Gastblog: Redschrijft

Gastblog: Ilona Greven, Freestyle trailerladen
(Ik ben weer terug, intussen een zoon rijker… )

Gastblog van Quirine

Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

Waar waren we gebleven?   Zoë had zorgwekkende pijn in haar buik... Britt moest met Zoë naar de kliniek met de trailer... Dat werd een avontuur: Trailerladen voor gevorderden!  Daarna: allemaal onderzoeken...

En nu? Een spannende Déjã vu!

Gastblog: Kim Dogger

Gastblog van Quirine

Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

Waar waren we gebleven?  Deel 14 alweer en een snelle opvolger van de vorige blog. We waren dan ook heel nieuwsgierig hoe het zou gaan aflopen met Zoë die zorgwekkende pijn in haar buik had... Britt moet met Zoë naar de kliniek en heeft een hoop te regelen.
Maar nu eerst: op pad, richting de kliniek!

 Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

Waar waren we gebleven?  Deel 13 alweer. Britt heeft een intensief jaar met Zoë achter de rug en wij bewonderen haar doorzettingsvermogen.  Op naar een topjaar!  En dat is zeker onze grote wens voor haar en haar mooie Zoë.

Maar onlangs kreeg Zoë koliek... en Britt maakte zich niet voor niets zorgen...

De avondklok is een feit en laten we vooral hopen dat het werkt. Dat we met z'n allen een derde golf kunnen voorkomen en straks in het voorjaar er weer lekker op uit kunnen!

Schrijf eens een blog!
Aanvullend op alle tips die op Sociale Media langskwamen hebben wij nog een suggestie: schrijf eens een blog!  PaardenColumns is een podium voor mensen die paarden houden en van paarden houden. Gastbloggers zijn altijd welkom als zij een mooi verhaal, leuke tips of een interessante visie hebben. 

Op PaardenCOLUMNS worden BLOGS geplaatst. Help! Ik snap er niets meer van...

Een tijdje geleden werd er vaak gezegd: Een column is een persoonlijk verhaal of mening. Een blog is kort en informatief.  Dit is echter niet meer zo.

'Vroeger' waren er columns:
In kranten en tijdschriften stonden artikelen die gingen over feiten afgewisseld door een persoonlijk verhaal of interview. Een column was een persoonlijk, vaak kritisch, humoristisch of verhaal dat werd geschreven door een columnist.

Het woord ‘column’ komt van ‘kolom’ omdat het korte stukje proza vaak werd geschreven in een zij-kolom van de krant. Kranten en tijdschriften waren opgebouwd uit vijf of zes kolommen voor aantrekkelijke leesbaarheid.

Tijdperk: Internet
Bloggen als hobby, bloggen als beroep. Leg een oudere persoon maar eens uit wat bloggen is zonder al te veel ‘nieuwe’ en zwaar verengelste woorden te gebruiken.

Een blog kan net zo goed een kritisch statement zijn als een column. Of een verhalend element bevatten en heel persoonlijk zijn.

De begrippen column en blog zijn een beetje door elkaar heen gaan lopen.

Een blog kan uiterst persoonlijk zijn en bijvoorbeeld gaan over de kat, jouw kookkunsten of creatieve naai-resultaten. Een blog kan ook een uiterst zakelijk nieuwspagina zijn die zich beperkt tot data van vergaderingen, verslagen of felicitaties aan leden van een vereniging. De voormalige pagina’s “nieuws” of “prikbord” zijn dan vervangen door “blog”.

Een blog heeft tegenwoordig een soort eigen taal en constructie-template die gecreëerd is om nóg beter vindbaar te worden op internet. Een column daarentegen bestaat vaak uit 350 tot 500 woorden zonder verdere richtlijnen qua lay-out.

Bob de Blog-bouwer
Al dan niet op papier gepubliceerd: een blog heeft dus een eigen constructie in tegenstelling tot een column.

Kort samengevat:

• We beginnen met een keurige inleiding, vette letters die kort en krachtig de boodschap van de blog aankondigen.
  Daarna tekst onderverdeeld in alinea’s.
• In de tekst volgt vaak een opsomming van tips of aandachtspunten in een bulletjournal-achtige opbouw.
• Uiteraard ontbreken er geen mooie foto’s die moeten voldoen aan een horizontaal gericht perspectief zodat de blog past in de opbouw van de template van de website. Een foto in ‘portret’ maat boven een blog zetten kan ertoe leiden dat er een hoofd op een lichaam ontbreekt of een essentiële informatie ineens ontbreekt.
• In een blog zitten vaak verwijzingen (linken) naar interne pagina’s van de website of andere websites. Dit is voornamelijk om de lezer te stimuleren nog even op de website te blijven of alleen naar gerichte andere websites te gaan.
• Een blog sluit vaak af met een C.T.A. Dit is een afkorting van “Call to action” oftewel een vraag aan de lezer die een reactie oproept.
• Reacties zijn mogelijk, anoniem of met verificatie. Reageren op een column in de krant is ook vaak mogelijk maar hier gaat meer tijd overheen en de kans dat de reactie wordt geplaatst is niet altijd gegarandeerd.
  

Persoonlijk vs digitaal contact
Het is nu eenmaal een feit dat mensen sociale wezens zijn en het vaak fijn vinden om een band met andere mensen te hebben. Was en is dat niet ook de kracht van een column door een columnist? Een columniste, die in een tijdschrift schrijft over de communicatieproblemen met manlief, of haar pestpubers die aan de bank zitten vastgeplakt en uitsluitend communiceren met mobiel, roept empathie op. De herkenning zorgt sympathie: “Leuk !“

Of een columnist in de krant die woest is vanwege een politiek spelletje dat wordt gespeeld over de rug van brave burgers? Indien je zijn of haar mening deelt, zal je vaker zijn columns lezen. “Dat klopt !!! Wat een goede argumenten en onderbouwing.”

Gastblogs op PaardenColumns:

Bij ons maakt het niet uit.  Of je nu liever een column schrijft of een blog, alleen de inhoud telt!

PaardenColumns is een website en blog voor àlle paardenliefhebbers. Of je nu in de hoge regionen van de paardenwereld een tak van de paardensport beoefent, of een bijrijder bent van een pony op de manege... De blogs, blog-series en artikelen zijn herkenbaar en zinvol voor iedereen die van paarden houdt.

Het gaat om de binnenkant!
De column of blog mag gaan over alles wat met paarden te maken heeft. Of het nu over een manegepony gaat of over een Very Important Paard, het maakt ons niet uit. Of misschien heb je wel een mooie column over een buitenrit of een spannende wedstrijd?

Een lang artikel mag ook. Kom maar op met een mooie stelling, betoog of heet hangijzer dat ons flink aan het denken zet. Of wellicht kun je iets vertellen over een specifieke tak van de paardensport.

Zolang het paard (of de pony) maar centraal staat en op een manier waarvoor wij staan, namelijk: respect voor dit edele dier, hoe mooi, lelijk, succesvol of oud, hij of zij ook is.

Je hoeft geen perfect Nederlands te schrijven, kleine foutjes halen we er wel uit. Maar echt schrijftalent heeft niet iedereen, dus we hopen héél enthousiast te zijn met jouw bijdrage.
Of uw bijdrage... beleefdheidsvormen mag, maar je en jij mag ook.

Neem vooral contact op en waag de stap om bekend te worden via onze website. (Misschien lezen de uitgevers of paarden-magazines wel mee...  (en niet te vergeten jouw eigen familie, vrienden en je lievelingspaard!))

Wat geven wij voor een mooie column of artikel?  Een podium om je te laten horen, een website die reeds bekend is en een groot publiek heeft.  Én je krijgt bewondering!*
Een link naar jouw eigen website mag, maar ook naar jouw LinkedIn pagina, Facebook of bedrijf.

Wij verwachten wel terug dat alles wordt gedeeld op Sociale Media.

* Wij zijn geen commerciële instelling dus er zijn GEEN VERDIENSTEN aan verbonden.

emailadres: PaardenColumns@gmail.com

Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

Waar waren we gebleven?  Deel 12 alweer. Britt heeft een intensief jaar met Zoë achter de rug en wij bewonderen haar doorzettingsvermogen.  Op naar een topjaar!  En dat is zeker onze grote wens voor haar en haar mooie Zoë.

Door gastblogger: Overyvonne.nl

GastBlogster:  Yvonne Dijkstra - OverYvonne.nl

Op mijn eigen site: www.overyvonne.nl kun je meer blogs, columns en recepten vinden. "Roze Draad " voor mijn site is plezier in het leven. Ik schrijf graag over de leuke dingen die ik doe en meemaak. Met passie, maar regelmatig ook met gestuntel. Wie weet kan ik je inspireren tot het doen van leuke dingen of tot het lezen van een leuk boek. Voor de site boekrecensiesblog.nl schrijf ik regelmatig boekrecensies over onder andere feelgoodromans en kookboeken. 
Wie ik ben? Ik ben Yvonne, getrouwd, trotse moeder van twee kinderen. Wonend in Groningen. Al iets meer dan veertig jaar geniet ik van elke dag. En ik hou ervan om met een roze bril alles positief te bekijken. Naïef? Soms, maar zolang ik die roze bril ophoud is dat niet erg!

Laat ik mezelf eerst even voorstellen. Ik ben Quirine en ben 23 jaar, heb een zoontje van 4 jaar. Ik werk al sinds mijn 12e met paarden en rijdt ook al sindsdien. Vandaag ga ik vertellen hoe mijn paarden passie begon.

Paarden als therapie
Toen ik 12 jaar oud was, was ik vooral heel onzeker over mezelf en kon me om alles druk maken wat een ander zei. Daarop is mij voorgesteld om op paardrijden te gaan, dit werd vaak ook therapeutisch ingezet. Echter leek mij dit verre van een goed plan. Ik was namelijk doodsbang voor paarden.

Bang voor paarden
De mensen die mij nu kennen geloven mij echt niet als ik ze dit verhaal vertel. Maar ik moest twee keer proberen te gaan paardrijden, mocht ik het dan nog helemaal niets vinden, dan werd de therapie afgeblazen.

Nou daar gingen we mijn eerste keer. Ik moest op een pony genaamd Paultje maar ook al beweerde de instructrice mij dat het de braafste pony van stal was, ik vond hem levens gevaarlijk. De pony werd voor mij opgezadeld en we gingen naar de binnenbak.

Daar wist ik mijzelf over te halen om in ieder geval naast de pony te gaan staan. Dat vond ik al heel wat en ze moesten beloven dat de pony goed vast gehouden werd. Ik moest er niet aan denken dat ie ging lopen...
Na een half uur op me in te praten wisten ze me over te halen om op te stappen. Al die tijd heeft die pony echt geen hoef bewogen. Toen ik er eenmaal opzat bleven we nog een kwartier staan. Stiekem vond ik dat al heel lief van Paultje.

Wég angsten!
De week erop gingen we weer. Toen zat ik er wel iets sneller op en ging het steeds beter. Ik heb wel maanden alleen op Paultje gedurfd. maar zo kwam ik langzaam maar zeker wel over men angst heen..

Inmiddels heb ik een opleiding gevolgd tot paardengroom en succesvol afgerond.  Op dit moment volg ik een opleiding tot dierenartsassistent en ga ik voor Paardencolumns leuke en  grappige dingen die ik mee maak als  stalmedewerkster. Ik ga ook schrijven over hoe ik paarden, met gedragsproblemen of een trauma, help
door middel van join up en t-touching.

Tot later !

Voor de afwisseling wilde ik Millana weer eens op de trailer hebben. Het was al weer even geleden en ik denk dat het goed voor haar is als we het zo nu en dan blijven oefenen. De trailer moet natuurlijk een fijne plek zijn en blijven want, wie wil er nu een nerveus paard op de trailer?

Erop uit!
Omdat mijn bonusdochter gestopt is met rijden en we nog tot einde december de sleutel van de binnenbak van de rijvereniging hadden, leek me dat een leuk uitje. Millana is nog nooit in een binnenbak geweest, dus ik was heel benieuwd hoe ze dat zou vinden.

De trailer in...
De trailer in ging prima, ze vind het wel een klein beetje spannend, maar ze is er niet bang voor en…. een snoepje doet wonderen!
Vijf minuten later staan we op het terrein van de vereniging en stapt ze na even aarzelen achteruit de trailer af . In eerste instantie leek haar omdraaien in de trailer logischer, maar aangezien ze dat van mij niet mocht liep ze toch maar achteruit.

Een vreemde omgeving
Van het vreemde terrein keek ze niet echt op. De rubber mat vlak voor de ingang was natuurlijk wel een heel raar ding. We zijn er even een paar keer overheen gelopen en toen had de rubberen mat niet langer haar belangstelling.

De binnenbak vond ze niet erg indrukwekkend. Maar wauw! Wat een prachtpaard! (ze ontdekte zichzelf in de spiegels) Ze heeft zichzelf even goed van alle kanten in de grote spiegels bekeken.
De ramen van de kantine vond ze vreemd. Je ziet jezelf weerspiegelen in het glas, maar zodra je ernaar toe loopt, zie je vooral wat er binnen staat. Toch wel een beetje een teleurstelling als je jezelf knap vind haha..

Mijn twee jongens van bijna twaalf en negen waren ook mee. Ook zij hebben nog even met haar door de bak gewandeld en gerend. En goh, wat deed ze dat super. Met de lichtste druk op het touw liep ze mee met de jongens. Als ik dat zie gebeuren, maakt mijn hart een sprongetje van geluk. Ik weet dan dat het spelen/leren samen de juiste uitwerking heeft. Met lichte aanraking of contact is Millana nu gemakkelijk te leiden.

Kerstversiering
In het kader van schriktraining en kerst leek het mij ook wel leuk haar nog wat te decoreren met kerstversiering. Natuurlijk vond Millana dit helemaal prima!

Binnenkort gaan we samen met de dochter van een vriend naar het bos. We nemen dan niet alleen Millana mee maar, voor het eerst ook een pony die ze nog niet kent. Natuurlijk zorgen we voor een kleine voorbereiding, want we willen graag dat dit goed en veilig gaat verlopen. Spannend hoe dit zal gaan...

De vorige keer was allemaal niet zo positief helaas, maar ik kan zeggen dat ik gelukkig een fantastische plek heb gevonden. Nog beter dan de vorige plek, wat een geluk! Prinses Sunny en kleine Pretletter kunnen lekker 24/7 buiten staan met inloopstal! En dat in de Randstad, hoe blij kun je zijn. Nou, ongelooflijk blij natuurlijk.

Op naar het volgende avontuur
En ik heb ook nog eens een superleuke nieuwe verzorgster gevonden. Ik was natuurlijk heftig op zoek naar plek, maar hoe vind je iets wat helemaal bij je past? Er was maar één berichtje nodig om niet alleen plek te krijgen maar zelfs een hele bedrijf over te kunnen nemen. 

Ja, dat klinkt leuk hoor, nee liever gezegd dat is DE droom natuurlijk en toch ja wat moet je ermee. Ik werk in de zorg, kan mijn cliënten niet zomaar achterlaten, helemaal niet tijdens Corona. Toch maar kijken, want de nieuwsgierigheid is groot en dit krijg je niet iedere dag aangeboden. 

Dus ik de stoute schoenen aan en kijken naar een opfok. 
En nee niet rendabel nu maar ik kan daar wat van maken. 

Zondags manlief mee en ook hij is enthousiast.  Dus ik neem vrij halve dagen en duik erin. En Sunny en Pret mogen mee, als opvoed-ruin en moeder-kloek. 

De naam...
Met het starten kom ik meteen narigheid tegen, de naam oehhhh de naam, die staat niet als lekker bekend dus andere naam verzinnen. 

The Sunny Surprise Stables is geboren. Sunny natuurlijk want is mijn Tinkerliefde van m'n leven en het betekent ook zonnig en vrolijk. Surprise want zo heet Pret eigenlijk en dat betekent verrassing. 

De vrolijke verrassingsstal dus, opfok maar dan net even iets anders.  En zo is gebleken, dit kan ik, best heel goed zelfs. 
Het loopt als een trein, fantastisch en mijn nieuwe verzorgster kan werkelijk alles met Sunny dus vooralsnog een succes. 

Hoe zal dit allemaal verder gaan lopen?
Dat lezen jullie de volgende keer.

Ook wil ik even iedereen een fijn Nieuwjaar wensen, hopelijk is de Covid toestand in 2021 voorbij.

Monique Schild Don

Wat kun je nog vertellen tijdens Corona? Het leven kabbelt een beetje voort. Het werk in de zorg gaat gewoon door en wordt steeds drukker en drukker. En aangezien er maar 24 uur in een dag zitten wordt het iets lastiger om de aandacht aan Sunny en Pretje te verdelen.

Intussen is mijn verzorgster gestopt en daar sta je dan met je twee paardjes. Wat we wel kunnen, want daar geloof ik in , niet in beperkingen maar in mogelijkheden, doen we en dat is echt een heleboel.

Loswerken en los springen dat vinden ze echt heel leuk .
Wandelen met Pretje, beetje grazen en af en toe een kroeltje van Sunny zit er tegenwoordig ook in. We zitten intussen in augustus en de zomervakantie is geweest. Het was ook een drukke tijd op stal omdat sommige mensen toch op vakantie gingen en ook die paardjes moeten verzorgd worden dus even extra aan de bak.

En toen ging het mis...
De pensionhoudster is ook redelijk aan het einde van haar Latijn en ging compleet door het lint met de nodige scheldkanonnades erbij. Ik dacht altijd dat paardensport een elite sport was maar daar ben ik wel van terug gekomen. Ik zal jullie de details besparen maar elitair was het niet in ieder geval, ik moest weg meteen!

Dus trailer geregeld, een nieuwe plek geregeld en ik kwam op stal om ze te halen want ze zou ze aan de straatkant zetten voor zover iemand überhaupt bij Sunny in de buurt kan komen, maar toch je neemt het risico niet. Ineens lijkt het wel een slechte soap en mevrouw weigert de paspoorten te geven dus trailer kon weer terug en ik zit as we speak in mijn opzegtermijn.

Hebben jullie zoiets wel eens meegemaakt?
Ik had dit wel eens gehoord dat dit kan gebeuren, maar gelukkig nooit zelf meegemaakt.

En nu?
Zal ik ooit nog zo'n plek vinden?
Of vind ik een nog betere plek?

Onzeker ga ik deze uitdaging aan en dit avontuur, want ook dit avontuur kan er wel bij. Opgeven staat niet in mijn woordenboek, dus wat gaat het worden..

Dat lezen jullie de volgende keer. Wordt vervolgd!

Mijn trots, mijn lieve Schwarzwälder Fuchs meisje, wat doet ze het goed. Ik geniet van haar ontwikkelingen en groei. Het is en blijft een echte puber. De ene keer is ze heel lief en zacht, maar als ze jaloers is of iets anders wil dan dat ze op dat moment krijgt, reageert ze kribbig, haha.

Een vast maatje
Inmiddels staat onze shetlander “Jodie” permanent bij Millana. Voorheen liep ze in de kudde ernaast en haalde ik haar zo nu en dan naar de paddock waar ook Sterre en Burberry (de minishet en rijpony van mijn bonusdochter) staan. Omdat mijn bonuskind heeft besloten te gaan stoppen met rijden en haar pony gaat verkopen, wilde ik dat Millana voor die tijd een vast maatje had. Millana kan nogal onaardig reageren, dus Jodie heeft echt even moeten wennen.

Het gaat steeds beter gelukkig. Maar ik maakte mezelf toch wat zorgen. In het begin joeg Millana Jodie steeds weg, draaide haar kont en trapte haar zelfs als ze in de buurt van de inloopstal kwam. Nu durft Jodie steeds meer en komt ze soms zelfs in de stal wanneer Millana er ook in staat. We boeken dus vooruitgang!

Naar buiten en oefenen!
Voor de afwisseling zijn we (ik en Millana) van de week maar weer eens een klein stukje buiten het erf gaan wandelen. Ze was super braaf. Wel merk ik dat ze wat sterker aan het worden is. Gelukkig luistert ze vrij goed en ondanks dat ze wat blij en springerig was, kon ik haar prima naast/achter mij houden. Ook heb ik haar weer eens op het erf aan de paal vastgezet voor een uitgebreide poetsbeurt.

Want veel dingen die we samen doen zoals poetsen op stal of in de paddock en longeren, die doen we eigenlijk allemaal zonder halster. Ze staat dus niet vaak vast. Het leek mij goed dat wel af en toe te blijven doen. Want hoe graag ik haar straks ook zonder hulpmiddelen wil kunnen rijden, ik wil ook dat ze met zadel en hoofdstel bereden kan worden en met gewoon tuig voor een koets kan lopen. Daarnaast moet ze in een trailer ook gewoon vast kunnen staan zonder dat ze het eng of als vervelend ervaart.

Hoe veelzijdiger ik het straks kan houden, hoe leuker het blijft voor haar en voor ons.

Schriktraining
Ik dacht, laten we eens wat schriktraining doen. Het lijkt mij dat je nooit te vroeg kunt beginnen met gekke voorwerpen en grote enge plastiek zakken in verschillende kleuren en maten.
Millana vind eigenlijk alles wel een heel klein beetje spannend in het begin, maar is snel overtuigt van het feit dat het geen kwaad doet. Dus of ze bang is? Nou, dat valt wel mee hoor!

Over zakken heen lopen en zakken over haar heen, welke kleur het gekke ding ook heeft, ze vind het prima. Zodra ze door heeft dat het eigenlijk niet eng is, wil ze vooral weten wat je ermee kan doen. Ze schraapt er dan overheen met haar voet en probeert het op te pakken.
De rolmaat was eigenlijk nog het meest spannend tot nu toe. Die maakt een raar geluid als hij uitgerold is en heen en weer klappert. Daarbij is hij soms ineens weg!? (gewoon opgerold natuurlijk haha..) Ik heb dit gewoon 20 x herhaald en heb haar beloond zodra ze ook maar in de buurt wilde komen. Met een 15 minuten, was het helemaal prima, maar het blijft een gek ding. Want als je in het gele lint wil bijten, is hij soms ineens weg?

Vertrouwen
We gaan dit nog veel vaker doen. Zodat ze straks al veel spannende geluiden en voorwerpen kent en leert vertrouwen op ons wanneer we zeggen dat het goed is.

Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

Waar waren we gebleven?  'Zoveel zorgen'.
Maar Britt is altijd realistisch ook al droomde zij er ooit van om te werken op een Australische Ranch...