Door gastblogger: Overyvonne.nl

GastBlogster:  Yvonne Dijkstra - OverYvonne.nl

Op mijn eigen site: www.overyvonne.nl kun je meer blogs, columns en recepten vinden. "Roze Draad " voor mijn site is plezier in het leven. Ik schrijf graag over de leuke dingen die ik doe en meemaak. Met passie, maar regelmatig ook met gestuntel. Wie weet kan ik je inspireren tot het doen van leuke dingen of tot het lezen van een leuk boek. Voor de site boekrecensiesblog.nl schrijf ik regelmatig boekrecensies over onder andere feelgoodromans en kookboeken. 
Wie ik ben? Ik ben Yvonne, getrouwd, trotse moeder van twee kinderen. Wonend in Groningen. Al iets meer dan veertig jaar geniet ik van elke dag. En ik hou ervan om met een roze bril alles positief te bekijken. Naïef? Soms, maar zolang ik die roze bril ophoud is dat niet erg!

Laat ik mezelf eerst even voorstellen. Ik ben Quirine en ben 23 jaar, heb een zoontje van 4 jaar. Ik werk al sinds mijn 12e met paarden en rijdt ook al sindsdien. Vandaag ga ik vertellen hoe mijn paarden passie begon.

Paarden als therapie
Toen ik 12 jaar oud was, was ik vooral heel onzeker over mezelf en kon me om alles druk maken wat een ander zei. Daarop is mij voorgesteld om op paardrijden te gaan, dit werd vaak ook therapeutisch ingezet. Echter leek mij dit verre van een goed plan. Ik was namelijk doodsbang voor paarden.

Bang voor paarden
De mensen die mij nu kennen geloven mij echt niet als ik ze dit verhaal vertel. Maar ik moest twee keer proberen te gaan paardrijden, mocht ik het dan nog helemaal niets vinden, dan werd de therapie afgeblazen.

Nou daar gingen we mijn eerste keer. Ik moest op een pony genaamd Paultje maar ook al beweerde de instructrice mij dat het de braafste pony van stal was, ik vond hem levens gevaarlijk. De pony werd voor mij opgezadeld en we gingen naar de binnenbak.

Daar wist ik mijzelf over te halen om in ieder geval naast de pony te gaan staan. Dat vond ik al heel wat en ze moesten beloven dat de pony goed vast gehouden werd. Ik moest er niet aan denken dat ie ging lopen...
Na een half uur op me in te praten wisten ze me over te halen om op te stappen. Al die tijd heeft die pony echt geen hoef bewogen. Toen ik er eenmaal opzat bleven we nog een kwartier staan. Stiekem vond ik dat al heel lief van Paultje.

Wég angsten!
De week erop gingen we weer. Toen zat ik er wel iets sneller op en ging het steeds beter. Ik heb wel maanden alleen op Paultje gedurfd. maar zo kwam ik langzaam maar zeker wel over men angst heen..

Inmiddels heb ik een opleiding gevolgd tot paardengroom en succesvol afgerond.  Op dit moment volg ik een opleiding tot dierenartsassistent en ga ik voor Paardencolumns leuke en  grappige dingen die ik mee maak als  stalmedewerkster. Ik ga ook schrijven over hoe ik paarden, met gedragsproblemen of een trauma, help
door middel van join up en t-touching.

Tot later !

Voor de afwisseling wilde ik Millana weer eens op de trailer hebben. Het was al weer even geleden en ik denk dat het goed voor haar is als we het zo nu en dan blijven oefenen. De trailer moet natuurlijk een fijne plek zijn en blijven want, wie wil er nu een nerveus paard op de trailer?

Erop uit!
Omdat mijn bonusdochter gestopt is met rijden en we nog tot einde december de sleutel van de binnenbak van de rijvereniging hadden, leek me dat een leuk uitje. Millana is nog nooit in een binnenbak geweest, dus ik was heel benieuwd hoe ze dat zou vinden.

De trailer in...
De trailer in ging prima, ze vind het wel een klein beetje spannend, maar ze is er niet bang voor en…. een snoepje doet wonderen!
Vijf minuten later staan we op het terrein van de vereniging en stapt ze na even aarzelen achteruit de trailer af . In eerste instantie leek haar omdraaien in de trailer logischer, maar aangezien ze dat van mij niet mocht liep ze toch maar achteruit.

Een vreemde omgeving
Van het vreemde terrein keek ze niet echt op. De rubber mat vlak voor de ingang was natuurlijk wel een heel raar ding. We zijn er even een paar keer overheen gelopen en toen had de rubberen mat niet langer haar belangstelling.

De binnenbak vond ze niet erg indrukwekkend. Maar wauw! Wat een prachtpaard! (ze ontdekte zichzelf in de spiegels) Ze heeft zichzelf even goed van alle kanten in de grote spiegels bekeken.
De ramen van de kantine vond ze vreemd. Je ziet jezelf weerspiegelen in het glas, maar zodra je ernaar toe loopt, zie je vooral wat er binnen staat. Toch wel een beetje een teleurstelling als je jezelf knap vind haha..

Mijn twee jongens van bijna twaalf en negen waren ook mee. Ook zij hebben nog even met haar door de bak gewandeld en gerend. En goh, wat deed ze dat super. Met de lichtste druk op het touw liep ze mee met de jongens. Als ik dat zie gebeuren, maakt mijn hart een sprongetje van geluk. Ik weet dan dat het spelen/leren samen de juiste uitwerking heeft. Met lichte aanraking of contact is Millana nu gemakkelijk te leiden.

Kerstversiering
In het kader van schriktraining en kerst leek het mij ook wel leuk haar nog wat te decoreren met kerstversiering. Natuurlijk vond Millana dit helemaal prima!

Binnenkort gaan we samen met de dochter van een vriend naar het bos. We nemen dan niet alleen Millana mee maar, voor het eerst ook een pony die ze nog niet kent. Natuurlijk zorgen we voor een kleine voorbereiding, want we willen graag dat dit goed en veilig gaat verlopen. Spannend hoe dit zal gaan...

De vorige keer was allemaal niet zo positief helaas, maar ik kan zeggen dat ik gelukkig een fantastische plek heb gevonden. Nog beter dan de vorige plek, wat een geluk! Prinses Sunny en kleine Pretletter kunnen lekker 24/7 buiten staan met inloopstal! En dat in de Randstad, hoe blij kun je zijn. Nou, ongelooflijk blij natuurlijk.

Op naar het volgende avontuur
En ik heb ook nog eens een superleuke nieuwe verzorgster gevonden. Ik was natuurlijk heftig op zoek naar plek, maar hoe vind je iets wat helemaal bij je past? Er was maar één berichtje nodig om niet alleen plek te krijgen maar zelfs een hele bedrijf over te kunnen nemen. 

Ja, dat klinkt leuk hoor, nee liever gezegd dat is DE droom natuurlijk en toch ja wat moet je ermee. Ik werk in de zorg, kan mijn cliënten niet zomaar achterlaten, helemaal niet tijdens Corona. Toch maar kijken, want de nieuwsgierigheid is groot en dit krijg je niet iedere dag aangeboden. 

Dus ik de stoute schoenen aan en kijken naar een opfok. 
En nee niet rendabel nu maar ik kan daar wat van maken. 

Zondags manlief mee en ook hij is enthousiast.  Dus ik neem vrij halve dagen en duik erin. En Sunny en Pret mogen mee, als opvoed-ruin en moeder-kloek. 

De naam...
Met het starten kom ik meteen narigheid tegen, de naam oehhhh de naam, die staat niet als lekker bekend dus andere naam verzinnen. 

The Sunny Surprise Stables is geboren. Sunny natuurlijk want is mijn Tinkerliefde van m'n leven en het betekent ook zonnig en vrolijk. Surprise want zo heet Pret eigenlijk en dat betekent verrassing. 

De vrolijke verrassingsstal dus, opfok maar dan net even iets anders.  En zo is gebleken, dit kan ik, best heel goed zelfs. 
Het loopt als een trein, fantastisch en mijn nieuwe verzorgster kan werkelijk alles met Sunny dus vooralsnog een succes. 

Hoe zal dit allemaal verder gaan lopen?
Dat lezen jullie de volgende keer.

Ook wil ik even iedereen een fijn Nieuwjaar wensen, hopelijk is de Covid toestand in 2021 voorbij.

Monique Schild Don

Wat kun je nog vertellen tijdens Corona? Het leven kabbelt een beetje voort. Het werk in de zorg gaat gewoon door en wordt steeds drukker en drukker. En aangezien er maar 24 uur in een dag zitten wordt het iets lastiger om de aandacht aan Sunny en Pretje te verdelen.

Intussen is mijn verzorgster gestopt en daar sta je dan met je twee paardjes. Wat we wel kunnen, want daar geloof ik in , niet in beperkingen maar in mogelijkheden, doen we en dat is echt een heleboel.

Loswerken en los springen dat vinden ze echt heel leuk .
Wandelen met Pretje, beetje grazen en af en toe een kroeltje van Sunny zit er tegenwoordig ook in. We zitten intussen in augustus en de zomervakantie is geweest. Het was ook een drukke tijd op stal omdat sommige mensen toch op vakantie gingen en ook die paardjes moeten verzorgd worden dus even extra aan de bak.

En toen ging het mis...
De pensionhoudster is ook redelijk aan het einde van haar Latijn en ging compleet door het lint met de nodige scheldkanonnades erbij. Ik dacht altijd dat paardensport een elite sport was maar daar ben ik wel van terug gekomen. Ik zal jullie de details besparen maar elitair was het niet in ieder geval, ik moest weg meteen!

Dus trailer geregeld, een nieuwe plek geregeld en ik kwam op stal om ze te halen want ze zou ze aan de straatkant zetten voor zover iemand überhaupt bij Sunny in de buurt kan komen, maar toch je neemt het risico niet. Ineens lijkt het wel een slechte soap en mevrouw weigert de paspoorten te geven dus trailer kon weer terug en ik zit as we speak in mijn opzegtermijn.

Hebben jullie zoiets wel eens meegemaakt?
Ik had dit wel eens gehoord dat dit kan gebeuren, maar gelukkig nooit zelf meegemaakt.

En nu?
Zal ik ooit nog zo'n plek vinden?
Of vind ik een nog betere plek?

Onzeker ga ik deze uitdaging aan en dit avontuur, want ook dit avontuur kan er wel bij. Opgeven staat niet in mijn woordenboek, dus wat gaat het worden..

Dat lezen jullie de volgende keer. Wordt vervolgd!

Mijn trots, mijn lieve Schwarzwälder Fuchs meisje, wat doet ze het goed. Ik geniet van haar ontwikkelingen en groei. Het is en blijft een echte puber. De ene keer is ze heel lief en zacht, maar als ze jaloers is of iets anders wil dan dat ze op dat moment krijgt, reageert ze kribbig, haha.

Een vast maatje
Inmiddels staat onze shetlander “Jodie” permanent bij Millana. Voorheen liep ze in de kudde ernaast en haalde ik haar zo nu en dan naar de paddock waar ook Sterre en Burberry (de minishet en rijpony van mijn bonusdochter) staan. Omdat mijn bonuskind heeft besloten te gaan stoppen met rijden en haar pony gaat verkopen, wilde ik dat Millana voor die tijd een vast maatje had. Millana kan nogal onaardig reageren, dus Jodie heeft echt even moeten wennen.

Het gaat steeds beter gelukkig. Maar ik maakte mezelf toch wat zorgen. In het begin joeg Millana Jodie steeds weg, draaide haar kont en trapte haar zelfs als ze in de buurt van de inloopstal kwam. Nu durft Jodie steeds meer en komt ze soms zelfs in de stal wanneer Millana er ook in staat. We boeken dus vooruitgang!

Naar buiten en oefenen!
Voor de afwisseling zijn we (ik en Millana) van de week maar weer eens een klein stukje buiten het erf gaan wandelen. Ze was super braaf. Wel merk ik dat ze wat sterker aan het worden is. Gelukkig luistert ze vrij goed en ondanks dat ze wat blij en springerig was, kon ik haar prima naast/achter mij houden. Ook heb ik haar weer eens op het erf aan de paal vastgezet voor een uitgebreide poetsbeurt.

Want veel dingen die we samen doen zoals poetsen op stal of in de paddock en longeren, die doen we eigenlijk allemaal zonder halster. Ze staat dus niet vaak vast. Het leek mij goed dat wel af en toe te blijven doen. Want hoe graag ik haar straks ook zonder hulpmiddelen wil kunnen rijden, ik wil ook dat ze met zadel en hoofdstel bereden kan worden en met gewoon tuig voor een koets kan lopen. Daarnaast moet ze in een trailer ook gewoon vast kunnen staan zonder dat ze het eng of als vervelend ervaart.

Hoe veelzijdiger ik het straks kan houden, hoe leuker het blijft voor haar en voor ons.

Schriktraining
Ik dacht, laten we eens wat schriktraining doen. Het lijkt mij dat je nooit te vroeg kunt beginnen met gekke voorwerpen en grote enge plastiek zakken in verschillende kleuren en maten.
Millana vind eigenlijk alles wel een heel klein beetje spannend in het begin, maar is snel overtuigt van het feit dat het geen kwaad doet. Dus of ze bang is? Nou, dat valt wel mee hoor!

Over zakken heen lopen en zakken over haar heen, welke kleur het gekke ding ook heeft, ze vind het prima. Zodra ze door heeft dat het eigenlijk niet eng is, wil ze vooral weten wat je ermee kan doen. Ze schraapt er dan overheen met haar voet en probeert het op te pakken.
De rolmaat was eigenlijk nog het meest spannend tot nu toe. Die maakt een raar geluid als hij uitgerold is en heen en weer klappert. Daarbij is hij soms ineens weg!? (gewoon opgerold natuurlijk haha..) Ik heb dit gewoon 20 x herhaald en heb haar beloond zodra ze ook maar in de buurt wilde komen. Met een 15 minuten, was het helemaal prima, maar het blijft een gek ding. Want als je in het gele lint wil bijten, is hij soms ineens weg?

Vertrouwen
We gaan dit nog veel vaker doen. Zodat ze straks al veel spannende geluiden en voorwerpen kent en leert vertrouwen op ons wanneer we zeggen dat het goed is.

Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

Waar waren we gebleven?  'Zoveel zorgen'.
Maar Britt is altijd realistisch ook al droomde zij er ooit van om te werken op een Australische Ranch...

Gastrecensies door: Natasja Kroes

‘Ik hoop dat dit boek je aanmoedigt, misschien, om onbevreesd te leven met meer liefde voor jezelf en voor anderen. En dat het je aanspoort om hulp te vragen als je het nodig hebt – wat altijd een moedig iets is om te doen.’

Een plaatje van een boek
Als mij wordt gevraagd ‘wat wil je voor je verjaardag hebben?’, zeg ik ‘doe maar een goed boek, of een boekenbon’. Zo kreeg ik dit jaar onder andere het boek ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ van Charlie Mackesy van een goede vriendin. Ik had het boek al een aantal keren voorbij zien komen op Goodreads en Instagram en werd steeds nieuwsgieriger door de (meer dan) lovende reacties. Na een avond lezen en bladeren in het boek kan ik me alleen maar aansluiten bij deze enthousiaste recensies. Wat een plaatje van een boek!

‘‘Wat is het moedigste dat je ooit hebt gezegd?’ vroeg de jongen.
‘Help’ antwoordde het paard.’

Levenslessen voor alle leeftijden
‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ vertelt het verhaal van de bijzondere vriendschap tussen een jongen en drie dieren die zo verschillend van elkaar zijn, maar elkaar daardoor juist ook heel mooi aanvullen. Het boek staat vol levenslessen voor alle leeftijden, en de prachtige illustraties zetten deze woorden nog weer extra kracht bij. Het feit dat de tekst handgeschreven is en zich persoonlijk naar de lezer richt maakt het boek tot slot helemaal af.

‘De waarheid is dat iedereen gewoon maar wat probeert.’

Een prachtig cadeau‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ is een boek waar je maar in wilt blijven lezen en bladeren. Een aanwinst voor iedere boekenkast en voor iedere leeftijd, en een prachtig boek om cadeau te geven.

De Nederlandse versie van het boek is vertaald door Arthur Japin.

'Volgend jaar' is al over twee maanden. Dat alles nog even een tijdje anders zal zijn, is ons nu wel duidelijk. Maar hoe zit het met de Hengstenkeuringen?  De Friese Hengstenkeuring zal op  14, 15 en 16 januari 2021 plaatsvinden.  Geen volle tribunes maar een livestream van Omrop Fryslân. We gaan ervan genieten! Gezellig vanaf de bank thuis ;>)

Gastblogster Yvonne Dijkstra - OverYvonne.nl
vraagt zich af waarom we toch zo genieten van de Friese Hensgtenkeuring.

Hoe kan het dat ik zonder enige inhoudelijke kennis ergens naar kijk en er kippenvel van mijn kruin tot aan mijn kont van krijg? En wat zorgt ervoor dat ik de hele dag vol emotie, adrenaline en een wauw gevoel naar dit spektakel te kijken?

Deze twee vragen kwamen in mij op, een dag voor de Friese Hengstenkeuring. En als ik Social Media en het Internet mag geloven ben ik niet de enige die deze dag aan de tv gekluisterd zit. En ik weet nu al dat ik met mijn overbuurvrouw ga appen. Over paarden. Friese paarden. Iets waar we het hele jaar niet samen over praten. Maar deze dag wel. Waarom toch?

The king of the stallions
Ter voorbereiding van deze column ben ik mij op het internet wat gaan verdiepen in de Friese Hengsten keuring. Al snel zit ik filmpjes te kijken van  Jasper 366. Je kunt er niet omheen. De afgelopen jaren was hij publiekslieveling. Oftewel “The king of te stallions”. En weer voel ik kippenvel. Overal! Zodra Jasper in de ring verschijnt voel je de impact die hij heeft op het publiek. Niet voor niets, want de afgelopen jaren heeft hij zich meer dan bewezen in de Friese paardensport. Ik kan je geen lijstje opnoemen van alles wat hij behaalt heeft. Zoals eerder gemeld heb ik geen verstand van deze tak van sport. Maar ik heb wel verstand van emotie. En van gevoel.

Emotie
Want dat is wat Jasper 366 mee brengt in de ring: Emotie. Nog voor hij ook maar aan zijn ronde begint hebben mensen tranen in hun ogen. Het publiek staat op. Telefoons komen te voorschijn. Handen worden opgewarmd om te klappen. Zodra Jasper 366 begint te lopen, neemt de volume van de muziek toe. In 2017 doet hij zijn ronde op het nummer ‘Liberté’ van Dj Parla. In 2018 danst hij door de piste op het nummer ‘What ever you want’ van Status Quo.  En in 2019 laat hij zijn “moves” zien op het nummer ‘Annimal’ van Martin Garrix. Want dansen, dat lijkt  Jasper 366 te doen zodra hij in de ring komt.  Dansen van blijdschap? Trots? Of danst hij omdat hij weet dat hij het publiek daar blij mee maakt?

Kan een paard aanvoelen dat hij favoriet is?
En hiermee kom ik direct bij mijn volgende vraag: wat krijgt een hengst mee van zijn populariteit? Zou hij hier iets van merken? Kan een paard aanvoelen dat hij favoriet is? Geen idee. Maar elk jaar zie je een aantal hengsten in de ring die dit zeker lijken te kunnen. Maar ondanks hun goede voorkomen, prestatie en uiterlijk, blijft Jasper 366 de hengst die het publiek het meeste lijkt te raken.

In 2019 werd tijdens zijn presentatie de vraag gesteld: ‘is hij er volgend jaar weer bij?’ Ik weet het niet. 364 dagen per jaar volg ik niets van de Friese hengstensport. Dus misschien is deze vraag allang beantwoord. Morgen om deze tijd zullen we het antwoord zeker weten. Want komt deze fenomenale 25 jarige hengst, nog een keer naar dit spektakel? Of geniet hij thuis in alle rust van de roem en eer die hij de afgelopen jaren behaald heeft? En wie krijgt dan morgen het publiek van zijn stoel? Alwin 469? Of neemt Jasper 366 zijn zoon Beart 411 dit stokje van zijn vader over? En lukt het Jurre 495 om voor de vierde keer op rij kampioen te worden? Kortom, genoeg redenen om morgen binnen te blijven. Op de bank. Voor de buis.

Het wordt vast weer een prachtige dag met mooie paarden, opzwepende muziek en al die bijzondere verhalen achter dit unieke ras. En genieten van een stukje Friese trots en saamhorigheid. Volgens mij is dat ook wat ervoor zorgt dat we tot tranen geroerd zijn. Het is iets van ons. Van ons allen. Samen zijn we even één. Sport verbroederd, muziek raakt je. En samen met dit edele dier kan het niet missen dat we morgen weer volop gaan genieten. Veel plezier!  
Wat denk jij: Is Jasper 366 er mogen bij? En wie is jouw favoriet? Laat het mij weten in een reactie.

GastBlogster:  Yvonne Dijkstra - OverYvonne.nl

Op mijn eigen site: www.overyvonne.nl kun je meer blogs, columns en recepten vinden. "Roze Draad " voor mijn site is plezier in het leven. Ik schrijf graag over de leuke dingen die ik doe en meemaak. Met passie, maar regelmatig ook met gestuntel. Wie weet kan ik je inspireren tot het doen van leuke dingen of tot het lezen van een leuk boek. Voor de site boekrecensiesblog.nl schrijf ik regelmatig boekrecensies over onder andere feelgoodromans en kookboeken. 
Wie ik ben? Ik ben Yvonne, getrouwd, trotse moeder van twee kinderen. Wonend in Groningen. Al iets meer dan veertig jaar geniet ik van elke dag. En ik hou ervan om met een roze bril alles positief te bekijken. Naïef? Soms, maar zolang ik die roze bril ophoud is dat niet erg!

Al enkele weken doe ik met mijn anderhalf-jarige Schwarzwälder Fuchs merrie “Ireen Millana” regelmatig korte en kleine oefeningen. Wanneer ze dit goed doet volgt een “Yes” en daarna een beloning wat meestal in de vorm is van wat lekkers (een eigen brokje in plaats van snoepjes).

Ik laat haar bijvoorbeeld om mij heen lopen. Ik steek één hand naar de kant die ik wil dat ze opgaat. In mijn andere hand heb ik een leadrope die ik richting haar flank houd. Het is de bedoeling dat mijn achterste hand haar naar voren drijft en mijn voorste hand haar de kant op leidt die ik graag wil. Uiteindelijk zou ik graag zien dat ik alleen mijn voorste hand nog nodig heb om haar een kant op te laten gaan.

Ze doet dit inmiddels al heel erg goed en kan dit zelfs in een drafje. Als ik mijn hand wissel zonder haar eerst naar mij toe te laten komen kan ze ook wisselen van kant (dit gaat steeds vaker goed). Het is voor mij belangrijk dat ze graag met mij “samenwerkt”.

Alles wat we samen doen vormt immers de basis voor onze band, vertrouwen en haar groei naar het aangespannen lopen en later onder het zadel.

Van de week liep ik door de paddock om deze schoon te maken en Millana liep zoals altijd achter mij aan te slenteren. Ze probeerde mijn aandacht te krijgen door een voet op de kruiwagen te zetten en aan de mestboy te knabbelen. Ik liet de kruiwagen staan en liep verder de paddock in. Millana volgde en begon vanzelf rondjes om mij geen te lopen. Ze had schijnbaar zin om samen te spelen.
En zoals ik dat wel eens aan haar vraag, vroeg zij het nu eigenlijk aan mij…. Dus we gingen spelen.

Ik wees naar één kant en zij ging erheen en dat zonder de drijvende hand en leadrope! Zo leuk dat ze dit vrijwillig en zonder enige druk wilde doen.. dit spel?
Natuurlijk kreeg ze ook nu haar beloning. Zodra ik haar riep met een soort fluitgeluidje, kwam ze naar mij toe. Ook het “halt” houden en “wachten” gaat steeds beter. “Wachten” betekend voor haar, stilstaan tot ik haar vraag te komen of door te gaan met “stappen” op de volte. Na 15 minuten dacht ik dat ze het wel zat zou zijn en ging ik haar knuffelen. Ik hing om haar net en gaf haar kriebels op haar hals. Heerlijk vind ze dat…

Omdat ik dacht dat ze wel klaar was met spelen en ik verder wilde met de paddock en stallen mesten, liet ik haar los en deed een stapje opzij van haar. Millana dacht er schijnbaar anders over een maakte een “buiging” zoals we die aan het oefenen zijn. Ze wilde blijkbaar graag nog wat meer positieve aandacht haha. De buiging zijn we pas aan het oefenen. Ze vind (of vond) hem eigenlijk best moeilijk. Het is nog niet perfect hoor, maar ze deed erg haar best. Ik heb haar beloont en daarna gezegd dat het “klaar” was. Later op de dag heb ik haar en onze shetlander “Jodie” nog lekker gepoetst.

Voor de duidelijkheid over wanneer ik beloon. Millana wil nog wel eens schooien en zelf aan het heuptasje met snoepjes zitten. Ik zeg dan “klaar” en ze krijgt niks. Als ze schraapt met haar voet om te schooien, dan zeg ik ook “klaar” en krijgt ze dus niks. Tijdens het poetsen doen we nooit oefeningen als buigen of andere oefeningen en krijgt ze pas als we helemaal klaar zijn wat lekkers uit de poetskist. Zo verward ze niet het “rustig” stilstaan en lekker gepoetst worden met “werken” voor een beloning.