|
Geschreven door: Anita Rozendaal-Baaij  Paarden zijn vluchtdieren, dat weten wij allemaal. Maar weet jij ook dat paarden continu ‘toetsen’ of ze veilig zijn? Wantrouwend is niet het juiste woord, maar sceptisch zijn ze wel. Dat helpt namelijk om op tijd gevaar in te zien en te vluchten waar nodig. 1. Willen paarden jouw beste vriend zijn? Het is heel menselijk om te denken dat paarden ‘vriendjes’ met ons willen zijn, maar dat klopt niet helemaal. Want wat heeft het voor een paard voor nut om jouw ‘vriendje’ te zijn? Het helpt hem niet overleven. Nu is de term ‘vriendje’ best wel breed, wij zien vriendschap als een band van mens tot mens. Een paard is geen mens en daarom is ‘vriendje’ een misleidend woord. Ze willen namelijk wel onderdeel zijn van jouw kudde, mits jij jezelf een beetje kunt verplaatsen in het paardenbrein. Begrijp het paard, krijg inzicht en zijn gedrag en help hem overleven Jij zult als eigenaar nooit interessanter worden dan het grassprietje in het weiland. Eten is immers nodig om te overleven. Jij bent daarin overbodig, of toch niet? Paarden testen jou continue op leiderschap, dat is hun spel. Dat doen ze wel met een reden want een goede leider helpt de kudde overleven. 2. Koekjes en traktaties helpen de band te versterken Er zijn veel mensen die hun paarden weten te verleiden met koekjes en anders lekkers. Eigenlijk is dat een pleister. Je bent namelijk pleisters aan het plakken op de zere wonden. Om een relatie op te bouwen met je paard moet je eigenlijk een scoreboekje bij gaan houden. Elke keer als jij iets hebt gedaan wat voor jouw paard waardevol was, dan heb je een punt verdiend. Een koekje is waardevol, maar niet waardevoller dan een grasveld vol vers gras. Voor paarden die het vertrouwen in mensen helemaal kwijt zijn kan iets lekkers soms het ijs breken. Dat betekent niet dat je er het vertrouwen mee wint. Hoeveel tijd per dag benut jij om iets waardevols te doen voor jouw paard? Wat is waardevol voor een paard?
Dat zijn vier belangrijke kernwoorden in de relatie met een paard. Jij moet jezelf beseffen als mens, dat jij de plicht hebt om jouw paard vertrouwd te maken met ‘onze’ wereld.  3. Mijn paard luistert niet, ik moet strenger zijn Paarden doorzien jou meer dan jij beseft. Dit is het beste met een paar voorbeelden uit te leggen: Ik reed laatst met mijn merrie over de hoefslag in de buitenbak. In een hoek van de bak kom je strak langs de bosjes op. Natuurlijk schuilen er mogelijk allerlei tijgers, beren en leeuwen in die bosjes volgens mijn merrie, want ze liep er met een grote boog omheen. Ik heb er niet bij stilgestaan wat mijn gedachten deden met mijn paard. Ik was van te voren al aan het nadenken over de mogelijke ontwijkactie bij de bosjes. ‘Zou ze net als de vorige keer niet over de hoefslag willen? Die bosjes zijn iets waar ze van kan schrikken. Wat was er nu eerder, het kip of het ei? Allemaal gedachten die door mijn hoofd dwaalden nog voordat het zo ver was. Mijn bijrijder was niet zo druk in haar hoofd en voilà, ze reden erlangs alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Het is aan mij als leider om er een oplossing voor te bedenken. In dit geval deden wij samen oefeningen die ervoor zorgde dat wij samen weer de focus hadden op elkaar. Dankzij die focus kreeg mijn merrie meer vertrouwen in mij als ruiter en leider. Het vertrouwen in onze focus, groter dan de twijfel voor de bosjes. Nee. Mijn bijrijder was niet zo druk in haar hoofd, helemaal niet bezig met wat er in de bosjes zou kunnen zitten, waardoor er voor zowel haar als mijn merrie geen twijfel ter sprake komt over de eventuele 'gevaren' in de bosjes en voilà, ze reden erlangs alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Neem het voorbeeld van hierboven, waarin mijn paard ‘bang’ was van de bosjes langs de bakrand. Deze bosjes staan er echt niet sinds gisteren en ze lopen er dagelijks langs op. Ik geloof niet dat mijn merrie opeens wel bang was geworden voor de bosjes. De angst van het paard is jouw onzekerheid Wel ben ik er absoluut van overtuigd, dat angst bij paarden voortkomt uit de reactie van de mens. Jouw leiderschap schiet tekort op dat moment. Ga op zoek naar oplossingen Telkens wanneer jij in een situatie terecht komt met jouw paard waarin je problemen ervaart of dingen niet goed gaan, ga dan op zoek naar een manier om dat op te lossen. Het is belangrijk dat jij bewust bent van wat leiderschap is en hoe je dit toepast. Uiteraard is enige kennis over het gedrag en de natuurlijke instincten van het paard de sleutel tot succes. Als het paard jouw leiderschap niet heeft, dan is zijn enigste redmiddel zijn instinct. 'Dit artikel is gebaseerd op de clinic bij Bobby True Horsemanship, Bobby heeft duidelijke uitleg gegeven over zijn visie op onze manier van omgang met paarden'.   Op Facebook kom ik een vriendin tegen van vroeger. Héél vroeger! Gezamenlijke herinneringen komen naar boven. Mooie en één hele slechte... Paardenmeisjes pur sang Dat waren we, van die echte paardenmeisjes. Zaterdag rondhangen op de manege en je flink uitsloven voor misschien wel een uurtje extra les. Na school naar 'het landje' waar enkele pony's stonden in oude schuurtjes en stukjes-aan-elkaar-geknoopt-weiland. Maar de pony's waren lief en we mochten er af en toe op rijden. En er waren natuurlijk ook leuke jongens in de buurt ;>) Ponykamp? Tot ik met een geweldig plan kwam. Samen op ponykamp! Ik had een folder van iemand gekregen en het zag er allemaal super cool uit. We maakten een plan om onze ouders over te halen en we pakten onze koffers alvast in. Het ponykamp was ver weg maar de folder zag er geweldig uit en de pony's leken helemaal het einde! Daar gingen we, een paar maanden later in de auto, die overbeladen was met koffers vol paardenmeiden-spullen. Helemaal naar de andere kant van Nederland, waar we de mensen niet eens konden verstaan. Strafkamp! Om een lang verhaal kort te houden; we waren op een soort strafkamp terecht gekomen. De paarden waren grote KWNP-fokmerries. Niets leuke pony's met lange manen die we wilden vlechten. Er waren ook geen mooie Haflingers, lieve Fjorden of snoezige Welshjes die ons in de folder zo zoet hadden aangekeken. De paarden waren sterk en zaten vol hormonen want ze wilden bij hun veulens zijn, die stonden schreeuwen op stal. En daar moesten we dan mee in een kleine buitenbak rijden. De eigenares, ik noem haar even voor het gemak 'Maleficent' (alleen was ze niet zo mooi als Angelina Jolie...), schreeuwde nóg harder. We moesten de paarden in stelling rijden en aan de teugel. Mársssss! Huilend kwamen we van de paarden af waarop we de rest van de dag op een zolder bij elkaar gingen zitten. We lazen de Penny en hadden heimwee... Langs de snelweg Maar Maleficent had een leuke verassing voor ons. Een spannende dropping! Dit hield in dat we gewoon 's avonds laat werden achtergelaten in een bos. En leuk jóh, we mochten zelf de weg terug vinden. Het enige wat ik me nog kan herinneren is een héél donker bos, dat we op een gegeven moment langs de snelweg liepen en uiteindelijk in een auto, van een verbaast echtpaar, zijn teruggebracht naar het strafkamp. Een paar dagen later waren we thuis en we hebben het nooit meer over het strafkamp gehad.  Dertig jaar later:
Vriendin: "Weet jij nog dat ze in het oor van die hond beet?" En flop daar ging een gedelete foldertje in mijn hoofd open, die jarenlang toch ergens was blijven zitten op de harddisk. En nog één nare herinnering: die keer dat ze een paard op stal zó genadeloos afranselde en wij als pennymeisjes helemaal gechoqueerd waren. Waarom dit paard nu zo op z'n sodemieter kreeg, weten we niet meer. Maar de herinnering was vréselijk. Eén ding lieve paardenmensen: straf nooit een paard (of hond) waar jonge kinderen bij zijn. Die herinnering zal blijven en kan zomaar ineens dertig jaar later weer ergens opduiken. Sowieso niet doen, nooit doen, überhaupt niet over na denken. Afgesproken?!  De herfst is zo langzamerhand wel een feit. Ik zei al in mijn directe omgeving: "Als er nu nog een hittegolf komt, dan eet ik mijn outdoorlaarzen op"... Gelukkig is dit ons - mij - mijn laarzen, bespaard gebleven. Genieten paarden van de herfst? Persoonlijk vind ik de herfst heerlijk. De afsluiting van de zomer, geen hitte meer, de mooie kleuren van de natuur en een regenbuitje zo nu en dan is in deze droge tijden een zegen. Maar hoe zouden paarden over de herfst denken? Het groene gras is niet meer zo sappig, de weilanden zijn soms wel erg nat en het is tijd om een winterhuid aan te maken of een deken om te krijgen. Zouden paarden het jammer vinden dat de zomer voorbij is?  Hoe ervaren dieren seizoenen?
Het ene dier kan goed tegen kou of hitte, het andere heeft er een hekel aan. Zo merk ik ook het verschil bij de paarden. Alsof er toch persoonlijke voorkeuren zijn, ongeacht ras of geslacht. Het ene paard bloeit op in de zomer en is een beetje teruggetrokken in de winter. Het andere is veel energieker in de herfst en de winter en is een beetje afwezig in de zomer. Maar dit kan ook een verkeerd geïnterpreteerde observatie zijn en niets te maken hebben met de weersomstandigheden en het gevoel dat wij daar altijd bij hebben. Maar één ding is wel een feit: paarden lijken ieder seizoen te aanvaarden zoals het is en passen zich perfect aan. Lang leve de cliché's Soms zou ik ook een paard willen zijn. Een warme winterhuid 'aan doen' en laat de kou en regen maar komen. Kont in de wind en wegdoezelen in een rustige trance. En vooral denken in menselijke cliché's: "Waar maak je je druk over? Geniet van het moment. Love my life. Het is zoals het is." Wc-tegeltjes-wijsheden, cliché's en quotes zijn wij mensen namelijk erg goed in. Maar in klagen ook. Vooral over het weer. Paarden doen dat nooit. 'Het is zoals het is'.... Paarden zijn intelligentere wezens dan veel mensen denken, we kunnen nog van ze leren.  Paardenmensen hebben los van alle verschillen in ieder geval één ding gemeen: ze weten het altijd béter. Dat zit er nu eenmaal in, zeg maar; net zoals de liefde voor de paarden. Daar kan je als paardenmens gewoon niets aan doen. Er mee leren omgaan is het maximaal haalbare. Wie is de expert? Beter-weten heeft natuurlijk irritante kanten, vooral in gesprekken die onschuldig beginnen maar vaak in een felle discussie eindigen, maar het heeft ook positieve kanten. Het geeft ook aan dat wij zeker van onze zaak zijn en een dosis kennis hebben opgebouwd over bepaalde zaken. Natuurlijk vind bijvoorbeeld een veearts of hoefsmid het niet leuk als je dwars tegen hem in gaat, maar die betreffende persoon kan het ook zien als een kritische houding en gewoon het beste willen voor jouw paard. Een vergissing is menselijk Jaja, zegt mijn man, dat is mooi praten. Maar geef ook maar eens toe dat je er wel eens naast zit. Dat je mening kant nog wal raakt of dat je theorie voor geen meter klopt. Okay, als kritisch zelfreflecterende paardenvrouw geef ik bij deze toe dat ik er inderdaad wel eens naast zit, sterker nog, flink naast……  Fjordenveulentje Melvin, één dag oud Een rotsvaste theorie Jarenlang had ik één theorie die als een huis stond en waar geen mede-paardenmens een speld tussen kreeg. Dat betrof: Een veulen hoort vaak in mensenhanden te zijn om uit te groeien tot een mensvriendelijk dier. Pats boem die zit en daar valt niet over te discussiëren. Dus voeden wij de veulens keurig op. Wij leren ze meteen de eerste week van hun prille leven een halstertje om te doen, voetjes te geven, vast te staan en gaandeweg wordt hun opvoeding uitgebreid met aan de hand meelopen, de trailer in lopen en correct gedrag ten aanzien van hond en kinderen. Uiteraard werpt die inspanning de nodige vruchten af en zie: een leuke driejarige komt aan gegaloppeerd als wij bij het hek staan en zijn naam noemen. Hij geeft een hoef en stelt zich keurig voor aan de collega paardenvrouw. Okay, die hoef geeft hij niet, maar verder is natuurlijk zijn gedrag door een ringetje te halen. DAT is het praktijk resultaat van mijn rotsvaste theorie. De állerbraafste kinderpony! Maar tijdens een mooie zomer ben ik op zoek naar een leuke kinderpony en kom thuis met wereldschokkend nieuws. Ik heb de rustigste, braafste en liefste fjord gekocht die er in de verste omtrekken te vinden was. En mijn theorie is als sneeuw onder de zon verdwenen. Deze goedaardige lieve merrie is namelijk opgegroeid in het wild en heeft de eerste twee jaar van haar leven geen mens van dichtbij gezien. Geen halstertje om gehad en geen trailer-training gedaan. En toch, ze is 100% betrouwbaar voor de kinderen, weet niet wat slaan is, weet niet dat een paard kan bokken of protesteren en ziet de mens als allergrootste vriend op aarde. Wie weet het (beter)?? Hoe is het mogelijk? Ik ben compleet van de kaart en geef maar eens eerlijk toe dat ik het in dit geval niet weet en zeker niet béter weet…….. weet iemand anders het beter?  De eeuwige discussie (die eigenlijk nog geen eeuw oud is) gaat over of een vrouw ook mag/wil/moet werken of alleen fulltime moeder is. En een merrie dan? Valt sportmerrie c.q. fokmerrie te combineren, of houden we het liever gescheiden? Moeder-zijn, een zwaar onderschatte baan Ja meiden, ga er maar eens aan staan. Multi-tasken is niet niets en niet iedereen kan dat. Je kinderen opvoeden zonder dat jouw carrière-spurt naar de top in tempo afneemt? Sommige vrouwen kunnen het. Die werken 80 uur per week voor hun baan, geven zich er volledig voor en presteren het ook nog eens om een paar koters keurig op te voeden. Hoe zij dit voor elkaar krijgen, mag Joost weten. Maar waarschijnlijk hebben ze de hulptroepen klaar staan: een zorgzame partner, een fantastische moeder én schoonmoeder en de nodige dagelijkse hulpdiensten die opvang regelen of inspringen in tijden van nood. Drachtigheidsverlof Er zijn ook zulke super-merries op de wereld. Die springen doodleuk een foutloos Z-parcours of ze lopen in de dressuur, compleet met dikke buik. “Ze is ook nog eens drachtig”, zegt de eigenaar vol trots. Een maand later mag ze op zwangerschapsverlof en loopt even later vol trots door de wei met een prachtig veulen aan haar zij. Het zwangerschapsverlof duurt echter niet lang want het werk gaat door. Af en toe het veulen een uurtje alleen laten, kan best. En daar gaat de merrie weer, dansend door de bak en haar uiers klotsen lekker mee. Of fulltime moeder-merrie? Maar er zijn ook merries die hun hele leven fulltime fokmerrie zijn. Ze wonen overwegend in de wei, baren ieder jaar een veulen en voeden het keurig op. Zodra het veulen is afgespeend, vervult ze haar taak in de kudde en voedt ze ook de ‘naarlingen’ van andere merries. Haar carrière groeit naarmate ze ouder wordt. Want als oude merrie in de kudde, is haar rol belangrijker dan ooit en leidt ze anderen, met al haar wijsheid en geduld, door het leven. Haar rol in de paardenmaatschappij is van onschatbare waarde. En dat is een understatement. Herintreden? Maar soms gebeurt het, door omstandigheden, dat de merrie toch aan de bak moet. De nieuwe eigenaren hebben bijvoorbeeld andere plannen met haar. Ze heeft echter geen of nauwelijks een opleiding gehad. Hoe moet dat nu? Of omgekeerd: een super sportmerrie raakt chronische geblesseerd en kan alleen nog maar als fokmerrie gebruikt worden. Hoe moet ze nu, als totaal onervaren moeder-merrie, een veulen krijgen en opvoeden? Begrip voor de ander Het kan best hoor. Tijd en geduld zijn hier de sleutelwoorden. Een goede sportmerrie is goud waard. Maar onderschat de rol van een fokmerrie niet: zij is de basis van alles. Net als de mens: een vrouw met een goede baan, een moeder met een goede baan of een vrouw met een 'moeder'-baan. Voor allen evenveel respect!  
Wist jij dat ‘geluk’ en de vertalingen hiervan in andere talen, de meest gegoogelde woorden zijn op Internet? We zijn massaal op zoek naar geluk. Het woord is populairder dan ooit, terwijl je het woord ‘vrolijk’ bijna niet hoort! En ‘een vrolijk paard'? Dat hoor je eigenlijk ook zelden. Waarom is dat zo?
Een vrolijk paard Een vrolijk paard is goud waard. Toch hoor je zelden mensen praten over hun ‘vrolijke’ paard en zie je zelden een advertentie met deze karakteromschrijving. Ze zijn er echter gelukkig wel. Vrolijke paarden! Dat zijn die paarden die permanent lol hebben in hun leven, altijd de oren naar voren hebben staan en het leven zien als één groot avontuur. Misschien zijn ze zo geliefd dat ze daarom gewoon nooit te koop zijn. Een vrolijk manege-paard Vroeger hadden we er zo één op de manege. Daar stonden alle paardenmeisjes voor in de rij. Iedereen wilde op dit vrolijke paard rijden, ook al belandde je soms midden in de hindernis omdat het paard uit enthousiasme niet goed keek en vergat op tijd af te zetten voor de sprong. Tijdens buitenritten werd je er geheid afgelanceerd. Niet expres bedoeld hoor, maar het paard was zo vrolijk tijdens de rit dat dit gepaard ging met bokkesprongen die zelfs de beste ruiter onmogelijk kon uitzitten. Een vrolijke fjord Ooit hebben ook zo’n vrolijke fjord gehad. Altijd stond hij rond te kijken, hinnikte je tegemoet, stond te trappelen van ongeduld als hij gezadeld werd en joelde nog net niet van geluk. Tijdens de keuring vroeg de jury zich af of het paard pepmiddelen had gekregen. Terwijl de andere fjorden aan het eind van de dag moe waren van alle indrukken en hun hoofden lieten hangen, stond Vrolijke Frans nog steeds rond te kijken en genoot van deze avontuurlijke dag. Hij stal het hart van iedereen. “Een beetje druk”, dat wel maar druk zijn en vrolijk zijn verschilt van elkaar daarin dat druk zijn niet irritant is. Je ging er zelf ook van stralen. Vrolijkheid is aanstekelijk! 
Vrolijkheids-gen
Kunnen de heren wetenschappers niet het vrolijkheidsgen vinden in de ingewikkelde DNA-strengen en het implanteren in alle paarden, honden, katten én andere huisdieren op de wereld? Het leven zou er een stuk vrolijker uitzien! En zouden we nog allemaal massaal op zoek zijn naar ‘geluk’ of zouden we daarentegen googelen naar ‘een vrolijk huisdier’? Vrolijke paarden, of vrolijke huisdieren in het algemeen maken je gelukkig. Meer heb je als mens niet nodig. Toch?  Steeds vaker lees je columns, artikelen en soms zelfs boeken geschreven vanuit een dier. Hoe beleeft een dier zijn of haar leven. En vooral: zijn ‘mens’? Films Maar het blijft niet bij columns of boeken maar er zijn zelfs films, die gaan over honden, katten of paarden. Een ons allen bekend voorbeeld: Black Beauty. Dé klassieker met het mooie zwarte paard aan het woord. En een aanrader voor hondenliefhebbers: "The purpose of a dog", Netflix 2020. De films zijn niet alleen humoristisch of soms heel zielig, maar openen vooral onze ogen door de verandering van perspectief. Steven Spielberg begon ooit met dit gegeven door de film ‘E.T.’ vanuit de ogen van kinderen te laten verhalen. De volwassenen waren maar rare wezens die niets begrepen van kinderen en van het buitenaards wezentje. In de film zag je ouders, wetenschappers en politie merendeels gefilmd tot hun middel. Zoals kleine kinderen hen ‘zien’. Dit gegeven zie je soms ook in films die vanuit dieren spelen. De mens wordt op afstand beschouwd en compleet anders ‘gezien’ dan wij onszelf zien. Vreemde wezens, die mensen Terug naar het paard. Hoe kijkt een paard naar ons? Daar zijn al boeken vol over geschreven en het is interessant. Want:
 Het dilemma Opvallend is dat in artikelen, boeken en films het dilemma ‘mens’ steeds vaker een andere naam krijgt. Spraken de paarden vroeger uitsluitend over ‘mijn baas’ of ’ baasje’, vandaag de dag vinden ze het lastig om de juiste term te vinden voor het tweebenige wezen in hun leven. Baas? Nou niet altijd hoor, respect kun je niet afdwingen, dat moet je verdienen. Chef? Nee, ook niet. Dat klinkt als een baas in een keuken, niet van een paard of op een pensionstal Stalmeester? Respect! Maar dat hoor je bijna niet meer. Eigenaar? Tja, dat ligt vandaag de dag ook moeilijk. Soms zijn paarden zo duur dat er een heel consortium achter om het dier te bekostigen. We gaan verder: Liefje? Dat kán, maar meestal heeft een mens toch iets meer dominantie nodig om goed met een paard om te gaan. Als een paard jou alleen maar héél lief vind, betekent dit dat je een schuurpaal bent of een continue toestroom van lekkernijen. Met als gevolg dat een paard dan ook al snel jou omver loopt of je mouwen van je kleren afscheurt. Groom? Dat kan ook, maar dat betekent dat er dan ook iemand is die het paard rijdt of bezit. Berijder? Sommige eigenaren van paarden rijden inderdaad een uurtje per dag, stijgen af en zijn weer weg. Een relatie met het paard is er uitsluitend vanuit het zadel. Misschien een prima relatie maar wel beperkt. Mijn mens! Dan blijft er niets anders over als: mijn mens. En dat klopt want zo is het in onze tijd. In columns, boeken en films zijn de paarden aan het woord en praten ze over ‘mijn mens’. Dit kan van alles inhouden maar betekent vooral dat jij degene bent die er altijd is. Of je ook de financiële zorgen draagt of beslissingen neemt over wedstrijden, fokken of trainingen, maakt hen niet uit. Jij bepaalt in ieder geval de sfeer en de basis van hun leven.   Met 'Een jaarling is een naarling' wordt bedoeld dat een éénjarige lelijk is of lelijk gedrag vertoont. Het is geen officieel gezegde, maar toch hoor je het helaas (te) vaak. Wij pleiten voor vervanging van deze quote. Alle veulens zijn mooi Dat is een feit. Zelfs het lelijkste veulentje ter wereld heeft iets zoets op het moment dat het ter wereld komt. Of voor het eerst lekker om moeders heen galoppeert in de weide. Of een beetje bangig naar je toe komt lopen en de nieuwsgierigheid het overwint van de angst. Drie witte ongelijke benen? Nou en... Een lelijke onderbroken bles die bovendien nog eens scheef loopt? Who cares? Of een kleurtje dat niet bepaald de bedoeling was... Ach, het gaat erom of ie gezond is. Uit de kluiten gegroeide puber Maar een jaar later is hij of zij toch echt niet meer om aan te zien. Niet alleen dát veulen, maar eigenlijk ook de hele mooie veulentjes. Bij de nu-jaarlingen is de achterkant sneller gegroeid dan de voorkant (zwaar overbouwd), het hoofd lijkt te groot voor zijn of haar lichaam of de benen lijken in de hoogte richting drie keer zo groot als de romp. Er loopt een paardenkop op vier poten door de wei en de manen en staart lijken sprietjes die alle kanten opgroeien. Pestpuber Bovendien heeft de jaarling praatjes voor tien. Moeders is er niet meer om hem of haar te corrigeren en kuddemaatjes of de mens heeft het overgenomen. Maar dat pikt niet iedere pest-puber zomaar. Sommigen gaan de strijd aan, anderen zijn zulke bange poeperds geworden dat er geen land mee te bezeilen valt. De puber laat zichzelf helemaal niet pakken in de wei of weigert het om een beetje fatsoenlijk aan het halstertouw mee te lopen. Bij het minste geringste springt ie bovenop je of besluit op eigen benen vliegensvlug de terugweg te nemen terwijl jij kijkt naar de brandblaren van het touw in je handen.  Iedere fase heeft zijn charme Maar treur niet. Iedere fase in het leven gaat voorbij. Zo ook de 'puberfase' bij paarden. Dit lelijke eendje zal spoedig uitgroeien tot een mooie zwaan en bij de juiste opvoeding (door kuddegenoten en de mens) een hartstikke, lief, mooi, en superbraaf paard worden. Wij hebben een nieuw gezegde gevonden: een jaarling wordt ooit een darling. We bedoelen natuurlijk exact hetzelfde met de vorige 'quote' maar het is iets vriendelijker verpakt en geeft hoop. Laat de puber lekker puberen en voor je het weet is het een 'darling'!  Er staan vier mannen bij het weiland, dat wij hebben gepacht van Natuurmonumenten. Nou ja, staan… één ligt op zijn buik, half onder de omheining door, om een plantje te fotograferen en de anderen staan in de verte te kijken, iets met hun verrekijkers naar beneden gericht. Ik loop erheen en vraag of er iets aan de hand is. Een rommeltje Ons weiland is nu niet echt het mooiste weiland in de omgeving. In het pachtcontract staat dat er niets mag worden bemest en er zo min mogelijk aan het weiland mag worden gedaan. Zet er fjorden in en je weet dat dat al snel leidt tot een rommeltje van hier tot ginder. Op die manier groeit van alles. De smeerwortels tieren welig, Jacobs Kruiskruid proberen we met man en macht te bestrijden, en verder is er weinig orde en netheid in de begroeiing te vinden. Hoe schril is het contrast met de weilanden een eindje verder op: pure monocultuur: een zee van groen kort gras met de geur van een overload aan kunstmest. Hoera! Maar nog voor ik bij de mannen ben is het eerste compliment al een feit. “Wat een mooi weiland heeft u”, zeggen ze en ik val bijna om van verbazing. Ze wijzen mij op BIODIVERSITEIT en zijn blij voor de verandering weer eens een insect en een bijtje te zien. Een lange discussie volgt over de toestand van de natuur in Nederland. Het is niet vijf voor twaalf maar vijf over twaalf. Zijn we al niet te laat om het tij nog te keren? Maar we houden het gesprek even lokaal en gezellig en de paar hectare biodiversiteit waar we nu over praten, doet de mens in ieder geval goed. Althans niet de mens maar de natuur en de mens. Kort samengevat door Albert Einstein: No bees, no human. We moeten terug naar de kruidige weilanden, de bermen vol bloemen en planten en de monocultuur beperken. We hebben ieder plantje nodig om de balans te herstellen.  Mevrouw bemoeial Een fjordenmerrie komt aanlopen en begroet de mannen. Ze bemoeit zich met het gesprek en is het helemaal met ons eens. Verandering van spijs doet eten. Een weiland vol kruiden, onkruid en gras vindt ze helemaal prima. De mannen wijzen ons op het plantje dat werd gefotografeerd. We staan er bijna bovenop. Een zeldzaam plantje dat niet zo vaak meer voorkomt. In ons weiland! “Welk plantje?” vraagt de fjordenmerrie en voor ik haar naar achteren kan duwen, buigt ze naar beneden en ziet het plantje. Hap, kauw, kauw, slik, weg…. Gelukkig staat het plantje in ieder geval op de foto en staan er verderop nog meer exemplaren in het weiland. Ik groet de Natuurmonumenten-mannen en loop richting huis. Voor het eerst van mijn leven ben ik trots op ons rommel-land en moet ik stiekem wel een beetje lachen om de merrie. Ik hoop maar dat het zeldzame plantje niet lekker was, dan blijven de anderen tenminste staan. Biodiversiteit is leven!  Vroeger op de manege konden de meiden er wat van. Er werd gepest met hoofdletters. Onze gastschrijfster Anita Rozendaal-Baaij was hier zelf ook slachtoffer van... Maar nu wordt er niet alleen gepest op manege's en pensionstallen, maar vooral ook op Sociale Media. "Pesten" of keihard (vaak anoniem) kritiek geven. Beiden even nodeloos hard en laf. Anita waarschuwt mensen voorzichtig te zijn met negatieve kritiek want alles heeft twee kanten... Lees haar uitstekende artikel:  Anita Rozendaal-Baaij deed de MBO-opleiding Paraveteniair en ging door een met HBO-studie Diergezondheidszorg en Management. In deze opleidingen komt Dierethiek en Dierwelzijn ruim aan bod. Voor PaardenColumns schrijft zij over onze omgang met paarden en met elkaar. Dank Anita! Al eerder verschenen: Plezier! Zijn wij slim genoeg om te weten hoe slim paarden zijn? Hoe begrijpen paarden en mensen elkaar?  |
NORMEN & PAARDEN
WIE ZIJN WIJ EN WAAROM DEZE BLOG?
Categorieën:
Alles
Auteur:PaardenColumns wordt beheerd door Marga Kuitenbrouwer - Van der Vet. Zij is zelfstandige en schrijft voor de paardenwereld, en andere branches. Tevens doen er gastbloggers mee en een team achter de schermen. 
Gastbloggers:
Sanna van den Akker
Elsa Boddéus Fenna de Boer Godart Bosmans Yvonne Daalhuyzen Yvonne Dijkstra Kim Dogger Ilona Greven-Lentz Noortje de Kok Britt Neijzen Edith Eri Louw Anita Rozendaal-Baaij Monique Schild Don Inge Spee Hellen ter Weele Meest gewaardeerde blogs:
Een fotoshoot met jouw paard Stokpaardrijden De gemiddelde prijs voor fjordenpaarden Maleficent op paardenkamp Kopstoot Veulennamen 2020 De hengst als metafoor Plezier met je paard! Paardenwinkelparadijs Verliefd op de veearts Konikpaarden in Bourtange De eeuwig groene weilanden 
Paarden Columns © 2020
Linken en citeren mag altijd. Herpublicatie op niet commerciële websites mag alleen o.v.v. mijn naam plus een link naar de website. 
De leukste en lekker leesbare boekrecensies! Ook paardenboeken komen aan bod. Hou je van lezen? Dan is Boekrecensiesblog (ook) jouw website !
Hier jouw advertentie? Daar valt over te praten, oftewel: een reële vergoeding. Én een zak wortelen voor onze paarden natuurlijk....
Oktober 2020
|
