Buurtproblemen

Mijn man houdt niet zoveel van paarden… en van verjaardagen… en van problemen. En al helemaal niet van problemen mèt paarden.  Laat hij nou nét jarig zijn, die bewuste avond. “Dit jaar gaan we het totaal anders doen”, zegt hij. En dàt had hij natuurlijk NIET moeten zeggen!

Na een bewust geplande rustige dag zitten we s’ avonds laat met een vriend een borrel te drinken. Buurman komt onverwachts het erf oprijden. “Je moet onmiddellijk je hengst uit het weiland bij mijn merries halen”, roept hij vanuit de auto en scheurt weer weg.

In één seconde tijd vliegen we tegelijk op en rent de één naar de stallen voor halsters en touwen, de volgende start de auto en ik sluit het huis en ren achter de mannen aan, die oprit al uit racen en nog net een deur voor me openhouden zodat ik in de auto kan springen.

In het pikkedonker komen we bij het weiland aan waar buurman radeloos op ons staat te wachten. Even later kunnen we de situatie beter inschatten. Eén van onze jonge hengsten is uitgebroken uit het natuurgebied, vervolgens aan de wandel gegaan en in het weiland bij onze buurman terecht gekomen. We zien hem niet, maar we herkennen onmiddellijk zijn gebrul.

Merries aan de kletter, veulens in paniek en dat alles uitsluitend waar te nemen middels ons gehoorzintuig, we zien namelijk nauwelijks iets.

We zoeken met het licht van een zaklantaarn en onze mobieltjes en kunnen we uiteindelijk de hengst zien. Hij rent als een gek heen en weer en jaagt de merries op. Na een tijdje kunnen we de merries naar het aansluitende weiland lokken en hebben de hengst nu geïsoleerd van de rest. Maar de hormonen van de hengst gieren door zijn lijf en laat zich niet vangen. Hij blijft pogingen doen om dwars door de houten omheining te beuken om bij de merries te komen.

Plots heb ik een briljant idee. We halen een “lokmerrie” van onszelf. Zo gezegd en zo gedaan en een tijdje later zijn we weer terug bij de hengst en onze oude rustige merrie roept hem op commando. Helaas helaas. De jonge hengst heeft uitsluitend oog buurman’s beauties.

Twee uur s’ nachts geven we het op.

Weer thuisgekomen besluiten we de borrel maar te continueren want gaan slapen heeft toch geen zin.

De merrie hebben we bij de hengst achter gelaten om de zaak daar rustig te houden en morgen zullen we een hernieuwde poging wagen bij daglicht, om de hengst met onze merrie mee naar huis te krijgen. Desnoods organiseren we een klopjacht en in ergste geval laten we op een afstand zijn b*llen eraf schieten.

Deze uitspraak natuurlijk in het juiste perspectief te zien. Want één ding is zeker geworden deze avond: je moet héél voorzichtig zijn met uitspraken.

En dat belooft mijn man plechtig. Hik.