Deze prachtige foto is helaas niet van onszelf... Een paard briesend in de sneeuw, een witte kerst, we dromen ervan...
Laten we hopen dat we dit nog gaan meemaken, misschien dit jaar nog, of in de eerste maanden van 2020.

Droomt u mee?  Ben u al bezig met de stallen of het weiland te verduurzamen? Graag horen wij u. Mail gerust.

Op de terugweg van een keuring zit ik achter de auto. Mijn paardenvriendin en haar man zijn in een zwaar gesprek. Ik zit op de achterbank te staren naar de weilanden en de ondergaande zon. Met een half oor volg ik het gesprek.

“Naar de slacht”, dat kun je gewoon NIET schrijven, zegt zij...

lees verder

Goedemorgen Nederland, of misschien was het een ander programma. Tenenkrommend keek ik naar een reportage over Military Boekelo. Om meerdere redenen, maar vooral om de vraag van een interviewer aan een paardenman:

De paardenman brabbelde een getal.  De interviewer zei verbaasd: "Vijftigduizend euro??" Dat vond hij dus al een heel hoog bedrag.  Maar de paardenman corrigeerde hem.  Het ging dus om een bedrag(je) van ACHTHONDERDvijftig duizend euro.

Zijn wij, paardenmensen, verbaasd? Nee, totaal niet.  In de hoge regionen van de sport zijn de getallen voor de komma vaak een veelvoud van vele getallen.  Een paar miljoen voor een topspringpaard of een topdressuurpaard, is bijna normaal.

Maar voor de interviewer was het iets te veel van het goede.  Niet alleen omdat zijn schatting er zo verschrikkelijk naast zat, maar vooral omdat niet-paardenmensen vaak geen flauw benul hebben van de paardenwereld in de cijfers.
De interviewer brak snel af.  Even van zijn blunder herstellen.  Of van de schrik.

Ach, meneer de interviewer is dus niet de enige.  Hoe vaak is het mij wel niet gevraagd, maar dan over een fjord dus...

Hierover meer info:

Column: Wat kost een paard?

Artikel: Wat betaal je nu voor een fjordenpaard?

Lees, 'geniet' en vergeef de interviewer.... ;>)

Wie smelt niet weg bij het zien van een lief veulentje? Iedereen toch.

Álle veulens zijn mooi, zelfs diegene die niet zo mooi zijn!

Daarom vandaag een column zonder al te veel woorden over al die mooie veulentjes van de hele wereld. Soms zijn woorden niet nodig en is het visuele genot al groot genoeg.

Lees, uhhh ik bedoel kíjk en geniet.

In de vorige blog van Yvonne Dijkstra, kon je lezen hoe het hoort: trailer-laden. Het paard op de trailer zetten. Het paard erin begeleiden, een paard in de trailer 'doen'. Of een paard erin rollen...

Er zijn vele benamingen en ook vele visies en theorieën. En er zijn workshops, cursussen en professionele hulptroepen in te huren, want het blijft een kunst.  Heeft een paard het eenmaal correct geleerd, dan loopt hij of zij er zo in. Je wijst dan naar de trailer, en hóp .. erin !

Zoals die 'stoute' merrie van ons, die altijd de trailer in dráaft, zodra de hengstenhouder haar op komt halen om op date te gaan.  'Joepiééé!' hinnikt ze enthousiast. Haar grote vriend dé Dekhengst staat op haar te wachten...

Of die gekke ruin die altijd een aanloopje neemt en over de laadklep heen springt. Hij 'duikt' de trailer in. Altijd even schrikken maar hij zit er zelf totaal niet mee. Die rare wiebelplank vind hij maar niets.

Maar trailerladen kan ook een nachtmerrie zijn. Zoals ons een tijdje geleden overkwam.

"Op het moment dat de stang los valt, valt de hengst op zijn rug en ligt nu met zijn hoofd naar het uiteinde van de trailer en zijn benen tegen de wanden aan. Ik vermoed dat zijn nek en zijn rug zijn gebroken, evenals zijn vier benen."

lees verder

Door: Yvonne Dijkstra

Met kippenvel op mijn armen, en tranen in mijn ogen stond ik een tijd terug in een manege in Eersel. De reden? Paarden, of beter gezegd: passie voor paarden.

Niet mijn passie, ik ben geen paardenmeisje. Wanneer het mooi weer is, maak ik graag een buitenrit op ons paard. Bij kou, wind en regen ben ik Sjaak afhaak. Anders is mijn zus: vanaf dat ze kan lopen, loopt ze naar paarden toe. Ze wordt bevriend met bijna elk paard en kan volledig opgaan in het trainen van deze dieren. Haar laatste examen voor de opleiding: Instructeur Paard en Gedrag van e-quine.com, bracht ons dan ook in Eersel.

“Belangrijk bij dit examen is toewerken naar verbetering van het gedrag van het paard”

Staand in de kou, aan de rand van de manegebak, op veilige afstand van de jonge paarden, was ik
toeschouwer van dit examen. Hiervoor moest Lydia een driejarig paard, welke nog amper op een trailer was geweest, zover krijgen dat hij bereid was de trailer op te gaan. Belangrijk bij dit examen is toewerken naar verbetering van het gedrag van het paard. Hierbij is vertrouwen tussen instructeur en paard belangrijk. En heel erg belangrijk: begrijpt de instructeur de taal van het paard? Ziet hij of zij wat het paard nodig heeft om zijn gedrag te verbeteren? Wat ik zag aan dit paard, was dat hij in zeker geen 10 paardenjaren de trailer op zou gaan!

“Stallion Grey was zeer volleerd in stilstaan voor de klep, denk dat hij daar een diploma voor heeft.”

Door eerst wat oefeningen in de bak te doen, raakten het paard Stallion Grey en Lydia aan elkaar gewend. Maar zodra ze richting trailer gingen, nam hij het over en bleef voor de laadklep staan.
Stallion Grey was zeer volleerd in stilstaan voor de klep, ik denk dat hij daar een diploma voor heeft.
Maar langzaam aan zag je zijn nieuwsgierigheid groeien en kreeg hij interesse voor dat wat Lydia hem wilde leren. Ze gaf hem het vertrouwen om verder te gaan. Tussendoor gaf ze de ontspanning die hij nodig had. Dit had effect, ineens begon hij met zijn voorvoeten te schrapen over de laadklep en dát was het moment dat ik kippenvel kreeg. Er gebeurde iets tussen Stallion Grey en Lydia waardoor hij de trailer inliep. Dat wat ik voor onmogelijk had gehouden gebeurde. Tot drie keer toe, waarbij hij haar de derde keer zonder twijfel en vol vertrouwen de trailer in volgde.

“Kippenvel krijg je wanneer je diep ontzag hebt voor iets”

En dat had ik op dat moment. Zelf was ik gillend weggerend bij zo’n fris jong paard, en ik was al helemaal niet met Stallion Grey in een trailer van een paar vierkante meter gaan staan. Maar dat is wat een instructeur Paard en Gedrag  juist wel doet: het hertrainen van uitdagingen in het gedrag van het paard. De instructeur werkt samen met het paard toe naar verbetering. 

Herinner jij je nog een moment waarbij je kippenvel op je armen kreeg? Waar heb jij diep ontzag voor?  Of heb jij een passie waar je zo in op kunt gaan, dat je de tijd en de wereld om je heen vergeet? Is er iets in je leven wat je altijd al graag hebt willen doen of bereiken? Ga ervoor!

Voor paardencolumns heb ik een blog ingestuurd over mijn ervaring met paarden waar ik kippenvel van kreeg.

Regelmatig schrijf ik blogs en columns op mijn website. Blogs over alles wat ik in het leven met passie en gestuntel doe en meemaak. Tevens vind je hier mijn verhaal over het verlies van mijn moeder, op jonge leeftijd, aan de gevolgen van Lewy Body dementie. 

Verder deel ik via mijn site eenvoudige recepten die met regelmaat bij ons op tafel staan. Tot slot schrijf ik elke maand met passie over alles wat er in de natuur gebeurt in columns voor tuinfo.nl

Wie ik ben? Ik ben Yvonne, getrouwd, trotse moeder van twee kinderen. Ik woon op de grens van Groningen en Friesland. Al iets meer dan veertig jaar geniet ik van elke dag. En ik hou er van om met een roze bril alles positief te bekijken! Naïef? Soms, maar zolang ik mijn roze bril op hou is dat niet erg!

website: overyvonne
Facebook: Facebook overyvonne
Instagram: insta overyvonne

Eindredactie: Noortje de Kok

Ooit, lang geleden, was ik een echt paardenmeisje. Paardenposters hingen aan de muur, mijn lijfblad was “De Penny” en ik dreunde zo alle paardenrassen van A tot Z op. Ik had twee verzorgpony’s en liep een krantenwijkje om 5 uur ‘s ochtends vóór schooltijd, om te sparen voor een eigen paard. Ik kende alle paarden èn de bijbehorende mensen binnen de straal van mijn fietsbereik. Oh, en mijn hamsters heette Black Beauty, Big Red, Pinto en Old Billy.

Zo’n meisje dus. Leuk om te hebben als paardenvriendin, maar hopeloos (lees: irritant) voor ieder ander.

Uiteraard bracht ik mijn hele jeugd door in en rond de manege en zat ik meer op de rug van mijn verzorgpony dan achter mijn bureau boven de schoolboeken. Spijbelen was synoniem voor een lekkere bosrit, in tegenstelling tot mijn klasgenoten voor wie spijbelen betekende dat zij rondzwierven in de stad of een vette kater uitsliepen van een avondje naar de disco.

Op een dag overkwam mij iets dat een beetje buiten mijn comfort-paarden-zone viel. Ik liep namelijk door de manegegang op zoek naar een bezem omdat mijn extra ijver soms opviel en omgezet werden in een gratis paardrijles. Ineens hoorde ik een beetje gekletter van een waterstraal die iets bescheidener klonk dan de giga-turbo-straal die een paard of pony produceert, op het moment dat zij gemiddeld tussen de 20 à 30 liter urine loost.

Ik keek rechts van mij de stal in, waar ik net voorbij liep, en zag daar de manege-eigenaar staan. Met zijn broek op zijn schoenen en zijn tampeloerus gericht op het been van de lieve merrie Ulrieke. Hij schrok van mij en kneep z’n handeltje zo snel mogelijk af, trok zijn broek vliegensvlug omhoog en probeerde te doen alsof hij het been van de merrie inspecteerde. Nu is het zo dat niet alleen deze merrie een ontzettende lieverd was, maar de manege-eigenaar was een vriendelijke man met een uiterlijk waar George Clooney nog jaloers op zou zijn.

“Oeps”, stotterde ik en wist mij geen houding te geven. De manege-eigenaar kwam de stal uit, veegde zijn hand langs zijn broek af en stond nu tegenover mij. Hij verontschuldigde zich welgemeend en legde vervolgens uit dat de merrie last van mok had. Menselijke urine, net als zeewater, hielp daar goed tegen. “Vandaar...”, zei hij.
“Ohh… okay”, zei ik en ging verder met het zoeken naar de bezem.

‘s Avonds aan tafel tijdens het avondeten vertelde ik aan mijn ouders, broers en zus over de genezende werking van menselijke urine ten aanzien van hardnekkige mok op paardenbenen. Niet dat ook maar iemand geïnteresseerd was in mijn verhaal, maar ik wilde het toch even in de groep gooien.
Pas toen ik begon over de leuter van de manege-eigenaar, werd het even stil.
“Hoe groot?”, vroegen mijn boers.
“Dié mooie man?”, vroeg mijn grote zus.
Mijn ouders keken elkaar even vragend aan, tot mijn moeder vroeg of ik geschrokken was. “Echt niet. Ik heb een extra paardrijles gekregen omdat ik het gangpad heb schoongemaakt, gaaf hè?” zei ik en graaide snel een glazen schaaltje met vanillevla voor de neus van mijn broer weg, die even niet oplette.

En dat was het. Mijn “me too”. Toen.

Soms denk ik wel eens aan dat moment. Een manege-eigenaar die zijn gereedschap aan een 14-jarig Pennymeisje laat zien in een stille manege-gang. Hoe fout kan iets klinken als je het uit zijn context trekt... Ik wil geen afbreuk doen aan alle “serieuze” me-too-verhalen waar wel degelijk sprake is van ongewenst gedrag. Maar dit was dus duidelijk hier niet het geval.

En Ulrieke? Die is inmiddels allang niet meer. Maar huis-tuin-en keukenmiddeltjes zoals het insmeren met tandpasta, knoflook, zwavel, of colloïdaal zilver kunnen ook helpen tegen mok. Dat moet die manege-eigenaar toch hebben geweten, realiseer ik mij ineens...