 Paardenmensen hebben los van alle verschillen in ieder geval één ding gemeen: ze weten het altijd béter. Dat zit er nu eenmaal in, zeg maar; net zoals de liefde voor de paarden. Daar kan je als paardenmens gewoon niets aan doen. Er mee leren omgaan is het maximaal haalbare. Wie is de expert? Beter-weten heeft natuurlijk irritante kanten, vooral in gesprekken die onschuldig beginnen maar vaak in een felle discussie eindigen, maar het heeft ook positieve kanten. Het geeft ook aan dat wij zeker van onze zaak zijn en een dosis kennis hebben opgebouwd over bepaalde zaken. Natuurlijk vind bijvoorbeeld een veearts of hoefsmid het niet leuk als je dwars tegen hem in gaat, maar die betreffende persoon kan het ook zien als een kritische houding en gewoon het beste willen voor jouw paard. Een vergissing is menselijk Jaja, zegt mijn man, dat is mooi praten. Maar geef ook maar eens toe dat je er wel eens naast zit. Dat je mening kant nog wal raakt of dat je theorie voor geen meter klopt. Okay, als kritisch zelfreflecterende paardenvrouw geef ik bij deze toe dat ik er inderdaad wel eens naast zit, sterker nog, flink naast……  Fjordenveulentje Melvin, één dag oud Een rotsvaste theorie Jarenlang had ik één theorie die als een huis stond en waar geen mede-paardenmens een speld tussen kreeg. Dat betrof: Een veulen hoort vaak in mensenhanden te zijn om uit te groeien tot een mensvriendelijk dier. Pats boem die zit en daar valt niet over te discussiëren. Dus voeden wij de veulens keurig op. Wij leren ze meteen de eerste week van hun prille leven een halstertje om te doen, voetjes te geven, vast te staan en gaandeweg wordt hun opvoeding uitgebreid met aan de hand meelopen, de trailer in lopen en correct gedrag ten aanzien van hond en kinderen. Uiteraard werpt die inspanning de nodige vruchten af en zie: een leuke driejarige komt aan gegaloppeerd als wij bij het hek staan en zijn naam noemen. Hij geeft een hoef en stelt zich keurig voor aan de collega paardenvrouw. Okay, die hoef geeft hij niet, maar verder is natuurlijk zijn gedrag door een ringetje te halen. DAT is het praktijk resultaat van mijn rotsvaste theorie. De állerbraafste kinderpony! Maar tijdens een mooie zomer ben ik op zoek naar een leuke kinderpony en kom thuis met wereldschokkend nieuws. Ik heb de rustigste, braafste en liefste fjord gekocht die er in de verste omtrekken te vinden was. En mijn theorie is als sneeuw onder de zon verdwenen. Deze goedaardige lieve merrie is namelijk opgegroeid in het wild en heeft de eerste twee jaar van haar leven geen mens van dichtbij gezien. Geen halstertje om gehad en geen trailer-training gedaan. En toch, ze is 100% betrouwbaar voor de kinderen, weet niet wat slaan is, weet niet dat een paard kan bokken of protesteren en ziet de mens als allergrootste vriend op aarde. Wie weet het (beter)?? Hoe is het mogelijk? Ik ben compleet van de kaart en geef maar eens eerlijk toe dat ik het in dit geval niet weet en zeker niet béter weet…….. weet iemand anders het beter?  De eeuwige discussie (die eigenlijk nog geen eeuw oud is) gaat over of een vrouw ook mag/wil/moet werken of alleen fulltime moeder is. En een merrie dan? Valt sportmerrie c.q. fokmerrie te combineren, of houden we het liever gescheiden? Moeder-zijn, een zwaar onderschatte baan Ja meiden, ga er maar eens aan staan. Multi-tasken is niet niets en niet iedereen kan dat. Je kinderen opvoeden zonder dat jouw carrière-spurt naar de top in tempo afneemt? Sommige vrouwen kunnen het. Die werken 80 uur per week voor hun baan, geven zich er volledig voor en presteren het ook nog eens om een paar koters keurig op te voeden. Hoe zij dit voor elkaar krijgen, mag Joost weten. Maar waarschijnlijk hebben ze de hulptroepen klaar staan: een zorgzame partner, een fantastische moeder én schoonmoeder en de nodige dagelijkse hulpdiensten die opvang regelen of inspringen in tijden van nood. Drachtigheidsverlof Er zijn ook zulke super-merries op de wereld. Die springen doodleuk een foutloos Z-parcours of ze lopen in de dressuur, compleet met dikke buik. “Ze is ook nog eens drachtig”, zegt de eigenaar vol trots. Een maand later mag ze op zwangerschapsverlof en loopt even later vol trots door de wei met een prachtig veulen aan haar zij. Het zwangerschapsverlof duurt echter niet lang want het werk gaat door. Af en toe het veulen een uurtje alleen laten, kan best. En daar gaat de merrie weer, dansend door de bak en haar uiers klotsen lekker mee. Of fulltime moeder-merrie? Maar er zijn ook merries die hun hele leven fulltime fokmerrie zijn. Ze wonen overwegend in de wei, baren ieder jaar een veulen en voeden het keurig op. Zodra het veulen is afgespeend, vervult ze haar taak in de kudde en voedt ze ook de ‘naarlingen’ van andere merries. Haar carrière groeit naarmate ze ouder wordt. Want als oude merrie in de kudde, is haar rol belangrijker dan ooit en leidt ze anderen, met al haar wijsheid en geduld, door het leven. Haar rol in de paardenmaatschappij is van onschatbare waarde. En dat is een understatement. Herintreden? Maar soms gebeurt het, door omstandigheden, dat de merrie toch aan de bak moet. De nieuwe eigenaren hebben bijvoorbeeld andere plannen met haar. Ze heeft echter geen of nauwelijks een opleiding gehad. Hoe moet dat nu? Of omgekeerd: een super sportmerrie raakt chronische geblesseerd en kan alleen nog maar als fokmerrie gebruikt worden. Hoe moet ze nu, als totaal onervaren moeder-merrie, een veulen krijgen en opvoeden? Begrip voor de ander Het kan best hoor. Tijd en geduld zijn hier de sleutelwoorden. Een goede sportmerrie is goud waard. Maar onderschat de rol van een fokmerrie niet: zij is de basis van alles. Net als de mens: een vrouw met een goede baan, een moeder met een goede baan of een vrouw met een 'moeder'-baan. Voor allen evenveel respect!   Kunnen honden en katten ook corona krijgen? Daar zijn de wetenschappers onderzoek naar aan het doen. Het zou een nachtmerrie voor vele huisdierenbezitters zijn en dus wachten we de resultaten in spanning af. En een nóg grotere nachtmerrie: als paarden het óók zouden kunnen krijgen… Maar een goede paardenmeid is op haar – onvoorspelbare – toekomst voorbereid, en dus gaan we aan de slag! Afstand, wat is dat? Een paard is een kuddedier. Paarden zoeken niet alleen bescherming bij elkaar maar ook genegenheid. Als ze elkaar mogen is dat duidelijk te zien: ze kunnen niet van elkaar afblijven. Lekker schuren, het liefst de hele dag. “Krab jij mijn manenkam? Dan zet ik lekker mijn tanden in jouw schoft”. Bumperklevers met hoofdletters En dan ineens schrikt de kleine of grote kudde. Ze zetten het op het een lopen. Ze zijn natuurlijk niet voor niets vluchtdieren en de eerste schrikreactie is dan ook altijd, maken dat je wegkomt. Het liefst galopperen ze dan zó dicht tegen elkaar aan dat je bijna denkt dat ze elkaar lichamelijk ondersteunen. Zij aan zij, kop aan kont. Een file vol bumperklevers is er niets bij. Hangjongeren en -ouderen bij het hek En dan nog iets wat moeilijk wordt om af te leren: groepsvorming bij het hek. Daar staan ze dan allemaal. Samen wachten op voer of uit de voerbakken eten. Op een enkel paard na met voernijd, zijn de meeste paarden toch enorm sociaal. Af en toe zijn er wel irritaties en wordt er dreigend naar elkaar gekeken, een trap verkocht, maar zelden hebben deze incidenten een nare afloop. Daar kunnen de Amerikanen nog wat van leren, die elkaar bij de eerste beste irritaties overhoop schieten.  En hier onze 'paarden-coronamaatregelen':
De mondkapjes kunnen we wel vergeten. Dat zal een paard nooit pikken. Óf ze eten gewoon het mondkapje op, óf het zal een crime zijn die überhaupt om te krijgen. Bovendien: een paard ademt door zijn neus en zal bij de lichtste vorm van benauwdheid echt niet zo dapper zijn als de mens en denken: "ach, het went wel… de bushalte is al in zicht….' Maar hoe gaan we dan paarden leren om afstand te houden? Dat zal een hele toer worden… Ik ga beginnen door ze de bovenste foto te laten zien. Kijk, dames, zo moet het dus… 1,5 of 2 meter afstand houden, lukt best. Het weiland is groot genoeg. Volg de pijlen maar en hou je aan de aanwijzingen! Géén groepsvorming meer bij het hek. Daar zal ik een bord ophangen, waarop het symbool duidelijk genoeg is. En krabben tegen de jeuk of om de liefde te tonen voor je mede-paard? Even niet, meiden. Tenzij je van hetzelfde huishouden bent… Wat zeggen jullie? Jullie zijn min of meer allemaal familie van elkaar en wonen op hetzelfde adres?…. Oh…. Uhhh ja, daar had ik even niet aan gedacht... Ach, misschien ben ik een beetje in de war door deze coronatijden...  Sinds een paar jaar hebben wij parelhoenders op het erf lopen. Parelhoenders zijn van die prehistorische vogels die lijken op een kip maar vallen onder de hoender-achtigen. Chique vogels Je ziet ze wel eens op schilderijen; prachtige koningsblauwe veren en Haute couture elegantie ten top. Helaas hebben wij niet zulke mooie blauwe exemplaren, want die van ons zijn grijs/zwart/wit met blauwe hoofden en rode lellen. Ze zijn bovendien nogal áánwezig.... en dát is een understatement. Te koop Regelmatig staan ze te koop op marktplaats omdat kinderboerderijen, aan de rand van woonwijken, denken: “Leuk! een soort kippen...” maar vervolgens de hele vinex-woonwijk overstuur maken omdat zij de brave burger-rust wreed verstoren. Gelukkig wonen wij landelijk en checken wij soms of de buren nog kunnen slapen. De parelhoenders veroorzaken nog geen buurtproblemen en kunnen het overigens uitstekend met de fjorden vinden. Waar de fjorden zijn, zijn de parelhoenders. Ze lopen door de voerbak heen, onder de fjorden door, over de fjorden heen en spelen zelfs glijbaantje; vanaf de ruggen over de billen van de fjorden naar beneden glijden.... Joepieeee... roepen ze en dat is hoorbaar, geloof me. Aanrader of afrader? Is dit een pleidooi voor het houden van parelhoenders? Een beetje. Als je de ruimte hebt en een geluidswal om je erf, dan zijn die leuke vogels zeker de moeite waard. Of ze nu echt meerwaarde voor de paarden hebben, daar ben ik nog niet helemaal uit, want het is nu ook weer niet zo dat ze bijvoorbeeld als vogels op de ruggen zitten om de fjorden van hun wintervacht af te helpen en zelf er met uitstekend nest-materiaal van door gaan.  Hoe maak je een stoofpotje? Ik moet helaas ook eerlijk toegeven dat er een moment was dat we knettergek van de parelhoenders werden. Na intensief beraad besloten we dat het tijd was om actie te ondernemen. Ik ging naar de keuken om grote pannen klaar te zetten en het recept “Stoofpotje Parelhoender” uit te printen en mijn man zat al snel verscholen achter een paar balen hooi op het erf met een geladen windbuks klaar om te schieten. Toen de bouillon al lekker begon te ruiken en pruttelen, vroeg ik mij af waar mijn man toch bleef. Ik had hem ieder moment weer binnen verwacht met de verse parelhoenders over zijn schouders... maar aangezien het mij te lang duurde, legde ik mij scherp geslepen messen neer en liep naar buiten. Tot mijn stomme verbazing trof ik hem scheldend aan: boos op de fjorden. Alsof zij zijn snode plannen hadden doorzien, waren ze met hun grote dikke billen voor de parelhoenders gaan staan om de kogels op te vangen. Als mijn man dáár op was gaan mikken, wist hij dat hij een probleem zou hebben met de rest van het gezin, dus deed hij dat maar niet. De parelhoenders hebben gratie gekregen, met dank aan de fjorden, die de executie wisten te verijdelen.  Paarden & parelhoenders
De parelhoenders zijn er dus nog steeds en even luidruchtig als voorheen. Gelukkig maar, want “Stoofpotje Parelhoender” schijnt niet eens zo lekker te zijn..... 
Wist jij dat ‘geluk’ en de vertalingen hiervan in andere talen, de meest gegoogelde woorden zijn op Internet? We zijn massaal op zoek naar geluk. Het woord is populairder dan ooit, terwijl je het woord ‘vrolijk’ bijna niet hoort! En ‘een vrolijk paard'? Dat hoor je eigenlijk ook zelden. Waarom is dat zo?
Een vrolijk paard Een vrolijk paard is goud waard. Toch hoor je zelden mensen praten over hun ‘vrolijke’ paard en zie je zelden een advertentie met deze karakteromschrijving. Ze zijn er echter gelukkig wel. Vrolijke paarden! Dat zijn die paarden die permanent lol hebben in hun leven, altijd de oren naar voren hebben staan en het leven zien als één groot avontuur. Misschien zijn ze zo geliefd dat ze daarom gewoon nooit te koop zijn. Een vrolijk manege-paard Vroeger hadden we er zo één op de manege. Daar stonden alle paardenmeisjes voor in de rij. Iedereen wilde op dit vrolijke paard rijden, ook al belandde je soms midden in de hindernis omdat het paard uit enthousiasme niet goed keek en vergat op tijd af te zetten voor de sprong. Tijdens buitenritten werd je er geheid afgelanceerd. Niet expres bedoeld hoor, maar het paard was zo vrolijk tijdens de rit dat dit gepaard ging met bokkesprongen die zelfs de beste ruiter onmogelijk kon uitzitten. Een vrolijke fjord Ooit hebben ook zo’n vrolijke fjord gehad. Altijd stond hij rond te kijken, hinnikte je tegemoet, stond te trappelen van ongeduld als hij gezadeld werd en joelde nog net niet van geluk. Tijdens de keuring vroeg de jury zich af of het paard pepmiddelen had gekregen. Terwijl de andere fjorden aan het eind van de dag moe waren van alle indrukken en hun hoofden lieten hangen, stond Vrolijke Frans nog steeds rond te kijken en genoot van deze avontuurlijke dag. Hij stal het hart van iedereen. “Een beetje druk”, dat wel maar druk zijn en vrolijk zijn verschilt van elkaar daarin dat druk zijn niet irritant is. Je ging er zelf ook van stralen. Vrolijkheid is aanstekelijk! 
Vrolijkheids-gen
Kunnen de heren wetenschappers niet het vrolijkheidsgen vinden in de ingewikkelde DNA-strengen en het implanteren in alle paarden, honden, katten én andere huisdieren op de wereld? Het leven zou er een stuk vrolijker uitzien! En zouden we nog allemaal massaal op zoek zijn naar ‘geluk’ of zouden we daarentegen googelen naar ‘een vrolijk huisdier’? Vrolijke paarden, of vrolijke huisdieren in het algemeen maken je gelukkig. Meer heb je als mens niet nodig. Toch?  Steeds vaker lees je columns, artikelen en soms zelfs boeken geschreven vanuit een dier. Hoe beleeft een dier zijn of haar leven. En vooral: zijn ‘mens’? Films Maar het blijft niet bij columns of boeken maar er zijn zelfs films, die gaan over honden, katten of paarden. Een ons allen bekend voorbeeld: Black Beauty. Dé klassieker met het mooie zwarte paard aan het woord. En een aanrader voor hondenliefhebbers: "The purpose of a dog", Netflix 2020. De films zijn niet alleen humoristisch of soms heel zielig, maar openen vooral onze ogen door de verandering van perspectief. Steven Spielberg begon ooit met dit gegeven door de film ‘E.T.’ vanuit de ogen van kinderen te laten verhalen. De volwassenen waren maar rare wezens die niets begrepen van kinderen en van het buitenaards wezentje. In de film zag je ouders, wetenschappers en politie merendeels gefilmd tot hun middel. Zoals kleine kinderen hen ‘zien’. Dit gegeven zie je soms ook in films die vanuit dieren spelen. De mens wordt op afstand beschouwd en compleet anders ‘gezien’ dan wij onszelf zien. Vreemde wezens, die mensen Terug naar het paard. Hoe kijkt een paard naar ons? Daar zijn al boeken vol over geschreven en het is interessant. Want:
 Het dilemma Opvallend is dat in artikelen, boeken en films het dilemma ‘mens’ steeds vaker een andere naam krijgt. Spraken de paarden vroeger uitsluitend over ‘mijn baas’ of ’ baasje’, vandaag de dag vinden ze het lastig om de juiste term te vinden voor het tweebenige wezen in hun leven. Baas? Nou niet altijd hoor, respect kun je niet afdwingen, dat moet je verdienen. Chef? Nee, ook niet. Dat klinkt als een baas in een keuken, niet van een paard of op een pensionstal Stalmeester? Respect! Maar dat hoor je bijna niet meer. Eigenaar? Tja, dat ligt vandaag de dag ook moeilijk. Soms zijn paarden zo duur dat er een heel consortium achter om het dier te bekostigen. We gaan verder: Liefje? Dat kán, maar meestal heeft een mens toch iets meer dominantie nodig om goed met een paard om te gaan. Als een paard jou alleen maar héél lief vind, betekent dit dat je een schuurpaal bent of een continue toestroom van lekkernijen. Met als gevolg dat een paard dan ook al snel jou omver loopt of je mouwen van je kleren afscheurt. Groom? Dat kan ook, maar dat betekent dat er dan ook iemand is die het paard rijdt of bezit. Berijder? Sommige eigenaren van paarden rijden inderdaad een uurtje per dag, stijgen af en zijn weer weg. Een relatie met het paard is er uitsluitend vanuit het zadel. Misschien een prima relatie maar wel beperkt. Mijn mens! Dan blijft er niets anders over als: mijn mens. En dat klopt want zo is het in onze tijd. In columns, boeken en films zijn de paarden aan het woord en praten ze over ‘mijn mens’. Dit kan van alles inhouden maar betekent vooral dat jij degene bent die er altijd is. Of je ook de financiële zorgen draagt of beslissingen neemt over wedstrijden, fokken of trainingen, maakt hen niet uit. Jij bepaalt in ieder geval de sfeer en de basis van hun leven.   Bram Moszkowicz hangt aan de lijn en eist rectificatie namens een hoefsmid die mijn eerdere column, te weten: "Een hoefsmid met losse handjes" als beledigend heeft ervaren, zowel voor hem persoonlijk als voor de hele beroepsgroep. De verdediging Ik schrik me rot maar ga onmiddellijk in de verdediging. "Maar Meneer Moszkowicz, U bent toch in 2013 door het Hof van Discipline uit uw ambt gezet na een reeks klachten over uw functioneren...?" vraag ik hem beleefd. Hij antwoord dat dit een billijke vraag is maar wil hièr verder niet op ingaan, en vervolgens begint hij in chique, maar onbegrijpelijk taalgebruik, zijn cliënt te vertegenwoordigen als geen ander. Het komt hier op neer: De aantijging De hoefsmid heeft mij een ultimatum gesteld. Ik zal een mooie rectificatie moeten schrijven omdat ik hem, en al zijn collega's, in verlegenheid heb gebracht en zij dit niet verdienen... Daar ben ik het grondig mee eens. Hoefsmeden zijn, behalve dan die ene waar de column over gaat, hele beste vakmensen en een goede relatie met hen is van groot belang voor de paardenmens. “Is dit zo goed, meneer Moszkowicz?” , vraag ik beleefd. “ Nee”, is zijn prompte antwoord. Ik zal het allemaal veel beter moeten onderbouwen en mijn rectificatie openbaar moeten maken. Het pleidooi Duidelijk. Mijn pleidooi begint hier: Ik vind inderdaad dat hoefsmeden meer respect verdienen dan zij soms krijgen. Het is een zwaar vak en er wordt veel van hen geëist. Zij moeten problemen herkennen, ingrijpen bij spoedgevallen zoals een hoefzweer of een gewonde hoef, en ook verstand hebben van het bewerken en aanpassen van hoefijzers. Daarnaast is het van groot belang dat zij het goed kunnen vinden met het paard of de pony in kwestie. Een goed getraind paard zal braaf stilstaan bij een hoefsmid en een beetje meewerken, maar er zijn natuurlijk genoeg lomperikken die graag met hun volle gewicht tegen de hoefsmid gaan leunen, of tegenwerken en zelfs rake klappen uitdelen. Een hoefsmid krijgt ook vaak met jonge paarden te maken. Een andere hoefsmid vertelde mij ooit dat hij met een hulpje ergens heen moest om een complete kudde jonge hengsten te bekappen die samen in een grote wei stonden. Nou, ga daar maar eens voor staan. Dan kun je zoveel liefde voor paarden hebben, als een manege vol penny-meisjes te samen, maar je zal ook een plan moeten hebben. Of als klant zulke dure paarden heeft staan dat er zelfs bewaking aanwezig is. Daar sta je dan je best te doen en je weet dat de paarden het aanstaande weekend een parcours moeten springen tijdens Jumping Monaco. Dan kun je het echt niet permitteren om de paarden verkeerde schoenen aan te meten. En onze fjorden dan. Natuurlijk keurig en braaf opgevoed, maar ook die zijn wel eens vervelend en bijten de hoefsmid in zijn billen als ie net gebogen staat, niet opschiet en zij hierdoor een kwartiertje grazen mislopen... De schikking “Is het zo dan goed?, meneer Moszkowicz", vraag ik beleefd. Bram strijkt over zijn hart. “Mijn cliënt gaat hier wel mee akkoord", antwoord hij. Hij meldt er nog even bij dat ik voortaan moet oppassen met mijn columns... Jonge dame. Ik ben er nog goed afgekomen, normaal gesproken ligt er voor smaad toch echt een hogere straf op de plank. Welgemeende excuses: "Beste hoefsmeden, de column ging dus ècht niet over jullie allemaal, maar gelukkig over één grote uitzondering die te weinig liefde voor zijn vak, mijn paarden en de mens in het algemeen had, denk ik. Ik hoop dat je snel weer komt want er staan hier hele brave fjorden te wachten die hoognodig bekapt moeten worden en beloven niet meer in jouw billen te zullen bijten."   De klep van de trailer gaat open en een tweejarige merrie stormt naar buiten. De merrie meet slechts 1.40 maar steekt torenhoog met haar hoofd boven de wereld uit en bekijkt vol interesse haar nieuwe, tijdelijke verblijfplaats. Ze is razend druk en blijft dat helaas na een paar dagen nog. Slik, slik, m’n vriendin had toch een iets ander beeld geschetst van deze logé met de woorden: “kúiken-mak”. Geen probleem “Hoe is ze bij de hoefsmid?”, vraag ik haar een paar dagen later met trillende stem door de telefoon. “Kuíken-mak, geen enkel probleem”, antwoord mijn probleemloze vriendin die nergens een probleem in ziet. Nou, dát zullen we weten een paar dagen later... Geen voorspel Die dag grijpt hoefsmid X onmiddellijk een voorbeen van de merrie en neemt haar in de houdgreep. Ik spreek de merrie geruststellend toe en vertel dat er nou eenmaal mannen zijn die liever meteen aan het serieuze werk beginnen, zonder al te veel voorspel. De merrie schrikt van de directe benadering, neemt een sprong en zie zo, ze staat weer op haar eigen vier benen. Dat vindt Hoefsmid X natuurlijk niet zo leuk. Hij geeft wat commentaar op haar drukke karakter en gaat vervolgens verder met zijn werk. Dit houdt in: een enorm gevecht breekt los en in een kwartier tijd maken we het volgende mee: Een briesend paard op het erf dat gerichte meppen uitdeelt jegens haar belager, rondvliegend hoefsmid-gereedschap, een neuspraam die totaal geen effect heeft, een doodsbenauwde stagiaire van de hoefsmid, die ongetwijfeld nu over een andere beroepskeuze nadenkt, stoom dat uit de oren van hoefsmid X komt, een flinke temperatuurstijging en een doodongelukkige paardenvrouw die er bovenuit schreeuwt dat hier ogenblikkelijk een eind aan moet komen. Niet goed “Je bekijkt het maar, met je k*t-merrie”, roept Hoefsmid X mij nog na, terwijl hij een peut gas geeft en met zijn bus het erf afrijdt. Daar sta ik dan op bibberende benen met een merrie aan de hand die nog in een shock-toestand is. Wat is hier in godsnaam misgegaan, denk ik ter plekke en vele dagen later nog steeds. “Hoe was ze bij jou bij de hoefsmid?”, vraag ik wederom aan mijn vriendin met trillende stem door de telefoon. “Kuíken-mak, geen enkel probleem”, antwoordt mijn probleemloze vriendin die nergens een probleem in ziet. De merrie gaat een paar weken later retour naar de stallen van mijn vriendin en is dus, goddank, mijn probleem niet meer.  Geen klant meer
Toch bel ik de hoefsmid af en zeg hem dat zijn diensten niet meer nodig zijn op ons erf. Ja, de merrie was jong, de merrie was vervelend en een tikkeltje agressief. Maar toch, hoefsmid X had haar wellicht met iets meer tact, geduld en liefde kunnen benaderen. We praten tenslotte over een – jonge - mèrrie. Geef ze een complimentje, een aai, een wortel, een knuffel en stel ze gerust... dan had hoefsmid X wellicht een probleemloze daad verricht. 
Geen zorgen, we gaan het hier niet hebben over de Coronacrisis en het Outbreak Management Team (OMT) van de RIVM. Deze blog gaat over de uitbraak-specialisten die we allemaal van dichtbij wel eens hebben meegemaakt. De onschuldig ogende paarden die meestal ‘s nachts toeslaan...
Houdini In ‘fjorden hebben humor’ schreef ik eens al over een fjord op de manege die de bijnaam ‘Houdini’ had. Na een lesuur rijden zette ik hem terug in zijn stand om even snel naar de w.c. te rennen. Onderweg van w.c. naar de stallen terug, liepen mensen mij al lachend en hoofdschuddend voorbij. Ik begreep er niets van, maar wat bleek? Afzadelen hoefde al niet meer. Naast Houdini lag het zadel op de grond inclusief het hoofdstel en meneer stond al lekker zijn hooi te eten. Hoe hij het voor elkaar gekregen had mag Joost weten, maar deze fjord kon ieder haranchement afkrijgen zonder hulp van de mens. 
Slootje springen
In ons natte landje worden veel weilanden gescheiden door sloten. Ideaal want je hoeft niet bang te zijn dat je paard zich verwondt aan schrikdraad of prikkeldraad. En over het algemeen blijven paarden keurig in hun eigen weiland. Maar ja, je hebt er natuurlijk altijd wel een paard bij, die slootje springen helemaal te gek vindt. En helemaal als het gras groener is bij de buurpaarden… We noemen zo’n paard: de sloten-expert ! Staldeuren en hekken Maar er zijn ook nog andere sloten-experts: paarden die staldeuren en hekken open krijgen. Wat nou een slot erop? Een beetje friemelen met de bovenlip en hóp, het paard heeft de deur open gekregen. Wij hadden ooit een Welsh Cob als sloten-expert. Geen slot op de staldeur dat haar tegenhield om vooral s’ nachts aan de wandel te gaan richting de voertonnen en het hooi. Het ene slot maakte ze open met haar bovenlip, bij het andere gebruikte ze haar kaken om het handvat omhoog te krijgen en dat opzij te schuiven. Het enige dat hielp: sloten aan de buiten-onderkant van de deur waar ze niet bij kon. 
Stiekeme verhuizers
En dan hebben we ook nog de verhuis-experts. Dat zijn de paarden of pony’s die van hun plekje verhuizen. Het hoeven niet eens springpaarden te zijn want een kleine fjord van ons was ook zo ‘n verhuizer. Iedere keer stond ze de volgende ochtend in een paddock verderop. We hebben nooit gezien hoe ze het deed, maar gezien de hoogte van het hek en haar eigen hoogte, was het echt onmogelijk zijn dat ze dit deed door over de houten omheining heen te springen… Deed ze het dan door zich tussen de houten dwarsleggers heen te wurmen? Of kroop ze onder de omheining door? Geen idee... Op heterdaad betrapt! En toen belandden we ineens in het digitale tijdperk. Camera’s op de stallen en het weiland gericht en de uitbraak-specialisten worden ontmaskerd. Op Facebook, Instagram en Youtube kunnen we nu hun kunsten bewonderen. Wat onmogelijk lijkt, zien we nu terwijl we onze ogen uitwrijven van verbazing. Laten we maar proberen om nóg slimmer te zijn dan deze slimmeriken. Voor hun eigen veiligheid ! En onze goede nachtrust...  Een gehuurde veewagen zette ons af bij Voorthuizen en daar gingen we. Vier meiden met drie paarden en één pony. We zouden zeven dagen lang een zelf uitgestippelde route gaan rijden over de Veluwe. Vanaf het allereerste moment nam Undra, de IJslandse pony, de leiding en bleef dat vervolgens de hele week doen. Undra was in haar element. Onze drie grotere paarden accepteerden haar leiderschap en volgden haar zonder discussies. Ondanks de voorbereiding qua training op deze tocht, viel het namelijk toch niet mee voor onze paarden. Zij waren gewend om rondjes in de manegebak te lopen of hooguit een uurtje per dag het bos in te gaan. Eind van de dag zetten we de paarden in de wei bij boeren in de buurt van de campings. Zelf overnachtten we in trekkers-blokhutten op de campings en sliepen als ossen. Het viel namelijk voor ons ook niet mee. Als je normaal een uurtje per dag paardrijdt, is zo´n zevendaagse tocht geen kattepis. Onze hoofdkussens verplaatsten zich al snel van de bagage achterop, richting “bovenop” ons zadel. We kregen blauwe billen en heel veel spierpijn. Eén van ons moest na dag drie met hulp van twee sterke kerels, van het paard getild worden. De stralende zon verdween achter de wolken en we kregen ook nog eens te maken met twee dagen zware regen. Onze waterdichte jassen maakten hun belofte niet waar en we spoelden al snel van onze paarden. Al zwemmend over de ruiterpaden bereikten we de camping voor die nacht, maar het kampvuurtje konden we vergeten. Er restte ons niets anders dan een “warme maaltijd” in de plaatselijke snackbar. Maar wat hadden we een lol. Met dertig kilometer per dag voelde we ons heuse survivals-specialisten en ´s avonds voor het kampvuur verbeelden we ons cowgirls op de prairie te zijn. De paarden veranderden in flinke knullen en meiden. Na drie dagen klungelen liepen ze zonder angst over de schapenroosters heen. Ze dronken uit vennetjes en stonden zomaar helemaal los op ons te wachten bij de zoveelste sanitaire stop. Voor Undra was dit rondje Veluwe slechts een ommetje. Na vijf dagen leek ze ons treurig aan te kijken en leek te willen zeggen: “Gaan we nu al naar huis?” Ons gevoel voor tijd en afstand was in vijf dagen behoorlijk veranderd. Vooral toen één van ons zei: “Tjee héé, en dan te beseffen dat we met de auto binnen een uur thuis zijn.” Dat was een vreemde gewaarwording. En helaas waarheid, de veewagen kwam ons weer ophalen en binnen een uur waren we weer thuis. Na een paar dagen hadden we de draad weer opgepakt van ons stadse bestaan. Nu, jaren later, denk ik nog vaak aan deze tocht. In gedachte zwerf ik dan op een dapper paard over de uitgestrekte Veluwe. Ik denk aan de oneindig lange bospaden en de prachtige horizon over de heidevelden. Het campingvuurtje en de blokhut. Dàt was pas het echte leven.  |
NORMEN & PAARDEN
WIE ZIJN WIJ EN WAAROM DEZE BLOG?
Categorieën:
Alles
Auteur:PaardenColumns wordt beheerd door Marga Kuitenbrouwer - Van der Vet. Zij is zelfstandige en schrijft voor de paardenwereld, en andere branches. Tevens doen er gastbloggers mee en een team achter de schermen. 
Gastbloggers:
Sanna van den Akker
Elsa Boddéus Fenna de Boer Godart Bosmans Yvonne Daalhuyzen Yvonne Dijkstra Kim Dogger Ilona Greven-Lentz Noortje de Kok Britt Neijzen Edith Eri Louw Anita Rozendaal-Baaij Monique Schild Don Inge Spee Hellen ter Weele Meest gewaardeerde blogs:
Een fotoshoot met jouw paard Stokpaardrijden De gemiddelde prijs voor fjordenpaarden Maleficent op paardenkamp Kopstoot Veulennamen 2020 De hengst als metafoor Plezier met je paard! Paardenwinkelparadijs Verliefd op de veearts Konikpaarden in Bourtange De eeuwig groene weilanden 
Paarden Columns © 2020
Linken en citeren mag altijd. Herpublicatie op niet commerciële websites mag alleen o.v.v. mijn naam plus een link naar de website. 
De leukste en lekker leesbare boekrecensies! Ook paardenboeken komen aan bod. Hou je van lezen? Dan is Boekrecensiesblog (ook) jouw website !
Hier jouw advertentie? Daar valt over te praten, oftewel: een reële vergoeding. Én een zak wortelen voor onze paarden natuurlijk....
September 2020
|
