Back on track!

Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

Waar waren we gebleven?  Mevrouw Zoë, de prachtige Fries van Britt, was chagrijnig en deelde rake klappen uit. Britt brak haar arm en had eigenlijk nog ontzettend veel geluk gehad dat zij zichzelf beschermde met haar arm...

En nu? Hoe gaat het met Britt en Zoë ?  Wij zijn ontzettend benieuwd of ze is hersteld en de moed heeft hervat om verder te gaan met Zoë.

Deel 8:  Back on track!

De dag dat ik besloot om weer met Zoë aan de slag te gaan, stond ze meteen hinnikend bij de poort. Het was alsof ze het wist. Gedurende de tijd dat ik in het gips zat leek er flink wat afstand te zijn ontstaan tussen ons. Als ik in de wei was, dan liep Zoë de hele tijd over mij heen en ze was respectloos en ongehoorzaam. Met maar één arm had ik niet het overwicht die Zoë nodig heeft.

Ik ben dus steeds minder naar haar toe gegaan en Zoë besteedde steeds minder aandacht aan mij.
Tot ik klaar was met het stilzitten. Ik was een week uit het gips, maar het was nog een beetje behelpen omdat mijn rechterarm nog heel kwetsbaar was. We zijn dus begonnen met loswerken zodat ik alles met mijn linkerarm kon doen. Zoë deed vreselijk hard haar best en liep heel braaf haar rondjes. Na de hele lange pauze konden we eindelijk weer opbouwen!

Elke dag kon ik weer iets meer met mijn arm en daardoor begon het steeds meer te kriebelen om meer te gaan doen. Na een weekje loswerken heb ik de lange teugel weer uit de kast gehaald. Het was wel even spannend of ik al genoeg met mijn pols zou kunnen om de fijne teugelhulpen te kunnen geven.

Lange teugelen is iets wat Zoë en ik allebei prachtig vinden. Ondanks dat het heel lang geleden was dat we het laatst geoefend hadden zette Zoë haar beste beentje voor. Nu was het de beurt aan Zoë om elke dag een stukje beter te worden. We oefenden elke dag en ze werd steeds sterker en meer in balans.

Na een paar weken moest ik weer naar het ziekenhuis om te kijken of mijn rechterarm goed herstelde. Ik kreeg helaas nog niet helemaal het nieuws waar ik op hoopte, maar ik mocht wel langzaam steeds meer gaan doen met mijn arm. Ik mocht nog 2-4 weken niet rijden van de dokter, of nou ja, wanneer het goed voelt.

Ik heb het nog één dag uit kunnen stellen. Daarna ging ik Zoë eens longeren met haar zadel op, gewoon om te kijken hoe ze hierop zou reageren. Ze gaf geen kick en gedroeg zich netjes. Zo netjes dat ik het niet kon laten om mijn voet in de beugel te zetten en even te hangen. Nog steeds stond ze keurig stil. Ook de tweede keer hangen vond ze helemaal prima, dus toen toch mijn been over het zadel heen gezwaaid en toen zat ik ineens weer op haar rug!

Thuis heb ik eens teruggezocht en zo kwam ik erachter dat het vijf maanden geleden is dat ik het laatst met Zoë heb gereden had. Dat was zeker niet aan Zoë af te zien! Keurig netjes liep ze haar rondjes. Een klein drafje? Geen probleem! Ik was bijna in tranen. We hebben een hele weg afgelegd in de afgelopen vijf maanden, maar we zijn eindelijk weer back on track!