Normen & Paarden |
 Op de terugweg van een keuring zit ik achter de auto. Mijn paardenvriendin en haar man zijn in een zwaar gesprek. Ik zit op de achterbank te staren naar de weilanden en de ondergaande zon. Met een half oor volg ik het gesprek.
“Naar de slacht”, dat kun je gewoon NIET schrijven, zegt zij... lees verder Goedemorgen Nederland, of misschien was het een ander programma. Tenenkrommend keek ik naar een reportage over Military Boekelo. Om meerdere redenen, maar vooral om de vraag van een interviewer aan een paardenman: "Wat kost nou zo'n paard?" De paardenman brabbelde een getal. De interviewer zei verbaasd: "Vijftigduizend euro??" Dat vond hij dus al een heel hoog bedrag. Maar de paardenman corrigeerde hem. Het ging dus om een bedrag(je) van ACHTHONDERDvijftig duizend euro. Zijn wij, paardenmensen, verbaasd? Nee, totaal niet. In de hoge regionen van de sport zijn de getallen voor de komma vaak een veelvoud van vele getallen. Een paar miljoen voor een topspringpaard of een topdressuurpaard, is bijna normaal. Maar voor de interviewer was het iets te veel van het goede. Niet alleen omdat zijn schatting er zo verschrikkelijk naast zat, maar vooral omdat niet-paardenmensen vaak geen flauw benul hebben van de paardenwereld in de cijfers. De interviewer brak snel af. Even van zijn blunder herstellen. Of van de schrik.  Ach, meneer de interviewer is dus niet de enige. Hoe vaak is het mij wel niet gevraagd, maar dan over een fjord dus...
Hierover meer info: Column: Wat kost een paard? Artikel: Wat betaal je nu voor een fjordenpaard? Lees, 'geniet' en vergeef de interviewer.... ;>) Wie smelt niet weg bij het zien van een lief veulentje? Iedereen toch. Álle veulens zijn mooi, zelfs diegene die niet zo mooi zijn! Daarom vandaag een column zonder al te veel woorden over al die mooie veulentjes van de hele wereld. Soms zijn woorden niet nodig en is het visuele genot al groot genoeg. Lees, uhhh ik bedoel kíjk en geniet. Of toch maar lezen: Veulennamen voor 2019; regels en visie per Stamboek. Fokkers geluk en fokkers verdriet Wie houdt er NIET van veulentjes? Inzichten over de opvoeding van een paard.   In de vorige blog van Yvonne Dijkstra, kon je lezen hoe het hoort: trailer-laden. Het paard op de trailer zetten. Het paard erin begeleiden, een paard in de trailer 'doen'. Of een paard erin rollen... Er zijn vele benamingen en ook vele visies en theorieën. En er zijn workshops, cursussen en professionele hulptroepen in te huren, want het blijft een kunst. Heeft een paard het eenmaal correct geleerd, dan loopt hij of zij er zo in. Je wijst dan naar de trailer, en hóp .. erin ! Zoals die 'stoute' merrie van ons, die altijd de trailer in dráaft, zodra de hengstenhouder haar op komt halen om op date te gaan. 'Joepiééé!' hinnikt ze enthousiast. Haar grote vriend dé Dekhengst staat op haar te wachten... Of die gekke ruin die altijd een aanloopje neemt en over de laadklep heen springt. Hij 'duikt' de trailer in. Altijd even schrikken maar hij zit er zelf totaal niet mee. Die rare wiebelplank vind hij maar niets. Maar trailerladen kan ook een nachtmerrie zijn. Zoals ons een tijdje geleden overkwam. "Op het moment dat de stang los valt, valt de hengst op zijn rug en ligt nu met zijn hoofd naar het uiteinde van de trailer en zijn benen tegen de wanden aan. Ik vermoed dat zijn nek en zijn rug zijn gebroken, evenals zijn vier benen." lees verder  MEER INFO:
Door: Yvonne Dijkstra  Met kippenvel op mijn armen, en tranen in mijn ogen stond ik een tijd terug in een manege in Eersel. De reden? Paarden, of beter gezegd: passie voor paarden. Niet mijn passie, ik ben geen paardenmeisje. Wanneer het mooi weer is, maak ik graag een buitenrit op ons paard. Bij kou, wind en regen ben ik Sjaak afhaak. Anders is mijn zus: vanaf dat ze kan lopen, loopt ze naar paarden toe. Ze wordt bevriend met bijna elk paard en kan volledig opgaan in het trainen van deze dieren. Haar laatste examen voor de opleiding: Instructeur Paard en Gedrag van e-quine.com, bracht ons dan ook in Eersel. “Belangrijk bij dit examen is toewerken naar verbetering van het gedrag van het paard” Staand in de kou, aan de rand van de manegebak, op veilige afstand van de jonge paarden, was ik toeschouwer van dit examen. Hiervoor moest Lydia een driejarig paard, welke nog amper op een trailer was geweest, zover krijgen dat hij bereid was de trailer op te gaan. Belangrijk bij dit examen is toewerken naar verbetering van het gedrag van het paard. Hierbij is vertrouwen tussen instructeur en paard belangrijk. En heel erg belangrijk: begrijpt de instructeur de taal van het paard? Ziet hij of zij wat het paard nodig heeft om zijn gedrag te verbeteren? Wat ik zag aan dit paard, was dat hij in zeker geen 10 paardenjaren de trailer op zou gaan! “Stallion Grey was zeer volleerd in stilstaan voor de klep, denk dat hij daar een diploma voor heeft.” Door eerst wat oefeningen in de bak te doen, raakten het paard Stallion Grey en Lydia aan elkaar gewend. Maar zodra ze richting trailer gingen, nam hij het over en bleef voor de laadklep staan. Stallion Grey was zeer volleerd in stilstaan voor de klep, ik denk dat hij daar een diploma voor heeft. Maar langzaam aan zag je zijn nieuwsgierigheid groeien en kreeg hij interesse voor dat wat Lydia hem wilde leren. Ze gaf hem het vertrouwen om verder te gaan. Tussendoor gaf ze de ontspanning die hij nodig had. Dit had effect, ineens begon hij met zijn voorvoeten te schrapen over de laadklep en dát was het moment dat ik kippenvel kreeg. Er gebeurde iets tussen Stallion Grey en Lydia waardoor hij de trailer inliep. Dat wat ik voor onmogelijk had gehouden gebeurde. Tot drie keer toe, waarbij hij haar de derde keer zonder twijfel en vol vertrouwen de trailer in volgde. “Kippenvel krijg je wanneer je diep ontzag hebt voor iets” En dat had ik op dat moment. Zelf was ik gillend weggerend bij zo’n fris jong paard, en ik was al helemaal niet met Stallion Grey in een trailer van een paar vierkante meter gaan staan. Maar dat is wat een instructeur Paard en Gedrag juist wel doet: het hertrainen van uitdagingen in het gedrag van het paard. De instructeur werkt samen met het paard toe naar verbetering. Herinner jij je nog een moment waarbij je kippenvel op je armen kreeg? Waar heb jij diep ontzag voor? Of heb jij een passie waar je zo in op kunt gaan, dat je de tijd en de wereld om je heen vergeet? Is er iets in je leven wat je altijd al graag hebt willen doen of bereiken? Ga ervoor!  Voor paardencolumns heb ik een blog ingestuurd over mijn ervaring met paarden waar ik kippenvel van kreeg.
Regelmatig schrijf ik blogs en columns op mijn website. Blogs over alles wat ik in het leven met passie en gestuntel doe en meemaak. Tevens vind je hier mijn verhaal over het verlies van mijn moeder, op jonge leeftijd, aan de gevolgen van Lewy Body dementie. Verder deel ik via mijn site eenvoudige recepten die met regelmaat bij ons op tafel staan. Tot slot schrijf ik elke maand met passie over alles wat er in de natuur gebeurt in columns voor tuinfo.nl Wie ik ben? Ik ben Yvonne, getrouwd, trotse moeder van twee kinderen. Ik woon op de grens van Groningen en Friesland. Al iets meer dan veertig jaar geniet ik van elke dag. En ik hou er van om met een roze bril alles positief te bekijken! Naïef? Soms, maar zolang ik mijn roze bril op hou is dat niet erg! Eindredactie: Noortje de Kok  Ooit, lang geleden, was ik een echt paardenmeisje. Paardenposters hingen aan de muur, mijn lijfblad was “De Penny” en ik dreunde zo alle paardenrassen van A tot Z op. Ik had twee verzorgpony’s en liep een krantenwijkje om 5 uur ‘s ochtends vóór schooltijd, om te sparen voor een eigen paard. Ik kende alle paarden èn de bijbehorende mensen binnen de straal van mijn fietsbereik. Oh, en mijn hamsters heette Black Beauty, Big Red, Pinto en Old Billy. Zo’n meisje dus. Leuk om te hebben als paardenvriendin, maar hopeloos (lees: irritant) voor ieder ander. Uiteraard bracht ik mijn hele jeugd door in en rond de manege en zat ik meer op de rug van mijn verzorgpony dan achter mijn bureau boven de schoolboeken. Spijbelen was synoniem voor een lekkere bosrit, in tegenstelling tot mijn klasgenoten voor wie spijbelen betekende dat zij rondzwierven in de stad of een vette kater uitsliepen van een avondje naar de disco. Op een dag overkwam mij iets dat een beetje buiten mijn comfort-paarden-zone viel. Ik liep namelijk door de manegegang op zoek naar een bezem omdat mijn extra ijver soms opviel en omgezet werden in een gratis paardrijles. Ineens hoorde ik een beetje gekletter van een waterstraal die iets bescheidener klonk dan de giga-turbo-straal die een paard of pony produceert, op het moment dat zij gemiddeld tussen de 20 à 30 liter urine loost. Ik keek rechts van mij de stal in, waar ik net voorbij liep, en zag daar de manege-eigenaar staan. Met zijn broek op zijn schoenen en zijn tampeloerus gericht op het been van de lieve merrie Ulrieke. Hij schrok van mij en kneep z’n handeltje zo snel mogelijk af, trok zijn broek vliegensvlug omhoog en probeerde te doen alsof hij het been van de merrie inspecteerde. Nu is het zo dat niet alleen deze merrie een ontzettende lieverd was, maar de manege-eigenaar was een vriendelijke man met een uiterlijk waar George Clooney nog jaloers op zou zijn. “Oeps”, stotterde ik en wist mij geen houding te geven. De manege-eigenaar kwam de stal uit, veegde zijn hand langs zijn broek af en stond nu tegenover mij. Hij verontschuldigde zich welgemeend en legde vervolgens uit dat de merrie last van mok had. Menselijke urine, net als zeewater, hielp daar goed tegen. “Vandaar...”, zei hij. “Ohh… okay”, zei ik en ging verder met het zoeken naar de bezem. ‘s Avonds aan tafel tijdens het avondeten vertelde ik aan mijn ouders, broers en zus over de genezende werking van menselijke urine ten aanzien van hardnekkige mok op paardenbenen. Niet dat ook maar iemand geïnteresseerd was in mijn verhaal, maar ik wilde het toch even in de groep gooien. Pas toen ik begon over de leuter van de manege-eigenaar, werd het even stil. “Hoe groot?”, vroegen mijn boers. “Dié mooie man?”, vroeg mijn grote zus. Mijn ouders keken elkaar even vragend aan, tot mijn moeder vroeg of ik geschrokken was. “Echt niet. Ik heb een extra paardrijles gekregen omdat ik het gangpad heb schoongemaakt, gaaf hè?” zei ik en graaide snel een glazen schaaltje met vanillevla voor de neus van mijn broer weg, die even niet oplette. En dat was het. Mijn “me too”. Toen. Soms denk ik wel eens aan dat moment. Een manege-eigenaar die zijn gereedschap aan een 14-jarig Pennymeisje laat zien in een stille manege-gang. Hoe fout kan iets klinken als je het uit zijn context trekt... Ik wil geen afbreuk doen aan alle “serieuze” me-too-verhalen waar wel degelijk sprake is van ongewenst gedrag. Maar dit was dus duidelijk hier niet het geval. En Ulrieke? Die is inmiddels allang niet meer. Maar huis-tuin-en keukenmiddeltjes zoals het insmeren met tandpasta, knoflook, zwavel, of colloïdaal zilver kunnen ook helpen tegen mok. Dat moet die manege-eigenaar toch hebben geweten, realiseer ik mij ineens...   Mest en paarden zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Voor de een vervelende bijkomstigheid, voor de ander geen enkel probleem. Veel mensen zien mest alleen als een lastig afvalproduct waar je zo snel mogelijk vanaf moet zien te komen.
Voor mij is mest veel meer dan dat, sterker nog: ik ben er door gefascineerd! Misschien vind je me nu een heel vies mens, maar ik vertel graag waar die interesse vandaan komt en wat voor veelzijdige materie mest is. Persoonlijk vind ik het een heerlijke klus: mest opruimen. Niet dat ik het de hele dag wil doen hoor, maar ik loop minimaal twee keer per dag de paddock en/of wei door om de mest te verwijderen. Als de pony’s niet aan het eten zijn, begeleiden ze me er graag bij. En anders zit mijn kat graag op mijn schouder toe te kijken hoe ik de klus weer klaar. Maar waarom vind ik het zo prettig om te doen? Daar zijn meerdere redenen voor. Om te beginnen is het voor mij als niet-ochtendmens een goede manier om rustig wakker te worden: je hoeft er niet heel erg bij na te denken en je lichaam komt in beweging. Na het werk is het juist heerlijk om weer met beide benen op de grond te staan en te sjouwen met een kruiwagen vol mest: back to basic! Er schijnt trouwens ook een ongeschreven paardenwet te zijn dat, ook al ligt er maar één hoopje mest, je daar als paard doorheen moet lopen… Of ben ik de enige met dit unieke paardenras? Als er meerdere paarden bij elkaar lopen kun je vaak aan de vorm van de mestballen, soms in combinatie met de mestplek, zien van welk paard de mest is. Ook als je paard op stal staat, weet je vaak precies in welke hoek het dier graag mest, of ze de mest weer bedekken met stro of juist alles verpulveren en door de hele stal heen lopen. Als kind had ik de rare fantasie dat ik wel mee wilde doen aan het programma Wedden Dat. Ik zou dan aan de stal kunnen aflezen welk paard in welk stal had gestaan door naar de mest te kijken. Natuurlijk heb ik nooit werk gemaakt van deze opmerkelijke fantasie, maar het geeft wel aan dat ik er zelfs toen al opmerkzaam op was. Tijdens het mestruimen kun je veel informatie aflezen over je paard. Als het goed is weet je hoe de mest van je paard(en) er normaal gesproken uitziet. Hierdoor kun je het opmerken wanneer er afwijkingen zijn. De mest kan bijvoorbeeld ineens veel dunner zijn dan je gewend bent of afwijkend van kleur. Dit kan een aanwijzing zijn dat de voeding te ‘rijk’ is voor je paard en je beter minder of een andere soort kan gaan voeren. Ook als je paard te lang in het malse gras heeft gestaan, vertaalt zich dat zeer snel door in dunne mest. Nog een belangrijke oorzaak van dunne mest is stress. Soms kun je de oorzaak echter niet duidelijk terugvoeren en is het raadzaam om je paard door een dierenarts te laten onderzoeken. Er zijn vele redenen voor afwijkende mest, denk bijvoorbeeld ook aan een wormbesmetting, te veel zand in de darmen, virussen, bacteriën, voedselallergie of een stofwisselingsstoornis. Als er ook nog vers bloed te zien is bij de diarree dan kan er onder andere sprake zijn van salmonella, giftige stoffen in de darmen, een zeer ernstige wormbesmetting of een tumor in het laatste deel van de darmen. Behalve aan diarree, kun je aan de mest ook nog aan andere dingen aflezen of je paard gezond is. Een heel duidelijk voorbeeld is de mest waarin de wormen krioelen. Het kan zijn dat dit het resultaat is van een ontwormingsspuit. Zo niet, dan wordt het daar wel tijd voor. Als je geen wormen in de mest ziet, hoeft dat niet te betekenen dat er geen wormen zijn. De beste manier om te ontwormen is door eerst mestonderzoek te laten doen. Je hoeft dan alleen te ontwormen als dat nodig is en je weet dan tenminste ook welk middel je het beste kunt geven. Is de mest geel of wit van kleur? Dan is het tijd om direct de dierenarts te waarschuwen. Dit betekent dat de gal niet of niet voldoende afgegeven wordt aan het maag-darmkanaal. Gal zorgt namelijk voor de bruine kleur aan de mest. Maar meestal als de mest deze bleke kleur heeft, zie je al symptomen van koliek bij je paard. Een blokkade van afgifte van de gal is namelijk erg pijnlijk! Afijn, je hebt de mest beoordeeld. Maar ook aan de plek waar je de mest vindt, kun je soms wat aflezen. Als je paarden normaal gesproken hun mest verspreiden over een aantal plaatsen, maar nu ligt het maar in één hoek van je paddock dan vertelt dat vaak wat. Het kan zijn dat je paarden deze dag veel slomer zijn geweest dan normaal, maar ook een vervelende ervaring op een bepaalde plek in de paddock kan ervoor zorgen dat alleen maar in hun veilige hoek willen staan. En we vinden dan misschien mest vaak een probleem, maar een nog groter probleem is: geen mest. Een van de eerste dingen die je doet als je je paard veel ziet liggen en naar zijn buik ziet kijken, is kijken of er verse mest te vinden is. Dit geeft je een indicatie of er sprake is van een verstopping van de darmen. Hoe blij je soms kunt zijn dat je de staart omhoog ziet gaan en een heerlijke dampende drol uit ziet komen. Leg dat maar eens uit aan een niet-paardenliefhebber… Eén van de merkwaardigste toepassingen van mest hoorde ik enige jaren geleden van iemand die met zijn hengst naar de hengstenkeuring ging. Deze eigenaar had wel een heel aparte manier van het ‘wassen’ van zijn hengst. Hij had van een oud boertje uit de Betuwe gehoord dat je de eigen mest van het paard op water moest zetten en hiermee het paard moest insmeren. Daarna op laten drogen en weer uitborstelen. Het resultaat was verbluffend: ik heb nog nooit zo’n mooi glimmend paard gezien! Zelfs zijn witte benen waren stralend wit. |
Het leukste blog over paarden en pony' s: humor, kennis, inzicht en verdieping.
Lees, lach, huil, geniet, huiver, wees vooral kritisch en hou van je paard of pony. Want dáár gaat het om! 
Categorieën:
Alles
Auteur:PaardenColumns is geschreven door Marga Kuitenbrouwer - Van der Vet. Zij is zelfstandige en schrijft voor de paardenwereld, en andere branches. Gastbloggers:
Meest gewaardeerde blogs:
Veulennamen 2019 Het nieuwe recreatiepaard Polosport: elitair? Paardenwinkelparadijs Verliefd op de veearts Veulencursus De gemiddelde prijs voor fjordenpaarden BETOOG: fjordenpaarden! Konikpaarden in Bourtange De eeuwig groene weilanden Paarden Columns © 2019
Linken en citeren mag altijd. Herpublicatie op niet commerciële websites mag alleen o.v.v. mijn naam plus een link naar mijn website. Archieven:
November 2019
Hier jouw advertentie? Daar valt over te praten. Én een zak biks of wortelen voor onze paarden natuurlijk....
Paardenfotografen opgelet: een mooie - internationale - website bouw je met:
A R T F O L I O |
