De bende van elf

Uit de gratis download: TINFO Wolven in paardenland

“Elf wolven zijn er geteld door een wildcam op de Veluwe! Elf stuks, lieve mensen, ga er maar eens tussen staan. Wedden dat geen enkel mens dat durft? Alleen ik natuurlijk, want ik draag een wolfwerend pak en ben ervan overtuigd dat de wolf een mens niets zal doen… toch?”

De verslaggever, we noemen hem maar even voor het gemak Freerk,

sluipt door het bos, op zoek naar de bende van elf.  “Háááá daar zie ik ze al, wat een beauties!”, roept hij in zijn bodycam terwijl hij de roedel met een stok met witte vlag benadert.

“Hééy, wie hebben we daar?”, vraagt de grootste wolf, Bor genaamd, terwijl hij zijn ogen opent uit een vredig slaapje.  De hele groep ligt in alle rust en stilte uit te buiken.  Tja, het diner viel een beetje zwaar... 
De wolven staan op, krommen hun rug en grommen dreigend, waarbij zij hun tanden aan Freerk laten zien. Bor maant ze echter tot rust, want de leiding is aan hem en hij heeft wel zin in een beetje reuring. 

“Vertel, wat heb je op je lever, dappere, man?”, vraagt hij al gniffelend.  “Nou geen Shetlander in ieder geval, die hebben jullie zo te zien al gegeten.” Freerk wijst naar enkele overblijfselen van het arme dier.  “Maar ik heb wel enkele vragen namens mijn volgers”.

Bor kijkt achter de man langs maar ziet niemand.  “Digitale volgers, sukkel”, lacht Freerk nu. De wolf moet ook lachen en het ijs is gebroken.  “Rare snuiters, die mensen”, denkt hij hardop. Maar hij is niet altijd een boze wolf en staat het toe dat Freerk een paar vragen mag stellen. 

“Jullie vermenigvuldigen jullie razend snel…  Gaan jullie een ‘huis vol’ nadoen ofzo?”, vraagt Freerk terwijl hij de groep rondkijkt.  Een paar jonge mannetjes beginnen verlegen te lachen, tot Bor antwoordt: “Nee joh, ben jij gek!  Die pestpubers daar, mogen straks hun eigen feestjes gaan bouwen. Een lekker wijffie scoren en húp wég, een eigen territorium elders zoeken.”

Freerk gaat verder. “Waarom Nederland, joh? Het regent hier altijd en t is hier al zo vol…” De wolf lacht nu hardop, wrijft over zijn dikke pens en daar mag de verslaggever het mee doen. Genoeg te (vr)eten hier kennelijk.

“Enne… de mensen zijn hier te gek gaaf en gastvrij”, zegt hij er toch nog even achteraan. “Ze houden van ons, maken veel foto’s en zelfs als we door een woonwijk wandelen, hangen er overal hoofden uit het raam. De staande ovatie aan de verpleegkundigen tijdens de corona, is er niets bij!”

De hele roedel begint te lachen en slaan met hun poten op hun dijen. “We zijn sterren!”, zegt Bor nu enthousiast.  “Geen verjaardag, personeelsborrel, krant, tijdschrift of Social Media heeft het NIET over ons!  Clooney, Pitt en kornuiten kunnen dan wel Ocean’s Eleven zijn, maar wij zijn de Veluwse Eleven en reken maar dat het daar niet bij blijft.” Zo, daar mag Freerk het mee doen, zegt Bor die verdere vragen afkapt. 

“En nu opzouten jij. Anders hebben we een mooie primeur. De eerste mens op onze menukaart!”

De andere wolven zetten spontaan een huil-kanon in.  En Freerk, die weet wat dat betekent, rent voor zijn leven…