Een fikse tegenslag

We leven mee met Yvonne.  Al maanden schrijft zij voor PaardenColumns haar prachtige, temperamentvolle paard Hardwell. 

Een paar jaar geleden viel zij van haar paard en brak haar nek. Maar Yvonne wilde Hardwell niet verkopen en begon stapje-voor-stapje langzaam aan de lange, moeizame weg terug. Ze pakte het goed aan. Ieder stapje werd goed doordacht en Yvonne liet zich niet afleiden door de mening en visie van anderen. Yvonne luisterde vooral naar zichzelf en naar Hardwell.

Het leek de laatste tijd zo goed te gaan maar Hardwell is ineens kreupel. Kan Yvonne dit wel fixen?

Serie: Hardwell & Yvonne

Deel 8: Kreupel

Tja, daar schrijf ik weer. Weken te laat. En helaas een korte blog deze keer. Ik zit er een beetje doorheen. Ik ben verdrietig en gefrustreerd omdat het me niet gegund lijkt...
Hoe lang moet ik nog vechten voor iets wat mijn leven is? Want als je denkt dat het niet erger kon ...

Alles heb ik goed onder controle. Buiten het werk aan mezelf heeft Hardwell zijn spulletjes voor mekaar,  we kunnen weer verder!

Maar ook bedacht me wel een andere manier. Mijn vriendin kon door Corona niet komen helpen, dus heb ik mijn dochter van 11 jaar gevraagd om Hardwell te rijden. (Zij rijdt op een fokkerij/ hengstenhouderij maar liefst vier jonge hengsten door. Ze rijdt ook verschillende pony's en kleine paarden in.  Beter geschoold dan ik, minder onzeker en natuurlijk veel lichter. Daarbij kan ik aan de longeerlijn goede instructies geven en leren Hardwell en ik nog meer vertrouwen te hebben onder het zadel. Prachtig plan!! Maar natuurlijk weer gedoemd te mislukken.

Een aantal dagen ging het top! Stap, draf en galopje zonder problemen met mijn dochter en tjonge, wat deed hij zijn best! Duidelijk hadden we het met zijn drieën enorm naar ons zin! De ellende konden we achter ons laten... totdat ik hem een week later kreupel aan tref.

En nu, na een aantal weken, helaas nog steeds. Ik durf te wedden dat het in zijn voet zit, maar waarom ik dat denk, weet ik niet. Ik kan niks bijzonders ontdekken behalve dat hij lichtjes onzuiver loopt. Maar even een paar dagen laten staan en lijken wat we kunnen doen. Na een aantal dagen rust, hoef ik hem niet meer in de bak te bekijken. In het weiland zie ik het ook al. Het wordt erger!

Ik kan het niet meer aanzien, raak toch lichtelijk in paniek en weet niet meer wat ik moet doen. Zo denk ik erover om iemand te mailen met foto en wel, om dan maar via dierencommunicatie erachter te komen wat er nu precies aan scheelt. Want als iemand met mijn paard praat, dan komen we er wel achter.

Mijn man, die heel nuchter is, veegt het meteen van tafel en zegt gewoon bij het begin te beginnen: bij de hoefsmid. Dus de hoefsmid erbij. Eerst laten lopen, daarna bekappen, weer laten lopen, wat bijgesteld, weer laten lopen. Visiteertang erbij en het hamertje. En ja hoor, bij het hamertje kreeg de smid bijna een knie in haar gezicht. Rechtsvoor aan de buitenzijde heeft hij pijn.

Gek genoeg ben ik blij. Blij omdat ik hem eigenlijk heel goed ken en mij een hoop nakijkwerk word bespaard. We kunnen nu gerichter gaan zoeken. Ondertussen bekruipt bij een angstig gevoel. Het is niet warm, er lijkt geen ontsteking te zitten, dus het lijkt iets vreselijks!

Eindstand voor nu: we wachten anderhalve week. Wordt het niet beter, dan komen de volgende stappen.
Hardwell zijn verhaal lijkt zo eindeloos te duren. Ik had toch echt wel verwacht dat ik in deze serie kon zeggen: nou lieve lezers..we zijn er!! We hebben het voor mekaar, ik rijd hem met veel plezier en we galopperen heerlijk door het bos...

Die stap lijkt nu verder weg dan ooit. Ik ben verdrietig en bang. Hoe kunnen we dit nu weer fixen.
En nog erger: kunnen we het wel fixen?