijn ruiter regelmatig alle hoeken van de bak laat zien, is minder waard dan een lieverd.

Als ie maar presteert, zeggen de heuse sporters onder ons dan, maar met een verbrijzelde knieschijf kun je niet meer rijden en zonder voortanden lach je niet meer zo mooi op de foto naast je toppertje.

Het karakter kan ook het állerbelangrijkste zijn: een fjordenpony die carrière gaat maken op een zorgboerderij of een manege voor aangepast rijden moet door-en-door betrouwbaar zijn. Als ze dan toevallig niet moedersmooiste is... who cares?

Emotionele waarde
Dan komen we bij het aller-állerbelangrijkste: wat is jouw paard voor jou waard? Not over your dead body, moet jij er aan denken om jouw beste vriend te verkopen? Of maakt een goed bod je toch aan het twijfelen?

Nu, beste (maar domme) vraagsteller: Het is dus onmogelijk om een antwoord te geven of een vraag als: “Hey, wat betaal je daar nu voor?”

Los van het feit dat wij toch ook niet aan jou vragen wat je  daadwerkelijk uitgeeft aan jouw hobby of passie…
Dus niet meer vragen, okay?
Afgesproken.

Het landschap in Westerwolde (Zuid-Oost Groningen) is aan het veranderen. Een groot stuk natuur en het riviertje de Ruiten AA worden in ere hersteld.  Het riviertje mag weer kronkelen, zoals ie vroeger er lekker op los leefde.

Dal van Ruiten Aa
Zoek je op Wikipedia naar Dal van Ruiten AA en je komt bij bovenstaande mooie foto terecht. "Hey, dat zijn onze meiden!" riep ik verrast uit. Ja, dames en heren, dat zijn onze Ulrieke en Ziona die met hun kinders genoten van een lange mooie zomer in het natuurgebied.

Westerwolde is de mooie achtertuin van Nederland
Mocht u meer willen lezen over de natuur, cultuur, erf en dieren in Westerwolde, dan verwijs ik u graag naar de vernieuwde website Westerwolde Blog.
Voorheen was dit: Coulisselandschap Columns.  Maar aangezien de mens hier de natuur aan het veranderen is, gaan wij  met de stroom mee en veranderen wij de website in een modern blog. Kronkelend door het Internet.

Iedere zondagochtend een column voor u. Of een verwijzing naar een al eerder geschreven column.

Veel leesplezier!
Ik hoop dat u dit blog zal gaan volgen.  Reacties en suggesties zijn altijd welkom. Gastblogs ook.

Gastcolumn door Edith Louw

Ergens voor de eeuwwisseling kocht ik een prachtig boek, getiteld “Horse, Follow Closely” van GaWaNi Ponyboy. Natural Hosemanship vanuit de Native American benadering, zo werd de methode omschreven op de achterflap. Het concept “relationship training” staat in het boek centraal, en de mooie teksten en bijzondere foto’s worden gelardeerd met oefeningen die je aan het denken zetten.
Zo raadt Ponyboy aan om eens een etmaal met je paard door te brengen, zonder interactie, zodat je hem beter leert kennen. Wat zijn eigenlijk de gewoontes van je paard, wanneer eet hij, slaapt hij, speelt hij, hoe ziet zijn sociale leven eruit zonder jouw invloed?

Het was koren op mijn molen, want het observeren van paarden is voor mij een even grote hobby als het erop zitten. Hoe meer je kijkt, hoe meer je ziet. Na vele uren op het hek zitten, zie je steeds subtielere signalen.
En met behulp van de uitleg van professionele paardenobserveerders als Machteld van Dierendonck, Martha Kiley-Worthington, Klaus F. Hempfling en anderen, begrijp je die signalen ook steeds beter, en kun je er zelfs gebruik van maken om je paard gerust te stellen bij de hoefsmid of wanneer je aan het trainen bent. Even wegdraaien wanneer je paard over z’n theewater dreigt te gaan, zelf met een opgetrokken voet “op rust” gaan staan, het is bijzonder effectief om je relatie te verbeteren.
Want wie wil er nou niet dat je paard zich veilig en op z’n gemak voelt bij je? Is vertrouwen niet het grootste compliment dat je van je paard kunt krijgen?

Toch zit er een hele dikke sissende adder onder het gras. Want is het feit dat je paard niet bang voor je is en doet wat je zegt echt een teken dat het met je relatie wel snor zit? Is een braaf, gehoorzaam paard een gelukkige partner? Of speelt er veel meer?

Deze vragen zijn niet in een enkele blog te beantwoorden, maar wel de leidraad voor mijn omgang met paarden. Op zoek naar een meer gelijkwaardige relatie, waarin je met elkaar communiceert, in plaats van commandeert, kom je ontelbare valkuilen tegen. Het is niet het meest betreden pad, en ook zeker niet het makkelijkste.

Nu ben ik er ondertussen wel achter dat dit hele onderwerp voor sommigen een non-issue is. Sommige ruiters zijn maar amper geïnteresseerd in wat hun paard van ze vindt, zolang hij maar doet wat er gezegd wordt. Stel je eens voor dat je een partner hebt die zo met jou omgaat… Wat jij denkt en voelt kan hem of haar geen barst schelen, zolang je maar het huis schoonhoudt, de vuilnis buiten zet en genoeg geld binnenbrengt… Gezellig.

Afgelopen weekend ontmoette ik zo iemand. Moeder van twee ambitieuze kinderen op een concours. Hoeveel pony’s ze hadden werd me niet helemaal duidelijk, omdat de moeder vooral interesse had in het etaleren van haar kennis omtrent het springen, waar we naar zaten te kijken. Nu hoor ik graag experts aan het woord. Als je praat herhaal je per slot van rekening alleen wat je al weet; als je luistert, leer je soms iets nieuws. Deze vrouw wist precies te vertellen wanneer de pony goed voor de sprong werd gebracht, welke hindernissen moeilijk waren, of de pony een goede galop had enzovoorts.
Leerzaam. Maar toen begon ze over een van de pony’s waar dochterlief mee sprong, een net vijfjarige ruin. Die wilde namelijk niet, terwijl hij het best kon. Gelukkig hadden ze een goede instructeur bij de hand, die hen vertelde dat de pony zich zou moeten schamen dat hij zo lui was. En de oplossing was simpel. Trots (ik overdrijf echt niet) vertelde ze dat, op aanwijzing van deze ongetwijfeld goed gekwalificeerde juf, het meisje de opdracht had gekregen de pony “halfdood” te slaan. Haar woorden, niet de mijne.

Natuurlijk weet ik dat er mensen zijn die zo “trainen”: als je maar hard genoeg bent, loopt elk paard wel in de krul en springt uit angst voor de zweep over die balken. En met een beetje geluk haal je zo ook nog je winstpunten. Bravo. En lukt het niet, dan kun je altijd nog de schuld geven aan die verrekte rotpony die het verdomd om te luisteren. En koop je gewoon een nieuwe. Ook weet ik ondertussen dat het weinig zin heeft al te hard tegen dit soort praat in te gaan. Toch floepte er een “Nou, lekker is dat” uit. Ma was enigszins uit balans. “Ja, nou, je hebt ze toch voor de sport” sputterde ze nog. “En die ponytijd duurt maar zo kort.” (want ja, eenmaal 18 moeten de kinderen natuurlijk verder op een echt paard). Gelukkig werd het gesprek onderbroken door een spoedgevalletje met de pony. Die overigens een aardig rondje sprong, maar net buiten de prijzen viel.

Wat ik me afvraag: hoe voelt dat, als je op een paard rijdt dat feitelijk bang voor je is? En wat als je nou iets tegenkomt waar hij nog banger voor is?

Terug naar GaWaNi. Enkele jaren nadat ik zijn indianen-boek aanschafte, kwam Ponyboy naar Nederland, en had ik het geluk dat ik hem mocht interviewen. Hij was heel anders dan ik had verwacht. Erg eerlijk, een man van weinig woorden, die last had van een jet-lag. Erg spiritueel was hij ook al niet: hij verklaarde zonder enige schaamte dat het zijn uitgever was geweest die hem had verteld dat hij dat Indianen-verhaal moest uitbuiten: dat zou verkopen. En in wat hij vervolgens in de demo liet zien, zag ik weinig terug van de mooie woorden in zijn boek.

Relatietraining, mehoela, het paard in de ring moest en zou een klein cirkeltje rechtsom draaien, terwijl het zo duidelijk was dat het arme beest er niets van begreep en maar kauwend en slikkend linksom bleef gaan. Alle mooie plaatjes en praatjes ten spijt bleek hij gewoon een paardenfluisteraar als zovele: een die onder het mom van paardvriendelijkheid een dwingend soort leiderschap nastreefde, waarbij zijn ego in de ring belangrijker was dan het paard dat naast hem stond.

Illusies armer, maar ervaringen wijzer, zeggen we dan maar.

Al jaren volg ik analyses over Social Media.  Voornamelijk omdat ik er grotendeels niet aan meedoe en bevestiging wil krijgen dat het allemaal tijdverspilling is. Maar is dat ook zo?

Social Intelligent Media
In ons digitaal leven is het gemakkelijk om contacten te leggen. Je opent Google (of Facebook), zoekt een groep over het probleem dat je hebt en binnen een paar minuten heb je ladingen informatie of medestanders. Dit kan prettig en nuttig zijn.  Stel je voor; je hebt een paard dat overgevoelig is voor hoefbevangenheid. In dit geval is het echt raadzaam je te verdiepen in het probleem, naast de adviezen van de veearts uiteraard. Je kan anderen aanhoren over hun ervaringen met speciale voeding, huisvesting, weidegang etc.

Lekker bokken
Of je kan enorm actief zijn op forums zoals bijvoorbeeld Bokt.  Hoe verzorg je een paard met aanleg voor hoefbevangenheid? Vraag maar raak en krijg duizenden tips en vooral meningen over jouw het probleem, jouw paard én jouzelf. Want vergis je niet: anoniem, of redelijk anoniem is het toch ontzettend makkelijk om je ongezouten mening over alles te geven. En natuurlijk staan de beste scheepslui aan wal, of zitten achter het toetsenbord...

Lekker pinnen
Maar wat menig paardenmens amper durft toe te geven: Pinterest is leuk!  Want wat is er mooier dan paardenfoto's?  Bijna niets.  Op Pinterest komen er zoveel mooie foto's langs, dat het moeilijk is om daar niet op te reageren.  Die wil ik nog een keer zien, denk je, en hoppa, daar heb je een eigen account vol borden en pins van al de mooie paarden.
Of je daadwerkelijk de borden ook af en toe bekijkt, is de vraag, want al vaak zijn het er teveel en heb je het simpelweg te druk.

Lekker pinnen; Yes !!
Ook ik geef het toe: Pinterest is en blijft gewoon leuk.  Visueel genot. Vroeger de Penny, nu Pinterest. Paarden plaatjes verzamelen, uitknippen en inplakken, maar dan digitaal...

En, en, en: ik heb ondersteuning gevonden! Lees maar op Blogtrommel: Pinterest is weer hot! Het mág,  klik je Facebook maar even weg, stop de hardcore discussies op Bokt, en ga maar lekker pinnen. Pinterest & Paardenplaatjes = prima tijdsverspilling ;>)

ps.: het probleem van gevoeligheid voor hoefbevangenheid los je er natuurlijk niet mee op... maar misschien waren de adviezen van de veearts al duidelijk genoeg en zit je helemaal net te wachten op de mening van (anonieme) anderen.

Fenna de Boer (10 jaar) heeft een prachtig en héél spannend verhaal geschreven en zal dit met ons delen op PaardenColumns.
Wij vinden het ongelooflijk knap van Fenna dat ze dit spannende verhaal helemaal zelf heeft geschreven. En toevallig heet de serie: Ongelooflijk!

Lieve Fenna, je bent een super schrijftalent en nu snel naar deel 3 van jouw spannende verhaal:

Deel 3:  Het huis

 HIII! aah! Nora schrok overeind. Ze lag op stro, met een dekje van Transylvania over zich heen. Oo, waar zijn we? zei Nora en ze keek naar buiten. Nevel. Heel veel nevel. Kale bomen, wat... ?

Nora snapte er helemaal niks van. HIII! Transylvania hinnikte weer, alsof ze probeerde het Nora weer te laten herinneren. Toen wist ze het weer. Dat bos... dat huis... ze hadden nog niet in dat huisje gekeken. Daar moesten ze meteen in kijken. Misschien lag er wel een kaart... een kaart die hen de weg zou wijzen naar het strand. Nee, dat zal vast niet. Die hond is hier ook nog ergens. Misschien is dit wel de schuilplaats van een giga-gezochte dievenbende! Nee, we moeten terug naar het strand.

Straks hebben mijn BFF’s mijn moeder gewaarschuwd, en dan belt ze de politie! Ik ben hier nu al een nacht gebleven en ik heb spierpijn. We moeten terug, Transylvania. Het spijt me. Maar Transylvania was iets heel anders van plan. Ze hinnikte: HIII! HIII! HIIHIIHIII!!! En ze schopte
tegen het hout. SSSST! Transylvania! Het is levensgevaarlijk wat je nu doet! Die hond is ook nog in de buurt! Toen drong het Nora pas door.

Transylvania had haar hier niet zomaar naartoe gebracht. Ze waren hier met een reden. Ze moesten het huis in. BRRR. Rilde Nora, aan de gedachte van het huis. Transylvania brieste stoer, alsof ze wou zeggen: het komt allemaal goed, Nora. Ik ga voorop. Ze stapten het oude, veilige schuurtje uit, onderweg naar het gevaar. Het huis stond bijna schever dan de bomen. Nora voelde aan de deurklink. Op slot.

Ze liep het schuurtje weer in. Daar lagen drie bloempotten op de grond. Transylvania rook eraan, snoof en schopte met haar hoef tegen het middelste potje. Daaronder lag een sleutel! Haastig rende ze naar het huis, stak de sleutel in het slot en drukte de deurklink omlaag, toen ze stokstijf stilstond. Er klonk gekreun, het klonk als gehinnik. Maar het was niet Transylvania. Het geluid kwam vanuit het huis. Nu durfde Nora het huis al helemaal niet meer in. Maar ze moest wel. Ze
verzamelde al haar moed en stapte het huis in...

wordt vervolgd