Normen & Paarden
|
 foto-manipulatie: @your_photo_design Dat we midden in een afschuwelijke pandemie zitten vanwege het 'Corona' virus weet iedereen. We balanceren tussen hoop en vrees.
Op PaardenColumns gaan we hier niet dieper op in, maar proberen juist voor een stukje afleiding te zorgen. Desalniettemin willen we iedereen een hart onder de riem steken en heel veel sterkte wensen in deze zware tijd. En aan alle paarden die 'Corona' heten willen we virtueel een lekkere worteltaart geven. Jullie lieve merries kunnen er ook niets aan doen. Ineens heb je dan een naam die iedereen de stuipen op het lijf jaagt... Maar gelukkig weten paardenmensen dat we niet in een boogje om jullie heen hoeven te lopen en dat we jullie gewoon mogen aaien, knuffelen en die worteltaart mogen geven. Wie kent of heeft een paard dat 'Corona' heet ? Stuur gerust een foto, dan plaatsen we die in een ere-gallerij. Het is en blijft een mooie paardennaam alhoewel een voorlopige vervorming van de naam misschien wel een goed idee is om niemand onnodige te laten schrikken of te kwetsen.... Corina? Corena? Corry? Rina ?  @kevinzeelenphotography Van Kevin Zeelenphotography kregen wij deze mooie foto van twee konikpaarden. De paarden zijn het zo te zien niet met elkaar eens. Dat kan gebeuren, iedereen heeft wel eens onenigheid. Of er wordt hier 'even' hardhandig uitgevochten hoe de hiërarchie in elkaar zit?
Over een paar weken mogen de meeste paarden weer het weiland in. Dit is vaak een hoop kopzorgen van de eigenaars. Welke paarden passen goed bij elkaar, en welke kunnen elkaar niet luchten of zien? Laten we ze het zelf uitvechten, en houden we het op een afstandje in de gaten? Of plannen we dit zorgvuldig om problemen te voorkomen? Wij horen het graag van jullie. Welk 'weide-management' voeren jullie? Reacties, gastblogs of een artikel is welkom! Maar nu eerst onze column: wat doe je als er een paard in de kudde loopt, die echt de pisang is.... ? Waarom is het ene paard een sulletje-eerste-klasse en het andere paard zo dominant dat het bijna pure maffia lijkt? Kun je het sulletje een beetje weerbaarder maken en is dat wel verstandig?  Anita Rozendaal-Baaij denkt vaak aan haar (verzorg)paarden. Maar ze denkt ook wel eens, of haar paard wel aan haar denkt. Wordt haar paard blij als zij haar ziet? Een lesje eenvoudige dierethiek! En Anita kan het weten want zij deed de MBO-opleiding Paraveteniair en ging door een met HBO-studie Diergezondheidszorg en Management. In deze opleidingen komt Dierethiek en Dierwelzijn ruim aan bod. Dat vinden wij bij PaardenColumns heel goed en wij zijn blij dat Anita het duidelijk uitlegt zonder zweverige taalgebruik. Gewoon goed, leuk en leerzaam! Dank Anita!  Wil je meer over dit onderwerp weten?
In onze column: Dieren-apathie schreven wij al eens eerder over onze verbazing dat er mensen bestaan, die niet van dieren houden. En in Verplicht genieten hebben we het niet alleen over het plezier dat je van je paard hebt, maar ook vaak zorgen, verdriet en stress. Hoe houdt je dat in balans? Op Facebook kom ik een vriendin tegen van vroeger. Héél vroeger! Gezamenlijke herinneringen komen naar boven. Mooie en een heel kwaadaardige herinnering. Dertig jaar later huiveren we namelijk nog steeds als we aan Maleficent op ponykamp denken...   De Oostvaardersplassen benoemen bij een paardenliefhebber is als zout op open wonden strooien. Beter om dat niet te doen. Onmiddellijk laait er een gigantische discussie op over het wel en wee van de Konikpaarden. De winter waren de discussies iets minder fel. Tenslotte waren er al een hoop Konikpaarden vertrokken naar het buitenland en was de kudde al beter op peil. Er liepen geen zwaar vermagerde konikpaarden meer rond, de winter viel mee. Desalniettemin blijft de Oostvaardersplassen een grote open wond ... Bij Paardencolumns hebben wij dit anders gedaan. Wij hebben niet de discussie aangewakkerd maar zijn - voor ons - dichterbij huis gaan kijken naar andere kuddes. De kudde konikpaarden bijvoorbeeld bij Bourtange. Een prachtige, rustige kudde die uitstekend worden beheerd. Lees verder: Oostvaardersplassen Konikpaarden in Bourtange; een kudde kampioen!
 Wij wensen u fijne kerstdagen ! Deze prachtige foto is helaas niet van onszelf... Een paard briesend in de sneeuw, een witte kerst, we dromen ervan...
Laten we hopen dat we dit nog gaan meemaken, misschien dit jaar nog, of in de eerste maanden van 2020. Droomt u mee? Ben u al bezig met de stallen of het weiland te verduurzamen? Graag horen wij u. Mail gerust. Bij deze foto's hoeven eigenlijk geen woorden. Knuffelen met een paard is leuk, bijzonder en fijn. Alhoewel we natuurlijk allemaal wel weten dat het voor een paard meer gaat om lekker gekrabd, gekriebeld of geaaid te worden. Het 'terugknuffelen' kan wel eens pijnlijk zijn. Vooral als het paard dit graag met zijn of haar tanden doet. Maar hoe dan ook, affectie tussen mens en dier maakt de relatie vaak intenser. Het zijn tenslotte levende dieren die erg goed in de gaten hebben wanneer je aardig tegen ze bent of heel erg boos bent. Kijk, geniet en knuffel jouw eigen paard. Heb je zelf originele foto's om bij deze blog aan te vullen? Stuur je gerust op...  Op de terugweg van een keuring zit ik achter de auto. Mijn paardenvriendin en haar man zijn in een zwaar gesprek. Ik zit op de achterbank te staren naar de weilanden en de ondergaande zon. Met een half oor volg ik het gesprek.
“Naar de slacht”, dat kun je gewoon NIET schrijven, zegt zij... lees verder Goedemorgen Nederland, of misschien was het een ander programma. Tenenkrommend keek ik naar een reportage over Military Boekelo. Om meerdere redenen, maar vooral om de vraag van een interviewer aan een paardenman: "Wat kost nou zo'n paard?" De paardenman brabbelde een getal. De interviewer zei verbaasd: "Vijftigduizend euro??" Dat vond hij dus al een heel hoog bedrag. Maar de paardenman corrigeerde hem. Het ging dus om een bedrag(je) van ACHTHONDERDvijftig duizend euro. Zijn wij, paardenmensen, verbaasd? Nee, totaal niet. In de hoge regionen van de sport zijn de getallen voor de komma vaak een veelvoud van vele getallen. Een paar miljoen voor een topspringpaard of een topdressuurpaard, is bijna normaal. Maar voor de interviewer was het iets te veel van het goede. Niet alleen omdat zijn schatting er zo verschrikkelijk naast zat, maar vooral omdat niet-paardenmensen vaak geen flauw benul hebben van de paardenwereld in de cijfers. De interviewer brak snel af. Even van zijn blunder herstellen. Of van de schrik.  Ach, meneer de interviewer is dus niet de enige. Hoe vaak is het mij wel niet gevraagd, maar dan over een fjord dus...
Hierover meer info: Column: Wat kost een paard? Artikel: Wat betaal je nu voor een fjordenpaard? Lees, 'geniet' en vergeef de interviewer.... ;>) Wie smelt niet weg bij het zien van een lief veulentje? Iedereen toch. Álle veulens zijn mooi, zelfs diegene die niet zo mooi zijn! Daarom vandaag een column zonder al te veel woorden over al die mooie veulentjes van de hele wereld. Soms zijn woorden niet nodig en is het visuele genot al groot genoeg. Lees, uhhh ik bedoel kíjk en geniet. Of toch maar lezen: Veulennamen voor 2019; regels en visie per Stamboek. Fokkers geluk en fokkers verdriet Wie houdt er NIET van veulentjes? Inzichten over de opvoeding van een paard.   In de vorige blog van Yvonne Dijkstra, kon je lezen hoe het hoort: trailer-laden. Het paard op de trailer zetten. Het paard erin begeleiden, een paard in de trailer 'doen'. Of een paard erin rollen... Er zijn vele benamingen en ook vele visies en theorieën. En er zijn workshops, cursussen en professionele hulptroepen in te huren, want het blijft een kunst. Heeft een paard het eenmaal correct geleerd, dan loopt hij of zij er zo in. Je wijst dan naar de trailer, en hóp .. erin ! Zoals die 'stoute' merrie van ons, die altijd de trailer in dráaft, zodra de hengstenhouder haar op komt halen om op date te gaan. 'Joepiééé!' hinnikt ze enthousiast. Haar grote vriend dé Dekhengst staat op haar te wachten... Of die gekke ruin die altijd een aanloopje neemt en over de laadklep heen springt. Hij 'duikt' de trailer in. Altijd even schrikken maar hij zit er zelf totaal niet mee. Die rare wiebelplank vind hij maar niets. Maar trailerladen kan ook een nachtmerrie zijn. Zoals ons een tijdje geleden overkwam. "Op het moment dat de stang los valt, valt de hengst op zijn rug en ligt nu met zijn hoofd naar het uiteinde van de trailer en zijn benen tegen de wanden aan. Ik vermoed dat zijn nek en zijn rug zijn gebroken, evenals zijn vier benen." lees verder  MEER INFO:
Eindredactie: Noortje de Kok  Ooit, lang geleden, was ik een echt paardenmeisje. Paardenposters hingen aan de muur, mijn lijfblad was “De Penny” en ik dreunde zo alle paardenrassen van A tot Z op. Ik had twee verzorgpony’s en liep een krantenwijkje om 5 uur ‘s ochtends vóór schooltijd, om te sparen voor een eigen paard. Ik kende alle paarden èn de bijbehorende mensen binnen de straal van mijn fietsbereik. Oh, en mijn hamsters heette Black Beauty, Big Red, Pinto en Old Billy. Zo’n meisje dus. Leuk om te hebben als paardenvriendin, maar hopeloos (lees: irritant) voor ieder ander. Uiteraard bracht ik mijn hele jeugd door in en rond de manege en zat ik meer op de rug van mijn verzorgpony dan achter mijn bureau boven de schoolboeken. Spijbelen was synoniem voor een lekkere bosrit, in tegenstelling tot mijn klasgenoten voor wie spijbelen betekende dat zij rondzwierven in de stad of een vette kater uitsliepen van een avondje naar de disco. Op een dag overkwam mij iets dat een beetje buiten mijn comfort-paarden-zone viel. Ik liep namelijk door de manegegang op zoek naar een bezem omdat mijn extra ijver soms opviel en omgezet werden in een gratis paardrijles. Ineens hoorde ik een beetje gekletter van een waterstraal die iets bescheidener klonk dan de giga-turbo-straal die een paard of pony produceert, op het moment dat zij gemiddeld tussen de 20 à 30 liter urine loost. Ik keek rechts van mij de stal in, waar ik net voorbij liep, en zag daar de manege-eigenaar staan. Met zijn broek op zijn schoenen en zijn tampeloerus gericht op het been van de lieve merrie Ulrieke. Hij schrok van mij en kneep z’n handeltje zo snel mogelijk af, trok zijn broek vliegensvlug omhoog en probeerde te doen alsof hij het been van de merrie inspecteerde. Nu is het zo dat niet alleen deze merrie een ontzettende lieverd was, maar de manege-eigenaar was een vriendelijke man met een uiterlijk waar George Clooney nog jaloers op zou zijn. “Oeps”, stotterde ik en wist mij geen houding te geven. De manege-eigenaar kwam de stal uit, veegde zijn hand langs zijn broek af en stond nu tegenover mij. Hij verontschuldigde zich welgemeend en legde vervolgens uit dat de merrie last van mok had. Menselijke urine, net als zeewater, hielp daar goed tegen. “Vandaar...”, zei hij. “Ohh… okay”, zei ik en ging verder met het zoeken naar de bezem. ‘s Avonds aan tafel tijdens het avondeten vertelde ik aan mijn ouders, broers en zus over de genezende werking van menselijke urine ten aanzien van hardnekkige mok op paardenbenen. Niet dat ook maar iemand geïnteresseerd was in mijn verhaal, maar ik wilde het toch even in de groep gooien. Pas toen ik begon over de leuter van de manege-eigenaar, werd het even stil. “Hoe groot?”, vroegen mijn boers. “Dié mooie man?”, vroeg mijn grote zus. Mijn ouders keken elkaar even vragend aan, tot mijn moeder vroeg of ik geschrokken was. “Echt niet. Ik heb een extra paardrijles gekregen omdat ik het gangpad heb schoongemaakt, gaaf hè?” zei ik en graaide snel een glazen schaaltje met vanillevla voor de neus van mijn broer weg, die even niet oplette. En dat was het. Mijn “me too”. Toen. Soms denk ik wel eens aan dat moment. Een manege-eigenaar die zijn gereedschap aan een 14-jarig Pennymeisje laat zien in een stille manege-gang. Hoe fout kan iets klinken als je het uit zijn context trekt... Ik wil geen afbreuk doen aan alle “serieuze” me-too-verhalen waar wel degelijk sprake is van ongewenst gedrag. Maar dit was dus duidelijk hier niet het geval. En Ulrieke? Die is inmiddels allang niet meer. Maar huis-tuin-en keukenmiddeltjes zoals het insmeren met tandpasta, knoflook, zwavel, of colloïdaal zilver kunnen ook helpen tegen mok. Dat moet die manege-eigenaar toch hebben geweten, realiseer ik mij ineens...  Tekst: Sanna van den Akker  Mest en paarden zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Voor de een vervelende bijkomstigheid, voor de ander geen enkel probleem. Veel mensen zien mest alleen als een lastig afvalproduct waar je zo snel mogelijk vanaf moet zien te komen.
Voor mij is mest veel meer dan dat, sterker nog: ik ben er door gefascineerd! Misschien vind je me nu een heel vies mens, maar ik vertel graag waar die interesse vandaan komt en wat voor veelzijdige materie mest is. Persoonlijk vind ik het een heerlijke klus: mest opruimen. Niet dat ik het de hele dag wil doen hoor, maar ik loop minimaal twee keer per dag de paddock en/of wei door om de mest te verwijderen. Als de pony’s niet aan het eten zijn, begeleiden ze me er graag bij. En anders zit mijn kat graag op mijn schouder toe te kijken hoe ik de klus weer klaar. Maar waarom vind ik het zo prettig om te doen? Daar zijn meerdere redenen voor. Om te beginnen is het voor mij als niet-ochtendmens een goede manier om rustig wakker te worden: je hoeft er niet heel erg bij na te denken en je lichaam komt in beweging. Na het werk is het juist heerlijk om weer met beide benen op de grond te staan en te sjouwen met een kruiwagen vol mest: back to basic! Er schijnt trouwens ook een ongeschreven paardenwet te zijn dat, ook al ligt er maar één hoopje mest, je daar als paard doorheen moet lopen… Of ben ik de enige met dit unieke paardenras? Als er meerdere paarden bij elkaar lopen kun je vaak aan de vorm van de mestballen, soms in combinatie met de mestplek, zien van welk paard de mest is. Ook als je paard op stal staat, weet je vaak precies in welke hoek het dier graag mest, of ze de mest weer bedekken met stro of juist alles verpulveren en door de hele stal heen lopen. Als kind had ik de rare fantasie dat ik wel mee wilde doen aan het programma Wedden Dat. Ik zou dan aan de stal kunnen aflezen welk paard in welk stal had gestaan door naar de mest te kijken. Natuurlijk heb ik nooit werk gemaakt van deze opmerkelijke fantasie, maar het geeft wel aan dat ik er zelfs toen al opmerkzaam op was. Tijdens het mestruimen kun je veel informatie aflezen over je paard. Als het goed is weet je hoe de mest van je paard(en) er normaal gesproken uitziet. Hierdoor kun je het opmerken wanneer er afwijkingen zijn. De mest kan bijvoorbeeld ineens veel dunner zijn dan je gewend bent of afwijkend van kleur. Dit kan een aanwijzing zijn dat de voeding te ‘rijk’ is voor je paard en je beter minder of een andere soort kan gaan voeren. Ook als je paard te lang in het malse gras heeft gestaan, vertaalt zich dat zeer snel door in dunne mest. Nog een belangrijke oorzaak van dunne mest is stress. Soms kun je de oorzaak echter niet duidelijk terugvoeren en is het raadzaam om je paard door een dierenarts te laten onderzoeken. Er zijn vele redenen voor afwijkende mest, denk bijvoorbeeld ook aan een wormbesmetting, te veel zand in de darmen, virussen, bacteriën, voedselallergie of een stofwisselingsstoornis. Als er ook nog vers bloed te zien is bij de diarree dan kan er onder andere sprake zijn van salmonella, giftige stoffen in de darmen, een zeer ernstige wormbesmetting of een tumor in het laatste deel van de darmen. Behalve aan diarree, kun je aan de mest ook nog aan andere dingen aflezen of je paard gezond is. Een heel duidelijk voorbeeld is de mest waarin de wormen krioelen. Het kan zijn dat dit het resultaat is van een ontwormingsspuit. Zo niet, dan wordt het daar wel tijd voor. Als je geen wormen in de mest ziet, hoeft dat niet te betekenen dat er geen wormen zijn. De beste manier om te ontwormen is door eerst mestonderzoek te laten doen. Je hoeft dan alleen te ontwormen als dat nodig is en je weet dan tenminste ook welk middel je het beste kunt geven. Is de mest geel of wit van kleur? Dan is het tijd om direct de dierenarts te waarschuwen. Dit betekent dat de gal niet of niet voldoende afgegeven wordt aan het maag-darmkanaal. Gal zorgt namelijk voor de bruine kleur aan de mest. Maar meestal als de mest deze bleke kleur heeft, zie je al symptomen van koliek bij je paard. Een blokkade van afgifte van de gal is namelijk erg pijnlijk! Afijn, je hebt de mest beoordeeld. Maar ook aan de plek waar je de mest vindt, kun je soms wat aflezen. Als je paarden normaal gesproken hun mest verspreiden over een aantal plaatsen, maar nu ligt het maar in één hoek van je paddock dan vertelt dat vaak wat. Het kan zijn dat je paarden deze dag veel slomer zijn geweest dan normaal, maar ook een vervelende ervaring op een bepaalde plek in de paddock kan ervoor zorgen dat alleen maar in hun veilige hoek willen staan. En we vinden dan misschien mest vaak een probleem, maar een nog groter probleem is: geen mest. Een van de eerste dingen die je doet als je je paard veel ziet liggen en naar zijn buik ziet kijken, is kijken of er verse mest te vinden is. Dit geeft je een indicatie of er sprake is van een verstopping van de darmen. Hoe blij je soms kunt zijn dat je de staart omhoog ziet gaan en een heerlijke dampende drol uit ziet komen. Leg dat maar eens uit aan een niet-paardenliefhebber… Eén van de merkwaardigste toepassingen van mest hoorde ik enige jaren geleden van iemand die met zijn hengst naar de hengstenkeuring ging. Deze eigenaar had wel een heel aparte manier van het ‘wassen’ van zijn hengst. Hij had van een oud boertje uit de Betuwe gehoord dat je de eigen mest van het paard op water moest zetten en hiermee het paard moest insmeren. Daarna op laten drogen en weer uitborstelen. Het resultaat was verbluffend: ik heb nog nooit zo’n mooi glimmend paard gezien! Zelfs zijn witte benen waren stralend wit.  Je leest deze blog, dus ik neem aan dat je een paardenmens bent. Wij zijn een ander ‘soort’, toch? Want er zijn veel misverstanden en vooroordelen richting de paardenwereld. Over geld bijvoorbeeld.
Deze column is voor al jouw buren, kennissen en vrienden die soms écht erg domme vragen stellen… “Hoeveel betaal je daar nu voor?” Je staat aan de rand van een manege-bak of het weiland en hangt over het hek. Duizend hartjes in je ogen want jouw mooie, lieve paard of pony is lekker aan het galopperen door de bak en loopt zó mooi dat je er eigenlijk van baalt dat je nu geen foto’s kunt nemen. Je toont namelijk je paard aan een vriend of kennis die ineens vraagt: “Wat kost dat nou, zo’n beestje?” Ahhhhhhhhh, duizend bommen en granaten! Dát is dus de vraag die wij paardenmensen háten. Dommer, dom, domst Dat soort vragen zijn zo….. onkundig? Onbeleefd? Of gewoon DOM! Het kan trouwens nog dommer: Soms vragen mensen zelfs of een paard vlees eet en zo. Zucht, daar zakt je paardrijbroek écht van af. Maar nu dus weer DE vraag over geld. Wat kost een paard? Wat is een paard waard? Is daar een antwoord op te geven? We gaan het proberen. Intrinsieke waarde De intrinsieke waarde van geld is de waarde van het materiaal waarvan de munt of het bankbiljet gemaakt is. In vroegere eeuwen was de waarde van het metaal in theorie gelijk aan het bedrag dat op het geld stond. Nu is geld is maar een flapje papier, of een digitaal cijfertje. Geld is geen zwaar goudstuk meer. De intrinsieke waarde van een paard is dus het paard als het ware per gewicht, de slachtwaarde dus. Wat biedt de slager er voor? Hoeveel gehakt kan hij er nog van draaien? Zitten er nog een mals biefstukje in? Of is je paard een zak met botten? Jouw paard is dus misschien 500 tot 800 kilo maal de vleesprijs op dit moment. Brrr…. Niet aan denken maar….. Marktwaarde Wat is dan de marktwaarde van uw paard? Het paard als product. De marktwaarde van een product is de prijs waartegen het verhandeld zou worden in een concurrerende markt. Hoe graag wil de koper het paard hebben? Of hoe graag wil de verkoper van het paard af? Hoe uniek is jouw paard? Allesbepalend is natuurlijk het ras (status!), het specifieke uiterlijk (iets bijzonders?), de mode (doe toch maar een ander kleurtje…), de hoogte (een ukkie of een klerenkast?) en de gezondheid (zomereczeem? auw!) Prestatiewaarde Maar nóg belangrijker is natuurlijk de prestatie. Even naar de fjorden. Dit ras is geen ras waarvoor je eerst een loterij moet winnen om er een te kunnen kopen. Of waarvoor je geboren moet zijn in een gouden ledikant en met een drie-dubbele achternaam. Maar toch ook bij dit ras geldt: een ruin die alle proeven van bekwaamheid met AA heeft gescoord (mennen, onder het zadel) is natuurlijk veel meer waard dan een ruin die tot nu toe zijn leven in een weiland heeft staan lummelen. En een merrie die tijdens de ene keuring na de andere haar haar tegenstanders in haar schaduw laat lopen, is natuurlijk meer waard dan een ezel (sorry!) die er niet uitziet… Karaktertechnische waarde Maarrr….. hoe goed een paard ook presteert, een slecht karakter is niet best. Een paard dat het liefst zijn eigenares de stal uitmept of zijn ruiter regelmatig alle hoeken van de bak laat zien, is minder waard dan een lieverd. Als ie maar presteert, zeggen de heuse sporters onder ons dan, maar met een verbrijzelde knieschijf kun je niet meer rijden en zonder voortanden lach je niet meer zo mooi op de foto naast je toppertje. Het karakter kan ook het állerbelangrijkste zijn: een fjordenpony die carrière gaat maken op een zorgboerderij of een manege voor aangepast rijden moet door-en-door betrouwbaar zijn. Als ze dan toevallig niet moedersmooiste is... who cares? Emotionele waarde Dan komen we bij het aller-állerbelangrijkste: wat is jouw paard voor jou waard? Not over your dead body, moet jij er aan denken om jouw beste vriend te verkopen? Of maakt een goed bod je toch aan het twijfelen? Nu, beste (maar domme) vraagsteller: Het is dus onmogelijk om een antwoord te geven of een vraag als: “Hey, wat betaal je daar nu voor?” Los van het feit dat wij toch ook niet aan jou vragen wat je daadwerkelijk uitgeeft aan jouw hobby of passie… Dus niet meer vragen, okay? Afgesproken.  Wat hebben 'op eieren lopen' en 'van dik hout zaagt men planken' elkaar gemeen en wat hebben die gezegden met paarden te maken? Heel veel. Ze gaan beiden over werkwijzen of handelingen. Met 'Van dik hout zaagt men planken' wordt bedoeld dat er hard wordt gewerkt, maar niet bepaald netjes en precies. Het kan ook betekenen dat iemand flink op zijn donder of zelfs een pak slaag krijgt. Het paard vaak in kwestie. Vaak. Helaas. Op eieren lopen betekent het omgekeerde namelijk: héél voorzichtig te werk gaan. Beiden werkwijzen, methodes of manier van reageren, maken we vaak mee binnen de paardenwereld. Niet één paard is dezelfde en ieder paard, of pony, heeft zijn of haar unieke karakter. En niet één paardenmens is hetzelfde. De paarden eerst: de een is echt zo'n botte bul. Je kent ze vast wel. Van die paarden die bij voorkeur op je tenen gaan staan of gewoon dwars door je heen lopen als ze toevallig nét de andere kant op willen, dan baasje van plan was. Of nog erger: de combinatie van botte bul en angsthaas: dat zijn van die paarden die bovenop je springen als ze ergens van schrikken. "Helluuup, mamma", roepen ze en vervolgens springen ze in je armen.... althans dat denken ze. Daar lig je dan, onder een groot paard en lieve woordjes helpen niet. Een dikke schop, en het paard begrijpt de boodschap. Opzij, sukkel, ik wil wel een platte buik, maar geen plat hoofd, a.u.b. Van dik hout zaagt men planken dus, zeg maar.... Soms is er ook zo'n paard waarbij je als baasje echt op eieren loopt. Het paard heeft een flink trauma, vertrouwt mensen maar amper, of het is gewoon een bange poeperd vanaf het eerste moment dat ie werd geboren. Zo'n veulen dat eeuwige achter de veilige kont van mams staat en zich amper durft te bewegen. Een rondje door de wei gaat nog nèt, maar dan moet moeders wel mee, want ohwee, dat hij of zij wordt geplaagd door de andere veulens. "Mammmaaaaa, ze pesten me..." roept de bangepoeperd en helaas blijft die karaktereigenschap overheersen. Met zulke paarden loop je vaak op eieren. Consequent zijn en zelfverzekerdheid uitstralen doet wonderen. Of misschien wel de aanpak van engelengeduld en continue baby-stapjes nemen. Hoe dan ook, een pak slaag geven zal niet werken. Van dik hout zaagt men planken heeft vaak een averechts effect. Boeken vol zijn er al geschreven over hoe je met paarden omgaat. Maar geen paard en geen situatie (én geen baasje) is hetzelfde. Eén ding staat wel als een huis: denk goed na over je eigen omgang met een paard. Tenslotte wil je een paard máken, en niet breken.... Columns/artikelen over die direct of indirect gaan over 'Van dik hout zaagt men planken' en 'op eieren lopen':
Cursus weerbaarheid De hoefsmid met losse handjes De gevaarlijke steen Inzichten over de opvoeding van een paard Nachtmerrie |
Het leukste blog over paarden en pony's.
Lees, lach, huil, geniet, huiver, wees kritisch en hou van je paard of pony! Want dáár gaat het om! 
Categorieën:
Alles
Auteur:PaardenColumns is geschreven door Marga Kuitenbrouwer - Van der Vet. Zij is zelfstandige en schrijft voor de paardenwereld, en andere branches. Gastbloggers:
Sanna van den Akker
Elsa Boddéus Fenna de Boer Godart Bosmans Yvonne Daalhuyzen Yvonne Dijkstra Kim Dogger Kitty Jonker Noortje de Kok Britt Neijzen Edith Eri Louw Anita Rozendaal-Baaij Monique Schild Don Inge Spee 
Meest gewaardeerde blogs:
Eventing met Soofshorseriding Stokpaardrijden Maleficent op paardenkamp Kopstoot Veulennamen 2020 Paardenwinkelparadijs Verliefd op de veearts De gemiddelde prijs voor fjordenpaarden BETOOG: fjordenpaarden! Konikpaarden in Bourtange De eeuwig groene weilanden Paarden Columns © 2020
Linken en citeren mag altijd. Herpublicatie op niet commerciële websites mag alleen o.v.v. mijn naam plus een link naar de website. Archieven:
April 2020
Hier jouw advertentie? Daar valt over te praten. Én een zak biks of wortelen voor onze paarden natuurlijk....
Paardenfotografen opgelet: een mooie - internationale - website bouw je met:
A R T F O L I O |
