Ik heb een duurzaam top idee! Ik zal het hier even 'pitchen' zodat jullie kritisch kunnen meedenken voor ik mij aanmeldt voor Dragons Den. - smiley -

Precies een jaar geleden viel het de paarden op: we waren als gezin ineens allemaal thuis.  De auto's verlieten zelden nog de oprit en we gingen dagelijks aan de wandel.
"Rare wezens, die mensen", zeiden ze weer hoofdschuddend tegen elkaar, maar ze waren toch ook wel nieuwsgierig wat er aan de hand was.

Corona enzo
Op een dag vroeg de oudere merrie het mij. "Wat is er toch aan de hand? Moeten we ons zorgen maken?"  Ik vertelde haar alles over een akelig virus dat de mens bij zijn kladden te pakken had.  We waren allemaal bang en bezorgd. De enige oplossing was om afstand te houden, sociale activiteiten te beperken, mondkapjes te dragen en wachten op een vaccin en betere tijden...

Mijn paarden hebben mij te pakken. Al dagenlang klaagden ze over een reclame op televisie waar ze zich helemaal rot aan ergerden. Ik gaf ze groot gelijk maar ik zei tegen ze: “Dan kijk je toch niet ??” Ze staan namelijk vaak vanuit het weiland naar binnen te gluren en als de t.v. aanstaat, volgen ze ieder programma!
Maar zo gemakkelijk kwam ik dus niet van ze af…

Netflix-verslaafden
Zo zijn ze al bijna net als wij  een beetje Netflix-verslaafd. Ze smullen van spannende Scandinavische series en zijn vaak onder de indruk van goede documentaires. En de watjes stonden met zijn allen te huilen bij de film “A Dog's Purpose”!!
Ik laat ze lekker meekijken want sindsdien zijn ze niet alleen lief voor de hond, maar van documentaires worden ze ook wat wijzer.  De Scandinavische series kan ik ze sowieso niet ontzeggen. Dat is hun afkomst en ze genieten van de Scandinavische taal, cultuur en natuur tot in hun hoeven…

Journaal en reclames
Maar ze kijken ook naar het journaal. Je hoeft hun echt niets wijs te maken over het corona-virus, de toeslagenaffaire bij de Belastingdienst, ze weten álles. En ze hebben zelfs een 'mening' over politici.

• zo is er een minister die ze een ‘hunk’ vinden
  
• een lijsttrekker die ze hun ‘toyboy’ noemen (foei! meiden)
• en er zijn er ook paar bij wie ze demonstratief hun paardenkont omdraaien, zodra deze mannen in beeld zijn.
  

Uiteraard kijken ze ook naar alle talkshows én naar de reclames tussendoor. En zo ook naar die bloed-irritante matrassen-reclame dus…..

Ze kennen inmiddels ieder woord van wat de blonde dames tegen elkaar zitten te ratelen. De matrassen worden de hemel in gepraat en er worden vele dure woorden gebruikt om de reclame een beetje wetenschappelijke allure te geven. "Héél annoying" 


Websites
Maar goed, nu hebben de paarden mij dus te pakken. Op aanraden van de nep-blonde mutsen (hun woorden!) zijn ze naar de website van het matrassen-bedrijf gegaan en hebben ze het ' persoonlijke advies paneel' ingevuld. Qua gewicht scoorden ze heel hoog en kwamen ze op een multi-layer-traagschuim-matras uit, dat ik nu voor hun moet kopen...

“Ja baas, het is niet alleen goed voor onze huid, maar ook voor ons humeur en onze weerstand tegen enge virussen...”

“En een goede nachtrust is goud waard”, benadrukt de jaarling ernstig. Pfff. Alsof die snotaap iets anders doet behalve slapen, eten, slapen, eten en slapen…


Nou, ga daar maar aanstaan als paardenbaas, dit gaat mij goud geld kosten.

Maar gelukkig ben ik slimmer dan die grapjassen. Het gordijn gaat voortaan dicht zodra reclames in beeld komen. "Ook een stuk energie-zuiniger", zegt mijn man. Hij blij, ik blij, de fjorden nog even een tijdje boos, maar een extra appeltje zal hun snel die  d(é) (c) u (p) re matrassen doen vergeten.

Hoop ik….

Mijn moeder zegt dat háár allereerste woordje NEE was. Daarna zei zij TATA, TITA en TOTO. Dat zijn mijn oom, nog een oom en mijn tante. Haar vijfde woordje was PAARD. Dat zegt ze nu nog steeds, wel hónderd keer per dag!

Het is allemaal niet zo erg hoor, maar je moet wel weten dat het als kind niet mee valt om zo'n moeder te hebben. De eerste maanden van mijn leven bracht ik in de kinderwagen door. Zo lag ik te kijken hoe de hoefsmid de nagels van de paarden knipte. Bah, dat stonk joh!
En ook wel eens hoe een arm van de veearts in een merrie verdween. Heel vreemd, dat kan ik je wel vertellen! 

En toen ik in een auto-stoeltje mocht zitten, leerde mijn moeder mij alles over de paarden die in weilanden langs de weg stonden. Zo was het dat ik op de peuterzaal niet zomaar een paard tekende, maar ik tekende een zwarte Fries, een Haflinger met die mooie blonde haren of een Tinker met vlekken.

En als mijn broertje en ik jarig zijn, is er altijd een feestje. Maar als er een veulen is geboren is er exact hetzelfde feestje.. dúhh??

En het valt me ook op dat de meisjes uit mijn klas hun hele kamer vol hebben hangen met paardenposters. Dat vind ik stom. Ik hang liever posters op van meisjes die in een popgroep zitten. Je ziet die paarden toch de hele dag al?

De moeders van mijn vriendinnetjes gaan naar kleding-party's en kopen altijd allemaal leuke kleren voor mijn vriendinnen. Mijn moeder gaat altijd naar die héle grote 'paardenwinkel-paradijs' en dan komt ze terug met ladingen  paardrijkleding en paardensokken. Wel aardig van haar hoor, maar ik wil ook wel eens gewone kleren!

Een tijdje geleden nam zij mij mee naar een wedstrijd waar allemaal vrouwen in fel gekleurde trainingspakken op paarden zaten. Ze gingen met z'n allen naar de start en reden toen kéihard weg. En ze gingen de héle dag rijden.... Nou, dat vond ik dus stom.  Je kan dan toch net zo goed met de auto gaan?

En we hebben ook een keer naar een dressuurwedstrijd gekeken. Ik snapte er niets van. Hoe kunnen die paarden nu die letters lezen op die bordjes?

Ik denk dat ik paarden best leuk vind. Vooral onze Fjorden en de oude merrie zijn heel lief.
En mijn moeder is ook verder wel heel lief, hoor. Maar wel een beetje paardengek!

Dochter van...

Over dummies gesproken.... Onlangs kwam ik een buurvrouw tegen terwijl ik aan het wandelen was met mijn hond.
Ik woon in een buitengebied waar de huizen en boerderijen redelijk ver uit elkaar liggen. Langs de lange b-wegen en in een cirkel van 5 kilometer om je eigen erf heen, vallen alle bewoners onder de noemer “buren”. De betreffende buurvrouw zag ik niet zo vaak en dus was het tijd voor een sociaal praatje (OP AFSTAND!). Hoe is het met manlief, de kinderen en paarden, enne...

“...nu ik je toch zie... ik vraag me altijd af... ik zie overal wel paarden lopen, maar wat doen jullie daar nou eigenlijk mee?” vroeg ze.

Met “jullie” bedoelde ze waarschijnlijk bewoners binnen die cirkel of een nog iets grotere cirkel. Of de paardenwereld in zijn algemeen.

De vraag overrompelde mij. Wat doen 'wij' nu eigenlijk met paarden? Zoveel. In de paardenwereld bestaan er ontzettend veel verschillende disciplines om met paarden bezig te zijn. Dressuur (klassieke dressuur, vrijheidsdressuur, Spaanse rijschool), springen, military (eventing), endurance, western-sport (trail, pleasure, horsemanship, reining, barrel racing, pole bending, working cowhorse, cutting), draf- en rensport, keuringen, recreatief rijden, polosport, horse-bal, carrouselrijden, rodeo, gangen-wedstrijden, voltige, gymkhana, mensport (marathon, hindernisrijden, recreatief), natural horsemanship, ringsteken, paralympische sport, trec-sport, de jacht, therapeutisch rijden en stunt-rijden. Iets vergeten?

Ja, buurvrouw, dat is toch wel een heel rijtje. Noem mij maar eens een sport waarbij er zoveel keuze is qua disciplines of specialisatie. Los van het sportieve element kan het werken met paarden ook gewoon puur een leuke hobby zijn.

“Maar ik bedoel... ik zie zoveel paarden gewoon maar staan.” was haar antwoord.

Ja, dat klopt. De meeste paarden staan in een weiland, paddock of bij stal. Dat is hun huis. In een weiland hebben ze hun eigen indeling qua mesten, lekker rollen of slapen. De meeste paarden staan graag bij een hek en hebben graag overzicht en uitzicht.
Net als mensen trouwens. Voor een mooi uitzicht betalen we vaak grote sommen geld en in de keuken slaap je over het algemeen niet. In de woonkamer is geen douche en slapen gaat lastig op het toilet.
Paarden 'staan' in haar ogen maar wat. Maar dat is dus niet waar.

“er wordt zo weinig mee gedaan met die paarden. Kijk maar om je heen.”

Gedeeltelijk heeft ze gelijk. In onze omgeving zijn een paar grote weilanden waar jonge KWPN'ers in de opgroei staan. Vaak samen met leeftijdsgenoten in kuddes. Buurvrouw ziet het verschil niet tussen jonge paarden en oudere paarden en denkt dat deze jongelui daar eeuwig zichzelf staan te lummelen. Niets is minder waar. Zij staan daar keihard te groeien en zullen straks vol aan de bak gaan.

Een eindje verderop staan pony's van een fokker. Van alles door elkaar. Die staan gedeeltelijk op te groeien, gedeeltelijk te rentenieren. Ze zien er nu niet uit, maar wacht maar tot ze in de keuringsring verschijnen. Kampioenen!

Dan staan er ook her en der nog wat oudjes en paarden van mensen die gestopt zijn met de paardensport. Staan deze paarden maar wat? Misschien wel, maar de meesten hebben hun sporen verdiend en ik vind het alleen maar lovenswaardig dat deze paarden mogen blijven en verder goed verzorgd worden.

“Ik kan me best voorstellen dat paarden een vermogen kosten, wat heb je er dan aan als je er niet naar omkijkt” , verdraait ze mijn verhaal.

Paarden kunnen een vermogen kosten maar het is maar net hoeveel je als eigenaar er voor over hebt. Het gaat vaak om meer dan een hobby alleen. Het is vaak een passie en een levensstijl die paardenmensen drijft.

Daarnaast is het ook nog eens zo dat de een nu eenmaal graag geld uitgeeft aan zijn dier en de ander misschien wat soberder van aard is. Het is maar goed dat buurvrouw niet weet hoeveel vermogen daar in dat weiland loopt van die grote kudde KWPN-ers. Voor haar zijn namelijk alle paarden hetzelfde. De kleine oude shetlander die naast de zorgboerderij staat en de chique Fries die ooit de alleskunner van de buurt was. Die liep voor de wagen, onder het zadel, in carrousel en werd s' winters wel eens verhuurd om voor een Friese wagen over het ijs te sjeesen.

“.... want wat kost een paard nou eigenlijk wel niet?”

Ik zag de vraag al aankomen. Ja wat kost dat paard nou wel. En niet wat kost dat paard nou niet. Maar dat terzijde.

Een moeilijk te beantwoorden vraag. Ik noem maar de auto als voorbeeld. Een auto kun je voor 500 euro kopen en ook voor 500.000 euro's. Het is maar net wat je er mee wilt en van verwacht. Het vermogen, het merk, de status, de mogelijkheden of de collectors-waarde. Zo ook met paarden dus. Een paard kan een paar miljoen kosten. Maar over het algemeen zijn dat niet de paarden die je maar wat ziet staan in een weiland. Die paarden vliegen businessclass de wereld over en dansen op muziek een Gran Prix of springen over een muur. En krijgen staande ovaties van stadia vol publiek dat geniet van het spektakel. Dat mag ook wat kosten, vind die tak van de paardensport.

Onze dikke fjorden daarentegen kosten niet zoveel hoor, buurvrouw. Die worden gebruikt voor recreatief rijden en zijn ideaal voor beginners. Bovendien vrij sober van aard, of laat ik het zo zeggen die kunnen wel tegen een Nederlands wintertje en worden al dik van een plukje hooi.

“En al die kleding en zo. En die paardendekens, is dat nou allemaal zo nodig?”

Haar vraag klinkt niet echt als een vraag. Ik herhaal mijzelf wederom. Wat is er mis mee? Een middagje DIVOZA of Epplejack winkelen kan een groot feest zijn voor een paardenliefheb(st)er.

Zie het maar zo buurvrouw: het houdt de economie draaiende en maakt de paardenmeisjes en vrouwen (èn mannen) gelukkig. En die paarden geven misschien niet zoveel om een nieuw halster of een ander kleurtje dekens maar het zadel moet wel goed liggen en de paarden-snoepjes zijn heerlijk hoor.

Bovendien buurvrouw, je kunt maar beter een dochter hebben die op de manege rondhangt en haar geld uitgeeft aan een paardrijbroek dan een dochter die in het weekend partypillen slikt op een festival en zich maandags niets kan herinneren van het 'gebeuren'.

“Toch begrijp ik niet wat er nou zo leuk aan paarden is”, concludeert buurvrouw na mijn preek.

Vreemd, begrijpt ze het nu nog niet? Maar ach, het maakt ook niet uit. Ik begrijp niets van haar bingo-middagen en haar man die hele middagen zit te vissen langs het kanaal.
Dat hoeft ook niet. Ieder zijn eigen sport en ieder zijn eigen passie. Toch?

Heb je onlangs iemand ontmoet die niets over paarden weet? Hij of zij begrijpt er allemaal niets van, waar jij weer helemaal niets van begrijpt. Onderstaand een spoed-cursus ‘Paarden voor dummies’ voor jouw nieuwe vriend of vriendin. 

Een paard of een pony?
Dit lijkt makkelijk te begrijpen: een paard is groot, een pony is klein. Maar zo simpel ligt het niet. Een pony is officieel een viervoeter met een schofthoogte tot 1.48 m. Dit is het hoogste punt van de rug, daar waar de voorkant van het zadel komt te liggen. Maar een pony uit IJsland heet officieel een IJslands paard. Net als een fjordenpaard uit Scandinavië en een mini-paard uit Argentinië. Als je buurmeisje dus praat over haar páárd terwijl jij een klein mormel in de wei ziet staan, dan kán ze dus best gelijk hebben.

Huh?? Een koud-of een warmbloed paard?
Paarden (en pony’s) zijn ingedeeld in koudbloed, warmbloed- en volbloed-rassen. Dit zegt niets over de temperatuur van het bloed, maar alles over het temperament van het paard (of pony).
Een koudbloed is doorgaans groot en oersterk en werd vroeger vooral als trekpaard gebruikt. Dit zijn hele rustige, trage paarden, want het zou niet handig zijn geweest als ze er met de ploeg of zelfs een jaagschuit vandoor gingen.
Een warmbloed is een paard met een zeer gebruiksvriendelijk karakter. Zeg maar: de labrador onder de paarden. Manegepaarden, politiepaarden, de paarden voor de gouden koets; allemaal warmbloedpaarden en echte braveriken.
Sportpaarden zijn ‘volbloeden’. Dit zijn heethoofden met een enorme prestatiedrang, snelheid en ‘drive’. Deze crème de la crème onder de paarden moeten huizenhoog kunnen springen, dansen op muziek of rennen voor hun leven onder een jockey of voor een sulky. Top-atleten dus, die meer geld waard zijn dan jouw huis en auto samen.

Gender-neutrale paarden:
Een gecastreerde hengst is een ruin. Je buurmeisje rijdt vast niet op een hengst in de manege maar op een ruin. Hengsten zijn namelijk  ‘700 kilo pure testosteron’ en hebben weinig oor voor ‘me-too‘ aantijgingen. Merries zijn slechts een paar momenten in het voorjaar vruchtbaar en krijgen altijd maar één veulen per jaar. Natuurlijke dekkingen vinden nog maar zelden plaats, want een dekhengst is te kostbaar om rake klappen te ontvangen van de merrie als hij haar niet respectvol benadert.

De hele voortplanting is tegenwoordig een technische zaak. De hengst springt op een kunstmatige merrie in een laboratorium waar zijn zaad wordt opgevangen in een grote koker. Er hoeft dus echt geen klik tussen een merrie en hengst te zijn. De date is namelijk een lang rietje met sperma, dat door de veearts op éxact het juiste moment bij de merrie naar binnen wordt gebracht. Het rijpe eitje wordt bevrucht en elf maanden later komt er een kant-en-klaar veulentje uit de merrie rollen. Deze kunstmatige inseminatie heeft bij de meeste paardenrassen de natuurlijke dekkingen vervangen.

Paarden spotten
Als laatste onderdeel van deze spoedcursus: Paarden herkennen op afstand.

Dit is redelijk eenvoudig:

• Ieder groot bruin of voskleurig paard dat ergens willekeurig in een weiland staat, is vrijwel zeker een KWPN-er. Dat is de trots van Nederland; het (Koninklijk) Warmbloed Paard Nederland, dat het goed doet over de hele wereld.
• De grote zwarte paarden met veel manen en een chique uitstraling zijn onze andere trots: de Fries. Ook Hot in Hollywood trouwens!
• Blonde pony’s met een zwarte streep door de manen: Fjordenpaarden.
• Alles dat lager dan je middel is en dat op een wollenbaaltje lijkt: Shetlanders.
• Alle andere ‘My little pony-achtige’ ponies waar buurmeisje zo verliefd op is, zijn over het algemeen Welsh pony’s.
• En paarden met extreem dikke billen zijn Amerikaanse Quarters horses. Die hebben overigens geen last van obesitas maar worden als bodybuilders geboren; dat scheelt tijd en dus dollars.

Paarden voor dummies, extra tip:

Als laatste nog een mindfuck-achtig weetje:

• Lijkt het alsof die dikbil Amerikaanse Quarterhorse per ongeluk in een grote bak met witte latex is gaan staan en zijn benen en buik helemaal wit zijn geworden; dan heet dit kleurenpatroon van het paard: Tobiano.
• Als het echter lijkt dat er per ongeluk een pot latex uit de hemel is komen vallen en de latex langs de rug naar beneden is gedruppeld, dan heet dit: Overo.
  

Zo, nu kan jouw vriend of vriendin een aardig woordje meepraten. Wie wil een vervolgcursus? Of koop het - tweedehands - boek.  Hier staat álles in over paarden, maar zoals gezegd: alleen voor échte dummies.

Ik heb een vraag die mij al jaren dwars zit en waarop ik nooit een fatsoenlijk antwoord heb kunnen vinden: waarom zijn paarden niet zindelijk?

Paarden en mensen blijken door de eeuwen heen een goed team en we hebben het paard ALLES kunnen leren. Het paard kan met ons  jagen, over muren van twee meter hoog te springen, dansen op muziek, als transportmiddel te fungeren, lief voor kinderen, gehandicapten en beginners te zijn, langsrazend verkeer te accepteren etc. etc... Hoe is het dan toch mogelijk dat een paard nooit heeft kunnen leren POEPEN op commando?

Oefening baart mest ?
Wékenlang heb ik geoefend. Ik heb zo'n fel gekleurde grote emmer gekocht en die in een hoek van de stal gezet. Geen smoesjes meer, zo van: "ik heb de emmer niet gezien!" Het formaat en de kleur waren duidelijk genoeg. Daar! moet je mesten! En de kruiwagen in het weiland of paddocks. Exact op de juiste hoogte! Staart omhoog, even erover hangen, en wat is nu het probleem?! Tig-duizend jaar na domesticatie en dat lukt ze niet eens!

Waar tref ik de volgende morgen de gele lichtgevende emmer aan? Precies, over de staldeur heen, ergens rollend op het erf! En wat is er met de kruiwagen gebeurd? Na een nachtje pure zinloze vernielzucht is hij zorgvuldig en compleet gesloopt...

Wij paardenhouders, wij pikken het niet meer!
Ik roep jullie allen op mij bij te staan en een grootscheepse uitmest-staking te organiseren. Overleg heeft geen zin meer. Ik heb al vaak genoeg een vergadering georganiseerd en mijn punten op tafel gelegd. Maar de paarden toonden geen enkel begrip voor het feit dat het voor alle paardenhouders een gigantische werktijdverkorting zou opleveren.

Nu, ik stel voor dat we allen een week de boel de boel laten. Laat de paarden maar eens met de knieën in hun eigen drek staan, de weilanden ernstig bevuilen, daar poepen waar ze toevallig ook staan te grazen. Stelletje viespeuken! Dan kunnen ze lekker als zwijnen rollen in hun eigen stront en een uur in de wind stinken. Niets geen borstelen of hoeven uitkrabben. Eigen schuld dikke bult.

Ze zullen na een week elkaar niet meer herkennen, hun drinkbakken niet meer kunnen vinden en er een dagtaak aan hebben nog een schoon plekje te vinden waar ze elkaar kunnen krabbelen.

Ik sta de paddocks uit te mesten en mijn gedachten staan op nul. Een heerlijk ontspannen klusje dat bij de dagelijkse routine van veel paardenmensen hoort.
Maar er is iets vreemds aan de hand...

Hè? Nu al lente?
De eerste sprieten van die ellendige, woekerende smeerwortels steken alweer uit de grond en ik zie ineens een paar Jacobskruiskruidroosjes die het wederom aandurven om in mijn weiland te gaan groeien.  Het is  bovendien zo warm dat ik mijn jas uitdoe.

Klimaatontkenners
Willen de klimaatontkenners even langskomen?  Het is echt geen winter hier hoor!  En wij maar hopen op een dik pak sneeuw, een Elfstedentocht en briesende witte paarden in de sneeuw. Waterbakken te lijf gaan met een flinke schop om het ijs te breken. Glijdend op je laarzen stoeien met klompen mest en een kruiwagen die glibberig koud aanvoelt.  En een paard rollend door de sneeuw met zijn nèt nieuwe deken aan.  Alle ellende, al het plezier.  Het hoort gewoon zo.

Maar waar is de winter (gebleven) ?

Social Media:
Op Social Media lijkt iedereen gelukkig te zijn. "Het gaat de goede kant weer op",  "Ahh, lekker straks weer in bikini",  "Genieten joh!", wordt er massaal in koor geroepen.

Wij mensen zijn een raar soort. We denken op (te) korte termijn, hebben een slecht geheugen voor wat betreft de geschiedenis en kijken niet verder dan ons eigen tuinhekje (weilandhek in ons geval).

Dus besluit ik maar even onze paarden aan het woord te laten:

"Meiden wat vinden jullie er nu van?"

Onze oude merrie kijkt mij aan, slaakt een diepe zucht en gaat vervolgens verder met haar hooi op te eten.
Wellicht is dit statement van haar álles-zeggend.

De jonge, drachtige merrie wil wel even haar ei kwijt.
Gelukkig niet letterlijk, want de dracht moet nog een tijdje.  Ze is stront-chagrijnig en wijst mij op het feit dat ze al bijna alleen maar hooi krijgt en het sappige gras mist.  Haar geklaag is duidelijk. Ze is een Fjord;  ze houdt van kou en een pak sneeuw op haar rug.

Onze jaarling kijkt mij vragend aan.  Ze begrijpt er weinig van. Sneeuw? Hoe ziet dat eruit dan? Witte regen? Hagel? Kou?  Ze schudt haar hoofd en loopt van mij weg. Ze sluit zich aan bij haar moeder (de oude merrie) en gaat verder met eten.

Rassen-discriminatie?
Ik kan zo langzamerhand mijn conclusie wel trekken, hoe de paarden denken over het wegblijven van de winter.  Maar de drachtige merrie is toch slimmer dan ik dacht.  Ze vindt dat ik mijn vraag ook aan 'andersoortige paarden' moet vragen om een goed beeld te krijgen van de mening van paarden in het algemeen.  Ze beticht mij nog nèt niet van rassendiscriminatie.

"Vraag het maar eens aan die hete sprieten", zegt ze, en wijst met haar voorhoef naar de Arabische volbloeds van de verre buren. "Die zijn wel wat gewend en verheugen zich vast alweer op de hete zon op hun donder".

Zou het echt zo zijn? Ik betwijfel het. Wellicht kunnen zij beter tegen de hitte.  Maar een beetje paard - vooral in Nederland - moet toch een normale zomer waarderen met vooral GROENE weilanden. Geen hitte en verschroeid gras.  En geen miezerige, grijze winters maar échte winters met witte sneeuw.

Dat kán toch alleen maar beter worden ?!

Het jaar 2020 zal voor eeuwig gekoppeld worden aan de akelige virus die rond woekerde over de hele wereld. Heeft het er bij jou flink ingehakt, of heeft het jouw leven nauwelijks veranderd?
Denk je dat 2021 weer normaal zal worden, als het corona-virus onder controle is,  of dat er grote, blijvende veranderingen voor de komende decennia zullen komen?

Op het journaal konden we horen dat er dit jaar veel paarden zijn verkocht. Met name pony's waren niet aan te slepen.  Deze trend zat er al een tijdje in. Fjorden worden ook steeds duurder en zijn geen koopjes meer. Een goede ontwikkeling omdat er beter wordt nagedacht over een aanschaf, maar tegelijkertijd ook heel jammer als je bedenkt dat de paardensport voor menigeen (weer) een onbereikbare elite sport wordt.

In ieder geval blijkt: paarden verzorgen en paardrijden is een fijne bezigheid waarbij je veel in de open lucht bent en afstand houden geen enkel probleem is.

Maar wat betekent dit voor jou persoonlijk? Hebben de corona-maatregelen jouw leven met paarden beïnvloed?

Mag ik trouwens één ding noemen die wij (mensen, honden, katten  en paarden van PaardenColumns) wel heel prettig vinden? GEEN VUURWERK !  Joepie. Dat mag wat ons betreft zo blijven...

Wij horen het graag en kijken uit naar betere tijden voor ons allemaal.

Kunnen honden en katten ook corona krijgen? Daar zijn de wetenschappers onderzoek naar aan het doen. Het zou een nachtmerrie voor vele huisdierenbezitters zijn en dus wachten we de resultaten in spanning af. En een nóg grotere nachtmerrie: als paarden het óók zouden kunnen krijgen…
Maar een goede paardenmeid is op haar – onvoorspelbare – toekomst voorbereid, en dus gaan we aan de slag!

Afstand, wat is dat?
Een paard is een kuddedier. Paarden zoeken niet alleen bescherming bij elkaar maar ook genegenheid. Als ze elkaar mogen is dat duidelijk te zien: ze kunnen niet van elkaar afblijven. Lekker schuren, het liefst de hele dag. “Krab jij mijn manenkam? Dan zet ik lekker mijn tanden in jouw schoft”. 

Bumperklevers met hoofdletters
En dan ineens schrikt de kleine of grote kudde. Ze zetten het op het een lopen. Ze zijn natuurlijk niet voor niets vluchtdieren en de eerste schrikreactie is dan ook altijd, maken dat je wegkomt. Het liefst galopperen ze dan zó dicht tegen elkaar aan dat je bijna denkt dat ze elkaar lichamelijk ondersteunen. Zij aan zij, kop aan kont. Een file vol bumperklevers is er niets bij.

Hangjongeren en -ouderen bij het hek
En dan nog iets wat moeilijk wordt om af te leren: groepsvorming bij het hek. Daar staan ze dan allemaal. Samen wachten op voer of uit de voerbakken eten. Op een enkel paard na met voernijd, zijn de meeste paarden toch enorm sociaal. Af en toe zijn er wel irritaties en wordt er dreigend naar elkaar gekeken, een trap verkocht, maar zelden hebben deze incidenten een nare afloop. Daar kunnen de Amerikanen nog wat van leren, die elkaar bij de eerste beste irritaties overhoop schieten.

En hier onze 'paarden-coronamaatregelen':

De mondkapjes kunnen we wel vergeten. Dat zal een paard nooit pikken. Óf ze eten gewoon het mondkapje op, óf het zal een crime zijn die überhaupt om te krijgen. Bovendien: een paard ademt door zijn neus en zal bij de lichtste vorm van benauwdheid echt niet zo dapper zijn als de mens en denken: "ach, het went wel… de bushalte is al in zicht….'

Maar hoe gaan we dan paarden leren om afstand te houden? Dat zal een hele toer worden… Ik ga beginnen door ze de bovenste foto te laten zien. Kijk, dames, zo moet het dus… 1,5 of 2 meter afstand houden, lukt best. Het weiland is groot genoeg. Volg de pijlen maar en hou je aan de aanwijzingen!

Géén groepsvorming meer bij het hek. Daar zal ik een bord ophangen, waarop het symbool duidelijk genoeg is.

En krabben tegen de jeuk of om de liefde te tonen voor je mede-paard? Even niet, meiden. Tenzij je van hetzelfde huishouden bent…

Wat zeggen jullie? Jullie zijn min of meer allemaal familie van elkaar  en wonen op hetzelfde adres?…. Oh…. Uhhh ja, daar had ik even niet aan gedacht... Ach, misschien ben ik een beetje in de war door deze coronatijden...

Onlangs tijdens een groepsgesprek spraken mijn fjorden en de paarden van de buren hun zorgen uit. Én ze hadden een speciale wens.  Ik heb hun een belofte gedaan en vraag me af hoe 'verstandig' dit was...

Groepsgesprek
Ik liep het weiland in met een kruiwagen vol hooi en gaf het aan de fjorden. Ze staan nog steeds zo veel mogelijk buiten en dit is nog prima te doen.
"Het lijkt wel zomer, in plaats van november", zei ik tegen de jaarling, want ze keek me raar aan toen ik mijn winterjas uit deed. Ik gooide die over de handvatten van de kruiwagen en ging door met het werk.

Winterhuid: veel te warm
Een paard van de buren zag het gebeuren en riep op een afstandje: "Ja lekker makkelijk hoor  voor jullie mensen! Wij kunnen onze winterjas niet even uitdoen en wij  staan te zweten als gekken door de ongewone warmte!"

Ik vatte het niet op als een belediging of scheldpartij want ik ken haar.  Beetje recht-toe-recht-aan type. Vervolgens begon de oude merrie de jaarling uit te leggen hoe het zit met het feit dat het in november nog steeds zo warm is. Ze vertelde alles over de klimaatsverandering en de opwarming van de aarde en de andere paarden hadden het over duurzaamheid, het tij nog keren etc.

Wie zijn schuld is dit?
En toen richtten zij zich allen weer tot mij.  De mens krijgt de schuld van deze ellende, dat was duidelijk. We hadden best wat minder kunnen vliegen naar verre oorden, wat minder vlees kunnen eten, wat minder luxueus kunnen leven en niet van die energie-vretende wezens kunnen zijn.

Ik gaf de merries gelijk, maar vertelde dat het nooit de schuld van één individu is, maar dat we nu eenmaal met héél veel mensen op de wereld zijn en de balans verstoord is tussen mens & natuur.

"Willen jullie dan weer een kleine IJstijd zoals in de Middeleeuwen?", vroeg ik ze.

"Nou, dat hoeft nu ook weer niet", antwoordde de enige koukleum met een paardendeken op haar rug... "Maar een witte Kerst zou wel mooi zijn!"

Nog voor ik een antwoord kon geven waren ze het er allemaal mee eens. Lekker sneeuw!  "Wat is dat?", vroeg de jaarling onmiddellijk, maar ze werd overstemd door het enthousiasme van de anderen.
Die vervolgden hun lijstje van verlangens:

• lekker tegen de bevroren waterbak aantrappen,
• galopperen door de sneeuw,
• een sneeuwbalgevecht, 
• slidingstops maken en een paar meter doorglijden
• 'rendiertje van de kerstman' spelen
  
• een emmer warme slobber mét een rood appeltje...

En toen kwam het moment waarop ik mij dus ernstig versprak:

"Meiden, ik beloof jullie een witte Kerst dit jaar!"

Oeps, dat had ik niet moeten doen.  Maar als laatste sterft de hoop, dus ik ga heel hard hopen, en hoop dat jullie met mij mee hopen...?!

Het circus in 'life as we know it' is allang voorbij. De Rijksoverheid heeft het gebruik van wilde zoogdieren in circussen verboden. Geen olifanten meer op krukjes, tijgers die door brandende hoepels moeten springen en giraffen die even een rondje publiek doen...

Dit verbod geldt sinds 15 september 2015. Paarden vallen daar niet onder. Paarden zijn tenslotte geen wilde dieren.

Dierenwelzijn
Alles over dierenwelzijn en het verbod op wilde dieren in het circus kun je lezen in dit rapport:
https://www.rvo.nl/onderwerpen/agrarisch-ondernemen/dieren-houden/dierenwelzijn/geen-optredens-meer-met-wilde-zoogdieren

Paarden in het circus
Maar hoe zit het nu met paarden in het circus? Zijn er überhaupt nog circussen? Na de corona-beperkingen (Joost mag weten wanneer we weer met zijn allen bovenop elkaar gepropt in een volle circustent mogen zitten...) zal de discussie weer op gang komen.
Horen circuspaarden nog wel bij deze tijd?
Hebben circuspaarden een goed leven?
Hoe worden ze getrained?

Zoveel paardenmensen, zoveel meningen.  Wij zijn benieuwd naar jouw mening.

In de tussentijd hebben wij een paar alternatieven voor jou gevonden:

1. Geniet van een modern circus:

2. Lees alles over stokpaardrijden en geniet van deze humoristisch optreden, dat niet is bedoeld om stokpaardrijden belachelijk te maken, maar er juist meer bekendheid aan te geven:

3. Zelf kunstjes (leren) doen met je paard of pony. De mooiste video!

Zo zie je maar. De mens is flexibel en inventief.  We zijn benieuwd hoe de toekomst er voor circuspaarden en pony's uit gaat zien. Maar dat die anders zal zijn dan voorheen, is zo goed als zeker.

Reacties via de mail? Altijd welkom.

Geschreven door Noortje de Kok

Spreekwoorden en paarden - het is een prima combinatie. Het Nederlands kent heel wat uitdrukkingen en gezegden waarin paarden een hoofdrol spelen. De bekendste zijn misschien wel dat je een gegeven paard nooit in de bek moet kijken en dat zelfs het beste paard van stal weleens struikelt.

Tik je de woorden ‘paard’ en ‘spreekwoord’ in op internet, dan krijg je al snel een overzicht van alle uitdrukkingen die gaan over paarden. Daar zitten ook uitdrukkingen bij die veel minder bekend zijn of waarvan je misschien nog nooit gehoord had.

Paradepaarden en showpaarden
Paarden komen in alle soorten en maten. Ook waar het gaat om uitdrukkingen en gezegden. Zo heb je werkpaarden, maar ook luxepaarden. Die laatsten hoeven niet te werken, maar zijn er vooral om mooie sier mee te maken tijdens een show of een parade. Helaas komen ook deze paarden met hun eigen prijskaartje, want witte paarden eisen veel stro. Dat betekent: mooie vrouwen zijn veeleisend. Kortom, je moet er wel wat voor over hebben om je paradepaardje mooi voor het voetlicht te brengen. Pas daarbij natuurlijk wel goed op dat je je niet teveel laat meeslepen door alle pracht en praal, want voor je het weet vinden ze dat je over het paard getild bent. Om dat te voorkomen is er natuurlijk ook weer een bijpassend spreekwoord in omloop. Het besef dat ook een raspaard schijt als een karhengst (rangen en standen maken een mens niet meer waard) houdt je weer met beide benen op de grond.

Paarden en ziektes
Een combinatie die je in spreekwoorden vaak tegenkomt is ‘paard’ en ‘ziektes’. Zoals bijvoorbeeld: een schurftig paard vreest de roskam (wie iets op zijn geweten heeft is bang voor een onderzoek), of: op de magerste paarden bijten de dazen (arme mensen hebben vaak pech). De meeste ziektes komen snel op, maar het genezingsproces en het herstel duurt vaak langer. Vandaar de uitdrukking ziektes komen te paard, maar gaan te voet. Maar met de juiste behandeling of met de inzet van een krachtig paardenmiddel is er altijd hoop op een goede afloop, want ook snotterende veulens worden de gladste paarden (vervelende kinderen veranderen als ze ouder worden).

Paarden en ezels
Vroeger werden paarden en ezels voornamelijk gebruikt als last- en trekdier. Daarbij had de ezel een paar voordelen ten opzichte van het paard. Een ezel was kleiner, kon beter tegen extreme weersomstandigheden, was makkelijker te hanteren en vooral makkelijker te voeden. In veel gevallen was de keuze tussen een paard of een ezel dus een kwestie van geld. Maar heb je geen paard, gebruik dan een ezel (gebruik de middelen die jou ter beschikking staan) en besef altijd:
een gouden zadel maakt van een ezel nog geen paard (een mens wordt niet beter als hij rijk is).

Paarden die geen paarden zijn
Tot slot nog enkele spreekwoorden en uitdrukkingen waarin het paard de hoofdrol speelt, maar waar het niet om echte paarden gaat. Het paard van Troje binnenhalen (zonder dat je het weet de vijand binnenlaten) gaat terug op de Griekse mythologie. De Grieken konden Troje innemen omdat ze zich verstopt hadden in een groot houten paard dat door de nietsvermoedende Trojanen binnen de stadsmuren werd gehaald.

Wanneer iemand op het Apostelpaard rijdt is dat een andere manier om te zeggen dat hij of zij te voet komt, net zoals de apostelen. Er komt dus geen paard aan te pas.

En tot slot, een nachtmerrie is geen nare droom over paarden. Het woord luidde van oorsprong ‘nachtmare’. Waarbij ‘mare’ stond voor een slechte boze geest die je ’s nachts kwam kwellen. Maar de betekenis van dat woord ging verloren en mensen vervingen het door het woord ‘merrie’ dat men wél vaak gebruikte. Met paarden heeft een nachtmerrie dus eigenlijk niks te maken.

Man en paard noemen
Dus, zit jij graag op je stokpaardje als het gaat om het vertellen van leuke feiten en weetjes omtrent paarden? Of wil je de spreekwoordenkennis van je gesprekspartner tijdens de borrel even testen? Houd je hierboven opgedane kennis dan niet langer voor jezelf, maar noem man en paard want vanaf nu kom je dus altijd goed beslagen ten ijs!