Het is alweer een tijdje geleden dat ons veulen van dit jaar het állermooiste veulen ooit was. De kleuter is alweer een half jaar oud en staat hooi te eten in de paddock. Ik zal het maar eerlijk zeggen: ze ziet er niet uit....

Primella ziet eruit als een propje. Een vies propje.  Een vracht haar van heb ik jou daar en bovendien mag ze graag in d'r eigen mest liggen. 
Haar manen groeien alle kanten op en dat laten we voor de verandering maar zo. Dit wordt een langharige fjord, hebben we besloten tot nader te beslissen. ;>)

Net als alle andere halfjarigen en straks jaarlingen, zal ze de lucht inschieten waarbij  ze meer been en hoofd zal zijn dan lichaam.  Of misschien is het er zo één die eerst van achteren groeit, zwaar overbouwd zal zijn en pas later van voren een beetje meegroeit (hé verrek ze heeft toch een schoft...)

Nu, we hebben geleerd er maar vooral niet naar te kijken.,
Paarden beoordeel je op 3 dagen (wat een plaatje!), drie maanden (veulenhaar is eraf en de benen staan recht) en drie jaar (zó dat is een knapperd geworden!)
En in die tussentijd: er maar niet naar kijken...

Beoordelen kan namelijk veroordelen worden en dat is jammer.  De momenten dat je denkt: 'dit wordt helemaal niets', zullen er wel zijn, maar doe dat vooral niet. Los daarvan, wat is het doel met het toekomstige paard.  We hebben paarden in het verleden gehad die het echt niet goed deden op de keuring,  of helemaal maar niet meegingen. Toch zijn dit toppers geworden, qua karakter, gebruik en levensplezier.  En omgekeerd, het paard met het lintje om waar de jury een buiging voor maakte: mooi dier maar wel met de nodige gebruiksaanwijzingen....

Toch is een paard beoordelen als fokker natuurlijk wel noodzakelijk. Het doel is tenslotte om paarden te fokken die een goed exterieur (en karakter!) hebben en geen problemen zullen krijgen met hun rug, de hoeven of bijvoorbeeld hun gebit. Dat gun je het paard niet en de nieuwe eigenaar ook niet.

Wij zijn erg gelukkig met onze Primella.  Ons wollenbaaltje doet het goed en is een lieve, sociale en vooral erg makkelijke fjord.  Wat wil je nog meer?
Dat zien we over twee en een half jaar wel....

lees meer: Kijken door een fokkersbril

De zomer is voorbij. Het is herfst ! (joepie! of ben ik de enige die dit zegt?)  De paarden roepen het in ieder geval ook. Stel je voor dat er een vierde hittegolf zou komen en ik dit aan hen moest uit leggen... terwijl hun dikke wintervacht al een beetje tevoorschijn komt... Liever niet want niets zo mooi als de seizoenen beleven.

Voor menig paardenmens is het dan ook tijd om de paardendekens te voorschijn te halen.

Daarom hierbij een artikel over paardendekens. Een oudje weliswaar, maar ge-updated en actueel.

Lees alles over paardendekens, aanschaf en vooral: onderhoud !

Misschien ken je het boek 'Al de mooie paarden' of de verfilming 'All the pretty horses' waarin Matt Damon en Penelope Cruz de hoofdrol spelen. Ik weet van veel paardenvrienden, die het boek destijds kochten, dat merendeel van hen het nooit helemaal heeft uitgelezen.  Dit artikel is mijn pleidooi om het boek tóch eens uit de kast te pakken en erin te duiken. Tevens geef ik een klein beetje achtergrond informatie over de schrijver Cormac McCarthy.

Zwaar geschut
Ik kan goed begrijpen dat dit boek in eerste instantie tegenvalt. Het is namelijk geen gemakkelijk te lezen roman, maar pittige literatuur. Het verhaal lijkt een romantisch avontuur, waarin paarden de hoofdrol spelen. Dit suggereert althans de titel. Maar in werkelijkheid is het boek een zwaar en genadeloos hard verhaal dat je bij je keel grijpt.

Bloody difficult English
In het Engels is het boek al helemaal niet te lezen. Mocht je denken dat je goed Engels kunt, probeer dan maar eens door de eerste pagina's heen te komen. Dit boek zal een aanslag zijn op je zelfvertrouwen. Ik heb zelf jaren geleden ooit dit boek 'All the pretty horses' gekocht vanwege de titel en de omslag. Maar na die eerste pagina haakte ik dus al af. Ik begreep er geen snars van.

Grens-trilogie
Jaren later zag ik de vertaling liggen en besloot het nog eens te proberen. Het boek maakte zoveel indruk op mij dat ik even later de hele Grens-trilogie (The border trilogie) kocht: 'Al de mooie paarden', 'De Kruising' en 'Steden van de vlakte '. De boeken kunnen afzonderlijk worden gelezen maar ook als serie.

Media-schuw tot op het bot
Cormac McCarthy is in korte tijd uitgegroeid tot een van de beste literaire bestsellerauteurs van Amerika. Eind 1992 ontving hij de National Book Award voor zijn roman 'Al de mooie paarden'. Vele romans volgden waarvan er inmiddels zes zijn verfilmd, met als bekendste: 'The Road' met Viggo Mortensen in de hoofdrol. Cormac McCarthy is een cultschrijver en erg media-schuw. Amerikanen hebben een haat-liefde verhouding met hem. Hij schrijft over de zelfkant van Amerika wat nu niet bepaald reclame voor het land is.

Cormac schrijft over de échte wrede geschiedenis van Amerika in 'Meridiaan van bloed', over de hillbilies of white trash in 'Kind van God' en over de onderkant van de stedelijke samenleving in 'Suttree' of 'Angel' (deze twee titels zijn beiden voor het zelfde boek in gebruik). Zijn boeken zijn vlijmscherp en inktzwart.

Meer  hierover: Amerika door de ogen van Cormac Mccarthy

Al de mooie paarden.
Terug naar het boek. Het verhaal speelt zich af in Texas, 1949.  Een jongen trekt richting Mexcio om samen met een vriend te gaan werken op een haciënda. Hij wil daar paardentrainer worden. Het boek lijkt lange tijd een zoetsappig avontuur te zijn en je verwacht een mooi, liefdevol einde omdat de jongen, Grady genaamd, verliefd wordt op de beeldschone dochter van de haciënda-baas. Maar het boek wordt grimmig als blijkt dat Grady een grote fout maakt en in een maalstroom van haat en bloedvergieten terecht komt.

Het boek heeft helemaal geen happy end maar voelt als een koude klap in je gezicht. Het is intens verdrietig en bikkelhard. Het is echter ook een memorabel boek dat je na afloop nog een keer wilt lezen.

De verfilming met Matt Damon en Penelope Cruz is bijzonder. Vaak valt een verfilming een beetje tegen, maar dat is gelukkig hier niet het geval. Besef wel dat het echt geen gemakkelijke entertainment is, maar een film die je even van je stuk brengt. Tissues in de buurt, zou ik zeggen, en gezeldschap dat er even graag over napraat, anders loop je dagen later nog met een brok in je keel.

En de paarden dan?
De titel suggereert dat het een paardenboek is. Dat is echter niet het geval. De paarden spelen wel degelijk een rol in het boek, maar niet de hoofdrol. Net als in 'De paardenfluisteraar' dat bekender is bij een groter publiek. De paarden zijn de aanjagers van het verhaal maar uiteindelijk gaat het boek over de relaties tussen de hoofdrolspelers en de ontwikkeling van de jongen. Hij vertrekt als adolescent richting Mexico en komt terug als gebroken man. Tevens is het boek een prachtig tijdsbeeld van Amerika en Latijns-Amerika in de jaren '50, waarbij onderwerpen als buitensporig geweld, corruptie en misstanden in gevangenissen flink aan de kaak worden gesteld.

Nog even een waarschuwing: de liefde voor paarden in 'Al de mooie paarden' is groot. Maar de scenes van de 'spoed-trainingsmethodes' van wilde paarden tot gewillige gebruiksdieren, het zogenaamde 'inbreken', zul je niet leuk vinden.

Conclusie: Voor degene die durft: de boeken van Cormac McCarthy zijn rauw, spijkerhard en meesterlijk mooi. 'Al de mooie paarden' of de complete 'Grens-trilogie' zijn juweeltjes en absoluut de moeite waard om tóch eens te gaan lezen.

Tekst: Sanna van den Akker
Paard en Content

Dat slechte tijden ook mooie dingen op kunnen leveren, blijkt wel uit het verhaal uit Amerika van de ‘Book Women’: vrouwen die te paard bibliotheekboeken bezorgden bij mensen in geïsoleerde berggebieden in Kentucky.

The Pack Horse Library, zoals het initiatief officieel genoemd werd, was onderdeel van de Works Progress Administration (WPA) en is opgericht in 1935. De WPA was in het leven geroepen door president Roosevelt om de economische crisis van de jaren dertig mee te bezweren. Deze overheidsinstelling had als doel om mensen aan het werk te krijgen en het land weer op te bouwen. Zo bouwden ze scholen, zorgcentra en buurthuizen en legden ze wegen en parken aan.

Het project van de Book Women zorgde niet alleen voor werk, maar zorgde ook dat de on- en laaggeletterdheid werd aangepakt. In de berggebieden was er nauwelijks genoeg geld om van te eten, hoe konden ze dan geld overhouden om (zoals Eleanor Roosevelt zo mooi verwoordde) “to feed their minds”.

Opvallend was dat het bijna allemaal vrouwen waren die aan dit project deelnamen. De meeste mannen werden immers al ingezet in de bouw en er moest een nieuwe bron aan arbeidskrachten worden aangeboord. De vrouwen gebruikten voor het werk hun eigen paard. De WPA betaalde wel een salaris, maar veder geen onderhoudskosten voor de paarden. Ook de boeken en ander leesmateriaal (zoals kranten en tijdschriften) werden niet bekostigd, maar kwamen uit de plaatselijke bibliotheken of werden door inzamelingsacties bij elkaar gesprokkeld. Kerstkaarten werden als boekenleggers gebruikt, zodat er geen ezelsoren in de boeken kwamen en het leesmateriaal daardoor zo lang mogelijk in omloop kon blijven. Artikelen werden uitgeknipt en in plakboeken geplakt, zodat ze langer goed bleven.

Een van de plakboeken is bewaard gebleven en is te zien in de FDR Presidential Library & Museum in Hyde Park, New York. Dat boek bevat recepten, iets wat erg populair was op dat moment.

Het waren vaak lange dagen te paard. De boekendames reden zo’n 150 tot 200 kilometer per week op hun paard of muildier. Geen kinderachtige afstanden! Vanuit de rivierbeddingen zochten ze naar wegen omhoog, de bergen in. De plekken waar ze naartoe reden waren onherbergzaam en vergde veel behendigheid en moed van zowel ruiter als paard. Soms moesten ze ook nog stukken te voet afleggen, omdat het voor de paarden niet meer veilig was om verder te gaan. Dit deden ze voor een salaris van slechts 28 dollar per maand.

Omdat nog niet iedereen in de afgelegen gebieden kon lezen, lazen de Book Women ook voor aan de mensen die dat wilden. Het ging dus niet alleen om een koeriersfunctie, maar ook om de mensen wijzer te maken en zo hun ontwikkeling te stimuleren. Het was voor veel bewoners uit de afgelegen gebieden hun enige contact met de buitenwereld. Vooral de tijdschriften waren geliefd, met onderwerpen over opvoeden, het huishouden, landbouw en koken. Zo konden ze meedoen met de ontwikkelingen in de samenleving.

Op het hoogtepunt van het project, eind 1938, waren er 274 boekbezorgers, verspreid over 29 provincies. In 1943 is de WPA, en daarmee ook het project van The Pack Horse Library, beëindigd. Op dat moment was er weer volop werk, helaas door een niet zo leuke oorzaak: de Tweede Wereldoorlog was in volle gang. Met het project was echter wel een traditie van het verspreiden van leesvoer ontstaan. Ook nu wordt nog steeds het nut van lezen en het laagdrempelig beschikbaar stellen van boeken onderschreven.

Geschreven door Noortje de Kok

Spreekwoorden en paarden - het is een prima combinatie. Het Nederlands kent heel wat uitdrukkingen en gezegden waarin paarden een hoofdrol spelen. De bekendste zijn misschien wel dat je een gegeven paard nooit in de bek moet kijken en dat zelfs het beste paard van stal weleens struikelt.

Tik je de woorden ‘paard’ en ‘spreekwoord’ in op internet, dan krijg je al snel een overzicht van alle uitdrukkingen die gaan over paarden. Daar zitten ook uitdrukkingen bij die veel minder bekend zijn of waarvan je misschien nog nooit gehoord had.

Paradepaarden en showpaarden
Paarden komen in alle soorten en maten. Ook waar het gaat om uitdrukkingen en gezegden. Zo heb je werkpaarden, maar ook luxepaarden. Die laatsten hoeven niet te werken, maar zijn er vooral om mooie sier mee te maken tijdens een show of een parade. Helaas komen ook deze paarden met hun eigen prijskaartje, want witte paarden eisen veel stro. Dat betekent: mooie vrouwen zijn veeleisend. Kortom, je moet er wel wat voor over hebben om je paradepaardje mooi voor het voetlicht te brengen. Pas daarbij natuurlijk wel goed op dat je je niet teveel laat meeslepen door alle pracht en praal, want voor je het weet vinden ze dat je over het paard getild bent. Om dat te voorkomen is er natuurlijk ook weer een bijpassend spreekwoord in omloop. Het besef dat ook een raspaard schijt als een karhengst (rangen en standen maken een mens niet meer waard) houdt je weer met beide benen op de grond.

Paarden en ziektes
Een combinatie die je in spreekwoorden vaak tegenkomt is ‘paard’ en ‘ziektes’. Zoals bijvoorbeeld: een schurftig paard vreest de roskam (wie iets op zijn geweten heeft is bang voor een onderzoek), of: op de magerste paarden bijten de dazen (arme mensen hebben vaak pech). De meeste ziektes komen snel op, maar het genezingsproces en het herstel duurt vaak langer. Vandaar de uitdrukking ziektes komen te paard, maar gaan te voet. Maar met de juiste behandeling of met de inzet van een krachtig paardenmiddel is er altijd hoop op een goede afloop, want ook snotterende veulens worden de gladste paarden (vervelende kinderen veranderen als ze ouder worden).

Paarden en ezels
Vroeger werden paarden en ezels voornamelijk gebruikt als last- en trekdier. Daarbij had de ezel een paar voordelen ten opzichte van het paard. Een ezel was kleiner, kon beter tegen extreme weersomstandigheden, was makkelijker te hanteren en vooral makkelijker te voeden. In veel gevallen was de keuze tussen een paard of een ezel dus een kwestie van geld. Maar heb je geen paard, gebruik dan een ezel (gebruik de middelen die jou ter beschikking staan) en besef altijd:
een gouden zadel maakt van een ezel nog geen paard (een mens wordt niet beter als hij rijk is).

Paarden die geen paarden zijn
Tot slot nog enkele spreekwoorden en uitdrukkingen waarin het paard de hoofdrol speelt, maar waar het niet om echte paarden gaat. Het paard van Troje binnenhalen (zonder dat je het weet de vijand binnenlaten) gaat terug op de Griekse mythologie. De Grieken konden Troje innemen omdat ze zich verstopt hadden in een groot houten paard dat door de nietsvermoedende Trojanen binnen de stadsmuren werd gehaald.

Wanneer iemand op het Apostelpaard rijdt is dat een andere manier om te zeggen dat hij of zij te voet komt, net zoals de apostelen. Er komt dus geen paard aan te pas.

En tot slot, een nachtmerrie is geen nare droom over paarden. Het woord luidde van oorsprong ‘nachtmare’. Waarbij ‘mare’ stond voor een slechte boze geest die je ’s nachts kwam kwellen. Maar de betekenis van dat woord ging verloren en mensen vervingen het door het woord ‘merrie’ dat men wél vaak gebruikte. Met paarden heeft een nachtmerrie dus eigenlijk niks te maken.


Man en paard noemen
Dus, zit jij graag op je stokpaardje als het gaat om het vertellen van leuke feiten en weetjes omtrent paarden? Of wil je de spreekwoordenkennis van je gesprekspartner tijdens de borrel even testen? Houd je hierboven opgedane kennis dan niet langer voor jezelf, maar noem man en paard want vanaf nu kom je dus altijd goed beslagen ten ijs!