 Mijn trots, mijn lieve Schwarzwälder Fuchs meisje, wat doet ze het goed. Ik geniet van haar ontwikkelingen en groei. Het is en blijft een echte puber. De ene keer is ze heel lief en zacht, maar als ze jaloers is of iets anders wil dan dat ze op dat moment krijgt, reageert ze kribbig, haha. Een vast maatje Inmiddels staat onze shetlander “Jodie” permanent bij Millana. Voorheen liep ze in de kudde ernaast en haalde ik haar zo nu en dan naar de paddock waar ook Sterre en Burberry (de minishet en rijpony van mijn bonusdochter) staan. Omdat mijn bonuskind heeft besloten te gaan stoppen met rijden en haar pony gaat verkopen, wilde ik dat Millana voor die tijd een vast maatje had. Millana kan nogal onaardig reageren, dus Jodie heeft echt even moeten wennen. Het gaat steeds beter gelukkig. Maar ik maakte mezelf toch wat zorgen. In het begin joeg Millana Jodie steeds weg, draaide haar kont en trapte haar zelfs als ze in de buurt van de inloopstal kwam. Nu durft Jodie steeds meer en komt ze soms zelfs in de stal wanneer Millana er ook in staat. We boeken dus vooruitgang!  Naar buiten en oefenen!
Voor de afwisseling zijn we (ik en Millana) van de week maar weer eens een klein stukje buiten het erf gaan wandelen. Ze was super braaf. Wel merk ik dat ze wat sterker aan het worden is. Gelukkig luistert ze vrij goed en ondanks dat ze wat blij en springerig was, kon ik haar prima naast/achter mij houden. Ook heb ik haar weer eens op het erf aan de paal vastgezet voor een uitgebreide poetsbeurt. Want veel dingen die we samen doen zoals poetsen op stal of in de paddock en longeren, die doen we eigenlijk allemaal zonder halster. Ze staat dus niet vaak vast. Het leek mij goed dat wel af en toe te blijven doen. Want hoe graag ik haar straks ook zonder hulpmiddelen wil kunnen rijden, ik wil ook dat ze met zadel en hoofdstel bereden kan worden en met gewoon tuig voor een koets kan lopen. Daarnaast moet ze in een trailer ook gewoon vast kunnen staan zonder dat ze het eng of als vervelend ervaart. Hoe veelzijdiger ik het straks kan houden, hoe leuker het blijft voor haar en voor ons. Schriktraining Ik dacht, laten we eens wat schriktraining doen. Het lijkt mij dat je nooit te vroeg kunt beginnen met gekke voorwerpen en grote enge plastiek zakken in verschillende kleuren en maten. Millana vind eigenlijk alles wel een heel klein beetje spannend in het begin, maar is snel overtuigt van het feit dat het geen kwaad doet. Dus of ze bang is? Nou, dat valt wel mee hoor! Over zakken heen lopen en zakken over haar heen, welke kleur het gekke ding ook heeft, ze vind het prima. Zodra ze door heeft dat het eigenlijk niet eng is, wil ze vooral weten wat je ermee kan doen. Ze schraapt er dan overheen met haar voet en probeert het op te pakken. De rolmaat was eigenlijk nog het meest spannend tot nu toe. Die maakt een raar geluid als hij uitgerold is en heen en weer klappert. Daarbij is hij soms ineens weg!? (gewoon opgerold natuurlijk haha..) Ik heb dit gewoon 20 x herhaald en heb haar beloond zodra ze ook maar in de buurt wilde komen. Met een 15 minuten, was het helemaal prima, maar het blijft een gek ding. Want als je in het gele lint wil bijten, is hij soms ineens weg? Vertrouwen We gaan dit nog veel vaker doen. Zodat ze straks al veel spannende geluiden en voorwerpen kent en leert vertrouwen op ons wanneer we zeggen dat het goed is. 
Voor alles is er een ‘ mijn eerste keer’. De meeste mensen herinneren zich hun allereerste échte boek omdat het vaak diepe indruk maakte. Ik kan mij mijn eerste paardenboek(en) goed herinneren. Ik had meteen de smaak te pakken en las sindsdien altijd vele boeken. Met dank aan Ditha Holesh en Bento de zwarte hengst.
Mijn eerste échte boek was geschreven door Ditha Holesh, bekend vanwege haar realistische dierenboeken. De verhalen speelden zich af in Brazilië. Het sprak tot mijn verbeelding: de oneindige stukken land, de fazenda’s, de grote kudden paarden en runderen en de bonte mengeling van indianen en gaucho’s. De verhalen waren realistisch in die zin dat de dieren (voornamelijk paarden) niet praatten, geen ‘menselijke dingen’ deden of dachten en zij geheel in hun waarde ‘als dier’ werden gelaten. Hun handelingen kwamen voort uit natuurlijke instincten en uit vooral reacties op de omstandigheden, de natuur en de mens. Dat sprak mij als tiener aan omdat ik kennelijk de fase van de eenhoorns, pony’s in roze kleuren en sprookjes alweer voorbij was.
Na ‘Bento de zwarte hengst’ volgde ‘El fuego’ en ‘Manso de poema’.
Wat was jouw eerste paardenboek?
Ik heb de boeken nog steeds in de kast staan. Ze zijn inmiddels oud, gelig en ruiken naar oude boeken. De covers, getekend door Anton Pieck, zijn nog steeds mooi en tijdloos. Er doorheen bladerend, constateer ik al gauw dat ik mij nauwelijks iets kan herinneren van de verhalen. Foto’s roepen wel herinneringen op, dat is altijd frappant. 
Op zoek naar een boek
Soms heb je een boek als herinnering in je hoofd dat je niet meer hebt en graag zou willen terug vinden. Daar zijn gelukkig een hoop mogelijkheden voor. Lees dan vooral: Ik zoek een boek! Op Internet zie ik dat de boeken van Ditha Holesh veel worden gezocht en vooral de oudere uitgaven. Ik waardeerde haar boeken en ik ben kennelijk niet de enige. Wat was jouw eerste paardenboek?  Er zijn veel verschillende redenen waarom je soms je paard of pony van A naar B getransporteerd wil hebben. Uiteraard wil je dat dit volgende de regels en op de beste manier gebeurt. Wat zijn die regels en hoe kan je het beste een paard of pony vervoeren? Zelf doen? Soms kan je met een eigen of gehuurde paardentrailer het transport zelf uitvoeren en soms is het inschakelen van een professioneel bedrijf verstandiger. Een paard mag door de eigenaar zonder vergunning vervoerd worden als aan de volgende voorwaarden wordt voldaan:
Uitbesteden aan een professioneel bedrijf Als een één van deze voorwaarden niet wordt voldaan heb je een vergunning nodig of dien je een bedrijf in te schakelen. Door hier een aanvraag te plaatsen, nemen gekwalificeerde bedrijven direct contact met u op. Om paarden te mogen vervoeren heb je bovengenoemde vervoersvergunning levende dieren type I of type II nodig. Met een vergunning type I mogen paarden vervoerd worden tot maximaal 8 uur en met de vervoersvergunning type II mogen zelfs langer dan 8 uur.  Paardvriendelijk reizen Nu gaat het transport van jouw paard natuurlijk niet alleen om de vereiste papieren maar natuurlijk wil je ook een bedrijf dat zo goed mogelijk met uw paard omgaat. Je wilt dat je paard rustig de trailer ingaat, een aangename reis heeft en er wordt rustig wordt uitgeladen. Waar het transport ook heen gaat: het is altijd belangrijk dat je paard goed wordt vervoerd. De vergunningen zijn een minimale vereiste. Bespreek daarom altijd uitvoerig jouw wensen met de transporteur en eventuele bijzonderheden van jouw paard of pony. Vraag naar de ervaring en de expertise van het bedrijf, zodat u met een gerust hart uw paard aan hen kan overlaten. Meer informatie over paardentransport.  
Eén van de leukste boekjes die ik ooit kocht was 'Make your own horse clothing'. Je eigen paardenspullen maken, op maat! Dat is toch helemaal geweldig?!
Dekens repareren Wij hadden vroeger een paardendekenwasserij en mijn naaimachine maakte overuren vanwege reparaties aan dekens en sjabrakken. Maar waarom niet eens zelf iets maken, vroeg ik mij steeds vaker af. Vooral als ik weer eens zat te mopperen omdat de kwaliteit van de dekens ten wensen overliet... Een zweetdeken op maat! Ik kocht dus het boekje 'Make your own horse clothing' en begon met een eenvoudige zweetdeken te maken van twee verhuis-inpak-dekens. Het bleek stukken gemakkelijker dan ik dacht. Je werkt met een grote hoeveelheid stof, maar voor de rest is het veel recht-toe-recht-aan naaien en het is zeker geen ingewikkelde Haute couture. Van het een kwam het ander en al gauw leek het erg leuk om zelf spullen te maken en vooral om die als ultieme cadeautje voor een ander te maken. Wil wil er nou niet een leuke sjabrak of mooie deken die exact op het paard past en uniek is? Ieder paard is uniek en vooral als je moeite hebt met de pasvorm van de standaard-dekens is een deken zelf maken vaak dé oplossing. 
Enkele tips:
Het maken van spullen voor jouw paard is echt niet zo moeilijk als je denkt. Het kan je zelfs veel geld besparen. Én je hebt iets unieks en op-maat-gemaakt voor jouw paard!  Foto gemaakt door Marlon Radema Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika? Een lastige vraag voor Britt Neijzen. Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na. Waar waren we gebleven? 'Zoveel zorgen'. Maar Britt is altijd realistisch ook al droomde zij er ooit van om te werken op een Australische Ranch...  Foto gemaakt door Marlon Radema Deel 11: Je hebt werkpaarden en sierpaarden Ik heb al jaren een fascinatie voor het werken met paarden. Ik bedoel niet het trainen van paarden voor je werk, maar het werken met paarden als partner. Deze interesse is bij mij geboren doordat ik vroeger veel naar Mcleod’s daughters keek op televisie. Op de ranch zag je paarden die onderdeel waren van het werk. Ze hielpen met vee drijven en ze zorgden ervoor dat de dames zich makkelijk over de enorme ranch konden verplaatsen.
Australische droom Het leek mij heel bijzonder om op deze manier met paarden om te gaan, niet als sport of vermaak, maar als partners in het werk. Zo begon mijn plan zich te vormen. Ik wilde dit ook meemaken en dus moest ik op zoek naar mijn eigen Drovers Run. Ik had het allemaal uitgezocht en uiteindelijk ging mijn moeder met tegenzin akkoord. Na mijn examen ging ik een tussenjaar nemen en naar Australië. Daar had ik een programma gevonden waarbij ik alles zou leren over het werk op een ranch en daarna kon ik als echte cowgirl aan de slag. Groningse werkelijkheid Helaas blijf mijn droom precies dat, een droom. Tijdens mijn examenjaar besloot de regering dat ik bij de laatste lichting studenten zat die studiefinanciering zouden krijgen. Een tussenjaar zat er dus niet meer in en in plaats van mijn gewaagde reis naar Australië vertrok ik naar Groningen voor mijn studie. In Groningen ben ik steeds meer met paarden gaan doen en natuurlijk heb ik Zoë ontmoet! Geen slecht alternatief dus. Toen JJ en ik plannen begonnen te maken om een rijbak aan te laten leggen, kon ik de kans niet laten liggen. De bak zou regelmatig gesleept moeten worden. We hebben geen minitrekker of grasmaaier met een sleep. Misschien kon Zoë op deze manier wel haar brokjes verdienen! Fries werkpaard Toen we een grote boom op ons erf gingen snoeien kwamen er enorme takken af die we zelf met geen mogelijkheid konden verplaatsen. Met de auto konden we er niet bij komen omdat de grond te nat was. “Bomen slepen is een tak binnen de paardensport.” Liet ik terloops vallen. “Nou prima, span haar maar in!”, reageerde JJ. Gelukkig had ik op internet al een oud tuig gevonden en Zoë was het tuig al gewend, dus ze was er helemaal klaar voor. Dat was toch wel even spannend hoor, Zoë was best veel gewend aan dingen om haar lijf heen, maar trekken is natuurlijk wel iets heel anders. We hebben haar voor de takkenbossen gezet en gingen aan het werk. Ik kan niet anders zeggen dat Zoë zich heeft bewezen als stoer werkpaard en perfecte partner! Zonder blikken of blozen sleepte ze de zware stammen over het erf. Dat smaakte naar meer! Toen de bak af was zijn we gelijk begonnen met het slepen. Van pallets hadden we een geïmproviseerde baksleep gemaakt. Ook dat doet ze ongelooflijk stoer. Zonder morren maakte ze de bak keurig vlak, oortjes erop en gaan! Zoë vindt het overduidelijk prachtig om mee te mogen helpen. Ze staat er toch altijd met haar neus bovenop als wij iets aan het doen zijn, en nu mag ze er gewoon deel van uit maken! Ik geniet er heel erg van om op deze manier met Zoë bezig te zijn, zeker ook omdat ze zo ongelooflijk hard haar best doet voor mij. Ik heb een beetje een omweg genomen, maar ik heb toch gewoon mijn ideale partner gevonden!  Onlangs tijdens een groepsgesprek spraken mijn fjorden en de paarden van de buren hun zorgen uit. Én ze hadden een speciale wens. Ik heb hun een belofte gedaan en vraag me af hoe 'verstandig' dit was... Groepsgesprek Ik liep het weiland in met een kruiwagen vol hooi en gaf het aan de fjorden. Ze staan nog steeds zo veel mogelijk buiten en dit is nog prima te doen. "Het lijkt wel zomer, in plaats van november", zei ik tegen de jaarling, want ze keek me raar aan toen ik mijn winterjas uit deed. Ik gooide die over de handvatten van de kruiwagen en ging door met het werk. Winterhuid: veel te warm Een paard van de buren zag het gebeuren en riep op een afstandje: "Ja lekker makkelijk hoor voor jullie mensen! Wij kunnen onze winterjas niet even uitdoen en wij staan te zweten als gekken door de ongewone warmte!" Ik vatte het niet op als een belediging of scheldpartij want ik ken haar. Beetje recht-toe-recht-aan type. Vervolgens begon de oude merrie de jaarling uit te leggen hoe het zit met het feit dat het in november nog steeds zo warm is. Ze vertelde alles over de klimaatsverandering en de opwarming van de aarde en de andere paarden hadden het over duurzaamheid, het tij nog keren etc. Wie zijn schuld is dit? En toen richtten zij zich allen weer tot mij. De mens krijgt de schuld van deze ellende, dat was duidelijk. We hadden best wat minder kunnen vliegen naar verre oorden, wat minder vlees kunnen eten, wat minder luxueus kunnen leven en niet van die energie-vretende wezens kunnen zijn. Ik gaf de merries gelijk, maar vertelde dat het nooit de schuld van één individu is, maar dat we nu eenmaal met héél veel mensen op de wereld zijn en de balans verstoord is tussen mens & natuur. "Willen jullie dan weer een kleine IJstijd zoals in de Middeleeuwen?", vroeg ik ze. "Nou, dat hoeft nu ook weer niet", antwoordde de enige koukleum met een paardendeken op haar rug... "Maar een witte Kerst zou wel mooi zijn!"  Nog voor ik een antwoord kon geven waren ze het er allemaal mee eens. Lekker sneeuw! "Wat is dat?", vroeg de jaarling onmiddellijk, maar ze werd overstemd door het enthousiasme van de anderen.
Die vervolgden hun lijstje van verlangens:
En toen kwam het moment waarop ik mij dus ernstig versprak: "Meiden, ik beloof jullie een witte Kerst dit jaar!" Oeps, dat had ik niet moeten doen. Maar als laatste sterft de hoop, dus ik ga heel hard hopen, en hoop dat jullie met mij mee hopen...?! 
In Engeland viel het mij op dat 'the countryside' anders in elkaar zit dan in Nederland. Dat is logisch. Maar meer in detail: aan ieder houten hek zat een extra plank. Dit is was niet alleen voor wandelaars om gemakkelijk over het hek te klimmen. Maar dit was vooral voor ruiters om weer op hun paard te stijgen als ze er om welke redenen dan ook, ineens naast staan (of liggen)...
Not done! In Engeland is het namelijk 'not-done' om vanaf de grond op te stijgen op jouw paard. Het zadel verschuift, het is niet prettig voor het paard en ook niet goed voor jouzelf. Opstijgen vanaf een hek is verplicht ! En anders maar naar huis wandelen naast je paard.... Waar is de schoft? Daar zit wat in, bedacht ik mij toen. Met fjorden hebben wij vooral het eerste dit probleem, fjorden hebben namelijk vaak nauwelijks een schoft en als je wilt opstijgen hangt al snel het zadel onder de buik... Sommige meiden losten dit probleem handig op. Ze namen een aanloop en sprongen zo op het paard. Maar hoe groot of klein jouw paard ook is, dit kan niet iedereen en de vraag is of het paardvriendelijk is als je zo in het zadel ploft. Een krukje, niet alleen voor krukken En dus ging ik op zoek naar een krukje en kwam het ideale krukje al gauw tegen bij Ikea. We namen er een mee naar huis, zetten deze in de beits en we hebben er nog steeds plezier van. Gemakkelijk voor het opstijgen maar ook voor honderd-en-één andere functies. 
Het ultieme cadeautje
Ik heb inmiddels het krukje vaak aan paardenmensen als cadeautje gegeven. Altijd leuk om de reacties te zien, want de meesten zagen er niet echt een cadeautje in. "Een krukje?", vroegen ze enigszins opgelaten als ze het grote pakket uitpakten... Maar na een paar dagen of weken kwam al gauw tóch een bedankje: "Jéé wat een handig ding! Bedankt joh!"
En de paarden van de krukje-ontvangers? Die waren net zo dankbaar. Nooit meer het zadel onder hun buik of een ploffend neerkomende ruiter op hun rug...
Vroeger mocht ik graag paarden tekenen. Ik luisterde (half) naar de leraar die voor de klas stond en droomde ondertussen over paarden. Dan tekende ik de mooiste paarden ter wereld in mijn schoolagenda.
Deze herinneringen kwam naar boven naar aanleiding van de recensie van Natasja Kroes over het boek met prachtige tekeningen: ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ 
The black stallion
Terug naar mijn pogingen om paarden te tekenen... Ik begon altijd standaard met het hoofd. Het paard moest een Arabische volbloed zijn. De zwarte hengst was mijn grote droom en inspiratie. Het paard in mijn agenda begon er al op te lijken, vond ik... Het paard kreeg een enorm snoekshoofd, dat vond ik prachtig. Achteraf vraag ik mij hoe het arme dier überhaupt kon ademen want mijn tekening liet weinig ruimte over voor de luchtwegen. En daarna enorm grote ogen en manen tot op de grond. Met of zonder lichaam Maar halverwege hield ik vaak op. Zodra ik het lichaam begon te tekenen leek het al gauw nergens op. Een veel te lange hals, een rug of helemaal geen rug en van de vier benen kon je het onderscheid tussen de voor- en achterbenen niet zien. Al gauw liet ik het maar bij het hoofd alleen. Kunstenares in spé ? No way! Ik kwam er achter dat tekenen niet mijn grote talent was. Of kwam het omdat ik gewoon niet verder kwam? Wat had ik vroeger graag van die mooie tekenboeken gewild. Misschien was mijn zwarte hengst dan toch levensvatbaarder geleken dan het rare gedrocht dat ik altijd tekende. Nooit te laat! Maar het is nooit te laat om iets nieuws te leren in het leven. En in deze corona-tijden hebben we tijd genoeg om lekker creatief bezig te zijn of een nieuw talent van onszelf te ontdekken. Onderstaand een paardentekenboeken die ik kon vinden op Bol.com. Ken jij er nog meer?
Graag zien wij jouw mooie paardentekeningen ! Een 'Challenge' voor alle leeftijden. Met of zonder naamsvermelding. Met of zonder leeftijdsvermelding.
Met of zonder talent.... Wie weet wordt jij ontdekt als illustratrice en werk je in de toekomst mee aan mooie paardenboeken. Laat het ons maar weten, want wij schrijven er dan weer een recensie over om het te delen met paardenliefhebbers! Je eerste fans zijn wij!
Gastrecensies door: Natasja Kroes
‘Ik hoop dat dit boek je aanmoedigt, misschien, om onbevreesd te leven met meer liefde voor jezelf en voor anderen. En dat het je aanspoort om hulp te vragen als je het nodig hebt – wat altijd een moedig iets is om te doen.’
Een plaatje van een boek Als mij wordt gevraagd ‘wat wil je voor je verjaardag hebben?’, zeg ik ‘doe maar een goed boek, of een boekenbon’. Zo kreeg ik dit jaar onder andere het boek ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ van Charlie Mackesy van een goede vriendin. Ik had het boek al een aantal keren voorbij zien komen op Goodreads en Instagram en werd steeds nieuwsgieriger door de (meer dan) lovende reacties. Na een avond lezen en bladeren in het boek kan ik me alleen maar aansluiten bij deze enthousiaste recensies. Wat een plaatje van een boek! ‘‘Wat is het moedigste dat je ooit hebt gezegd?’ vroeg de jongen. ‘Help’ antwoordde het paard.’ Levenslessen voor alle leeftijden ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ vertelt het verhaal van de bijzondere vriendschap tussen een jongen en drie dieren die zo verschillend van elkaar zijn, maar elkaar daardoor juist ook heel mooi aanvullen. Het boek staat vol levenslessen voor alle leeftijden, en de prachtige illustraties zetten deze woorden nog weer extra kracht bij. Het feit dat de tekst handgeschreven is en zich persoonlijk naar de lezer richt maakt het boek tot slot helemaal af. ‘De waarheid is dat iedereen gewoon maar wat probeert.’ Een prachtig cadeau‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ is een boek waar je maar in wilt blijven lezen en bladeren. Een aanwinst voor iedere boekenkast en voor iedere leeftijd, en een prachtig boek om cadeau te geven. De Nederlandse versie van het boek is vertaald door Arthur Japin. 
'Volgend jaar' is al over twee maanden. Dat alles nog even een tijdje anders zal zijn, is ons nu wel duidelijk. Maar hoe zit het met de Hengstenkeuringen? De Friese Hengstenkeuring zal op 14, 15 en 16 januari 2021 plaatsvinden. Geen volle tribunes maar een livestream van Omrop Fryslân. We gaan ervan genieten! Gezellig vanaf de bank thuis ;>) Gastblogster Yvonne Dijkstra - OverYvonne.nl vraagt zich af waarom we toch zo genieten van de Friese Hensgtenkeuring.  Fabulous Friesen! Hoe kan het dat ik zonder enige inhoudelijke kennis ergens naar kijk en er kippenvel van mijn kruin tot aan mijn kont van krijg? En wat zorgt ervoor dat ik de hele dag vol emotie, adrenaline en een wauw gevoel naar dit spektakel te kijken? Deze twee vragen kwamen in mij op, een dag voor de Friese Hengstenkeuring. En als ik Social Media en het Internet mag geloven ben ik niet de enige die deze dag aan de tv gekluisterd zit. En ik weet nu al dat ik met mijn overbuurvrouw ga appen. Over paarden. Friese paarden. Iets waar we het hele jaar niet samen over praten. Maar deze dag wel. Waarom toch? The king of the stallions Ter voorbereiding van deze column ben ik mij op het internet wat gaan verdiepen in de Friese Hengsten keuring. Al snel zit ik filmpjes te kijken van Jasper 366. Je kunt er niet omheen. De afgelopen jaren was hij publiekslieveling. Oftewel “The king of te stallions”. En weer voel ik kippenvel. Overal! Zodra Jasper in de ring verschijnt voel je de impact die hij heeft op het publiek. Niet voor niets, want de afgelopen jaren heeft hij zich meer dan bewezen in de Friese paardensport. Ik kan je geen lijstje opnoemen van alles wat hij behaalt heeft. Zoals eerder gemeld heb ik geen verstand van deze tak van sport. Maar ik heb wel verstand van emotie. En van gevoel. Emotie Want dat is wat Jasper 366 mee brengt in de ring: Emotie. Nog voor hij ook maar aan zijn ronde begint hebben mensen tranen in hun ogen. Het publiek staat op. Telefoons komen te voorschijn. Handen worden opgewarmd om te klappen. Zodra Jasper 366 begint te lopen, neemt de volume van de muziek toe. In 2017 doet hij zijn ronde op het nummer ‘Liberté’ van Dj Parla. In 2018 danst hij door de piste op het nummer ‘What ever you want’ van Status Quo. En in 2019 laat hij zijn “moves” zien op het nummer ‘Annimal’ van Martin Garrix. Want dansen, dat lijkt Jasper 366 te doen zodra hij in de ring komt. Dansen van blijdschap? Trots? Of danst hij omdat hij weet dat hij het publiek daar blij mee maakt? Kan een paard aanvoelen dat hij favoriet is? En hiermee kom ik direct bij mijn volgende vraag: wat krijgt een hengst mee van zijn populariteit? Zou hij hier iets van merken? Kan een paard aanvoelen dat hij favoriet is? Geen idee. Maar elk jaar zie je een aantal hengsten in de ring die dit zeker lijken te kunnen. Maar ondanks hun goede voorkomen, prestatie en uiterlijk, blijft Jasper 366 de hengst die het publiek het meeste lijkt te raken.  In 2019 werd tijdens zijn presentatie de vraag gesteld: ‘is hij er volgend jaar weer bij?’ Ik weet het niet. 364 dagen per jaar volg ik niets van de Friese hengstensport. Dus misschien is deze vraag allang beantwoord. Morgen om deze tijd zullen we het antwoord zeker weten. Want komt deze fenomenale 25 jarige hengst, nog een keer naar dit spektakel? Of geniet hij thuis in alle rust van de roem en eer die hij de afgelopen jaren behaald heeft? En wie krijgt dan morgen het publiek van zijn stoel? Alwin 469? Of neemt Jasper 366 zijn zoon Beart 411 dit stokje van zijn vader over? En lukt het Jurre 495 om voor de vierde keer op rij kampioen te worden? Kortom, genoeg redenen om morgen binnen te blijven. Op de bank. Voor de buis.  Het wordt vast weer een prachtige dag met mooie paarden, opzwepende muziek en al die bijzondere verhalen achter dit unieke ras. En genieten van een stukje Friese trots en saamhorigheid. Volgens mij is dat ook wat ervoor zorgt dat we tot tranen geroerd zijn. Het is iets van ons. Van ons allen. Samen zijn we even één. Sport verbroederd, muziek raakt je. En samen met dit edele dier kan het niet missen dat we morgen weer volop gaan genieten. Veel plezier! Wat denk jij: Is Jasper 366 er mogen bij? En wie is jouw favoriet? Laat het mij weten in een reactie.  GastBlogster: Yvonne Dijkstra - OverYvonne.nl
Op mijn eigen site: www.overyvonne.nl kun je meer blogs, columns en recepten vinden. "Roze Draad " voor mijn site is plezier in het leven. Ik schrijf graag over de leuke dingen die ik doe en meemaak. Met passie, maar regelmatig ook met gestuntel. Wie weet kan ik je inspireren tot het doen van leuke dingen of tot het lezen van een leuk boek. Voor de site boekrecensiesblog.nl schrijf ik regelmatig boekrecensies over onder andere feelgoodromans en kookboeken. Wie ik ben? Ik ben Yvonne, getrouwd, trotse moeder van twee kinderen. Wonend in Groningen. Al iets meer dan veertig jaar geniet ik van elke dag. En ik hou ervan om met een roze bril alles positief te bekijken. Naïef? Soms, maar zolang ik die roze bril ophoud is dat niet erg! |
NORMEN & PAARDEN
WIE ZIJN WIJ EN WAAROM DEZE BLOG?
Auteur:PaardenColumns wordt beheerd door Marga van der Vet. 
GRATIS E-BOOK FJORDEN HEBBEN HUMOR
 Categorieën:
Alles
Paarden Columns © 2023
Linken en citeren mag altijd. Herpublicatie op niet commerciële websites mag alleen o.v.v. mijn naam plus een link naar de website. Hier jouw advertentie? Daar valt over te praten, oftewel: een reële vergoeding. Én een zak wortelen voor onze paarden natuurlijk! 
De leukste en lekker leesbare boekrecensies! Ook paardenboeken komen aan bod. Hou je van lezen? Dan is Boekrecensiesblog (ook) jouw website !
Maart 2023
|
