De kinderpony

Uit de oude doos:

Een jaarling is verkocht en zal in het najaar worden opgehaald. De kopers hebben op ons verzoek een extra reisgenoot meegenomen. De jaarling zal namelijk een lange reis moeten maken en uit ervaring weten we dat het beter is als de jaarling de eerste keer niet alleen in de veewagen staat. Zo´n reis kan een enorme indruk maken en als het een negatieve ervaring wordt, is er een kans dat de jaarling denkt: “Dit eens maar nooit meer”. En probeer ze dan maar eens een volgende keer op de wagen te krijgen...

Koffietijd
De veewagen komt het erf op en de koffie staat te pruttelen. Kennismaking, koffie en de zaken worden afgehandeld. Dan komen de kinderen binnen, die net van school naar huis komen. “Hebben die al een pony?”, vraagt de koper van het veulen.

Nee, ze hebben nog geen eigen pony. Ze zijn namelijk nog erg jong en ze mogen nog niet worden blootgesteld aan te veel risico´s. Ze zijn nog ontzettend speels en je bent bang dat ze een pony net zo zullen behandelen als barbies en autootjes. Vooral die laatsten hebben heel wat te verduren want zoonlief heeft talent om later een succesvol sloopbedrijf te beginnen. Ook dochterlief gaat niet al te zachtzinnig met haar barbies om en over knuffels zullen we het maar niet hebben. Die eindigen meestal in de hondenmand waar de hond het werk afmaakt….

Elitaire tradities
Natuurlijk kennen we allemaal de prachtige plaatjes van kleine kinderen met mooie pony's. In de Welsh Jaarboeken staan vaak Welsh A pony's met prachtige aandoenlijke hoofdjes met klein grut erop en moeders in een lange rok ernaast.

“Leining Reins”, heet die klasse en komt maar sporadisch voor in Nederland. In Engeland daarentegen is het een zeer geliefde sport. Een rubriek waar er punten worden gegeven voor de mooiste combinatie van pony, moeder en kind. Engeland is immers het moederland van de Welshpony's en het paardenbloed zit de Engelse mens in de genen. Een beetje paardenvrouw zorgt dat haar kinderen al kunnen paardrijden voor ze überhaupt kunnen lopen. Toen ik eens aan een Engelse vriendin vertelde dat ik de kinderen nog veel te jong vond voor een eigen pony, begon ze te lachen en haalde direct foto´s tevoorschijn van haar 3,5 jarige dochtertje te pony tijdens en M-dressuurwedstrijd.  Natuurlijk...

My little pony
De veewagen gaat open en de koper van de jaarling haalt een Welsh A pony'tje van de wagen af. “Kijk, is deze niet leuk voor de kinderen?”, vraagt hij. Een prachtig schepseltje kijkt me met grote ogen aan en m´n hart begint sneller te kloppen. Ongelofelijk, alles erop en eraan, een lief koppie, mooie sterke benen en van die manen waar je onmiddellijk vlechtjes in wil leggen. Nog voordat de vraag over het karakter is gesteld, zijn de kinderen er al bovenop gezet en joelen van plezier. Ze maken zowaar hun eerste ritje over het erf. Hun gezichtjes stralen van zoveel geluk dat het nu wel erg moeilijk wordt om de pony weer de veewagen in te sturen.

En zo zal dus deze pony de geschiedenis ingaan als de snelste impulsaankoop ooit.

Terwijl we ´s avonds naar de stallen achter ons huis lopen, weet manlief nog van niets. Ik heb het nog niet durven te vertellen, want hierdoor blijft er natuurlijk weinig over van m´n zorgvuldig opgebouwde imago van verstandige paardenvrouw, die weloverwogen beslissingen neemt. De pony hinnikt en steekt z´n kleine koppie met veel moeite over de staldeur.

“En onze jaarling dan?” , vraagt hij even later nadat ik een verklaring heeft afgelegd, “Moest die nu die héle lange reis alleen maken?"