Geschreven door: Yvonne Daalhuyzen

Ja leuk! Schrijven! Gelukkig kan ik nog schrijven. Het scheelde niet veel en ik was er niet meer.
Of ik alles weer kan? Nee, dat niet. Maar of ik er weer voor wil gaan? Ja absoluut!!

Laten we maar beginnen met schrijven. Want hoe leuk is het, als je kunt schrijven over alles wat met jouw passie te maken heeft ?
Meteen kruip ik achter mijn laptop en ga ik beginnen. Maar de eerste vraag doemt al op...
Waar moét ik eigenlijk  beginnen? Bij het begin? Maar wat is dan precies het begin?

Begin ik nu bij mijn verzorgpony (jaren geleden) want ja.. zo is het begonnen, of begin ik bij het einde, bij het nu? Paarden leven ook in het nu, dus dat is dan wel weer een goed idee. Maar heb ik dan wel een goed begin? 
Zie.. Het begint al goed… zucht

Laten we maar beginnen bij iets wat mijn wereld letterlijk op zijn kop  heeft gezet.
Bij mijn paard:
Daar stond hij dan in stal, met 1 andere hengst.
Mijn 4 jarige prins. Want zo ziet  hij eruit. Als een prins.
Ik was meteen verkocht.  Hij kon niks,  behalve je een mep geven als het hem niet beviel. 
Ja.... zo was ie.. en zo is hij nog steeds...

We leren elkaar kennen, we leren elkaar vertrouwen en ik rijd hem in. Alles ging van een leien dakje. En het enige wat ik wilde, is hem laten zien in de ring.  Want deze jongeman (inmiddels een prachtige ruin), die zou de show stelen! Man, wat was ik trots op hem.. 

En dan gebeurd er iets vreselijks .. Ik val eraf.
Of iets anders gezegd.. Hij werd boos…, heel boos en hij smijt mij eraf.
En dan, in een fractie van een seconde, wordt het donker en stil.

We zijn nu, na een herstelperiode van dik 1,5 jaar weer begonnen. 
Of nou ja.. begonnen...
Wanneer begin je eigenlijk weer met je paard?
Na het ongeluk ben ik eigenlijk  alléén nog maar met hem bezig geweest...
Wat is er precies gebeurd en wat is zijn reden geweest? Heeft hij pijn en zo ja, waar heeft hij pijn? Wat kan ik doen om hem te helpen? Hoe voelt hij zich op dit moment?
Zomaar even een ‘paar’ vragen die me bezig houden.
Als je alleen kunt  kijken  hoe je paard zich voelt als hij in de wei staat, ben je dan ook begonnen? 
Of ben je alleen begonnen als je de longeerlijn weer oppakt of als je weer gaat rijden?

Eigenlijk heb ik al een stil traject afgelegd, zonder echt fysiek met mijn paard bezig te zijn.
Het kon ook niet anders. Mijn wereld stond stil. Zijn wereld stond ook stil. En veel vragen stonden en staan eigenlijk nog steeds tussen ons in…
Is alles weg wat je samen had opgebouwd? Of moet je opnieuw  beginnen, ... en is het begin dan bij het vertrouwen?
Vertrouw ik hem en vertrouwd hij mij? Of een nog moeilijkere vraag: Vertrouw ik mezelf??

Of zullen we de vragen anders gaan stellen…: hoe sterk is de band tussen ons geworden? En is de band sterk genoeg om ook deze klap te boven te komen? Kunnen we het samen aan of is dit een regelrechte flop?
Welk stappenplan zouden we kunnen gaan volgen? Is er überhaupt een weg die vol geduld en respect met en naar elkaar bewandeld zou kunnen worden en zo ja.. hoe dan?
Hoe ziet het er fysiek voor mij uit? Zou ik dat nog aankunnen?
Lastige vragen die je alleen kunt beantwoorden door  het ‘gewoon’ weer te doen.
Dus ja... laten we maar beginnen....

Wie smelt niet weg bij het zien van een lief veulentje? Iedereen toch.

Álle veulens zijn mooi, zelfs diegene die niet zo mooi zijn!

Daarom vandaag een column zonder al te veel woorden over al die mooie veulentjes van de hele wereld. Soms zijn woorden niet nodig en is het visuele genot al groot genoeg.

Lees, uhhh ik bedoel kíjk en geniet.

In de vorige blog van Yvonne Dijkstra, kon je lezen hoe het hoort: trailer-laden. Het paard op de trailer zetten. Het paard erin begeleiden, een paard in de trailer 'doen'. Of een paard erin rollen...

Er zijn vele benamingen en ook vele visies en theorieën. En er zijn workshops, cursussen en professionele hulptroepen in te huren, want het blijft een kunst.  Heeft een paard het eenmaal correct geleerd, dan loopt hij of zij er zo in. Je wijst dan naar de trailer, en hóp .. erin !

Zoals die 'stoute' merrie van ons, die altijd de trailer in dráaft, zodra de hengstenhouder haar op komt halen om op date te gaan.  'Joepiééé!' hinnikt ze enthousiast. Haar grote vriend dé Dekhengst staat op haar te wachten...

Of die gekke ruin die altijd een aanloopje neemt en over de laadklep heen springt. Hij 'duikt' de trailer in. Altijd even schrikken maar hij zit er zelf totaal niet mee. Die rare wiebelplank vind hij maar niets.

Maar trailerladen kan ook een nachtmerrie zijn. Zoals ons een tijdje geleden overkwam.

"Op het moment dat de stang los valt, valt de hengst op zijn rug en ligt nu met zijn hoofd naar het uiteinde van de trailer en zijn benen tegen de wanden aan. Ik vermoed dat zijn nek en zijn rug zijn gebroken, evenals zijn vier benen."

lees verder

Door: Yvonne Dijkstra

Met kippenvel op mijn armen, en tranen in mijn ogen stond ik een tijd terug in een manege in Eersel. De reden? Paarden, of beter gezegd: passie voor paarden.

Niet mijn passie, ik ben geen paardenmeisje. Wanneer het mooi weer is, maak ik graag een buitenrit op ons paard. Bij kou, wind en regen ben ik Sjaak afhaak. Anders is mijn zus: vanaf dat ze kan lopen, loopt ze naar paarden toe. Ze wordt bevriend met bijna elk paard en kan volledig opgaan in het trainen van deze dieren. Haar laatste examen voor de opleiding: Instructeur Paard en Gedrag van e-quine.com, bracht ons dan ook in Eersel.

“Belangrijk bij dit examen is toewerken naar verbetering van het gedrag van het paard”

Staand in de kou, aan de rand van de manegebak, op veilige afstand van de jonge paarden, was ik
toeschouwer van dit examen. Hiervoor moest Lydia een driejarig paard, welke nog amper op een trailer was geweest, zover krijgen dat hij bereid was de trailer op te gaan. Belangrijk bij dit examen is toewerken naar verbetering van het gedrag van het paard. Hierbij is vertrouwen tussen instructeur en paard belangrijk. En heel erg belangrijk: begrijpt de instructeur de taal van het paard? Ziet hij of zij wat het paard nodig heeft om zijn gedrag te verbeteren? Wat ik zag aan dit paard, was dat hij in zeker geen 10 paardenjaren de trailer op zou gaan!

“Stallion Grey was zeer volleerd in stilstaan voor de klep, denk dat hij daar een diploma voor heeft.”

Door eerst wat oefeningen in de bak te doen, raakten het paard Stallion Grey en Lydia aan elkaar gewend. Maar zodra ze richting trailer gingen, nam hij het over en bleef voor de laadklep staan.
Stallion Grey was zeer volleerd in stilstaan voor de klep, ik denk dat hij daar een diploma voor heeft.
Maar langzaam aan zag je zijn nieuwsgierigheid groeien en kreeg hij interesse voor dat wat Lydia hem wilde leren. Ze gaf hem het vertrouwen om verder te gaan. Tussendoor gaf ze de ontspanning die hij nodig had. Dit had effect, ineens begon hij met zijn voorvoeten te schrapen over de laadklep en dát was het moment dat ik kippenvel kreeg. Er gebeurde iets tussen Stallion Grey en Lydia waardoor hij de trailer inliep. Dat wat ik voor onmogelijk had gehouden gebeurde. Tot drie keer toe, waarbij hij haar de derde keer zonder twijfel en vol vertrouwen de trailer in volgde.

“Kippenvel krijg je wanneer je diep ontzag hebt voor iets”

En dat had ik op dat moment. Zelf was ik gillend weggerend bij zo’n fris jong paard, en ik was al helemaal niet met Stallion Grey in een trailer van een paar vierkante meter gaan staan. Maar dat is wat een instructeur Paard en Gedrag  juist wel doet: het hertrainen van uitdagingen in het gedrag van het paard. De instructeur werkt samen met het paard toe naar verbetering. 

Herinner jij je nog een moment waarbij je kippenvel op je armen kreeg? Waar heb jij diep ontzag voor?  Of heb jij een passie waar je zo in op kunt gaan, dat je de tijd en de wereld om je heen vergeet? Is er iets in je leven wat je altijd al graag hebt willen doen of bereiken? Ga ervoor!

Voor paardencolumns heb ik een blog ingestuurd over mijn ervaring met paarden waar ik kippenvel van kreeg.

Regelmatig schrijf ik blogs en columns op mijn website. Blogs over alles wat ik in het leven met passie en gestuntel doe en meemaak. Tevens vind je hier mijn verhaal over het verlies van mijn moeder, op jonge leeftijd, aan de gevolgen van Lewy Body dementie. 

Verder deel ik via mijn site eenvoudige recepten die met regelmaat bij ons op tafel staan. Tot slot schrijf ik elke maand met passie over alles wat er in de natuur gebeurt in columns voor tuinfo.nl

Wie ik ben? Ik ben Yvonne, getrouwd, trotse moeder van twee kinderen. Ik woon op de grens van Groningen en Friesland. Al iets meer dan veertig jaar geniet ik van elke dag. En ik hou er van om met een roze bril alles positief te bekijken! Naïef? Soms, maar zolang ik mijn roze bril op hou is dat niet erg!

website: overyvonne
Facebook: Facebook overyvonne
Instagram: insta overyvonne

Eindredactie: Noortje de Kok

Ooit, lang geleden, was ik een echt paardenmeisje. Paardenposters hingen aan de muur, mijn lijfblad was “De Penny” en ik dreunde zo alle paardenrassen van A tot Z op. Ik had twee verzorgpony’s en liep een krantenwijkje om 5 uur ‘s ochtends vóór schooltijd, om te sparen voor een eigen paard. Ik kende alle paarden èn de bijbehorende mensen binnen de straal van mijn fietsbereik. Oh, en mijn hamsters heette Black Beauty, Big Red, Pinto en Old Billy.

Zo’n meisje dus. Leuk om te hebben als paardenvriendin, maar hopeloos (lees: irritant) voor ieder ander.

Uiteraard bracht ik mijn hele jeugd door in en rond de manege en zat ik meer op de rug van mijn verzorgpony dan achter mijn bureau boven de schoolboeken. Spijbelen was synoniem voor een lekkere bosrit, in tegenstelling tot mijn klasgenoten voor wie spijbelen betekende dat zij rondzwierven in de stad of een vette kater uitsliepen van een avondje naar de disco.

Op een dag overkwam mij iets dat een beetje buiten mijn comfort-paarden-zone viel. Ik liep namelijk door de manegegang op zoek naar een bezem omdat mijn extra ijver soms opviel en omgezet werden in een gratis paardrijles. Ineens hoorde ik een beetje gekletter van een waterstraal die iets bescheidener klonk dan de giga-turbo-straal die een paard of pony produceert, op het moment dat zij gemiddeld tussen de 20 à 30 liter urine loost.

Ik keek rechts van mij de stal in, waar ik net voorbij liep, en zag daar de manege-eigenaar staan. Met zijn broek op zijn schoenen en zijn tampeloerus gericht op het been van de lieve merrie Ulrieke. Hij schrok van mij en kneep z’n handeltje zo snel mogelijk af, trok zijn broek vliegensvlug omhoog en probeerde te doen alsof hij het been van de merrie inspecteerde. Nu is het zo dat niet alleen deze merrie een ontzettende lieverd was, maar de manege-eigenaar was een vriendelijke man met een uiterlijk waar George Clooney nog jaloers op zou zijn.

“Oeps”, stotterde ik en wist mij geen houding te geven. De manege-eigenaar kwam de stal uit, veegde zijn hand langs zijn broek af en stond nu tegenover mij. Hij verontschuldigde zich welgemeend en legde vervolgens uit dat de merrie last van mok had. Menselijke urine, net als zeewater, hielp daar goed tegen. “Vandaar...”, zei hij.
“Ohh… okay”, zei ik en ging verder met het zoeken naar de bezem.

‘s Avonds aan tafel tijdens het avondeten vertelde ik aan mijn ouders, broers en zus over de genezende werking van menselijke urine ten aanzien van hardnekkige mok op paardenbenen. Niet dat ook maar iemand geïnteresseerd was in mijn verhaal, maar ik wilde het toch even in de groep gooien.
Pas toen ik begon over de leuter van de manege-eigenaar, werd het even stil.
“Hoe groot?”, vroegen mijn boers.
“Dié mooie man?”, vroeg mijn grote zus.
Mijn ouders keken elkaar even vragend aan, tot mijn moeder vroeg of ik geschrokken was. “Echt niet. Ik heb een extra paardrijles gekregen omdat ik het gangpad heb schoongemaakt, gaaf hè?” zei ik en graaide snel een glazen schaaltje met vanillevla voor de neus van mijn broer weg, die even niet oplette.

En dat was het. Mijn “me too”. Toen.

Soms denk ik wel eens aan dat moment. Een manege-eigenaar die zijn gereedschap aan een 14-jarig Pennymeisje laat zien in een stille manege-gang. Hoe fout kan iets klinken als je het uit zijn context trekt... Ik wil geen afbreuk doen aan alle “serieuze” me-too-verhalen waar wel degelijk sprake is van ongewenst gedrag. Maar dit was dus duidelijk hier niet het geval.

En Ulrieke? Die is inmiddels allang niet meer. Maar huis-tuin-en keukenmiddeltjes zoals het insmeren met tandpasta, knoflook, zwavel, of colloïdaal zilver kunnen ook helpen tegen mok. Dat moet die manege-eigenaar toch hebben geweten, realiseer ik mij ineens...

Tekst: Sanna van den Akker
van Paard en Content

Je leest deze blog, dus ik neem aan dat je een paardenmens bent. Wij zijn een ander ‘soort’, toch? Want er zijn veel misverstanden en vooroordelen richting de paardenwereld.  Over geld bijvoorbeeld.

Deze column is voor al jouw buren, kennissen en vrienden die soms  écht erg domme vragen stellen…

“Hoeveel betaal je daar nu voor?”
Je staat aan de rand van een manege-bak of het weiland en hangt over het hek. Duizend hartjes in je ogen want jouw mooie, lieve paard of pony is lekker aan het galopperen door de bak en loopt zó mooi dat je er eigenlijk van baalt dat je nu geen foto’s kunt nemen. Je toont namelijk je paard aan een vriend of kennis die ineens vraagt:
“Wat kost dat nou, zo’n beestje?”
Ahhhhhhhhh, duizend bommen en granaten! Dát is dus de vraag die wij paardenmensen háten.

Dommer, dom, domst
Dat soort vragen zijn zo….. onkundig? Onbeleefd? Of gewoon DOM! Het kan trouwens nog dommer: Soms vragen mensen zelfs of een paard vlees eet en zo. Zucht, daar zakt je paardrijbroek écht van af.
Maar nu dus weer DE vraag over geld.
Wat kost een paard? Wat is een paard waard?
Is daar een antwoord op te geven?
We gaan het proberen.

Intrinsieke waarde
De intrinsieke waarde van geld is de waarde van het materiaal waarvan de munt of het bankbiljet gemaakt is. In vroegere eeuwen was de waarde van het metaal in theorie gelijk aan het bedrag dat op het geld stond.  Nu is geld is maar een flapje papier, of een digitaal cijfertje. Geld is geen zwaar goudstuk meer.

De intrinsieke waarde van een paard is dus het paard als het ware per gewicht, de slachtwaarde dus. Wat biedt de slager er voor? Hoeveel gehakt kan hij er nog van draaien? Zitten er nog een mals biefstukje in? Of is je paard een zak met botten? Jouw paard is dus misschien 500 tot 800 kilo maal de vleesprijs op dit moment.
Brrr…. Niet aan denken maar…..

Marktwaarde
Wat is dan de marktwaarde van uw paard? Het paard als product. De marktwaarde van een product is de prijs waartegen het verhandeld zou worden in een concurrerende markt.
Hoe graag wil de koper het paard hebben?
Of hoe graag wil de verkoper van het paard af?
Hoe uniek is jouw paard?

Allesbepalend is natuurlijk het ras (status!), het specifieke uiterlijk (iets bijzonders?), de mode (doe toch maar een ander kleurtje…), de hoogte (een ukkie of een klerenkast?) en de gezondheid (zomereczeem? auw!)

Prestatiewaarde
Maar nóg belangrijker is natuurlijk de prestatie. Even naar de fjorden. Dit ras is geen ras waarvoor je eerst een loterij moet winnen om er een te kunnen kopen. Of waarvoor je geboren moet zijn in een gouden ledikant en met een drie-dubbele achternaam.

Maar toch ook bij dit ras geldt: een ruin die alle proeven van bekwaamheid met AA heeft gescoord (mennen, onder het zadel) is natuurlijk veel meer waard dan een ruin die tot nu toe zijn leven in een weiland heeft staan lummelen.
En een merrie die tijdens de ene keuring na de andere haar haar tegenstanders in haar schaduw laat lopen, is natuurlijk meer waard dan een ezel (sorry!) die er niet uitziet…

Karaktertechnische waarde
Maarrr….. hoe goed een paard ook presteert, een slecht karakter is niet best. Een paard dat het liefst zijn eigenares de stal uitmept of zijn ruiter regelmatig alle hoeken van de bak laat zien, is minder waard dan een lieverd.

Als ie maar presteert, zeggen de heuse sporters onder ons dan, maar met een verbrijzelde knieschijf kun je niet meer rijden en zonder voortanden lach je niet meer zo mooi op de foto naast je toppertje.

Het karakter kan ook het állerbelangrijkste zijn: een fjordenpony die carrière gaat maken op een zorgboerderij of een manege voor aangepast rijden moet door-en-door betrouwbaar zijn. Als ze dan toevallig niet moedersmooiste is... who cares?

Emotionele waarde
Dan komen we bij het aller-állerbelangrijkste: wat is jouw paard voor jou waard? Not over your dead body, moet jij er aan denken om jouw beste vriend te verkopen? Of maakt een goed bod je toch aan het twijfelen?

Nu, beste (maar domme) vraagsteller: Het is dus onmogelijk om een antwoord te geven of een vraag als: “Hey, wat betaal je daar nu voor?”

Los van het feit dat wij toch ook niet aan jou vragen wat je  daadwerkelijk uitgeeft aan jouw hobby of passie…
Dus niet meer vragen, okay?
Afgesproken.