Een natte keuring

Uit de oude doos:
We leven er al weken naar toe: de regionale keuring. Dé dag van de fokker die zijn of haar veulens wil laten chippen en inschrijven.  En wil laten keuren door een vakkundige jury.

Er zal ook een voltige-show plaatsvinden. We hebben t-shirts laten bedrukken en de fjorden gewassen en geknipt. We hebben er zin in! De auto's met de trailers staan klaar. In de vroege ochtend rijden we in een colonne richting het oogstfeest van het dorp. De ervaring leert dat er meer mensen die dag komen dan op drie Koninginnedagen tezamen, dus we moeten er vroeg zijn om een goede plek te vinden.

Territorium
De merries met veulens verdienen een rustige plek om de hectische dag door te komen. Eromheen plaatsen we tuinstoelen, dozen vol met eten en drinken, borstels, tuig en paardensnoepjes.
Maar de weergoden zijn ons slecht gezind.

Het begint te regenen en het blijft regenen.
Het hele oogstfeest van het dorp ziet er grauw en grijs uit en het bezoekersaantal is een schrijntje vergeleken bij vorige jaren. Wij bijten moedig door. We lopen in ons witte kleding (wie heeft dat ooit bedacht?) en lachen als boerinnen met kiespijn.

Modder in meervoud
Maar het wordt natter en natter en ik ga bijna languit in de ring met een te frisse twee-jarige. De regenjassen gaan aan en de witte broeken zijn al zwart van de modder geworden. Tot overmaat van ramp besluiten we dat de voltige-show niet door kan gaan. Veel te gevaarlijk: galopperen in het natte, gladde gras met meisjes die kunstjes doen op het paard... brrr.... Dochterlief en vriendinnetje in tranen, maanden voor niets geoefend.  Klasgenootjes ruimen teleurgesteld hun zelfgemaakte spandoeken op.

Terug naar huis
Eind van de dag komen we vies, nat en moe weer thuis maar zijn trots op de eerste premies, een reserve-kampioen en prima beoordelingen van de jury. En: ieder nadeel heb z'n voordeel want de jonge paarden hebben een leermomentje gehad. Die zijn niet meer bang voor paraplu's, wapperende vlaggen, met regenjassen bepakte mensen en klunen door de modder.

De auto´s met trailers uit de modder krijgen bleek nog de grootste uitdaging. Maar de paarden staan inmiddels weer op stal of in de wei en wij zitten aan tafel. Er wordt gelachen en gedronken en we zijn trots op onszelf en de paarden.

Mijn man, de enige niet-paardenmens onder het gezelschap, heeft een conclusie: "Jullie zijn hartstikke gek!", zegt hij.

En dat is inderdaad een understatement.