Dat kán toch alleen maar beter worden ?!

Het jaar 2020 zal voor eeuwig gekoppeld worden aan de akelige virus die rond woekerde over de hele wereld. Heeft het er bij jou flink ingehakt, of heeft het jouw leven nauwelijks veranderd?
Denk je dat 2021 weer normaal zal worden, als het corona-virus onder controle is,  of dat er grote, blijvende veranderingen voor de komende decennia zullen komen?

Op het journaal konden we horen dat er dit jaar veel paarden zijn verkocht. Met name pony's waren niet aan te slepen.  Deze trend zat er al een tijdje in. Fjorden worden ook steeds duurder en zijn geen koopjes meer. Een goede ontwikkeling omdat er beter wordt nagedacht over een aanschaf, maar tegelijkertijd ook heel jammer als je bedenkt dat de paardensport voor menigeen (weer) een onbereikbare elite sport wordt.

In ieder geval blijkt: paarden verzorgen en paardrijden is een fijne bezigheid waarbij je veel in de open lucht bent en afstand houden geen enkel probleem is.

Maar wat betekent dit voor jou persoonlijk? Hebben de corona-maatregelen jouw leven met paarden beïnvloed?

Mag ik trouwens één ding noemen die wij (mensen, honden, katten  en paarden van PaardenColumns) wel heel prettig vinden? GEEN VUURWERK !  Joepie. Dat mag wat ons betreft zo blijven...

Wij horen het graag en kijken uit naar betere tijden voor ons allemaal.

Olaf Koens: schrijver en journalist
De meesten van jullie kennen Olaf Koens misschien wel. Hij is correspondent voor RTL Nieuws en is regelmatig in beeld op de televisie. Olaf Koens is ook een schrijver en dat kun je goed merken. Middels zijn verhalen maakt hij de feiten beeldend en prettig leesbaar voor de geïnteresseerden. Hij werd in 2015 voor zijn journalistieke werk uitgeroepen tot journalist van het jaar.

Paarden vliegen businessclass is zijn derde boek na de boeken ‘Oorlog en Kermis’ en ‘Koorddansen in de Kaukasus’ over Rusland en de Kaukasus.

Bijzondere dieren en culturen in ‘Paarden vliegen businessclass’
‘Paarden vliegen businessclass’ gaat niet alleen over paarden maar ook over bijzondere en gewone dieren zoals de torenvalk, de gier, de zebra-ezel, de baviaan, de beer en het varken. (en nog meer, dertien in totaal) Maar het boek gaat ook niet alleen over deze dieren maar vooral de relatie tussen mens en dier in het Midden-Oosten. Is deze dan zo anders als onze relatie met dieren? Ja wel degelijk, en dat blijkt uit alle verhalen die Olaf Koens ons presenteert.

Cultuur in het Midden-Oosten
Olaf Koens vertelt uitgebreid over de culturen in het Midden-Oosten, van extreme rijkdom tot pure armoede en van oorlogen tot de waarde van een mensenleven. De verhalen gaan vooral veel over familieverbanden, stamculturen en tradities van generaties op generaties, die niet verloren mogen gaan.

Voor ons zijn bepaalde situaties nauwelijks te begrijpen; zoals die van de torenvalk en de ooievaar. Deze vogels vliegen over een bepaalde regio, met een zendertje, en worden vervolgens gevangen en gearresteerd voor spionage. En dat dromedarissen statussymbolen zijn voor de rijke mensen in Qatar, lijkt ook erg onbegrijpelijk. Tot je de verhalen van Olaf leest en van de ene verbazing in de andere verbazing valt.

Paarden vliegen businessclass
In Koeweit zijn paarden ‘booming’. Paarden worden namelijk voor torenhoge bedragen in Nederland gekocht en in de winter gereden in Koeweit. In de zomer komen ze echter weer terug, vanwege de hitte in de Golfstaten. In Limburg blijven de paarden in training en mogen ze ook nog grazen in de groene weilanden. Niet alleen paarden worden ‘ingevlogen’ naar de Golfstaten, maar ook hooi, gras en zelfs houtkrullen uit Scandinavië als stalbedekking.

Olaf Koens vliegt mee als ‘groom’ op een vlucht met 69 paarden en is verbaasd hoe gestroomlijnd dit allemaal wordt georganiseerd. Oh en nog een weetje:
lucht-turbulentie kan fataal zijn voor paarden. Paarden staan gedurende de hele reis en kunnen hun benen breken als ze door een luchtzak ineens naar beneden ‘vallen’. De piloten vliegen om de turbulentie heen. Geld is geen punt, de reis moet veilig zijn, en dat wat mag kosten…

Normen en waarden
Dat iedere cultuur en ieder land zijn eigen normen en waarden heeft, weet natuurlijk iedereen. Opvallend aan dit boek is echter hoe anders de normen en waarden in het Midden-Oosten zijn.

Mij trof vooral deze alinea:
In de Golfstaten, in fonkelende steden als Dubai, Doha en Abu Dhabi, worden valken, dromedarissen en paarden beter behandeld dan de miljoenen Pakistaanse of Indiase gastarbeiders die er werken. Dieren verblijven in stallen met airconditioning, mensen wonen in zeecontainers vol stapelbedden.

Journalistieke verhalen
Olaf Koens oordeelt echter niet. Hij constateert als een echte journalist en schrijft de verhalen in een prettige stijl op. Hij legt door deze verhalen over dieren, op een pijnlijke manier de ellende, de hoop en de vrees van het Midden-Oosten vast. ‘Paarden vliegen businessclass’ is realistisch, tragisch, af en toe humoristisch, maar vooral heel verhelderend.

De vorige keer was allemaal niet zo positief helaas, maar ik kan zeggen dat ik gelukkig een fantastische plek heb gevonden. Nog beter dan de vorige plek, wat een geluk! Prinses Sunny en kleine Pretletter kunnen lekker 24/7 buiten staan met inloopstal! En dat in de Randstad, hoe blij kun je zijn. Nou, ongelooflijk blij natuurlijk.

Op naar het volgende avontuur
En ik heb ook nog eens een superleuke nieuwe verzorgster gevonden. Ik was natuurlijk heftig op zoek naar plek, maar hoe vind je iets wat helemaal bij je past? Er was maar één berichtje nodig om niet alleen plek te krijgen maar zelfs een hele bedrijf over te kunnen nemen. 

Ja, dat klinkt leuk hoor, nee liever gezegd dat is DE droom natuurlijk en toch ja wat moet je ermee. Ik werk in de zorg, kan mijn cliënten niet zomaar achterlaten, helemaal niet tijdens Corona. Toch maar kijken, want de nieuwsgierigheid is groot en dit krijg je niet iedere dag aangeboden. 

Dus ik de stoute schoenen aan en kijken naar een opfok. 
En nee niet rendabel nu maar ik kan daar wat van maken. 

Zondags manlief mee en ook hij is enthousiast.  Dus ik neem vrij halve dagen en duik erin. En Sunny en Pret mogen mee, als opvoed-ruin en moeder-kloek. 

De naam...
Met het starten kom ik meteen narigheid tegen, de naam oehhhh de naam, die staat niet als lekker bekend dus andere naam verzinnen. 

The Sunny Surprise Stables is geboren. Sunny natuurlijk want is mijn Tinkerliefde van m'n leven en het betekent ook zonnig en vrolijk. Surprise want zo heet Pret eigenlijk en dat betekent verrassing. 

De vrolijke verrassingsstal dus, opfok maar dan net even iets anders.  En zo is gebleken, dit kan ik, best heel goed zelfs. 
Het loopt als een trein, fantastisch en mijn nieuwe verzorgster kan werkelijk alles met Sunny dus vooralsnog een succes. 

Hoe zal dit allemaal verder gaan lopen?
Dat lezen jullie de volgende keer.

Ook wil ik even iedereen een fijn Nieuwjaar wensen, hopelijk is de Covid toestand in 2021 voorbij.

Monique Schild Don

Een anders-dan-anders digitaal kerstkaartje. Maar het zijn dan ook een anders-dan-anders kerstdagen dit jaar. Wij wensen jullie fijne dagen en maak er (toch) iets moois van.

Wat kun je nog vertellen tijdens Corona? Het leven kabbelt een beetje voort. Het werk in de zorg gaat gewoon door en wordt steeds drukker en drukker. En aangezien er maar 24 uur in een dag zitten wordt het iets lastiger om de aandacht aan Sunny en Pretje te verdelen.

Intussen is mijn verzorgster gestopt en daar sta je dan met je twee paardjes. Wat we wel kunnen, want daar geloof ik in , niet in beperkingen maar in mogelijkheden, doen we en dat is echt een heleboel.

Loswerken en los springen dat vinden ze echt heel leuk .
Wandelen met Pretje, beetje grazen en af en toe een kroeltje van Sunny zit er tegenwoordig ook in. We zitten intussen in augustus en de zomervakantie is geweest. Het was ook een drukke tijd op stal omdat sommige mensen toch op vakantie gingen en ook die paardjes moeten verzorgd worden dus even extra aan de bak.

En toen ging het mis...
De pensionhoudster is ook redelijk aan het einde van haar Latijn en ging compleet door het lint met de nodige scheldkanonnades erbij. Ik dacht altijd dat paardensport een elite sport was maar daar ben ik wel van terug gekomen. Ik zal jullie de details besparen maar elitair was het niet in ieder geval, ik moest weg meteen!

Dus trailer geregeld, een nieuwe plek geregeld en ik kwam op stal om ze te halen want ze zou ze aan de straatkant zetten voor zover iemand überhaupt bij Sunny in de buurt kan komen, maar toch je neemt het risico niet. Ineens lijkt het wel een slechte soap en mevrouw weigert de paspoorten te geven dus trailer kon weer terug en ik zit as we speak in mijn opzegtermijn.

Hebben jullie zoiets wel eens meegemaakt?
Ik had dit wel eens gehoord dat dit kan gebeuren, maar gelukkig nooit zelf meegemaakt.

En nu?
Zal ik ooit nog zo'n plek vinden?
Of vind ik een nog betere plek?

Onzeker ga ik deze uitdaging aan en dit avontuur, want ook dit avontuur kan er wel bij. Opgeven staat niet in mijn woordenboek, dus wat gaat het worden..

Dat lezen jullie de volgende keer. Wordt vervolgd!

Een veulen is verkocht en zal in het najaar worden opgehaald. De kopers hebben op ons verzoek een extra reisgenoot meegenomen. Het veulen zal namelijk een lange reis moeten maken en uit ervaring weet je dat het beter is als het veulen de eerste keer niet alleen in de veewagen staat. Zo´n reis kan een enorme indruk maken op een veulen en als het een negatieve ervaring wordt, is er een kans dat het veulen denkt: “dit eens maar nooit meer”. En probeer ze dan maar eens een volgende keer op de wagen te krijgen.

De veewagen komt het erf op en de koffie staat te pruttelen. Kennismaking, koffie en de zaken worden afgehandeld. Dan komen de kinderen binnen, die net van school naar huis komen en klimmen om m´n schoot. “Hebben die al een pony?,vraagt de koper van het veulen.
Nee, ze hebben nog geen eigen pony. Ze zijn namelijk nog erg jong. Ze zijn nog ontzettend speels en ik ben bang dat ze een pony net zo zullen behandelen als barbie´s en autootjes. Vooral die laatsten hebben heel wat te verduren want zoonlief heeft veel talenten om later een succesvolle sloperij te beginnen. Ook dochterlief gaat niet al te zachtzinnig met haar barbie´s om en over knuffels zullen we het maar niet hebben. Die eindigen meestal in de hondenmand waar de hond het werk afmaakt….

De veewagen gaat open en de koper van het veulen haalt een Welsh A pony'tje van de wagen af. “Kijk, is deze niet leuk voor de kinderen?”, vraagt hij. Een prachtig schepseltje kijkt me met grote ogen aan en m´n hart begint sneller te kloppen. Ongelofelijk, alles erop en eraan, een lief koppie, mooie sterke benen en van die manen waar je onmiddellijk vlechtjes in wil leggen. Nog voor dat de vraag over het karakter is gesteld, zijn de kinderen er al bovenop gezet en joelen van plezier. Ze maken zowaar hun eerste ritje over het erf. Hun gezichtjes stralen van zoveel geluk dat het nu wel erg moeilijk wordt om de pony weer de veewagen in te sturen. En zo zal dus deze pony de geschiedenis ingaan als de snelste impulsaankoop ooit...

Een jaar later
Onze zevenjarige dochter houdt van de pony, zoals ze ook van alle andere dieren houdt. Ze knuffelt de pony en wil af en toe ook wel een ritje maken. Dan zit ze er even bovenop, kijkt wie er allemaal naar haar kijkt en na een paar rondjes door de bak vind ze het wel genoeg. Weg is ze. Daar staat moeders dan, met een opgezadelde pony aan een touw en een groot vraagteken op haar gezicht.

Dochterlief ziet het paardrijden, net zoals bijna alles om haar heen, als spel. Prima, zo hoort het begin ook te zijn. Maar spelletjes duren maar kort en het tempo van kinderen is razend hoog. Hoe ga je hier als ouders mee om? Hoe houd je het leuk voor kinderen en hoe stimuleer je ze op een positieve manier? En vooral: hoe maak je van deze kinderen, verstandige paardenmensen die later respectvol met paarden omgaan?

Vroeger was anders
Toen ik zelf een jaar of zeventien was, stond mijn paard bij een gezin in pensionstalling. Heel wat uren van de dag was ik hier op het erf bezig met mijn paard. De indrukken die ik daar heb opgedaan liggen nog vers in mijn geheugen. Moeder des Huizes had drie dochters. Twee dochters reden fanatiek paard en dat loog er niet om. Dochter nummer drie liep vaak op het erf rond maar had geen behoefte de wereld vanaf een paardenrug te ervaren. Zij was dol op zeilen en alles wat met watersport te maken had. De moeder was op alle drie de dochters even gek. Dochter één die reuze haar best deed maar weinig talent bleek te hebben. Dochter twee die de sterren uit de hemel reed en dochter drie die op een skateboard op het erf tussen de paarden door zeilde om te oefenen voor haar surfplank. Dochters één en twee hebben het beiden op hun eigen manier ver geschopt in de paardenwereld.

Gedeelde hobby's
Vaak denk ik nog aan dit gezin. Diep in mijn hart was ik natuurlijk een beetje jaloers op deze meiden. Alle drie. Niet alleen vanwege de paarden maar vooral ook vanwege de gedeelde interesse met de moeder. Ik had bovendien respect voor de moeder die de juiste balans wist te vinden tussen hun talenten stimuleren maar ook andere interesses te accepteren. Dochter drie hield van zeilen. Moeder wist ook hier gevoel voor op te brengen, terwijl ze ongetwijfeld liever aan de rand van een manegebak stond te kijken dan vanaf een steiger over het water tuurde en waarschijnlijk nauwelijks de zeilboot van haar dochter wist te onderscheiden van andere zeilboten.

In mijn geval lag alles anders. Paardenliefde kwam niet voor in onze familie. Mijn moeder was zelfs als de dood voor paarden. Zo erg zelfs dat ze ons de bosjes in sleurde als ze in de verte in het bos paarden zag aankomen. Als ze een broek aan had gehad was ze ter plekke in de boom geklommen en had ze ons mee naar boven gesleurd. Ik schaamde me en was zelfs boos want haar beschermende rug ontnam mij het zicht op de prachtige wezens die even later voorbij kwamen.

Pas toen ik een jaar of 11 was kon mijn paardenliefde zich ontwikkelen doordat ik een verzorgpony kreeg. Ik klom erop en kwam er nog zelden af. Stiekem denk ik wel eens hoe het leven eruit had gezien als ik bij dat andere gezin was geboren en opgevoed. Gedachtes die iedereen wel eens heeft. Maar het leven loopt zoals het loopt en in mijn geval hebben de paarden toch een grote plaats in m´n leven gekregen. Bovendien begreep ik algauw mijn moeders angsten en bezorgdheid maar al te goed toen ik zelf moeder werd.

Onbewust opgedrongen dromen
De jeugdherinneringen komen steeds vaker naar boven omdat mijn dochter zo langzamerhand de leeftijd bereikt die ik had toen de paardenliefde mijn leven begon te beheersen. Bij mijn dochter bespeur ik echter (nog?) niet die gevoelens.  Ik kon alleen maar dromen van de pony die zij nu heeft. Voor haar is het de normaalste zaak van de wereld. Omdat moeders de hele dag met paarden bezig is en de paarden om het huis heen lopen, horen de paarden gewoon bij het dagelijkse leven. Dat is er dus met de paplepel ingegoten.

Iets wat “normaal” is wordt niet als iets bijzonders beschouwd. Zo kom ik zelf uit een schaats-fanaten familie. Ik ben zowat geboren op schaatsen. Zodra er een filterdun laagje ijs lag, kwamen de schaatsen te voorschijn. Mijn vader schaatste de Elfstedentocht alsof het een ommetje was en verwachtte eigenlijk van ons dezelfde interesse en liefde voor schaatsen. Maar schaatsen was voor mij: pijn in m´n enkels, een striemende wind in m´n gezicht en het enige genot: warme chocolade melk na afloop die ik dan verkleumd opdronk tot m´n lichaam weer een beetje tot leven kwam. Zodra ik uit huis was heb ik m´n schaatsen verkocht...

Verwachtingspatronen
Als kind dúrf je het gewoonweg niet te vertellen dat je een bepaalde sport of hobby niet leuk vind. Zeker niet als dit bij de normale familietradities en bezigheden hoort. Je doet het gewoon, simpelweg omdat het van je verwacht wordt en omdat je ouders zo trots op je zijn wanneer je aan hun verwachtingspatroon voldoet.
Positief stimuleren mag maar houdt dus in de gaten dat kinderen ook andere interesses kunnen hebben en dit niet altijd even duidelijk kenbaar (durven) maken.

Plaatselijk onderzoek levert mij wat ideeën op om straks mijn dochter toch door positieve stimulatie paardrijden te leren. Een manege-eigenares verteld dat het vooral bij jonge kinderen verstandig is om met Voltige te beginnen. Groepsgewijs worden de kinderen op een heel aardige en speelse manier vertrouwd gemaakt met het paard en de wereld vanaf een paardenrug. De meeste kinderen vinden vooral de combinatie met gym hierin erg leuk. De helft van de kinderen stroomt op een gegeven moment door naar de beginnersklasjes en de andere helft heeft het na verloop van tijd wel gezien. Voltige is een leuke kennismaking met de paarden, de sfeer op de manege en alles wat er zo´n beetje bij komt te kijken.

Een kinderpony
Indien de kinderen door willen gaan en er een mogelijkheid is om een kinderpony te kopen dan is het een absolute noodzaak is om te beginnen met een kindvriendelijke pony.

In Engeland hebben ze hier zelfs een heel systeem voor. Pony´s worden qua fokkerij en verkoop ingedeeld naar: First Pony, Second Pony etc. Qua karakter en maat hebben de Engelsen een traditie en kennis opgebouwd waar je als ouders bijna blindelings op kunt varen. De Engelsen zijn goed in het fokken van pony´s. De meeste rassen afkomstig uit dit land hebben hun betrouwbare karakters wel bewezen: Welsh Pony´s, Connemara´s en vooral de New Forest pony´s. Een goede keus is bijvoorbeeld een oudere New Forest pony te kopen voor een jong kind. Een pony die al een sportcarrière achter de rug heeft en een levenswijsheid heeft verworven. Dit soort pony's zijn goede leermeesters en tonen vaak opvallend veel intelligentie en geduld.

De Welsh A pony´s zijn ook vaak leuke First Pony´s. Onze Welsh A merrie ziet mij als noodzakelijk kwaad en is zelden enthousiast als ik haar benader. Als ze de kinderen in de verte hoort, spitsen haar oortjes en begint ze zelfs te hinniken. Die genen zitten er gewoon in. Alleen in een uitzonderlijke situatie zou ze misschien verkeerd reageren, voor de rest is ze 99% betrouwbaar in het nabij zijn van (kleine) kinderen.

Een goede start
Koop een ervaren pony, een rustig karakter en even belangrijk: een exterieur die past bij een jong kind. Een zware, flegmatieke pony kan geschikt lijken, maar één ruk aan de teugels en je kind ligt eraf. De overweging om een grotere pony te kopen omdat het kind er dan langer mee doet, gaat meer op voor fietsen en kleding. Natuurlijk is het vervelend als een kind op een gegeven moment te groot wordt voor een pony, maar indien de pony inderdaad blijkt te beschikken over een gouden karakter en kindvriendelijk temperament, dan zijn er genoeg ouders en dolgelukkige kindjes die in de rij staan zo´n pony over te nemen en er even gelukkig mee zijn. De pony kan misschien ook blijven indien er ruimte en budget genoeg is want zo´n kleine pony wordt toch vaak onderdeel van een gezin.

Talent ?
Indien kinderen die echt interesse en talent hebben om door te gaan met paardrijden dan kan het aanleren van discipline kan geen kwaad. De moeder die daar in de manegebak met de opgetuigde pony staat mag haar dochter best terugfluiten. Net zoals speelgoed opgeruimd dient te worden, zo gaan we dus ook eerst de pony samen afzadelen, wat voer geven en weer op stal (of weiland) zetten. Konijnen en cavia´s dienen in een schoon hok te zitten en iedere dag vers voer en water te krijgen, de pony dient even zo goed verzorgd te worden, al lijkt het allemaal wat moeilijker te bevatten.
Spelenderwijs kun je de kinderen een hoop leren. De behoeftes van dieren en vooral de dieren leren aanvoelen. Een pony kan niet praten maar kijk naar de lichaamstaal, nu geeft de pony duidelijk aan dat hij het lekker vindt om geborsteld te worden.

Gepaste verantwoordelijkheden
Door een hoop te investeren in deze kleine dingen kan er een basis worden gecreëerd voor het kind om later een goed mens ten aanzien van dieren te worden. De dagelijkse verzorging moet even belangrijk worden gemaakt als een buitenritje of wedstrijdje. De juiste balans vinden is de kunst. Een kind kun je geen verantwoordelijkheden geven die het nog niet aankan. Een kind hoort te spelen en het spel is de basis voor een verder leven.

Zo ook met de paarden en de omgang met dieren in het algemeen; spelenderwijs een dier leren te begrijpen is beter dan een kind teveel pushen of echt doordrammen. Ouders die van hun kinderen potentiële Anky´s willen maken, leggen te veel druk op een kind. En net zoals ondergetekende haar schaatsen verkocht zodra ze uit huis was, zo zal een kind niet meer naar haar pony omkijken als er geen lol aan te beleven valt.

Dieren en kinderen
Ouders mogen niet te hoge verwachtingen van hun kind hebben of laten blijken. Niet ieder kind is getalenteerd genoeg om echt goed te leren rijden. Het is beter om je te concentreren om het kind een goed gevoel voor paarden te leren ontwikkelen, of dieren in het algemeen. Op het Journaal werd er gesproken over een rapport waarin geconcludeerd werd dat kinderen die met dieren omgaan later minder kans hebben “de fout” in te gaan…

Dan toch moedersdroom?
Een kind met een pony is dus niet alleen een droom van menig moeder maar ook een goede manier om een kind meer dan alleen paardrijden te leren. Respectvol met dieren leren omgaan en eigen talenten en gevoel ontwikkelen. Indien je het kind positief hebt gestimuleerd maar ook alert bent gebleven voor tegenovergestelde signalen, dan heb je het goed gedaan.

Ook als blijkt dat het kind totaal geen interesse in paarden en pony´s heeft en liever op de tennisbaan staat of voor een zeilboot spaart. Natuurlijk is het heel jammer als je niet dezelfde interesses deelt met je kinderen of de rest van je gezin. Maar voor het kind (en de pony!) is het beter als je eerlijk tegen over elkaar kunt zijn.

‘Goede vriend’ van Erna Schröder, is uitgegeven door Elikser Uitgeverij (april 2020) en gaat over de vriendschap tussen haar en haar paard Tonoes. Het is een mooi boek en een ode aan haar paard. Maar niet alleen dat, het is tevens een ode vriendschap en het leven.


Mens en paard
Niet-paardenmensen vragen zich vaak af wat dat toch is: de vriendschap tussen een mens en paard. Voor paardenliefhebbers, ik noem ze maar even: paardenmensen, is deze vraag volstrekt overbodig. De vriendschap tussen mens en paard is een ‘oer’ gegeven. Hoe kun je nou niet houden zo’n groot, eerlijk en mooi dier? Een paard is anders dan een hond want een paard kun je niet dwingen om jouw te respecteren. Daar zijn ze te groot, sterk en slim voor. Het respect krijg je zodra het dier jou vertrouwd, en dan volgt een mooie vriendschap.

Erna Schröder – paardenvrouw
Schröder heeft al meerdere boeken op haar naam staan. Zij studeerde Nederlandse Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Leiden. In 2003 debuteerde zij met de roman ´De overbuurman’. en in 2012 volgde het boek ‘Gewone vrouwen’. Het boek ‘Goede vriend’ is een mooi vervolg en het is duidelijk dat Schröder als schrijfster zeer veelzijdig is.

Verliefd op een paard
“Ik ben verliefd”, verteld zij op een dag aan een vriendin. “Op een paard”, vervolgt ze. Haar verklaring volgt en haar vriendin vraagt wat ze met die verliefdheid gaat doen. Erna besluit het paard te kopen en een lang leven met Tonoes volgt. Buitenritten, dagelijkse beslommeringen, zorgen, ziektes, lange wandelingen en vooral de vriendschap tussen haar en Tonoes, worden mooi beschreven zonder nergens overdreven romantisch te zijn.

Ook over de dood, de crematie en het intense gemis schrijft Schröder ook zonder al te veel dramatiek, maar realistisch en mooi. Je kan als lezer duidelijk merken dat Schröder een schrijfster is en dit geen boek is, om uitsluitend haar eigen verhaal op papier te zetten. Ik moet wel bekennen dat ik hier en daar een traan wegpinkte… want als lezer wordt je al gauw ook verliefd op Tonoes en is zijn einde zeer invoelbaar.

Goede vriend & natuur
De natuurbeschrijvingen en de flashbacks vond ik erg mooi en wisselen het verhaal goed af. Voor paardenmensen zijn bovendien de meeste hoofdstukken erg herkenbaar. Ik noem het voorbeeld van haar bezoekje aan een winkel met paardenspullen, genoemd: ‘Begeerte’. “Dit is kunst. Dit is schepping. Ik wil, ik zal, ik moet.” , denkt zij terwijl ze het vakmanschap van de zadels bewondert en een hoofdstel uitzoekt. Ik moest er erg om lachen want bij een paard horen paardenspullen en die zijn niet alleen duur en ontzettend mooi, maar inderdaad: ook begerenswaardig...

‘Goede Vriend’ is een mooi cadeau voor de feestdagen voor paardenmensen en wellicht ook voor niet-paardenmensen. Vooral de categorie die zich afvraagt wat dat nu is… die vriendschap tussen mens en paard. Als je dit boek leest, krijg je het antwoord op die vraag.

Kunnen honden en katten ook corona krijgen? Daar zijn de wetenschappers onderzoek naar aan het doen. Het zou een nachtmerrie voor vele huisdierenbezitters zijn en dus wachten we de resultaten in spanning af. En een nóg grotere nachtmerrie: als paarden het óók zouden kunnen krijgen…
Maar een goede paardenmeid is op haar – onvoorspelbare – toekomst voorbereid, en dus gaan we aan de slag!

Afstand, wat is dat?
Een paard is een kuddedier. Paarden zoeken niet alleen bescherming bij elkaar maar ook genegenheid. Als ze elkaar mogen is dat duidelijk te zien: ze kunnen niet van elkaar afblijven. Lekker schuren, het liefst de hele dag. “Krab jij mijn manenkam? Dan zet ik lekker mijn tanden in jouw schoft”. 

Bumperklevers met hoofdletters
En dan ineens schrikt de kleine of grote kudde. Ze zetten het op het een lopen. Ze zijn natuurlijk niet voor niets vluchtdieren en de eerste schrikreactie is dan ook altijd, maken dat je wegkomt. Het liefst galopperen ze dan zó dicht tegen elkaar aan dat je bijna denkt dat ze elkaar lichamelijk ondersteunen. Zij aan zij, kop aan kont. Een file vol bumperklevers is er niets bij.

Hangjongeren en -ouderen bij het hek
En dan nog iets wat moeilijk wordt om af te leren: groepsvorming bij het hek. Daar staan ze dan allemaal. Samen wachten op voer of uit de voerbakken eten. Op een enkel paard na met voernijd, zijn de meeste paarden toch enorm sociaal. Af en toe zijn er wel irritaties en wordt er dreigend naar elkaar gekeken, een trap verkocht, maar zelden hebben deze incidenten een nare afloop. Daar kunnen de Amerikanen nog wat van leren, die elkaar bij de eerste beste irritaties overhoop schieten.

En hier onze 'paarden-coronamaatregelen':

De mondkapjes kunnen we wel vergeten. Dat zal een paard nooit pikken. Óf ze eten gewoon het mondkapje op, óf het zal een crime zijn die überhaupt om te krijgen. Bovendien: een paard ademt door zijn neus en zal bij de lichtste vorm van benauwdheid echt niet zo dapper zijn als de mens en denken: "ach, het went wel… de bushalte is al in zicht….'

Maar hoe gaan we dan paarden leren om afstand te houden? Dat zal een hele toer worden… Ik ga beginnen door ze de bovenste foto te laten zien. Kijk, dames, zo moet het dus… 1,5 of 2 meter afstand houden, lukt best. Het weiland is groot genoeg. Volg de pijlen maar en hou je aan de aanwijzingen!

Géén groepsvorming meer bij het hek. Daar zal ik een bord ophangen, waarop het symbool duidelijk genoeg is.

En krabben tegen de jeuk of om de liefde te tonen voor je mede-paard? Even niet, meiden. Tenzij je van hetzelfde huishouden bent…

Wat zeggen jullie? Jullie zijn min of meer allemaal familie van elkaar  en wonen op hetzelfde adres?…. Oh…. Uhhh ja, daar had ik even niet aan gedacht... Ach, misschien ben ik een beetje in de war door deze coronatijden...

Wie is Hektor?
Achter ons huis staat een gebouw met vier paardenstallen. Hier staan onze paarden en pony´s. Aan de paardenstallen vast, zit een open ruimte waar zo´n beetje alles ligt wat je nodig hebt als je paarden houdt. Èn in de open ruimte staat nòg een paard. Ons houten paard genaamd Hektor.

Hektor heeft een stokmaat van 1.42 cm, is bruin en blinkt nièt uit in z´n beweging en karakter. Die heeft hij natuurlijk niet. Daar moet ik mijzelf regelmatig aan helpen herinneren want voor ons is Hektor namelijk wèl een beetje gaan leven.

Harstikke gek, die paardenmensen, maar ach, de meesten onder jullie zullen het misschien wel begrijpen. Voor de mensen die nu sterk zijn gaan twijfelen aan het verstandelijke vermogen van de schrijfster van dit verhaal, volgen hieronder een paar feiten.

Hektor is geboren!
In Duitsland, en is daar dan ook veel bekender dan in ons land. Hektor das Holzpferd, is een begrip die echte paardenmensen kennen. Veel maneges gebruiken het houten paard om de eerste zitles te geven en om de beginners te leren opstijgen en zadelen. Het ontlast het manegepaard, helpt de beginner de allereerste beginselen onder de knie te krijgen en ontlast de leraar van zijn taak ook het paard in de gaten te houden. De leraar kan zich nu volledig concentreren op de beginner en het manegepaard wordt pas van stal gehaald als de beginner er zonder al te veel geruk en gepluk op kan komen.

Oefening baart kunst
Ook in andere landen en sectoren van de paardensport kent men zo´n oefenpaard. Voor de Rensport is er een duur (20.000 euro) kunststof computergestuurd paard die mechanisch exact de juiste beweging kan nabootsen van een vliegende start en rengalop. De jockey kan zodoende vooral vaak de start oefenen, die zo enorm belangrijk is om een voorsprong te geven in de race naar de finish. Ook in de polosport wordt vaak geoefend op een houten of kunsstof paard. Dit om de polospeler de slagen te leren zonder dat hij meteen met zijn Mallet (=stick) het paard onbedoeld om de oren slaat. Pas als de twaalf soorten slagen onder de knie zijn, mag de polospeler het veld in op een echte polopony.

Onze Hektor is niet computergestuurd, mechanisch of poepduur, maar heeft wel even zo belangrijke functies.

Hektor is onder andere een speelpaard voor de kinderen. De kinderen kunnen er uren mee spelen van cowboytje tot circus-artiest. En Pippi Langkous natuurlijk, want met veel vriendjes en vriendinnetjes kun je er makkelijk tegelijk op en spannende avonturen beleven. Moeder kan intussen de stallen uitmesten en de paarden verzorgen. Ideaal want Hektor staat stil, kent geen streken en zeer kindvriendelijk.

Hektor is multi-funtioneel
Daarnaast liggen er de nodige zadels en dekens bovenop Hektor. Opslag en droogplaats. Vooral de natte dekens drogen snel en staldekens kunnen regelmatig even omgekeerd op Hektor gelegd worden om de haren eruit te borstelen. En voor de sporadische handelaars onder ons: een zadeltje verkopen is natuurlijk een fluitje van een cent. De potentiële koper kan wat beter het zitgevoel inschatten of een echte Hektor dan op een laag wiebelend en doorzakkend zadelstandaardje.

Als laatste heeft Hektor nog een kennismakingsfunctie. Er willen wel eens mensen spontaan op Hektor klimmen die nog nooit eerder op een paard hebben gezeten. Er eenmaal bovenop (dit kost vaak de nodige moeite….) roepen ze uit: “Oh, zó voelt het om hoog op een paard te rijden”.  “Jáá”, zeg ik dan maar stimulerend, hoewel ik natuurlijk ook kan zeggen. “Nee, joh, ten eerste is 1.42 cm. geen paard maar een kleine pony, ten tweede is een gemiddeld paard wat beweeglijker dan Hektor en ten derde zijn er maar weinig paarden die nog op hun plaats zouden staan als jij een half uur bezig bent erop te klimmen…..”

Hektor is ook Te KOOP!

Met enige regelmaat ontvangen wij emails van lezers van PaardenColumns of Hektor ook te koop is. En nu kunnen wij dit gelukkig positief beantwoorden !  We kunnen ons voorstellen dat niet iedereen de tijd, ruimte en handigheid heeft om een houten paard te maken.
Gelukkig zijn ze dus ook te koop en het aanbod is perfect.

Bij Paarden speelgoed kun je houten paarden kopen voor specifieke leeftijdsgroepen. een kindje van 3 is ten slotte fysiek niet vergelijkbaar met een kind van 10 jaar oud.
Daarnaast wordt er ook een Houten Paard Pro aangeboden die geschikt is voor kinderdagverblijven, scholen en openbare ruimtes zoals speeltuinen.

Het houten paard van Paarden speelgoed is:

• Bijzonder houten speelgoed
• Handgemaakt
• Made in Europe
• Gratis retourneren

Wij wensen jullie veel succes met het maken van een Hektor of de aankoop van een kant-en-klaar houten paard.  En wij zien graag foto's tegemoet van gelukkig kinderen en nieuwe Hektor's !

Hengstenhouderij B(art) van den Berg is een begrip in de paardenwereld, specifiek in de Fjordenpaardenwereld. Iedere fjordenliefhebber heeft vast wel een keer de fokkerij bezocht in Wanneperveen om de mooie hengsten te bewonderen of de merries en veulens. Van den Berg is namelijk niet alleen een hengstenhouderij maar ook een fokkerij, trainingsstal en ze verzorgen een koets voor speciale gelegenheden.

Daarnaast zijn ze alom gewaardeerd op Internet via Facebook. Met veel plezier kijken we allemaal ieder jaar weer naar de SUPER BRAVE fjorden op de boot richting de zomerweilanden. Chapeau!

1. Sinds wanneer ben jij de 'baas' van Stal van den Berg en hoe bevalt je dat?

Per 1 januari 2019 is Fokkerij van den Berg mijn ‘pakkie an’. Mijn schoonvader had al enkele jaren geleden besloten dat zijn 65e jaar hét moment was om het stokje over te geven. Van hem ondersteunen in het bedrijf, ondersteunt hij nu mij in het bedrijf. We hebben de rollen omgedraaid.
Het reilen en zeilen kende ik grotendeels wel, alleen zijn belangrijke beslissingen maken en knopen doorhakken nu mijn taak en niet meer een adviestaak. Daarnaast kwam er nog wat meer administratie bij kijken, dat was ook wel even puzzelen.

Die keuzes maken ervaar ik soms best als lastig. Emotie en zakelijkheid kunnen niet áltijd op een lijn liggen. Hulp vragen daarnaast is ook nog wel een leerpunt voor mezelf.
Qua paarden ben ik blij met het bestand dat we in de loop der jaren hebben kunnen opbouwen en in hebben kunnen selecteren. We lopen hier in de stal met meerdere meningen en visies, dat kan als blokkade gezien worden, maar ik vind het juist een rijkdom. Gezonde discussies maken kritisch!


2. Heb je het extra moeilijk gehad dit afgelopen jaar vanwege de corona-beperkingen?

Het was een raar jaar. Vanaf maart met corona kwam de agenda eigenlijk overhoop. Hengstenkeuringen gingen niet door, aanlevering van merries moest volgens richtlijnen, maar we vonden onze draai. Daarnaast was de aanvraag voor verkoop enorm. Mensen zaten thuis met meer tijd, dus wel tijd voor een mooie Fjord.

Maar het werd nog gekker toen we net aan het begin van het dek- en veulenseizoen de besmettelijke paardenziekte droes in de stal kregen, waarbij 15 paarden besmet raakten. Wat was ik blij dat de jeugd inmiddels weer naar de eilanden van Natuurmonumenten vertrokken was, de drachtige merries die later uitgerekend waren in veilige weides stonden en er nog weinig merries voor de dekdienst bij ons verbleven.

We hebben het bedrijf toen tijdelijk gesloten om alle zorg en aandacht te kunnen vestigen op de zorg voor de zieke dieren en het gezond houden van de gezonde dieren. Een zeer intensieve klus. Momenteel is het december en ben ik blij dat geen van de paarden is overleden aan de ziekte.

Helaas bleek wel een groot percentage drager geworden te zijn van de ziekte. Momenteel moeten er nog 4 van de 15 besmette paarden schoon verklaard worden, nadat we een intensief behandeltraject ingegaan zijn om weer vrij te worden.

3. Hoe is het met de hengsten? Zie je uit naar een 2021?

Alle hengsten zijn weer thuis, hetzij in de stal, hetzij nog met enkele merries in de weide. De oude elitehengst Manus hebben we afgelopen najaar, op een leeftijd van 28 jaar, afscheid van genomen. Ik heb er nu zes. Niko staat op het punt van vertrekken naar zijn nieuwe thuis in Duitsland. Aankomend seizoen zal ik dan Timor, Drafur en bij hernieuwde goedkeuring Kris, Loebas en nieuweling Hizkia aan kunnen bieden. Of er voor 2021 ook nog een gehuurde hengst dienst zal doen op ons bedrijf zal dit voorjaar bekend worden. Ik heb er in ieder geval weer zin in!

4. Wat zijn voor jou de mooiste momenten van het jaar?

Dit jaar heeft een nare bijsmaak, maar gemiddeld genomen vind ik de lente met het veulenseizoen de mooiste tijd. De spanning, de geboorte en het genieten van de veulens die de wereld ontdekken. Daar kan ik echt van genieten. Dit jaar liep het allemaal wat chaotischer, omdat ik slecht naar huis durfde te verhuizen met de merries i.v.m. de droes, waardoor veel veulens buiten geboren moesten worden. Iets wat de nodige nachtelijke controletochtjes naar de weides kostte, gelukkig is alles goed gegaan en was ik ook heel blij met oplettende buren en buurtgenoten die ook een oogje in het zeil hielden.


5. Wat vind je mooi aan de fokkerij?

De veulens, het ‘eindproduct’ van de fokkerij, gezond geboren zien worden is natuurlijk de kers op de taart, maar ik geniet ook enorm van de begeleiding in vruchtbaarheid. Hierbij vind ik het vooral interessant om een merrie zo vlot en ontspannen mogelijk naar een dracht te kunnen ondersteunen, maar eveneens de hengst in de meest optimale situatie voor de dekdienst te kunnen aanbieden. Bart heeft jaren geleden de cursus voortplanting en kunstmatige inseminatie gedaan en heeft mij meegenomen in deze interessante materie. In 2021 hoop ik ook mijn certificaat te behalen.


6. Vind je het moeilijk om fokproducten te verkopen?

Wie wil fokken, zal moeten verkopen. Mijn doel is om voor ieder fokproduct een geschikt adres te vinden, waarbij de eigenaar en het paard een goede connectie hebben, tevreden zijn met hun thuis en samen kunnen genieten. In de meeste gevallen lukt dit gelukkig heel goed, doordat paarden zelf hun eigenaren ook uitkiezen en je met een paar vragen vaak al heel goed kan peilen of het paard passend is of niet. Hierbij helpt het denk ik ook dat we de stamlijn van onze nafok kennen inclusief karaktereigenschappen, waardoor ik – als potentiële eigenaren eerlijk zijn in wat zij op mijn vragen antwoorden – vrij goed kan inschatten welke combinaties wel of niet geschikt zijn. Ik kan dan echt genieten van de mooie berichten die ik bijvoorbeeld via social media voorbij zie komen of ze tegenkom op keuringen of wedstrijden, waar ze het leuk doen. Mijn trots in de fokkerij staat niet enkel in mijn stal of weide, maar ook in heel veel stallen of weides van nieuwe eigenaren.

7. Kun je aan lezers uitleggen waarom Fjorden zo bijzonder zijn, en specifiek voor jou?

Fjorden passen bij je of passen niet bij je. Net als veel van hun eigenaren zijn Fjorden vaak slim, eigenwijs, nuchter, krachtig, nieuwsgierig, vriendelijk en een tikje koppig en lomp. Ze kunnen meewerken als je wil samenwerken, ze kunnen tegenwerken om je wijzer te maken. Een ware spiegel, soms leuk, soms niet, maar altijd waardevol!


8. Hoe zie je de toekomst voor het Fjordenpaard en voor jouzelf?

Onlosmakelijk verbonden aan elkaar. Ik hoop dat ik in de komende jaren, samen met mijn ‘team’ nog heerlijk discussies kan voeren, kan genieten, kan streven naar perfectie en kan ontdekken hoe we de Fjorden gezond, veelzijdig en aansprekend kunnen houden voor iedereen.

Contactgegevens:
Fokkerij v.d. Berg
Veneweg 174
7946 LM Wanneperveen
(tussen Meppel en Giethoorn)
nakomelingen@bvandenberg.nl (Annabel) & info@bvandenberg.nl (Bart)