‘Tussen vrouwen en paarden‘ heeft als subtitel: ‘over bevlogenheid, levenslessen en onvoorwaardelijke liefde’. Het boek gaat over de band die vrouwen en paarden met elkaar hebben en dit is niet gemakkelijk om te definiëren. Maar het is schrijfster Ellen Pitlo toch gelukt om dit te beschrijven in een verrassende boek vol met interviews en mooie verhalen. Ellen Pitlo is schrijfster, fotografe en interieurstyliste.

Heb je onlangs iemand ontmoet die niets over paarden weet? Hij of zij begrijpt er allemaal niets van, waar jij weer helemaal niets van begrijpt. Onderstaand een spoed-cursus ‘Paarden voor dummies’ voor jouw nieuwe vriend of vriendin. 

Een paard of een pony?
Dit lijkt makkelijk te begrijpen: een paard is groot, een pony is klein. Maar zo simpel ligt het niet. Een pony is officieel een viervoeter met een schofthoogte tot 1.48 m. Dit is het hoogste punt van de rug, daar waar de voorkant van het zadel komt te liggen. Maar een pony uit IJsland heet officieel een IJslands paard. Net als een fjordenpaard uit Scandinavië en een mini-paard uit Argentinië. Als je buurmeisje dus praat over haar páárd terwijl jij een klein mormel in de wei ziet staan, dan kán ze dus best gelijk hebben.

Huh?? Een koud-of een warmbloed paard?
Paarden (en pony’s) zijn ingedeeld in koudbloed, warmbloed- en volbloed-rassen. Dit zegt niets over de temperatuur van het bloed, maar alles over het temperament van het paard (of pony).
Een koudbloed is doorgaans groot en oersterk en werd vroeger vooral als trekpaard gebruikt. Dit zijn hele rustige, trage paarden, want het zou niet handig zijn geweest als ze er met de ploeg of zelfs een jaagschuit vandoor gingen.
Een warmbloed is een paard met een zeer gebruiksvriendelijk karakter. Zeg maar: de labrador onder de paarden. Manegepaarden, politiepaarden, de paarden voor de gouden koets; allemaal warmbloedpaarden en echte braveriken.
Sportpaarden zijn ‘volbloeden’. Dit zijn heethoofden met een enorme prestatiedrang, snelheid en ‘drive’. Deze crème de la crème onder de paarden moeten huizenhoog kunnen springen, dansen op muziek of rennen voor hun leven onder een jockey of voor een sulky. Top-atleten dus, die meer geld waard zijn dan jouw huis en auto samen.

Gender-neutrale paarden:
Een gecastreerde hengst is een ruin. Je buurmeisje rijdt vast niet op een hengst in de manege maar op een ruin. Hengsten zijn namelijk  ‘700 kilo pure testosteron’ en hebben weinig oor voor ‘me-too‘ aantijgingen. Merries zijn slechts een paar momenten in het voorjaar vruchtbaar en krijgen altijd maar één veulen per jaar. Natuurlijke dekkingen vinden nog maar zelden plaats, want een dekhengst is te kostbaar om rake klappen te ontvangen van de merrie als hij haar niet respectvol benadert.

De hele voortplanting is tegenwoordig een technische zaak. De hengst springt op een kunstmatige merrie in een laboratorium waar zijn zaad wordt opgevangen in een grote koker. Er hoeft dus echt geen klik tussen een merrie en hengst te zijn. De date is namelijk een lang rietje met sperma, dat door de veearts op éxact het juiste moment bij de merrie naar binnen wordt gebracht. Het rijpe eitje wordt bevrucht en elf maanden later komt er een kant-en-klaar veulentje uit de merrie rollen. Deze kunstmatige inseminatie heeft bij de meeste paardenrassen de natuurlijke dekkingen vervangen.

Paarden spotten
Als laatste onderdeel van deze spoedcursus: Paarden herkennen op afstand.

Dit is redelijk eenvoudig:

• Ieder groot bruin of voskleurig paard dat ergens willekeurig in een weiland staat, is vrijwel zeker een KWPN-er. Dat is de trots van Nederland; het (Koninklijk) Warmbloed Paard Nederland, dat het goed doet over de hele wereld.
• De grote zwarte paarden met veel manen en een chique uitstraling zijn onze andere trots: de Fries. Ook Hot in Hollywood trouwens!
• Blonde pony’s met een zwarte streep door de manen: Fjordenpaarden.
• Alles dat lager dan je middel is en dat op een wollenbaaltje lijkt: Shetlanders.
• Alle andere ‘My little pony-achtige’ ponies waar buurmeisje zo verliefd op is, zijn over het algemeen Welsh pony’s.
• En paarden met extreem dikke billen zijn Amerikaanse Quarters horses. Die hebben overigens geen last van obesitas maar worden als bodybuilders geboren; dat scheelt tijd en dus dollars.

Paarden voor dummies, extra tip:

Als laatste nog een mindfuck-achtig weetje:

• Lijkt het alsof die dikbil Amerikaanse Quarterhorse per ongeluk in een grote bak met witte latex is gaan staan en zijn benen en buik helemaal wit zijn geworden; dan heet dit kleurenpatroon van het paard: Tobiano.
• Als het echter lijkt dat er per ongeluk een pot latex uit de hemel is komen vallen en de latex langs de rug naar beneden is gedruppeld, dan heet dit: Overo.
  

Zo, nu kan jouw vriend of vriendin een aardig woordje meepraten. Wie wil een vervolgcursus? Of koop het - tweedehands - boek.  Hier staat álles in over paarden, maar zoals gezegd: alleen voor échte dummies.

‘Niemand weet hoe laat het is’ gaat over de kampioen in de drafsport Tjitse Smeding en geschreven door zijn vrouw Tamara Smeding, Elikser Uitgeverij. Een meeslepend waargebeurd verhaal over passie, liefde en wat het leven brengt.

Een kampioen en het noodlot
Als lezer wordt je meegenomen in het leven van een jonge jongen die door hard werken een ware kampioen wordt in de drafsport. Overwinning na overwinning en dan slaat het noodlot toe. Als kampioen ben je niet per se rijk. Maar mensen vergeten dat. 

Niemand weet hoe laat het is
De liefde is sterk: “Tamara Smeding is sterk”. Passie en liefde zijn de leidraad in dit verhaal, de leidraad in hun leven. Hoe simpel lijkt het soms als mensen overwinningen behalen? De één na de ander, jaar na jaar. We horen zelden het verhaal erachter.

De tijd die erin gaat zitten om te trainen is al gauw 24 uur per dag zorgen dat alles loopt. In de paardensport train je niet enkel jezelf, maar ook het dier. Soms meerdere dieren en mensen. Tamara Smeding vertelt wat het kost om een kampioen te zijn en wat het is om naast zo iemand in het leven te staan. Ook zijn dochter deelt een stukje visie over haar vader.

De passie om te (over)leven
Wat gebeurt er wanneer je niet meer kan trainen en alles dreigt te verliezen waar je altijd voor leefde? In de loop van het verhaal leer je het gezin “Smeding” kennen en wordt je meegezogen in hun leven, de velen trainingen, koersen, onder andere het noodlottige ongeluk op de baan, hun liefde voor elkaar en de passie die ze delen voor de sport.  Maar ook de passie om “te (over)leven”.

‘Niemand weet hoe laat het is’, is onvergetelijk
Aan het eind, voelde ik de pijn en het verdriet maar ook het verlies van deze bijzondere man. Ik ga dit verhaal nooit meer vergeten.

“ Ik heb het idee dat ik nu weet wie de man achter de kampioen was”

Olaf Koens: schrijver en journalist
De meesten van jullie kennen Olaf Koens misschien wel. Hij is correspondent voor RTL Nieuws en is regelmatig in beeld op de televisie. Olaf Koens is ook een schrijver en dat kun je goed merken. Middels zijn verhalen maakt hij de feiten beeldend en prettig leesbaar voor de geïnteresseerden. Hij werd in 2015 voor zijn journalistieke werk uitgeroepen tot journalist van het jaar.

Paarden vliegen businessclass is zijn derde boek na de boeken ‘Oorlog en Kermis’ en ‘Koorddansen in de Kaukasus’ over Rusland en de Kaukasus.

Bijzondere dieren en culturen in ‘Paarden vliegen businessclass’
‘Paarden vliegen businessclass’ gaat niet alleen over paarden maar ook over bijzondere en gewone dieren zoals de torenvalk, de gier, de zebra-ezel, de baviaan, de beer en het varken. (en nog meer, dertien in totaal) Maar het boek gaat ook niet alleen over deze dieren maar vooral de relatie tussen mens en dier in het Midden-Oosten. Is deze dan zo anders als onze relatie met dieren? Ja wel degelijk, en dat blijkt uit alle verhalen die Olaf Koens ons presenteert.

Cultuur in het Midden-Oosten
Olaf Koens vertelt uitgebreid over de culturen in het Midden-Oosten, van extreme rijkdom tot pure armoede en van oorlogen tot de waarde van een mensenleven. De verhalen gaan vooral veel over familieverbanden, stamculturen en tradities van generaties op generaties, die niet verloren mogen gaan.

Voor ons zijn bepaalde situaties nauwelijks te begrijpen; zoals die van de torenvalk en de ooievaar. Deze vogels vliegen over een bepaalde regio, met een zendertje, en worden vervolgens gevangen en gearresteerd voor spionage. En dat dromedarissen statussymbolen zijn voor de rijke mensen in Qatar, lijkt ook erg onbegrijpelijk. Tot je de verhalen van Olaf leest en van de ene verbazing in de andere verbazing valt.

Paarden vliegen businessclass
In Koeweit zijn paarden ‘booming’. Paarden worden namelijk voor torenhoge bedragen in Nederland gekocht en in de winter gereden in Koeweit. In de zomer komen ze echter weer terug, vanwege de hitte in de Golfstaten. In Limburg blijven de paarden in training en mogen ze ook nog grazen in de groene weilanden. Niet alleen paarden worden ‘ingevlogen’ naar de Golfstaten, maar ook hooi, gras en zelfs houtkrullen uit Scandinavië als stalbedekking.

Olaf Koens vliegt mee als ‘groom’ op een vlucht met 69 paarden en is verbaasd hoe gestroomlijnd dit allemaal wordt georganiseerd. Oh en nog een weetje:
lucht-turbulentie kan fataal zijn voor paarden. Paarden staan gedurende de hele reis en kunnen hun benen breken als ze door een luchtzak ineens naar beneden ‘vallen’. De piloten vliegen om de turbulentie heen. Geld is geen punt, de reis moet veilig zijn, en dat wat mag kosten…

Normen en waarden
Dat iedere cultuur en ieder land zijn eigen normen en waarden heeft, weet natuurlijk iedereen. Opvallend aan dit boek is echter hoe anders de normen en waarden in het Midden-Oosten zijn.

Mij trof vooral deze alinea:
In de Golfstaten, in fonkelende steden als Dubai, Doha en Abu Dhabi, worden valken, dromedarissen en paarden beter behandeld dan de miljoenen Pakistaanse of Indiase gastarbeiders die er werken. Dieren verblijven in stallen met airconditioning, mensen wonen in zeecontainers vol stapelbedden.

Journalistieke verhalen
Olaf Koens oordeelt echter niet. Hij constateert als een echte journalist en schrijft de verhalen in een prettige stijl op. Hij legt door deze verhalen over dieren, op een pijnlijke manier de ellende, de hoop en de vrees van het Midden-Oosten vast. ‘Paarden vliegen businessclass’ is realistisch, tragisch, af en toe humoristisch, maar vooral heel verhelderend.

‘Goede vriend’ van Erna Schröder, is uitgegeven door Elikser Uitgeverij (april 2020) en gaat over de vriendschap tussen haar en haar paard Tonoes. Het is een mooi boek en een ode aan haar paard. Maar niet alleen dat, het is tevens een ode vriendschap en het leven.


Mens en paard
Niet-paardenmensen vragen zich vaak af wat dat toch is: de vriendschap tussen een mens en paard. Voor paardenliefhebbers, ik noem ze maar even: paardenmensen, is deze vraag volstrekt overbodig. De vriendschap tussen mens en paard is een ‘oer’ gegeven. Hoe kun je nou niet houden zo’n groot, eerlijk en mooi dier? Een paard is anders dan een hond want een paard kun je niet dwingen om jouw te respecteren. Daar zijn ze te groot, sterk en slim voor. Het respect krijg je zodra het dier jou vertrouwd, en dan volgt een mooie vriendschap.

Erna Schröder – paardenvrouw
Schröder heeft al meerdere boeken op haar naam staan. Zij studeerde Nederlandse Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Leiden. In 2003 debuteerde zij met de roman ´De overbuurman’. en in 2012 volgde het boek ‘Gewone vrouwen’. Het boek ‘Goede vriend’ is een mooi vervolg en het is duidelijk dat Schröder als schrijfster zeer veelzijdig is.

Verliefd op een paard
“Ik ben verliefd”, verteld zij op een dag aan een vriendin. “Op een paard”, vervolgt ze. Haar verklaring volgt en haar vriendin vraagt wat ze met die verliefdheid gaat doen. Erna besluit het paard te kopen en een lang leven met Tonoes volgt. Buitenritten, dagelijkse beslommeringen, zorgen, ziektes, lange wandelingen en vooral de vriendschap tussen haar en Tonoes, worden mooi beschreven zonder nergens overdreven romantisch te zijn.

Ook over de dood, de crematie en het intense gemis schrijft Schröder ook zonder al te veel dramatiek, maar realistisch en mooi. Je kan als lezer duidelijk merken dat Schröder een schrijfster is en dit geen boek is, om uitsluitend haar eigen verhaal op papier te zetten. Ik moet wel bekennen dat ik hier en daar een traan wegpinkte… want als lezer wordt je al gauw ook verliefd op Tonoes en is zijn einde zeer invoelbaar.

Goede vriend & natuur
De natuurbeschrijvingen en de flashbacks vond ik erg mooi en wisselen het verhaal goed af. Voor paardenmensen zijn bovendien de meeste hoofdstukken erg herkenbaar. Ik noem het voorbeeld van haar bezoekje aan een winkel met paardenspullen, genoemd: ‘Begeerte’. “Dit is kunst. Dit is schepping. Ik wil, ik zal, ik moet.” , denkt zij terwijl ze het vakmanschap van de zadels bewondert en een hoofdstel uitzoekt. Ik moest er erg om lachen want bij een paard horen paardenspullen en die zijn niet alleen duur en ontzettend mooi, maar inderdaad: ook begerenswaardig...

‘Goede Vriend’ is een mooi cadeau voor de feestdagen voor paardenmensen en wellicht ook voor niet-paardenmensen. Vooral de categorie die zich afvraagt wat dat nu is… die vriendschap tussen mens en paard. Als je dit boek leest, krijg je het antwoord op die vraag.

‘Zomerlicht, en dan komt de nacht‘ is geschreven door Jón Kalman Stefánsson. Een IJslands paard staat op de cover en het boek is getipt door DWDD. ‘Dat moét gelezen worden’, denk ik hardop en duik er vervolgens in.

Magisch mooi IJsland
Je houdt ervan of niet, maar IJsland heeft voor velen iets magisch. Het noorderlicht, het bijzondere en authentieke landschap en de kleuren van daarvan en de huizen, zijn zo mooi en typerend voor IJsland. Ik ben er een fan van en dat niet alleen vanwege de IJslandse paarden.

Maar na de eerste hoofdstukken vraag ik mij af of mijn hoge verwachtingen van dit boek zullen uitkomen…?

Wij dorpelingen
Het verhaal is geschreven vanuit een ‘wij’ perspectief. Wij is in dit geval één of meerdere dorpelingen die het verhaal vertellen aan de lezer over een dorpje op IJsland. Het dorpje telt 400 inwoners, heeft geen kerk, geen begraafplaats en is net zo vreemd als de dorpelingen zelf. De mensen uit het dorp zijn allemaal bijzonder, staan vaak stevig in hun schoenen en de liefde voor de gemeenschap is groot. Van een man, die op een dag in het Latijn begint te dromen en astronoom besluit te worden, tot een jongen die zo wit is dat je er bijna doorheen kijkt; er gebeurt veel in een dorp dat stil lijkt te staan in de tijd en specifiek in de lange donkere winter.

Zomerlicht, en dan komt de nacht
Als lezer beleef je ‘IJsland’ op een intieme manier. Jón Kalman Stefánsson neemt je aan de hand mee en laat je de gemeenschap van binnenuit zien. De humor, de visie op het leven en de dood en vooral de levensstijl van de IJslandse bewoners zijn sfeerbepalend voor dit boek.

Warrig of mooi?
De verhalen zijn mooi beschreven en creatief. En toch is het lastig om de grote lijnen in het boek te volgen. Het komt allemaal warrig over en je moet als lezer echt je aandacht erbij houden.
En de IJslandse paarden, waarvan er één zo mooi op de cover staat? Helaas, zij ontbreken volledig in het boek.

Conclusie:
Een boek voor de échte IJsland liefhebber.
Geen boek voor de échte IJslandse paardenliefhebber.

De meeste paardenmensen hebben paardenboeken in hun boekenkast staan. Het is tenslotte altijd handig om veel over het paard te weten. Van gezondheid, sport, de voeding, visies en natuurlijk om te genieten van mooie verhalen.

De aard van het paard
Als nu één boek veel indruk op mij heeft gemaakt, dan is het wel 'De aard van het paard'. En dan niet alleen vanwege de spitsvondige titel, maar vooral om de inhoud.

Wetenschappelijk onderbouwd
Het boek heeft weinig toeters en bellen. Weinig foto's, een erg strakke lay-out en vooral véél tekst met kleine letters.  Het leest als een wetenschappelijk onderzoek, onderbouwd met noten en opmerkingen.  Dat klopt dan ook. Het gaat om een wetenschappelijke studie en het is geen boek voor vermaak en gezelligheid.
Niet voor iedereen even aantrekkelijk, maar wel razend interessant want zoals in het eerste hoofdstuk al wordt gezegd: zelden wordt er (wetenschappelijk) onderzoek gedaan naar het paard en zijn gedrag. Het zijn tenslotte huisdieren en er is al een overload aan informatie. Wetenschappers ontdekken liever iets 'nieuws'. Paarden staan niet vaak boven aan hun wensenlijstje.

Eenvoudige vragen, moeilijk te beantwoorden
Vele vragen komen aan bod, waar wij vaak wel een antwoord op hebben maar die zelden zijn bewezen. Hoe intelligent zijn paarden? Hoe goed kunnen paarden kijken? Hoe ontstaat een succesvol renpaard? Waarom zijn hengsten agressief?

De schrijver (een wetenschappelijke journalist) Budiansky ontrafelt het mysterie: de (ware) aard van het paard. Als lezer leer je over de oorsprong van het paard, evolutie, domesticatie intelligentie, taal, beweging, het gedrag en het fokken van paarden.

Lézen en leren
Als paardenliefhebber heb je veel aan dit boek. Het is een goed boek om af en toe een hoofdstuk te lezen. Je leert jouw paard beter begrijpen en het gaat hier dus niet om een visie of mening van een paardenliefhebber, maar om bewezen feiten. Zo vond ik zelf het hoofdstuk over de agressiviteit van hengsten heel interessant. Hoe lief en gemakkelijk een hengst ook kan zijn, zijn gedrag komt voort uit instincten en zijn agressieve gedrag in bepaalde situaties is zijn 'aard'.

Kerstcadeau?
'De Aard Van Het Paard' 1e druk is een boek van Stephen Budiansky uitgegeven bij Het Spectrum. Zover ik weet is er nooit een tweede druk gekomen.  Het boek is niet gemakkelijk om te vinden, maar bij Bol.com en andere webwinkels wordt het boek met enige regelmaat tweedehands aangeboden.

'De aard van het paard' is het tweedehands óók waard!

Voor alles is er een ‘ mijn eerste keer’. De meeste mensen herinneren zich hun allereerste échte boek omdat het vaak diepe indruk maakte. Ik kan mij mijn eerste paardenboek(en) goed herinneren. Ik had meteen de smaak te pakken en las sindsdien altijd vele boeken. Met dank aan Ditha Holesh en Bento de zwarte hengst.

Mijn eerste échte boek was geschreven door Ditha Holesh, bekend vanwege haar realistische dierenboeken. De verhalen speelden zich af in Brazilië. Het sprak tot mijn verbeelding: de oneindige stukken land, de fazenda’s, de grote kudden paarden en runderen en de bonte mengeling van indianen en gaucho’s. De verhalen waren realistisch in die zin dat de dieren (voornamelijk paarden) niet praatten, geen ‘menselijke dingen’ deden of dachten en zij geheel in hun waarde ‘als dier’ werden gelaten. Hun handelingen kwamen voort uit natuurlijke instincten en uit vooral reacties op de omstandigheden, de natuur en de mens. Dat sprak mij als tiener aan omdat ik kennelijk de fase van de eenhoorns, pony’s in roze kleuren en sprookjes alweer voorbij was.

Na ‘Bento de zwarte hengst’ volgde ‘El fuego’ en ‘Manso de poema’.

Wat was jouw eerste paardenboek?
Ik heb de boeken nog steeds in de kast staan. Ze zijn inmiddels oud, gelig en ruiken naar oude boeken. De covers, getekend door Anton Pieck, zijn nog steeds mooi en tijdloos. Er doorheen bladerend, constateer ik al gauw dat ik mij nauwelijks iets kan herinneren van de verhalen. Foto’s roepen wel herinneringen op, dat is altijd frappant.

Op zoek naar een boek
Soms heb je een boek als herinnering in je hoofd dat je niet meer hebt en graag zou willen terug vinden. Daar zijn gelukkig een hoop mogelijkheden voor. Lees dan vooral: Ik zoek een boek!

Op Internet zie ik dat de boeken van Ditha Holesh veel worden gezocht en vooral de oudere uitgaven. Ik waardeerde haar boeken en ik ben kennelijk niet de enige.

Wat was jouw eerste  paardenboek?

Eén van de leukste boekjes die ik ooit kocht was 'Make your own horse clothing'. Je eigen paardenspullen maken, op maat! Dat is toch helemaal geweldig?!

Dekens repareren
Wij hadden vroeger een paardendekenwasserij en mijn naaimachine maakte overuren vanwege reparaties aan dekens en sjabrakken. Maar waarom niet eens zelf iets maken, vroeg ik mij steeds vaker af. Vooral als ik weer eens zat te mopperen omdat de kwaliteit van de dekens ten wensen overliet...

Een zweetdeken op maat!
Ik kocht dus het boekje 'Make your own horse clothing' en begon met een eenvoudige zweetdeken te maken van twee verhuis-inpak-dekens. Het bleek stukken gemakkelijker dan ik dacht. Je werkt met een grote hoeveelheid stof, maar voor de rest is het veel recht-toe-recht-aan naaien en het is zeker geen ingewikkelde Haute couture.

Van het een kwam het ander en al gauw leek het erg leuk om zelf spullen te maken en vooral om die als ultieme cadeautje voor een ander te maken. 

Wil wil er nou niet een leuke sjabrak of mooie deken die exact op het paard past en uniek is? Ieder paard is uniek en vooral als je moeite hebt met de pasvorm van de standaard-dekens is een deken zelf maken vaak dé oplossing.

Enkele tips:

• Probeer een van de boekjes van Jean Perry op de kop te tikken. Tweedehands zijn deze nog vaak te koop.  In het boekje staan prima instructies en vooral hoe je specifiek iets voor jouw paard kan maken.
• Begin met het eenvoudigste project dat er is: meestal is dit een zweetdeken van wol of fleece.
• Goedkope stoffen vind je bij o.a. Budgetstoffen. De meeste stoffen (wol, fleece of canvas) zijn echt niet duur.  Jouw eigengemaakte deken zal sowieso ver beneden de prijs liggen van die in de winkel.
  
• Maak alleen realistische spullen. Een outdoor winterdeken met donzen fiberfilling, zal je echt niet gaan lukken.
  
• Zorg er wel voor dat jouw naammachine de dikte van de deken en sluitingen aan kan. Lederen sluitingen en riemen zal niet gaan.  Deze kun je wel eventueel door een schoenmaker erop laten zetten. Zij hebben vaak leer-naaimachines.
  
• Chiquer dan chique: een borduursel van de naam van je paard erop op de deken of andere spullen maken! Dit kan je bij gespecialiseerde bedrijven laten doen, of misschien heeft jouw oma, moeder, buurvrouw of creatieve vriendin wel een naaimachine die ook kan borduren!
  

Het maken van spullen voor jouw paard is echt niet zo moeilijk als je denkt. Het kan je zelfs veel geld besparen. Én je hebt iets unieks en op-maat-gemaakt voor jouw paard!

Vroeger mocht ik graag paarden tekenen. Ik luisterde (half) naar de leraar die voor de klas stond en droomde ondertussen over paarden. Dan tekende ik de mooiste paarden ter wereld in mijn schoolagenda.

Deze herinneringen kwam naar boven naar aanleiding van de recensie van Natasja Kroes over het boek met prachtige tekeningen:
‘De jongen, de mol, de vos en het paard’

The black stallion
Terug naar mijn pogingen om paarden te tekenen... Ik begon altijd standaard met het hoofd. Het paard moest een Arabische volbloed zijn. De zwarte hengst was mijn grote droom en inspiratie. Het paard in mijn agenda begon er al op te lijken, vond ik...
Het paard kreeg een enorm snoekshoofd, dat vond ik prachtig. Achteraf vraag ik mij hoe het arme dier überhaupt kon ademen want mijn tekening liet weinig ruimte over voor de luchtwegen.  En daarna enorm grote ogen en manen tot op de grond.

Met of zonder lichaam
Maar halverwege hield ik vaak op. Zodra ik het lichaam begon te tekenen leek het al gauw nergens op. Een veel te lange hals, een rug of helemaal geen rug en van de vier benen kon je het onderscheid  tussen de voor- en achterbenen niet zien. Al gauw liet ik het maar bij het hoofd alleen.

Kunstenares in spé ? No way!
Ik kwam er achter dat tekenen niet mijn grote talent was. Of kwam het omdat ik gewoon niet verder kwam? Wat had ik vroeger graag van die mooie tekenboeken gewild. Misschien was mijn zwarte hengst dan toch levensvatbaarder geleken dan het rare gedrocht dat ik  altijd tekende.

Nooit te laat!
Maar het is nooit te laat om iets nieuws te leren in het leven. En in deze corona-tijden hebben we tijd genoeg om lekker creatief bezig te zijn of een nieuw talent van onszelf te ontdekken.

Onderstaand een paardentekenboeken die ik kon vinden op Bol.com. Ken jij er nog meer?

Graag zien wij jouw mooie paardentekeningen ! Een 'Challenge' voor alle leeftijden. Met of zonder naamsvermelding. Met of zonder leeftijdsvermelding.
Met of zonder talent....

Wie weet wordt jij ontdekt als illustratrice en werk je in de toekomst mee aan mooie paardenboeken. Laat het ons maar weten, want wij schrijven er dan weer een recensie over om het te delen met paardenliefhebbers! Je eerste fans zijn wij!

Gastrecensies door: Natasja Kroes

‘Ik hoop dat dit boek je aanmoedigt, misschien, om onbevreesd te leven met meer liefde voor jezelf en voor anderen. En dat het je aanspoort om hulp te vragen als je het nodig hebt – wat altijd een moedig iets is om te doen.’

Een plaatje van een boek
Als mij wordt gevraagd ‘wat wil je voor je verjaardag hebben?’, zeg ik ‘doe maar een goed boek, of een boekenbon’. Zo kreeg ik dit jaar onder andere het boek ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ van Charlie Mackesy van een goede vriendin. Ik had het boek al een aantal keren voorbij zien komen op Goodreads en Instagram en werd steeds nieuwsgieriger door de (meer dan) lovende reacties. Na een avond lezen en bladeren in het boek kan ik me alleen maar aansluiten bij deze enthousiaste recensies. Wat een plaatje van een boek!

‘‘Wat is het moedigste dat je ooit hebt gezegd?’ vroeg de jongen.
‘Help’ antwoordde het paard.’

Levenslessen voor alle leeftijden
‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ vertelt het verhaal van de bijzondere vriendschap tussen een jongen en drie dieren die zo verschillend van elkaar zijn, maar elkaar daardoor juist ook heel mooi aanvullen. Het boek staat vol levenslessen voor alle leeftijden, en de prachtige illustraties zetten deze woorden nog weer extra kracht bij. Het feit dat de tekst handgeschreven is en zich persoonlijk naar de lezer richt maakt het boek tot slot helemaal af.

‘De waarheid is dat iedereen gewoon maar wat probeert.’

Een prachtig cadeau‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ is een boek waar je maar in wilt blijven lezen en bladeren. Een aanwinst voor iedere boekenkast en voor iedere leeftijd, en een prachtig boek om cadeau te geven.

De Nederlandse versie van het boek is vertaald door Arthur Japin.

Wil je reizen om te genieten van andere (paarden-)culturen? Voorlopig kunnen we dat niet meer.  We hebben een luxueuze tijd achter de rug, waarin reizen voor velen mogelijk was, maar het Corona-virus heeft ons, op wereldniveau, teruggezet op onze plaats. De onschuld zijn we kwijt. Reizen is niet alleen milieu-onvriendelijk maar we nemen dus ook dodelijke virussen mee naar huis en wellicht zal het nooit meer zo goedkoop zijn  als voorheen....

Hoe dit verder gaat, zal Joost weten, want één ding is zeker: in het vliegtuig stappen om een (paarden-) evenement aan de andere kant van de wereld mee te maken, zal voor velen een onbereikbare droom zijn geworden.

Maar langzamerhand snakt iedereen weer naar een wereld die iets groter is dan eigen huis en tuin. Dus wat nu?

Wij hebben een goed alternatief gevonden in de vorm van een parel(tje?) van een boek.  "Paard en Ruiters' door Sylvie Lebreton en foto's van Tibo. 

Zomaar een boek die vroeger te koop was.  Mooie foto's, mooie teksten en een luxe uitvoering. Een prachtig boek om door te bladeren maar niet al te serieus te nemen.  Het is en blijft natuurlijk een beetje onrealistisch om met je paard in Nederland, zonder zadel, zonder hoofdstel, langs de weg naar het bos te rijden om daar eens even lekker in slowmotion te galopperen met een hoop verf op je gezicht en veren in de manen van je paard...

Desalniettemin, we genoten van dit boek en sommigen van ons hebben het geluk dat ie nog ergens stof staat te vangen in de boekenkast.
Want...

Ineens is het een collectors item! De eerste uitgaven weliswaar, maar toch...

Lees meer over Gawani Ponyboy, zijn visie, het boek en een verslag van Edith Louw

Noortje de Kok is eindredacteur en tekstschrijfster.
" Ik help je graag om heldere, begrijpelijke en prettig leesbare teksten te schrijven.Schrijven is vaak moeilijker dan je denkt. In je hoofd weet je wat je wilt zeggen, maar je krijgt het niet goed op papier. Hoe schrijf ik een vlotte tekst? Hoe houd ik het kort en krachtig? En als het dan uiteindelijk op papier staat, blijven er vragen opduiken. Lopen die zinnen eigenlijk wel lekker? Zitten er nog spelfouten in? Bij grote en kleine vragen op het gebied van tekstschrijven kan ik je als tekstschrijver verder helpen. Met advies en tips of door je tekst onder handen te nemen. Of, als je wilt, je teksten in zijn geheel voor je te schrijven."

Boekrecensiesblog.com is vernieuwd! En hoé!
Kijk maar eens naar:  www.boekrecensiesblog.nl

Uiteraard begrijp ik dat jij helemaal geen tijd hebt om boeken te lezen, maar op boekrecensiesblog.nl staan ook recensies over paardenboeken.

Gastbloggers welkom. Ken jij een prachtig, waardevol paardenboek dat in de spotlights mag? Stuur je recensie naar boekrecensiesblog. De recensie zal worden beoordeeld en worden gepubliceerd als de redactie enthousiast is.

Gastcolumn door Edith Louw,
Paard & Content

Ergens voor de eeuwwisseling kocht ik een prachtig boek, getiteld “Horse, Follow Closely” van GaWaNi Ponyboy. Natural Hosemanship vanuit de Native American benadering, zo werd de methode omschreven op de achterflap. Het concept “relationship training” staat in het boek centraal, en de mooie teksten en bijzondere foto’s worden gelardeerd met oefeningen die je aan het denken zetten.
Zo raadt Ponyboy aan om eens een etmaal met je paard door te brengen, zonder interactie, zodat je hem beter leert kennen. Wat zijn eigenlijk de gewoontes van je paard, wanneer eet hij, slaapt hij, speelt hij, hoe ziet zijn sociale leven eruit zonder jouw invloed?

Het was koren op mijn molen, want het observeren van paarden is voor mij een even grote hobby als het erop zitten. Hoe meer je kijkt, hoe meer je ziet. Na vele uren op het hek zitten, zie je steeds subtielere signalen.
En met behulp van de uitleg van professionele paardenobserveerders als Machteld van Dierendonck, Martha Kiley-Worthington, Klaus F. Hempfling en anderen, begrijp je die signalen ook steeds beter, en kun je er zelfs gebruik van maken om je paard gerust te stellen bij de hoefsmid of wanneer je aan het trainen bent. Even wegdraaien wanneer je paard over z’n theewater dreigt te gaan, zelf met een opgetrokken voet “op rust” gaan staan, het is bijzonder effectief om je relatie te verbeteren.
Want wie wil er nou niet dat je paard zich veilig en op z’n gemak voelt bij je? Is vertrouwen niet het grootste compliment dat je van je paard kunt krijgen?

Toch zit er een hele dikke sissende adder onder het gras. Want is het feit dat je paard niet bang voor je is en doet wat je zegt echt een teken dat het met je relatie wel snor zit? Is een braaf, gehoorzaam paard een gelukkige partner? Of speelt er veel meer?

Deze vragen zijn niet in een enkele blog te beantwoorden, maar wel de leidraad voor mijn omgang met paarden. Op zoek naar een meer gelijkwaardige relatie, waarin je met elkaar communiceert, in plaats van commandeert, kom je ontelbare valkuilen tegen. Het is niet het meest betreden pad, en ook zeker niet het makkelijkste.

Nu ben ik er ondertussen wel achter dat dit hele onderwerp voor sommigen een non-issue is. Sommige ruiters zijn maar amper geïnteresseerd in wat hun paard van ze vindt, zolang hij maar doet wat er gezegd wordt. Stel je eens voor dat je een partner hebt die zo met jou omgaat… Wat jij denkt en voelt kan hem of haar geen barst schelen, zolang je maar het huis schoonhoudt, de vuilnis buiten zet en genoeg geld binnenbrengt… Gezellig.

Afgelopen weekend ontmoette ik zo iemand. Moeder van twee ambitieuze kinderen op een concours. Hoeveel pony’s ze hadden werd me niet helemaal duidelijk, omdat de moeder vooral interesse had in het etaleren van haar kennis omtrent het springen, waar we naar zaten te kijken. Nu hoor ik graag experts aan het woord. Als je praat herhaal je per slot van rekening alleen wat je al weet; als je luistert, leer je soms iets nieuws. Deze vrouw wist precies te vertellen wanneer de pony goed voor de sprong werd gebracht, welke hindernissen moeilijk waren, of de pony een goede galop had enzovoorts.
Leerzaam. Maar toen begon ze over een van de pony’s waar dochterlief mee sprong, een net vijfjarige ruin. Die wilde namelijk niet, terwijl hij het best kon. Gelukkig hadden ze een goede instructeur bij de hand, die hen vertelde dat de pony zich zou moeten schamen dat hij zo lui was. En de oplossing was simpel. Trots (ik overdrijf echt niet) vertelde ze dat, op aanwijzing van deze ongetwijfeld goed gekwalificeerde juf, het meisje de opdracht had gekregen de pony “halfdood” te slaan. Haar woorden, niet de mijne.

Natuurlijk weet ik dat er mensen zijn die zo “trainen”: als je maar hard genoeg bent, loopt elk paard wel in de krul en springt uit angst voor de zweep over die balken. En met een beetje geluk haal je zo ook nog je winstpunten. Bravo. En lukt het niet, dan kun je altijd nog de schuld geven aan die verrekte rotpony die het verdomd om te luisteren. En koop je gewoon een nieuwe. Ook weet ik ondertussen dat het weinig zin heeft al te hard tegen dit soort praat in te gaan. Toch floepte er een “Nou, lekker is dat” uit. Ma was enigszins uit balans. “Ja, nou, je hebt ze toch voor de sport” sputterde ze nog. “En die ponytijd duurt maar zo kort.” (want ja, eenmaal 18 moeten de kinderen natuurlijk verder op een echt paard). Gelukkig werd het gesprek onderbroken door een spoedgevalletje met de pony. Die overigens een aardig rondje sprong, maar net buiten de prijzen viel.

Wat ik me afvraag: hoe voelt dat, als je op een paard rijdt dat feitelijk bang voor je is? En wat als je nou iets tegenkomt waar hij nog banger voor is?

Terug naar GaWaNi. Enkele jaren nadat ik zijn indianen-boek aanschafte, kwam Ponyboy naar Nederland, en had ik het geluk dat ik hem mocht interviewen. Hij was heel anders dan ik had verwacht. Erg eerlijk, een man van weinig woorden, die last had van een jet-lag. Erg spiritueel was hij ook al niet: hij verklaarde zonder enige schaamte dat het zijn uitgever was geweest die hem had verteld dat hij dat Indianen-verhaal moest uitbuiten: dat zou verkopen. En in wat hij vervolgens in de demo liet zien, zag ik weinig terug van de mooie woorden in zijn boek.

Relatietraining, mehoela, het paard in de ring moest en zou een klein cirkeltje rechtsom draaien, terwijl het zo duidelijk was dat het arme beest er niets van begreep en maar kauwend en slikkend linksom bleef gaan. Alle mooie plaatjes en praatjes ten spijt bleek hij gewoon een paardenfluisteraar als zovele: een die onder het mom van paardvriendelijkheid een dwingend soort leiderschap nastreefde, waarbij zijn ego in de ring belangrijker was dan het paard dat naast hem stond.

Illusies armer, maar ervaringen wijzer, zeggen we dan maar.

Noortje de Kok is eindredacteur en tekstschrijfster.
" Ik help je graag om heldere, begrijpelijke en prettig leesbare teksten te schrijven.Schrijven is vaak moeilijker dan je denkt. In je hoofd weet je wat je wilt zeggen, maar je krijgt het niet goed op papier. Hoe schrijf ik een vlotte tekst? Hoe houd ik het kort en krachtig? En als het dan uiteindelijk op papier staat, blijven er vragen opduiken. Lopen die zinnen eigenlijk wel lekker? Zitten er nog spelfouten in? Bij grote en kleine vragen op het gebied van tekstschrijven kan ik je als tekstschrijver verder helpen. Met advies en tips of door je tekst onder handen te nemen. Of, als je wilt, je teksten in zijn geheel voor je te schrijven."