Geschreven door Yvonne Daalhuyzen

Het besluit is gevallen. Hardwell gaat naar de 'professionel'.

Bepakt en bezakt met spulletjes ga ik zenuwachtig op pad. Nu gaat het echt gebeuren. Nog nerveuzer dan ik, stapt Hardwell de trailer uit, als we bij de prof zijn gearriveerd. Ik praat aan één stuk door en de zenuwen gieren door mijn lijf. Hardwell dribbelt wat links en rechts, kijkt om zich heen en gilt naar alles wat beweegt. Die arme jongen weet niet wat hem overkomt. Kom op, kop d'r veur... Dit is goed voor hem. Hardwell gaat in opleiding!

De prof neemt hem van me over en we gaan naar de binnenbak. Ze longeert hem linksom en rechtsom. Ze vraagt niks van hem en observeert hem van top tot teen. Wat kan hij, wat doet hij... prima. We krijgen het voor elkaar Yvon! Misschien kun je zelfs aan het eind van de week nog op hem rijden... mijn hart maakt een sprongetje... zou het echt???

Maar dan krijg ik de volgende dag bericht. Hij is boos, heel boos! Woedend en tierend gaat hij tekeer. Er valt geen land mee te bezeilen en heeft inmiddels alles kapot getrokken. Als ze dichter bij komen, kunnen ze ook nog eens een haal verwachten. Het is voorbij, ze krijgen hem te pakken en zetten hem terug op stal.

Ze berichten me. Dit is niet goed... helemaal niet goed.

Dit is de eerste keer dat iemand anders hem zo meemaakt. Nee... de prof snapt heel goed, waarom ik eraf gevallen ben. Thuis ben ik in alle staten. Wat is er gebeurd? Heeft iemand zich pijn gedaan?? Dit is niet goed... Vragen en twijfels komen naar boven, heb ik een goed besluit genomen?

De prof vertelde me dat hij zijn tong vrijwel meteen over het bit gooide en totaal geen druk kon verdragen. Wat een ellende, mijn hart breekt. Het ging bij mij zo goed! Ik begin te twijfelen. Is het goed voor Hardwell, komen er geen ongelukken? Ben ik niet de beste voor hem?

De volgende dag ga ik naar hem toe en longeer hem zoals ik het doe. Hij krijgt een ander bitje in. Een simpel gebroken bitje. Een bitje, die ik niet goed genoeg vond voor mijn paard. Hij is in het begin nerveus, maar ik krijg hem kalm. Hij gaat steeds ontspannender lopen en beetje bij beetje zet ik hem meer bij. Het werkt en als van ouds zijn we weer bezig. Ik ben tevreden, mijn paard is tevreden en ik vertel hem vol trots hoe lief hij wel niet is.

Ondertussen ben ik aan het twijfelen geslagen.
Ik bespreek met vrienden de situatie en ik krijg van mijn lieve vrienden de simpele oplossing. Ga in gesprek en bespreek je twijfels en zorgen. En dat ga ik doen!

Zo gezegd, zo gedaan en heb ik de volgende dag mijn hart gelucht bij de prof. Mijn twijfels, mijn zorgen, mijn pijn. Hij is al van zo ver... Ik wil niet dat het kapot gaat.

We hebben fijn gepraat. Ze vertelde mij mijn zwakke punten en vertelde me ook wat voor invloed dat op Hardwell had.

Ik was te lief. Ik was te zoetsappig en Hardwell heeft een duidelijke leider nodig. Natuurlijk mocht ik hem ook weer meenemen als ik twijfelde aan haar. Dat was geen punt. Ze stond open voor alle opties.

Maar ik heb er over nagedacht. En ja... ze heeft gelijk. Toen ik hem op stal zag staan, vol vrolijkheid en rust, alsof hij eindelijk blij was dat hij zelf het heft niet in handen hoefde te nemen, besefte ik dat ik inderdaad te lief was voor hem. Hij mocht van mij niet alles, maar ... Ik was zeker te lief. Nu hoef ik hem ook niet te slaan, laat dat duidelijk zijn, maar gewoon wat duidelijker. Hier is hier en hier is niet daar.

Dat is, denk ik, de beste omschrijving... duidelijkheid. daar hebben paarden baat bij. Ik ben zijn vriend, maar ook zijn leider. En dat ben ik af en toe wel vergeten. Hoe vaak ik dat wel niet zeg tegen anderen. Nu ben ik betrapt op hetzelfde. Ik schaam me diep.

De volgende dag krijg ik bericht. Het ging super!!! Hij heeft braaf zijn rondje gelopen en er kon druk op zijn bit gezet worden. Ze gaat door. Morgen erop....

Deel 3: Buiten leven de katten

De (poezen) pil werkt soms niet. En het bewijs daarvoor heet: Kareltje.

Ja, lieve mensen, wij doen echt ons best om op een verantwoorde manier met de poezen en katers om te gaan die op ons erf horen. Of katten die toevallig aan komen lopen en besluiten te blijven...

Want er wordt wat gescharreld door de katten op het platteland.
Dit 'scharrelen' kunt u letterlijk en figuurlijk nemen.

Je kostje bij elkaar scharrelen
Letterlijk: scharrel, scharrel, scharrel, waar staat toevallig nog een volle voerbak, of aai, aai, tegen je been, "Toe heeft u nog wat eten voor mij, ik ben maar een zielige zwerfkat..."  Dat laatste is een leugen(tje) van de onbekende kat in kwestie, want voor alle katten in de omgeving wordt, naar mijn weten, prima gezorgd.

Maar de buiten-leef-katten zijn slimmer dan menigeen denkt en weten precies bij welke boerderij je goedkope brok krijgt, en bij welke lieve bewoonster je na lang zeuren een lekker maaltijd zachte brok kan verorberen. Her en der ook een lekker muis vangen in het veld of achter een schuurtje en het kattenleven is goed.

Een echte scharrel
 'Scharrelen' is figuurlijk genomen ook een feit. Zodra er ergens een poes krols is, zijn het ware feesten op het erf. Vooral 's nachts en vooral onder het slaapkamerraam.

En zo werd dus Kareltje geboren, samen met broertjes en zusjes die inmiddels bij andere eigenaren zijn. Kareltje was niet bepaald gepland. De betreffende poes kreeg iedere week keurig op tijd de pil, verstopt in een heerlijke zachte kattenbrok.  Jammy, jammy en lik, lik en weg was de maaltijd, inclusief pil.

Maar de pil werkt dus niet altijd.... 

Nu, we zullen het maar eerlijk bekennen.  Kareltje is het mooiste en liefste katertje ooit.  Hij zal keurig worden gecastreerd zodat ie niet te veel aan de wandel gaat.  Maar ja hè, dat bepalen de buiten-leef-katten hier zelf.  
Want scharrelen is een leuke bezigheid.

Een mooie zomer? Misschien zullen velen daar zo over denken. Lekker warm, terrasjes pakken, festivals lopen, op strandje zonnebakken....
"Genieten joh!", zeiden die 'velen' tegen mij.  Maar dat is moeilijk als paardenmens. Voor ons waren vooral de heetste dagen namelijk topsport.  In de hitte zorgen dat de paarden niet bezwijken, dat ze nog wat te eten hebben terwijl er geen sprietje gras meer staat, evenementen afzeggen, de strijd tegen vliegen en horzels en vooral: hopen op een beetje koeler weer en een flinke regenbui....

Als je paarden houdt, of van paarden houdt, is het toch wel even andere koek dan wanneer je die zorgen niet hebt. 

Gelukkig hebben onze paarden de hitte goed doorstaan en onze woestijnen zullen hopelijk weer snel veranderen in een groene zee van gras.

Wij wensen iedereen een mooie na-zomer toe.

Gedeelde zorg is halve zorg, dus deel gerust je ervaringen met ons.

Gedicht door Godart Bosmans

Vakantiekaartjes, vakantiekiekjes, sms-jes, een whatsappje of een instagram-story, zijn leuke gebaren om te versturen aan een dierbare.
Maar wil je eens echt iets bijzonder versturen aan een (paarden)mens die je lief hebt?

Mindfuldrawing stuurde deze mooie kunstkaart naar ons "De band van de liefde" van twee paarden, twee zwanen en twee hazen. 

Uniek, origineel en te koop via Etsy.

Paarden ruiken de dageraad
hopend dat ze komt, niet te laat

Ze zijn hun bazinnetje zo gewoon
stellen zich op hun mooiste tentoon

Nog maar net in het vizier
en de paardjes bewegen al van 't vertier

Ze is er altijd, door weer of wind
ze is de paarden altijd goedgezind

Mochten de paarden kinderen zijn
dan zou zij hun moeder zijn