De wolf als talkshowgast

Nu de politieke partijen hun wonden likken of nog druk aan het feesten zijn, hebben de talkshows weinig spektakel te bieden. Behalve de wolf dan, want die is nu aan de beurt als gast om aan de ronde tafel te gaan zitten.

Een modern sprookje.  Nou ja... sprookje?

“Goedenavond, vanavond hebben wij de wolf uitgenodigd om aan te schuiven aan tafel in het kader van “Hoe ziet Nederland eruit in 2033?”. Meneer, de wolf, welkom.”

“Nou dát zeggen er niet velen kan ik u wel vertellen, Monique." “ Oh, we tutoyeren meteen maar?”, vraagt ze enigszins hooghartig en verbaasd. “Ja hoor prima, jullie hebben het zo veel over mij, noem me dan maar meteen bij mijn naam”.


De wolf neemt een slok water en kijkt de presentatrice nu brutaal aan. "Nu we het toch over mij in persoon hebben, wat jullie doen is pure karaktermoord!”
“Karaktermoord? Maar u, pardon jij, moordt schapen!!"

“Ja hoor eens, die lekkere witte snoesjes lopen er voor het oprapen. Een wolf wil ook wel eens iets anders. En verandering van spijs doet eten, niet waar?”. De wolf knipoogt naar Monique die nu snel naar haar mede-presentator kijkt. Hij neemt het over en laat vervolgens de anderen gasten van een Natuur-organisatie, een boer en een verontruste burger, aan het woord. Een polder-poging, zeg maar, want de polarisatie ‘voor of tegen de wolf’ is allang een feit.



De natuur-man kijkt de wolf bijna verliefd aan en verklaart dat de wolf nog steeds heel welkom is. Bio-diversiteit enzo, en terug naar de natuur. Echter, de schapenboer probeert de groene waxjas-man te onderbreken en slaat met zijn vuist op tafel.
“GENOEG IS GENOEG EN VOL IS VOL!!”, roept hij.


De presentator komt tussen beiden maar voor dat dat lukt is de verontruste burger een rijtje feiten aan het opdreunen waar geen speld tussen te krijgen is. Schapen, Shetland- ponies, honden, wandelaars, mountain-bikers, joggers en ook koeien, denken er toch écht anders over. De wolf mag er heus wel zijn hoor, maar NIET in ons overbevolkte Nederland.

De schapenboer staat nu op en begint hard te applaudisseren. Waarop de natuurman begint te vloeken. Hij probeert nog een poging te wagen door te vertellen dat de wolf toch écht een aanvulling is op ons mooie Nederlandje, maar kan er niet bovenuit roeptoeteren.


“Heren, heren, ik hoor in mijn oortje dat de tijd dringt en we tot een conclusie moeten komen”, probeert Monique de discussie wanhopig in goede banen te leiden. Nog één vraag aan de wolf. Ineens is het stil en zijn alle ogen weer op de wolf gericht.


“Hoe ziet u zichzelf in 2033?”, vraagt ze nu beleefd tegen de wolf die onderuitgezakt zit te genieten van de commotie.


Hij ketst de vraag echter terug: “Ach, liefje, maak je borsten maar nat want wij zijn teruggekomen en jullie met je wetjes en regeltjes zijn allang te laat. We vermenigvuldigen ons als konijnen en eten lekker alles op dat ons op een presenteerblaadje wordt aangereikt. Schei toch uit met je hekjes van 1.20 m. In 2033 zitten we in de Tweede Kamer met een eigen politieke partij en valt er niets meer te polderen, De polders zijn dan namelijk leeg, haha…” Hij wrijft over zijn harige buik en wijst naar beneden: “Hier, zo’n buikje krijg je niet voor niets…”


En dan plots worden zijn oogjes klein en gemeen. Hij fluit op zijn vingers en een roedel wolven stormt naar binnen. De Capitool-storming is er niets bij. Bloed, lichaamsdelen en stukken haar, vliegen in het rond want het voltallige studio-personeel wordt aan stukken gescheurd.


Monique schrikt wakker uit een akelige dagdroom en ziet goddank haar voltallige team aan tafel verbaasd kijken. "Nee, nee", schudt ze haar hoofd. "Ik ga de wolf niet uitnodigen voor een tafel-gesprek. Bekijken jullie het maar". Ze staat op, slaat haar rode cape-jas om zich heen, pakt haar rieten mandje en loopt de vergaderkamer uit.