Normen & Paarden |
 Hoe kan het dat ik zonder enige inhoudelijke kennis ergens naar kijk en er kippenvel van mijn kruin tot aan mijn kont van krijg? En wat zorgt ervoor dat ik de hele dag vol emotie, adrenaline en een wauw gevoel naar dit spektakel te kijken?
Deze twee vragen kwamen in mij op, een dag voor de Friese Hengstenkeuring. En als ik Social Media en het Internet mag geloven ben ik niet de enige die deze dag aan de tv gekluisterd zit. En ik weet nu al dat ik met mijn overbuurvrouw ga appen. Over paarden. Friese paarden. Iets waar we het hele jaar niet samen over praten. Maar deze dag wel. Waarom toch? Lees meer En dan ineens is een boek een collectors item.... Zomaar een boek die vroeger te koop was. Mooie foto's, mooie teksten en een luxe uitvoering. Een prachtig boek om door te bladeren maar niet al te serieus te nemen. Het is en blijft natuurlijk een beetje onrealistisch om met je paard in Nederland, zonder zadel, zonder hoofdstel, langs de weg naar het bos te rijden om daar eens even lekker in slowmotion te galopperen met een hoop verf op je gezicht en veren in de manen van je paard...
Desalniettemin, we genoten van dit boek en sommigen van ons hebben het geluk dat ie nog ergens stof staat te vangen in de boekenkast. Want... Ineens is het een collectors item! De eerste uitgaven weliswaar, maar toch... Lees meer over Gawani Ponyboy, zijn visie, het boek en een verslag van Edith Louw  Het Vlaamse Brabantse trekpaard dikbil zonder staart Trekt met gestage tred kar en ploeg zonder uiterlijk gezwoeg Van links naar rechts schuddend met het hoofd wordt de aarde in twee gekloofd Soms ook knikkend met het hoofd omhoog naar omlaag mooi om te zien op een dag als vandaag Luisterend naar de woorden Juu..., hauw..., huutom..., haarom..., loos wat zoveel betekent als vooruit, stop, rechts, links en achteruit dat was de boer zijn stemgeluid Woorden die ik me met plezier herinner in mijn brein verzilver 't Vlaamse trekpaard ieders respect waard In de zomer op de akker of in de wei, in de winter op stal in elk jaartal Altijd trouw aan knecht en boer die geeft zijn voer Etend van gras en hooi met af en toe wat rapen en biet 't is maar wat de boer hem biedt Extra haver als het paard werken moet bewerkt hij trouw menig bos en landgoed Zwaar gedrongen en geduldig van aard is de Brabander het ideale werkpaard Juu..., hauw..., huutom..., haarom..., loos het paard luistert moeiteloos Nostalgie in mijn oren ik kan ze in mijn diepe herinnering horen De woorden die mijn peter zei toen ik als kind mee mocht op de veerloze kar naar de wei Door Godart Bosmans  Door: Yvonne Dijkstra  Met kippenvel op mijn armen, en tranen in mijn ogen stond ik een tijd terug in een manege in Eersel. De reden? Paarden, of beter gezegd: passie voor paarden. Niet mijn passie, ik ben geen paardenmeisje. Wanneer het mooi weer is, maak ik graag een buitenrit op ons paard. Bij kou, wind en regen ben ik Sjaak afhaak. Anders is mijn zus: vanaf dat ze kan lopen, loopt ze naar paarden toe. Ze wordt bevriend met bijna elk paard en kan volledig opgaan in het trainen van deze dieren. Haar laatste examen voor de opleiding: Instructeur Paard en Gedrag van e-quine.com, bracht ons dan ook in Eersel. “Belangrijk bij dit examen is toewerken naar verbetering van het gedrag van het paard” Staand in de kou, aan de rand van de manegebak, op veilige afstand van de jonge paarden, was ik toeschouwer van dit examen. Hiervoor moest Lydia een driejarig paard, welke nog amper op een trailer was geweest, zover krijgen dat hij bereid was de trailer op te gaan. Belangrijk bij dit examen is toewerken naar verbetering van het gedrag van het paard. Hierbij is vertrouwen tussen instructeur en paard belangrijk. En heel erg belangrijk: begrijpt de instructeur de taal van het paard? Ziet hij of zij wat het paard nodig heeft om zijn gedrag te verbeteren? Wat ik zag aan dit paard, was dat hij in zeker geen 10 paardenjaren de trailer op zou gaan! “Stallion Grey was zeer volleerd in stilstaan voor de klep, denk dat hij daar een diploma voor heeft.” Door eerst wat oefeningen in de bak te doen, raakten het paard Stallion Grey en Lydia aan elkaar gewend. Maar zodra ze richting trailer gingen, nam hij het over en bleef voor de laadklep staan. Stallion Grey was zeer volleerd in stilstaan voor de klep, ik denk dat hij daar een diploma voor heeft. Maar langzaam aan zag je zijn nieuwsgierigheid groeien en kreeg hij interesse voor dat wat Lydia hem wilde leren. Ze gaf hem het vertrouwen om verder te gaan. Tussendoor gaf ze de ontspanning die hij nodig had. Dit had effect, ineens begon hij met zijn voorvoeten te schrapen over de laadklep en dát was het moment dat ik kippenvel kreeg. Er gebeurde iets tussen Stallion Grey en Lydia waardoor hij de trailer inliep. Dat wat ik voor onmogelijk had gehouden gebeurde. Tot drie keer toe, waarbij hij haar de derde keer zonder twijfel en vol vertrouwen de trailer in volgde. “Kippenvel krijg je wanneer je diep ontzag hebt voor iets” En dat had ik op dat moment. Zelf was ik gillend weggerend bij zo’n fris jong paard, en ik was al helemaal niet met Stallion Grey in een trailer van een paar vierkante meter gaan staan. Maar dat is wat een instructeur Paard en Gedrag juist wel doet: het hertrainen van uitdagingen in het gedrag van het paard. De instructeur werkt samen met het paard toe naar verbetering. Herinner jij je nog een moment waarbij je kippenvel op je armen kreeg? Waar heb jij diep ontzag voor? Of heb jij een passie waar je zo in op kunt gaan, dat je de tijd en de wereld om je heen vergeet? Is er iets in je leven wat je altijd al graag hebt willen doen of bereiken? Ga ervoor!  Voor paardencolumns heb ik een blog ingestuurd over mijn ervaring met paarden waar ik kippenvel van kreeg.
Regelmatig schrijf ik blogs en columns op mijn website. Blogs over alles wat ik in het leven met passie en gestuntel doe en meemaak. Tevens vind je hier mijn verhaal over het verlies van mijn moeder, op jonge leeftijd, aan de gevolgen van Lewy Body dementie. Verder deel ik via mijn site eenvoudige recepten die met regelmaat bij ons op tafel staan. Tot slot schrijf ik elke maand met passie over alles wat er in de natuur gebeurt in columns voor tuinfo.nl Wie ik ben? Ik ben Yvonne, getrouwd, trotse moeder van twee kinderen. Ik woon op de grens van Groningen en Friesland. Al iets meer dan veertig jaar geniet ik van elke dag. En ik hou er van om met een roze bril alles positief te bekijken! Naïef? Soms, maar zolang ik mijn roze bril op hou is dat niet erg! 
Dat slechte tijden ook mooie dingen op kunnen leveren, blijkt wel uit het verhaal uit Amerika van de ‘Book Women’: vrouwen die te paard bibliotheekboeken bezorgden bij mensen in geïsoleerde berggebieden in Kentucky.
The Pack Horse Library, zoals het initiatief officieel genoemd werd, was onderdeel van de Works Progress Administration (WPA) en is opgericht in 1935. De WPA was in het leven geroepen door president Roosevelt om de economische crisis van de jaren dertig mee te bezweren. Deze overheidsinstelling had als doel om mensen aan het werk te krijgen en het land weer op te bouwen. Zo bouwden ze scholen, zorgcentra en buurthuizen en legden ze wegen en parken aan. Het project van de Book Women zorgde niet alleen voor werk, maar zorgde ook dat de on- en laaggeletterdheid werd aangepakt. In de berggebieden was er nauwelijks genoeg geld om van te eten, hoe konden ze dan geld overhouden om (zoals Eleanor Roosevelt zo mooi verwoordde) “to feed their minds”. Opvallend was dat het bijna allemaal vrouwen waren die aan dit project deelnamen. De meeste mannen werden immers al ingezet in de bouw en er moest een nieuwe bron aan arbeidskrachten worden aangeboord. De vrouwen gebruikten voor het werk hun eigen paard. De WPA betaalde wel een salaris, maar veder geen onderhoudskosten voor de paarden. Ook de boeken en ander leesmateriaal (zoals kranten en tijdschriften) werden niet bekostigd, maar kwamen uit de plaatselijke bibliotheken of werden door inzamelingsacties bij elkaar gesprokkeld. Kerstkaarten werden als boekenleggers gebruikt, zodat er geen ezelsoren in de boeken kwamen en het leesmateriaal daardoor zo lang mogelijk in omloop kon blijven. Artikelen werden uitgeknipt en in plakboeken geplakt, zodat ze langer goed bleven. Een van de plakboeken is bewaard gebleven en is te zien in de FDR Presidential Library & Museum in Hyde Park, New York. Dat boek bevat recepten, iets wat erg populair was op dat moment. Het waren vaak lange dagen te paard. De boekendames reden zo’n 150 tot 200 kilometer per week op hun paard of muildier. Geen kinderachtige afstanden! Vanuit de rivierbeddingen zochten ze naar wegen omhoog, de bergen in. De plekken waar ze naartoe reden waren onherbergzaam en vergde veel behendigheid en moed van zowel ruiter als paard. Soms moesten ze ook nog stukken te voet afleggen, omdat het voor de paarden niet meer veilig was om verder te gaan. Dit deden ze voor een salaris van slechts 28 dollar per maand. Omdat nog niet iedereen in de afgelegen gebieden kon lezen, lazen de Book Women ook voor aan de mensen die dat wilden. Het ging dus niet alleen om een koeriersfunctie, maar ook om de mensen wijzer te maken en zo hun ontwikkeling te stimuleren. Het was voor veel bewoners uit de afgelegen gebieden hun enige contact met de buitenwereld. Vooral de tijdschriften waren geliefd, met onderwerpen over opvoeden, het huishouden, landbouw en koken. Zo konden ze meedoen met de ontwikkelingen in de samenleving. Op het hoogtepunt van het project, eind 1938, waren er 274 boekbezorgers, verspreid over 29 provincies. In 1943 is de WPA, en daarmee ook het project van The Pack Horse Library, beëindigd. Op dat moment was er weer volop werk, helaas door een niet zo leuke oorzaak: de Tweede Wereldoorlog was in volle gang. Met het project was echter wel een traditie van het verspreiden van leesvoer ontstaan. Ook nu wordt nog steeds het nut van lezen en het laagdrempelig beschikbaar stellen van boeken onderschreven.  Misschien kun je je herinneren hoe je als kleine meid of jongen in het circus zat te kijken naar de prachtige paarden die in de piste liepen en hun “kunstjes” deden. Nou, ik heb goed nieuws: het zijn niet perse kunstjes maar meer oefeningen. En niet alleen circuspaarden kunnen deze oefeningen, je kan het ook nog eens jouw eigen pony of paard leren.
lees meer  Het is zaterdagavond, de telefoon gaat. Op zich niet zo raar, maar wel opvallend is dat het telefoontje komt van mijn buitenrijdvriendin die tot de generatie Y behoort en daarmee een telefoon voornamelijk gebruikt voor allerlei sociale media, maar zelden om te bellen. Paniek in de tent!
Ze heeft wat bloed gezien bij de penis van haar Fjordenruin en bij verdere inspectie ziet het er zo raar uit in zijn koker, er zit allemaal rare smurrie. Dit kan niet goed zijn! Als jarenlange bezitter van twee ruinen, moet ik glimlachen, en stel haar gerust. Ik bied haar aan om even te komen kijken, voor de zekerheid. Dit aanbod wordt met beide handen aangegrepen. Voor mij is het controleren van de koker volkomen normaal en vanzelfsprekend. Maar is het gek dat vele eigenaren/verzorgers van ruinen (en hengsten), niet weten dat het controleren van de koker tot de standaardverzorging van een paard behoort? Ik ben dit onderwerp nooit tegengekomen in de enorme collectie paardenboeken die ik gelezen heb. Zo zijn er nog een aantal andere plekken van het paardenlichaam die vaak vergeten worden, maar waar je paard je dankbaar voor is als je er eens een blik op werpt. Het bleek inderdaad mee te vallen met de Fjordenruin. Zijn koker was goed vies, maar na het schoonmaken met wat lauw water was alle ongemak weer verdwenen. De typisch geurende, wasachtige substantie in de koker wordt ook wel smegma genoemd en bestaat hoofdzakelijk uit een verzameling dode huidcellen en huidvet. Normaal gesproken wordt dit afscheidingsproduct door het uitschachten van de penis naar buiten gewerkt en veroorzaakt het geen overlast. Een beetje smegma in de koker is ook helemaal geen probleem, het is zelfs noodzakelijk, net als huidvet. Smegma heeft een beschermende en vermoedelijk ook antibacteriële werking. De problemen ontstaan vaak pas wanneer er een overmatige productie van smegma is waardoor waarschijnlijk niet alleen de smegma maar ook ongewenste stoffen zich in de koker ophopen. Dit kan een goede voedingsbodem vormen voor een infectie. Wanneer een ruin veel smegma produceert, zie je dat vaak doordat tijdens het liggen de vettige substantie vanuit de koker op de binnenkant van het achterbeen plakt. Bij een lichtgekleurd paard zie je dit goed zitten, en doordat het om een vetachtige substantie gaat is het met borstelen ook lastig weg te poetsen. Het zichtbare smegma op de achterbenen is voor mij altijd het signaal om de koker te inspecteren. Zo voorkom je het stadium dat de koker gaat stinken en in een later stadium zelfs kan opzwellen en er ergere problemen, zoals bijvoorbeeld plasproblemen, gaan ontstaan. Je kunt natuurlijk ook een aantal keren per jaar preventief controleren, zonder voorafgaande signalen. Dagelijkse inspectie is echt niet nodig, maar liever een keer vaker kijken, dan te weinig. Er bestaat een groot verschil tussen ruinen, bij de ene ruin zul je regelmatig de koker moeten schoonmaken, terwijl het bij een ander praktisch nooit hoeft te gebeuren. Wat me persoonlijk opvalt, is dat je vieze kokers vaak ziet bij paarden die even niet lekker in hun vel zitten of hebben gezeten, en een van mijn ruinen heeft het vaak tijdens de periode dat hij verhaart. Als het nodig is om de koker schoon te maken, dan kun je dat het beste doen met wat lauw water en een spons of washandje. Gebruik geen zeep, want dan ontvet je de koker te grondig. Doe niet je best om persé ook de penis te willen reinigen. Doordat je de koker hebt schoongemaakt, blijft er ook geen smeer meer achter op de penis bij het uit- en inschachten en zal deze binnen een paar dagen ook een stuk schoner eruitzien. Bij heel veel viezigheid houd je uiteraard je paard extra goed in de gaten na het schoonmaken en controleer je binnen een aantal dagen of de koker redelijk schoon is gebleven of dat er herhaling nodig is. Is de koker dan nog steeds erg vies en blijft er een penetrante geur hangen, dan kun je het beste de dierenarts bellen. Er kan soms meer aan de hand zijn, wat vraagt om een deskundige behandeling. Kijk goed uit hoe je paard reageert, zeker bij de eerste inspectie van de koker. Niet alle paarden zijn gewend om op deze plek aangeraakt te worden en vinden het nog vreemder als je daar met een emmer water aan de slag gaat. Ruinen die veel smegma hebben, zijn je echter vaak al snel dankbaar: het kan enorm jeuken en het schoonmaken lucht enorm op! Kijk dus niet raar op als je paard rare bekken aan het trekken is tijdens het schoonmaken, hij is gewoon blij dat er eindelijk eens gekrabd wordt. Het beste is natuurlijk om jonge paarden direct te leren dat inspectie van de koker een normaal onderdeel is van de verzorging. Het niet willen laten aanraken van de koker heeft niets met de antropomorfe gedachte te maken van preutsheid of seksualiteit, maar alles met het niet snappen of niet kennen van bepaalde handelingen. Niet alleen bij ruinen is er zo’n ‘vergeten plekje’. Bij merries is het goed om regelmatig de uier te inspecteren, vooral bij niet zogende merries. De uier is opgetrokken en er ontstaan vaak plekken waar allerlei vuil en huidvet ophoopt en waar de merrie zelf niet goed bij kan komen. Ook dit kan vreselijk veel jeuk opleveren. Het is een werkje van niks om dit plekje tijdens een poetsbeurt even mee te nemen, maar ook hier geldt weer: in de meeste paardenboeken of in de poets-les die je hebt gekregen wordt hier niets over gezegd. Over het algemeen worden uiers alleen geïnspecteerd rondom de dracht en zogen van een veulen. Ook belangrijk, maar vergeet het daarbuiten dus ook niet om te doen. Nog een niet seksegebonden tip: de binnenkant van de oren van je paard zijn in het kader van opeenhopingen van vet en vuil ook een plek om in de gaten te houden. Je kan veel paarden echt een plezier doen door de binnenkant van het (uitwendige!) oor eens lekker te poetsen met een rosborstel. Kijk ook eens in het oor. Soms kan er iets raars in terechtkomen, bijvoorbeeld een aar van een gras- of strohalm, wat zich niet zo makkelijk weer naar buiten laat werken. Vaak zie je dan dat het paard met zijn hoofd gaat schudden of juist zijn hoofd extreem stil houdt. Ruik eens in het oor, zodat je weet of het nog fris ruikt. Ook een paard kan overmatig veel oorsmeer produceren, een oorontsteking krijgen of oormijt. Denk hierbij wel aan je eigen veiligheid en zorg dat je geen beuk van het hoofd van je paard kunt krijgen! Hoe lief je paard ook is, maar uit reflex kan hij opeens venijnig met zijn hoofd schudden. |
Het leukste blog over paarden en pony' s: humor, kennis, inzicht en verdieping.
Lees, lach, huil, geniet, huiver, wees vooral kritisch en hou van je paard of pony. Want dáár gaat het om! 
Categorieën:
Alles
Auteur:PaardenColumns is geschreven door Marga Kuitenbrouwer - Van der Vet. Zij is zelfstandige en schrijft voor de paardenwereld, en andere branches. Gastbloggers:
Meest gewaardeerde blogs:
Veulennamen 2019 Het nieuwe recreatiepaard Polosport: elitair? Paardenwinkelparadijs Verliefd op de veearts Veulencursus De gemiddelde prijs voor fjordenpaarden BETOOG: fjordenpaarden! Konikpaarden in Bourtange De eeuwig groene weilanden Paarden Columns © 2019
Linken en citeren mag altijd. Herpublicatie op niet commerciële websites mag alleen o.v.v. mijn naam plus een link naar mijn website. Archieven:
Februari 2020
Hier jouw advertentie? Daar valt over te praten. Én een zak biks of wortelen voor onze paarden natuurlijk....
Paardenfotografen opgelet: een mooie - internationale - website bouw je met:
A R T F O L I O |
