Een eindeloos mooie zomer

1/18/2022

Theresia kocht op 15-jarige leeftijd een paard. Met krantenwijkjes en oppassen had zij geld gespaard voor haar grote droom: een eigen paard. Zij kwam echter niet uit een 'paardengezin' en wist nauwelijks waar ze aan begon.

Nu het vijfde deel van deze serie!

Serie: Een puber koopt een paard

Op zoek naar een weiland
Ik moest weer op pad om te zoeken naar een weiland voor de komende zomer. Dit keer kwam ik terecht aan de ander kant van Hilversum. In Graveland kwam ik terecht bij boeren die nog iets te zeggen hadden over hun eigen weilanden, dit in tegenstelling tot het zuiden van Hilversum waar bijna ieder stukje grond van Natuurmonumenten of Goois Natuurreservaat was.

Princess kwam in een weiland met andere paarden te staan. Het waren onbekenden voor mij maar al gauw werden het vriendinnen waarmee ik gezellig kon rijden. Soms maakten we zelfs hele dagtochten.

Een mooie lange zomer
Het was een mooie lange zomer waar geen einde aan leek te komen. Een mooie beloning voor vele uren hard werken in de afgelopen winter!
Het was vooral een beloning van vele twijfels en verdriet om dingen die ik allemaal alleen moest uitvinden door gebrek aan ervaring. Ondanks de verzorgpony die ik al jaren verzorgde, viel een eigen paard hebben toch wel vies tegen.Het was namelijk een enorme verantwoording voor een meisje van 15 jaar die daarnaast ook nog naar school moest en vele bijbaantjes had om het paard te kunnen betalen.

Geen familie-hobby
Natuurlijk schoten mijn ouders af en toe financieel bij en brachten mij vaak met de auto naar het weiland, maar voor de rest begrepen ze er allemaal weinig van. Geen familieleden of kennissen hadden ooit paarden gehad. De bemoeienis en enthousiasme van mijn ouders was dan ook minimaal.
Soms werd er een wandeling van mijn ouders gekoppeld aan een bezoekje aan mij en het paard. Ik toonde razend trots mijn paard en het was voor mij dan een groot feest.
Ik genoot sowieso van aandacht. Ook van wandelaars, die vaak op zondag door het bos liepen. Ik kreeg namelijk veel complimenten en vaak maakte ik praatjes met totaal onbekenden. Ze vonden Princess allemaal prachtig en ik straalde van oor tot oor.

Paardrijden!
De hele zomer stond in teken van fietsen naar het Spanderswoud, het zadel en hoofdstel bij de boer ophalen die in een schuur lagen, een praatje maken met de boer, Princess opzadelden en borstelen en vervolgens heerlijk door het bos rijden.
Soms waren er dagen dat het te heet was overdag. Dan reed ik in de avond nog een rondje door het bos en als het even kon zelfs zonder zadel. Princess bokte nooit, deed nooit een poging mij eraf te gooien en gedroeg zich als een volleerd braaf paard.

Stout paard!
Maar mijn paard had ook vreemde trekjes. Iedereen hield van haar, behalve de boer. Ze stond gedurende een paar weken voor zijn boerderij in een weiland waar koeien stonden die moesten bevallen. Princess kon het prima vinden met de koeien maar werd té enthousiast als er kalfjes waren geboren. Prachtig vond ze dat kleine spul! Zo jong als ze zelf nog was zat het moederinstinct er goed in.

Ze begon, tot grote hilariteit van de boeren in de omgeving, de koeien en de pasgeboren kalfjes te beschermen. Dat was in eerste instantie natuurlijk hilarisch maar toen er drie man het weiland in moesten met mestvorken om bij een kalfje-in-nood te kunnen komen, was het ineens minder leuk. De boer vond het welletjes en Princess werd verbannen naar een ander weiland.

Uitbraak-expert!
Gedurende meerdere jaren dat mijn paard zomers bij de boer stond, brak ze vaak uit. Dan ging ze gewoon, bij voorkeur 's nachts, aan de wandel. Het sloeg helemaal nergens op want ze had prachtige groene weilanden als verblijfsplaats. Nergens was er ooit een hek of omheining kapot, of waren er sporen te zien bij de sloten. Maar ze bezorgde de boer en mij slapeloze nachten, want ze liep vaak ergens anders dan haar eigen weiland.

Winterverblijf?
Voor de rest verliep deze zomer gelukkig zonder problemen. Het enige probleem was wel weer: waar moest ik met haar naar toe in de winter? De maneges waren te duur en de pension-stallingen al helemaal.
De boer had alleen stallen voor zijn koeien en had geen zin om een paard te moeten voeren en de afstand was voor mij te groot om er twee of drie keer per dag heen te fietsen...

Uiteindelijk vonden we een stal bij de familie de Jong. De zoon was een bekende van mijn broer en voor een klein bedrag mocht ik mijn paard bij hen stallen. Het was bovendien vlak bij huis. Zou het een goede winter worden? Of klonk het allemaal té mooi om waar te zijn?

wordt vervolgd