 Wat doe je als 23-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika? Een lastige vraag voor Britt Neijzen. Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na. In Deel 1 lazen we dat de keuze eigenlijk al was gemaakt, dus.... In Deel 2 lazen we de verzorgbaby in de puberfase kwam en gelukkig voorbij groeide. Deel 3 over woorden inslikken, honderdvijftig paaltjes slaan en Corona-uitgestelde-afspraak voor de keuring. Deel 4 wil Zoë wel de trailer op? Of is ze een rasechte 'koppige Fries'? Deel 5 Gaat de keuring goed? We gaan het lezen. NU: DEEL 6: Alle begin is moeilijk  Deel 6: alle begin is moeilijk
Wat heb ik de eerste week genoten van mijn knappe paard. Het was heel bijzonder om te zien hoe ze zich aanpaste aan haar nieuwe omgeving. Zittend op de drempel van onze kantine hebben mijn vriendin (en nu staleigenaar) JJ en ik Zoë gadegeslagen. In het begin snapte ze er echt niks van. De nieuwe omgeving was heel indrukwekkend en de pony's vond ze doodeng. Het hielp niet dat de kleine Jake gelijk smoorverliefd was op de knappe Friese dame en al zijn charmes in de strijd gooide om haar aandacht te trekken. Van grote afstand keek Zoë verbijsterd naar de twee monstertjes die druk spelend en showend door hun weide scheurden. Zoë bleef zo veel mogelijk in de buurt van haar nieuwe beste vriendin Sandra, het grote trekpaard van de buren. Al is Sandra een andere kleur, Zoë begreep wel gelijk dat dit ook een paard was en de twee vormden onmiddellijk een kleine kudde. Na een paar dagen begon Zoë voorzichtig dichter bij de pony's te komen. Jake leek zich er ondertussen bij neer te hebben gelegd dat zijn liefde onbeantwoord was en volgde het voorbeeld van zijn grote broer Josh. Die was heel rustig in het bijzijn van Zoë en liet zich uitgebreid besnuffelen tot het lampje bij mevrouw ging branden: De kleine mannen waren ook gewoon paarden! De eerste paar dagen waren echt wel een beetje spannend voor mij als kersvers baasje. De onrust van Zoë ging mij vreselijk aan het hart, ook al wist ik dat het iets was waar ze even doorheen moest. Het was zo’n opluchting toen Zoë de rust vond om lekker te grazen in haar weide, ongeacht van waar Sandra of de pony's op dat moment waren. Het duurde een paar dagen maar toen voelde ze zich echt thuis. Een teken voor mij dat het echte leven weer kon beginnen. Voor ik Zoë weer aan het werk ging zetten wilde ik de basis goed op orde hebben. De dierenarts kwam een poging doen om het gebit van Zoë te fatsoeneren en de hoefsmid mocht zich uitleven op haar voeten. Beide hadden hier een leuke taak aan, maar nu dit allemaal op orde was konden we met frisse moed aan de slag. De vele weken van minimale inspanning hebben hun weerslag gehad op Zoë, er mochten zeker wat vetjes omgezet worden in spieren en aan haar conditie mocht ook wel wat gesleuteld worden. We begonnen weer met longeren en grondwerken. Zoë had er zin in, ze liep super op haar net bekapte voetjes en deed vreselijk haar best. Na het werken stapten we steeds uit in het bos, iets wat Zoë nog steeds super spannend vond, maar waar ik steeds meer van genoot. Na een week longeren begon het wel te kriebelen, ik wilde weer rijden. Het was al een hele tijd geleden dat ik met Zoë had gereden dus JJ zou mij voor de zekerheid even helpen. Alles was er klaar voor, ik had mijn rijspullen aan, mijn cap mee en zelfs het weer deed zijn best. Er was maar één ding waar ik even geen rekening mee had gehouden... Zoë was chagrijnig. Met paarden kun je maar beter niet een te vaste planning hebben, je moet je kunnen aanpassen aan de situatie. Dat is mij nu weer pijnlijk duidelijk geworden. Tijdens het poetsen was mevrouw vervelend, drammerig en respectloos naar mij toe. Ik probeerde haar op haar plaats te zetten maar deed dit niet stellig genoeg omdat ik nog niet bereid was van mijn oorspronkelijke plan af te wijken. Zoë werd steeds bozer en ik gaf geen duimbreed mee... tot ze uithaalde... Ik weet nog dat door mijn hoofd schoot dat ik te dichtbij was, ik bewoog weg van haar maar het was al te laat. Er was een klap tegen mijn arm en lijf en ik viel, hard. Ik kreeg even geen lucht en hapte wanhopig naar adem om mijn leeg geslagen longen weer te vullen. Vervolgens trok de pijn door mijn lijf. Kermend lag ik op de grond. Ik durfde niet te bewegen en staarde naar de blauwe lucht boven mij. Het was perfect weer geweest om te rijden.  Het lijkt nog maar zo kort geleden. Nederland zuchtte onder de records die werden gebroken qua weersomstandigheden. Veertig graden in Nederland? "Ga weg", hadden mijn voorouders gezegd, terwijl zij hun houten schaatsen onder hun schoenen bonden om even een stukje Elfstedentocht te schaatsen... Naar de tropen Die Elfstedentocht kunnen we waarschijnlijk schudden. Het wordt steeds onwaarschijnlijker wordt dat we ooit nog eens écht strenge winters meemaken in Nederland. We hoeven straks niet meer naar 'de zon', de zon komt wel naar ons. Vaarwel groen en nat Nederland, hallo droogte, hitte en woestijnen. Paardenmensen, paardenzorgen De meeste paardenmensen hebben deze hete dagen echter grote zorgen. Hoe zorg je dat jouw paard niet bezwijkt door de hitte, wordt opgevreten door de horzels en in een sappige groen weiland kan staan, in plaats van een uitgedroogd stukje land? De paarden overdag binnenhouden en 's nachts naar buiten? Of zorgen voor schuilstallen, die wel rechtop blijven staan als ze met hun dikke billen er lekker tegenaan gaan schuren... Bomen zijn airco's Bomen in het weiland of er omheen! Uitstekend idee voor schaduw en koelte. Niets zo mooi als een grote dikke eik in of langs het weiland, waar ze lekker onder kunnen staan. Maar dan moet het natuurlijk ook weer geen eikenboomprocessierupsen gaan regenen.... zucht. Struiken, hagen zijn ideaal voor de balans in de natuur. Toch zie je vaak dat paarden daar nauwelijks staan. De muggen zijn plaaggeesten en een eindje verderop in de volle zon, maar iets meer wind, vinden ze vaak een betere optie. De keuze van hagen is wel belangrijk. Sommige hagensoorten zijn echt veel beter als weide-afscheiding dan anderen. Hitte management Wat je ook besluit te doen met de paarden, denk goed na over hitte-management. Het ene paard kan beter tegen de hitte dan de ander. Onze wijze fjorden (ja mensen, dat mag gezegd worden), houden zich rustig en lijken er amper onder te lijden. Als ze op stal willen, dan geven ze dat wel aan. Ze wijzen met hun voorpoten naar de stallen of gaan er zelf vast heen. Het hek is open gesmolten en een stroomstootje voelen ze toch niet als het zo heet is... Terrasjes hangen of je paard afkoelen En dan zeggen velen: "Genieten toch?"... Eerlijk gezegd ken ik maar weinig paardenmensen die terrasjes hangen of in de zon braden, als favoriete bezigheid zien. Paardenmensen zijn vaker bezig hun paard af te koelen en in de binnenbak door te gaan met trainen. En harder te werken dan ooit, want juist als het bloedheet is, hebben de paarden en pony's meer verzorging nodig! Wat doe jij met je paarden, als het zo heet is dat de mussen van het dak afvallen? Wij zijn benieuwd naar jouw creatieve ideeën en verstandig hitte-management.   Kom jij uit een paardenfamilie? Wordt er bij jou thuis meer over paarden gepraat dan over mensen? Ligt de Paardenkrant op de tafel in plaats van de NRC, Volkskrant of Algemeen Dagblad? Ben je nog nooit in een dierentuin geweest maar werd je van jongs af aan meegenomen naar concoursen, evenementen of keuringen? Als je geboren bent in een echte paardenfamilie dan heb je een aardig kruiwagentje mee in het paardenleven. Maar vaak is het ook anders. Je houdt verschrikkelijk veel van paarden, maar je familie snapt er helemaal niets van... "Ga je mee naar het zwembad?", roepen je moeder, je broer en je zusje... Nee hoor, jij hebt andere plannen. Naar de manege, een uurtje paardrijden en de rest van de dag helpen, rondhangen en paarden borstelen. Je hebt ten aanzien van je familie, een genetische afwijking. De PAARDENLIEFDE-Gen.  Herken jij de situatie zoals in bovenvermelde column beschreven?
Zit bij jou de liefde voor paarden in je familie? Of heb je een genetische afwijking? Graag horen wij van je!  The chrOnicles of prinses sunny en prins pretje Waar begin je met een paard dat geen vertrouwen in de mens heeft en zelfs de titel 'staatsgevaarlijk' draagt? Monique Schild Don zocht een uitdaging en vond er één met hoofdletters. Zij kocht een getraumatiseerde Tinker waar niemand wat mee kon. In haar serie kunnen we lezen hoe zij dit stapje-voor-stapje heeft aangepakt.  Deel 8:
Van een koude douche naar een warm bad In december van 2019 gebeurde er iets ergs, heel erg vind ik. Pretje schrok van iets en rende de weg op, kwam daarna meteen heel braaf teruggelopen naar zijn verzorgster en kreeg toen rake klappen en schoppen van de eigenaar van stal. Pretje is een beetje een aparte shet, niet al te snugger soms maar een liefde shetlander. Hij is nog nooit geslagen, laat staan geschopt en dat was dus de druppel. Net op het moment dat ik dacht, nu moet het anders, krijg ik een melding van Marktplaats bij stalling gezocht. Wat een geluk dat ik wel eens wat vergeet weg te halen, zoals ook mijn zoekopdracht dus op Marktplaats. Ik kijk en scroll en dat was het allemaal net niet, tot ik ineens een klein stalletje zie, half uurtje fietsen bij mij vandaan. Wat is de kans dat dat nog beschikbaar is? En kunnen Sunny en Pretje daar samen staan? Want het is echte liefde tussen die twee geworden. Spannend hoor, ik stuur een berichtje en ja hoor een XXL box vrij, Sunny en Pretje mogen s'nachts samen blijven en ze lopen de hele dag, zomer en winter, lekker buiten. Jeetje , hoe kan dat? Ik moet mezelf echt even knijpen dat het überhaupt nog bestaat. Ik ben meteen maar gaan kijken dan want ja, eerst zien en dan pas geloven, toch? We komen daar aan en het is echt zo, ze lopen lekker buiten en die box is echt een villa voor de nacht. Nou dat was dus snel besloten en nu moet ik dus wel weer de hele militaire operatie aangaan. Maar, ik heb het ervoor over en zo gezegd, zo gedaan. Met een week stond de trailer alweer voor de deur. Weer plan A,B en C en wat schetst mijn verbazing? Binnen tien minuutjes stonden ze op de trailer en we gaan! Weer een avontuur tegemoet. Wat denken jullie? Eindelijk rust ?  Ochtendgloren 1) Aanbreken van de dag 2) Begin van de dag 3) Begin van de ochtend 4) Dageraad 5) Het aanbreken van de dag 6) Morgenschemering 7) Morgenstond 8) Ochtendstond 9) Zonsopgang De definities van 'ochtendgloren'. De omschrijvingen en synoniemen geven aardig het mooie gevoel dat we allemaal hebben tijdens ochtendgloren. Maar graag vullen wij nog even aan:
10. Niets zo mooi als een paard in de wei tijdens ochtendgloren ! Wie mooie foto's heeft van paarden in de nevel: stuur ze gerust op en wij vermelden naam en link. 
Over fotografie hebben we al een paar artikelen geschreven:
Tips & Tricks: een fotoshoot met jouw paard Paardenfoto's als kunst! Bijzondere paardenfoto's
Maar wist je dat je tegenwoordig ook geluid kan koppelen aan foto's en het beeld kan laten bewegen?
Het wordt steeds gekker, of geavanceerder, het is maar hoe je het bekijkt. Op deze foto ontbreekt het geliefde paard en daarom dachten we: hoe maken we de paarden wél aanwezig? Het resultaat: de paarden zijn te horen en ze galopperen door het beeld! Hoe is het mogelijk?! Inderdaad, het is tegenwoordig mogelijk ! In de Google Play store zijn verschillende programma's of apps te vinden waar je met met een hoop gepuzzel je foto 'levend' kan maken. Het is inderdaad even puzzelen en stoeien, maar als je eenmaal in de gaten hebt hoe het werkt, dan valt het reuze mee. Dan is het gemakkelijk en zelfs ontzettend leuk om foto's te 'verbouwen' tot ware filmpjes. Let op:
Van bovenstaande foto werd door @Hans_Pecheur (Instagram) dit filmpje gemaakt:
Ben jij ook creatief met foto's: editing of filmpjes maken?
Stuur ze gerust op, wie weet plaatsen wij dit filmpje en krijg je een daverend applaus van alle PaardenColumns lezers ! Op naar de top!  ,We doen het zelden maar we plaatsen nu meteen het volgende deel van Britt erachter aan. Want Britt heeft fantastisch nieuws ! Lees haar volgende verhaal: Deel 5: Duimen draaien! Wat doe je als 23-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika? Een lastige vraag voor Britt Neijzen. Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na. In Deel 1 lazen we dat de keuze eigenlijk al was gemaakt, dus.... In Deel 2 lazen we de verzorgbaby in de puberfase kwam en gelukkig voorbij groeide. Deel 3 over woorden inslikken, honderdvijftig paaltjes slaan en Corona-uitgestelde-afspraak voor de keuring. Deel 4 wil Zoë wel de trailer op? Of is ze een rasechte 'koppige Fries'?  Deel 5: duimen draaien
Na haar eerste lange trailerrit kwam Zoë voor het eerst op onbekend terrein. Toen ik dit tegen de dierenarts zei, die zich over ons ontfermde, keek ze mij verbaasd aan. “Goh, dat zou je niet zeggen.” Ik keek naar Zoë en begreep gelijk wat de dierenarts bedoelde. De situatie haalde in Zoë de meest zelfverzekerde en dominante vorm van haarzelf naar boven. Ze maakte zich groot, en gaf een enorme show weg. Ze kwam, zag en overwon, het was dan ook geen verbazing dat ze de klinische keuring perfect door was gekomen. Toen kwam het moeilijkste stuk. Ik gaf Zoë uit handen en de dierenarts nam haar mee de kliniek in. Samen verdwenen ze achter een grote witte deur en toen was het duimen draaien geblazen. Wat duurde dat verschrikkelijk lang! Ik was mijn gezelschap heel dankbaar, want als ik daar alleen had gezeten was ik gek geworden, denk ik. Na wat voelde als een eeuwigheid, ging de deur een stukje open en kwam de dierenarts naar buiten. Van haar gezicht viel niets af te lezen, maar gelukkig liet ze me niet lang in spanning. Zoë is goedgekeurd! Als haar gebit is bijgewerkt zijn we helemaal klaar om al onze dromen na te jagen. Ik draaide me om naar mijn vriendin. “Dan laden we haar weer in.... en dan kunnen we naar de wei.” Zoë werd naar buiten geleid en aan mij overhandigd. Met wat overtuiging ging het koppige monster weer op de trailer en toen waren we op weg naar huis. “Kan je even stoppen met grijnzen, het wordt een beetje vervelend,” lachte mijn vriendin naast mij. Ik kon het niet helpen, we waren met Zoë onderweg naar haar nieuwe plekje, Zoë werd mijn paard, en er was niets wat ons nog tegen kon houden. Zoë kwam van de trailer af, zag de pony's staan en schrok zich wezenloos. Wat waren dat voor rare kleine wezentjes? Ze kon er niks van maken. Toen ze van de schrik bekomen was, hebben we Zoë in haar wei gezet en ben ik voor de laatste keer naar haar oude stal gereden om het afgesproken bedrag te overhandigen. Met enkele laatste beleefde woorden nam ik afscheid van de oude eigenaren en vertrok als trotse paardenbezitter. En van wat voor een paard! Hoe verder ik weg reed bij de oude stal, hoe meer het besef indaalde dat het eindelijk zo ver was. Zoë is van mij! Op naar de top! Wat doe je als 23-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika? Een lastige vraag voor Britt Neijzen. Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na. In Deel 1 lazen we dat de keuze eigenlijk al was gemaakt, dus.... In Deel 2 lazen we de verzorgbaby in de puberfase kwam en gelukkig voorbij groeide. Deel 3 over woorden inslikken, honderdvijftig paaltjes slaan en Corona-uitgestelde-afspraak voor de keuring. Nu: Deel 4: Toch wel anders dan anders Deel 4: toch wel anders dan anders
Zo stond ik ineens samen met Zoë voor de klep van de trailer. “Kom Zoë, gewoon zoals we wel vaker geoefend hebben. Er is niets anders dan anders.” Niet waar natuurlijk. Normaal gesproken hangt er niets van af, normaal ben ik ontspannen en heeft Zoë alle tijd om rustig na te denken over wat ik van haar vraag. Normaal staat er geen ongeduldige eigenaar achter haar. Ik liep de trailer in, Zoë volgde me de klep op, maar daar bleef ze staan. “Alsjeblieft Zoë, kom, dit is niet het moment om tegen te werken.” Zoë hield voet bij stuk, iets beviel haar niet en dus ging ze niet verder. Het duurde even voor ik de tijd nam om diep adem te halen en uit te zoeken waarom ze niet wilde. Samen met Zoë keek ik naar de trailer en ineens realiseerde ik me dat het tussenschot niet zo ver opzij stond als mogelijk was. Hup het schot aan de kant en ja hoor, ze liep zonder twijfel achter mij aan de trailer op. Klep dicht en gaan! Ik vond het minstens zo eng als Zoë en was heel dankbaar dat ik bij een stalgenoot in de auto kon zitten achter de trailer aan. Op deze manier kon ik Zoë de hele tijd in de gaten houden. Zoë keek haar ogen uit, door de raampjes en achterom naar waar wij reden. Ook al stond ze te bibberen op haar hoefjes, ze gedroeg zich keurig. Na het ritje liep ze rustig en kaarsrecht van de trailer af. Ik was nog nooit zo trots op haar. Wat er nu ook zou gebeuren, Zoë had haar deel gedaan. Nu was het echt aan mij. Na een lange, slapeloze nacht brak toch echt die donderdag aan. Ik was al vroeg op om mijn vriendin op te halen bij onze weide. Van daar gingen we snel richting de stal. Zoë kwam enthousiast naar het hek toe toen ik aankwam. “Och meisje, je hebt geen idee wat er vandaag allemaal gaat gebeuren.” Het voelde heel gek om haar weg te halen bij haar familie, wetende dat ze er waarschijnlijk (hopelijk) niet meer terug zou komen. De paardentaxi arriveerde en zo stond ik weer met Zoë voor de klep van de trailer. Half slapend stond Zoë op de klep, geen stress, geen angst, alleen die koppige uitdrukking in haar ogen. Ze had hier geen zin in, ze wilde best een heel eind de trailer op maar het laatste stapje wilde ze me niet geven. Met hulp van de chauffeur van de paardentaxi wisten we Zoë toch te overtuigen en dus vertrokken we strak op tijd richting de kliniek. The chROnicles of prinses sunny en prins pretje Waar begin je met een paard dat geen vertrouwen in de mens heeft en zelfs de titel 'staatsgevaarlijk' draagt? Monique Schild Don zocht een uitdaging en vond er één met hoofdletters. Zij kocht een getraumatiseerde Tinker waar niemand wat mee kon. In haar serie kunnen we lezen hoe zij dit stapje-voor-stapje heeft aangepakt.  Deel 7:
Blij en donkere wolken Zoals eerder gezegd, kwam ze wild briesend de trailer uit en moest ze richting haar box. Brom brom bries bries en toen? Stond ze stil! Ze stond daar echt stokstijf en no way dat ze daarin ging ... Anderhalf uur gewacht en geprobeerd maar niks. Totdat iemand eindelijk kwam vragen of ze konden helpen. Pret stond namelijk ook al die tijd op een vreemde plek zonder zijn mens, dus ja hulp is heel welkom. Ik zei dat ze rustig achter haar moesten lopen maar niet te dichtbij, dan zou ze wel lopen. En ja hoor eindelijk, eindelijk na anderhalf uur stond ze op haar plek. Ik ging naar Pretje maar die had nergens problemen mee . Missie geslaagd, tenminste, dat dacht ik. Wist ik veel dat het allemaal een half jaar later weer zou veranderen, hadden we soms maar een glazen bol? De volgende dag gingen ze de wei op en dat was weer een uitdaging want kreeg ik haar dan nog wel te pakken? Gelukkig ik wel, maar anderen mogen haar niet aanraken of een poging wagen. Maar goed, ik ben er altijd met binnenhalen dus op zich was het geen probleem. Nou ja, geen probleem totdat één iemand weer eens denkt dat zij het wel even op kunnen lossen, yeah right hahaha.. Dat was zelfs voor mij traumatisch en moest weer als een leeuwin voor mijn prinses opkomen. De maanden daarna is Pretje eens flink toegetakeld door een andere shet dus was het ideaal daar op stal?? In de zomer ging het nog maar in de winter stonden ze echt teveel binnen en dat vind ik geen paardenleven. Daarbij wilde Pretje niet meer bij Sunny weg dus weer geen juiste situatie. Intussen was ik wel met lessen in grondwerk begonnen met Sunny, dus het was niet allemaal kommer en kwel maar nog steeds niet perfect voor zover dat ook kan natuurlijk. Deze lessen in grondwerk hebben onze band enorm versterkt en ik heb daar zoveel van geleerd. En ook een positief puntje, Sunny ging voor het eerst naar de tandarts. Wat spannend allemaal maar alsof ze nooit iets anders heeft gedaan, wel met sedatie maar dat mag de pret niet drukken. En toen gebeurde er iets heel ergs, in ieder geval voor mij de welbekende druppel in december van 2019. Wat is er gebeurd? Dat vertel ik in de volgende blog Wordt vervolgd! Vroeger op de manege konden de meiden er wat van. Er werd gepest met hoofdletters. Onze gastschrijfster Anita Rozendaal-Baaij was hier zelf ook slachtoffer van... Maar nu wordt er niet alleen gepest op manege's en pensionstallen, maar vooral ook op Sociale Media. "Pesten" of keihard (vaak anoniem) kritiek geven. Beiden even nodeloos hard en laf. Anita waarschuwt mensen voorzichtig te zijn met negatieve kritiek want alles heeft twee kanten... Lees haar uitstekende artikel:  Anita Rozendaal-Baaij deed de MBO-opleiding Paraveteniair en ging door een met HBO-studie Diergezondheidszorg en Management. In deze opleidingen komt Dierethiek en Dierwelzijn ruim aan bod. Voor PaardenColumns schrijft zij over onze omgang met paarden en met elkaar. Dank Anita! Al eerder verschenen: Plezier! Zijn wij slim genoeg om te weten hoe slim paarden zijn? Hoe begrijpen paarden en mensen elkaar?  |
NORMEN & PAARDEN
GRATIS E-BOOK FJORDEN HEBBEN HUMOR
Categorieën:
Alles
Hier jouw advertentie? Daar valt over te praten, oftewel: een reële vergoeding. Én een zak wortelen voor onze paarden natuurlijk!
|
