De eerste keer rijden!

Serie: The horse girl van Hooves Around The World.

De vorige keer heb ik jullie een beetje verteld over hoe mijn dikke Arabier, Bats, denkt. Nu, twee jaar na de eerste keer dat ik op haar zat kennen we elkaar door en door. Als ik diep zucht, doet zij dat ook, en als ik een millimeter verschuif in het zadel pikt ze dat meteen op. In deze blog vertel ik over onze eerste keer rijden, en de weken daarna. Toen voelden we elkaar tijdens het rijden totaal niet aan en ik heb wel honderd keer willen opgeven. 

Ons eerste ritje
Bats deed het tijdens het longeren en grondwerk erg goed. Ze had nog heel af en toe een ontploffing, maar ik had een paar keer over haar rug gehangen en kort op haar gezeten in stilstand en dan gedroeg ze zich voorbeeldig.

Ik durfde het wel aan en vertrouwde haar, dus na een aantal weken was het tijd voor de eerste keer rijden. Uit ervaring weet ik dat de eerste keer stappen met een ruiter op de rug vaak het moment is dat een paard enorm uit de bocht kan vliegen als ze niet goed genoeg voorbereid zijn. Spanning gierde door mijn lijf, maar ik zuchtte een paar keer diep en vroeg haar voor de eerste keer om met mij op haar rug weg te stappen. Ze zette meteen een stap, wat voor mij aangaf dat de voorbereiding heel goed voor elkaar was. Een enorme opluchting, het ging super. Ze reageerde op het bitloze hoofdstel en mijn been alsof ze het al jaren deed.

Met groot gemak stuurde ik haar op de volte, over de hoefslag, en weer de volte op. Ik was zo enorm blij met haar, het ging allemaal goed komen. 

Spaanse pas, steigeren, bokken, staken en opnieuw
Bats is een merrie, en ik hou enorm van merries. Mijn eerste pony was ook een merrie en ik was dus gewend aan het feit dat de ene dag alles prima was, en dat ik de volgende dag op een vuurspuwende draak zat. Het enige verschil, Bats was in de eerste weken altijd een draak, ze leek nooit een goede dag te hebben. Ik werd er voorzichtig van, te voorzichtig. Ik wist hoe ze op de grond kon ontploffen. Dat heeft ze tot de dag van vandaag nog nooit onder het zadel gedaan, maar het spookte wel constant door mijn hoofd.

Tijdens de eerste keer draven en galopperen liet ze haar “merrie kant” al zien. Met haar oren compleet plat in haar nek dreigde ze constant om te steigeren en bokken, en ik wist dat deze spierbonk dat heel goed zou kunnen. Elke dag werd het erger, ze begon dan te staken, met haar voorbenen te slaan, steigeren, bokken, en absoluut niet vooruit willen. Als ik haar vroeg om weer vooruit te gaan begon ze weer van het begin af aan. Ik werd steeds nerveuzer, en Bats steeds erger.

Bijna elke dag dacht ik “laat maar zitten, ik kan dit toch niet”. Gelukkig hebben we aan deze tijd uiteindelijk alleen maar veel grappige foto's overgehouden. 

In de volgende blog zal ik jullie alles vertellen over hoe mijn voorzichtigheid omgeslagen is naar angst tijdens het rijden. Dit is iets wat ik zelf enorm lastig heb gevonden en ik hoop dat jullie van mijn ervaringen iets kunnen leren.

Serie: The horse girl