Elsa 'doet' Centered riding

Centered riding: één met je paard

Op PaardenColumns hebben we nog geen instructie artikelen of series. Dit komt omdat we niet specifiek in één hoek van de paardensport willen gaan zitten.
We vinden Western Riding net zo leuk als de klassieke Engelse manier. En we hebben een artikel over Polosport en Vrijheidsdressuur. Paardensport is zo veel omvattend dat je moeilijk óveral iets van kan weten. Daarom is het goed om af en toe je horizon te verbreden (voordat je al een oordeel klaar hebt).

Maar we zijn heel blij dat Elsa Boddéus ons alles vertellen over Centered Riding. Velen van jullie hebben daar vast over gehoord, maar wat is het nu precies?  Elsa zal ons aan de hand meenemen in een manier van paardrijden die eerlijk en vriendelijk is voor paard en ruiter. Geen vaag gepraat maar duidelijk taal die is te begrijpen voor zowel de beginnende als ervaren ruiter. En speciaal geschreven voor PaardenColumns!

We beginnen met het verhaal van Elsa. Zij begon als jong meisje met paardrijden op een manege. Maar dit was niet de manier om prettig met paarden te leren omgaan. Hoe dan wel? Zij vond haar weg. Een fijne weg!

Deel 1: Mijn verhaal

Ik was elf en gek van paarden. Alles wat er over paarden werd geschreven las ik, en ik had een plakboek met paardenfoto’s.  Wij woonden in Amsterdam en mijn ouders hadden weinig geld. Toch mocht ik, na jaren zeuren, één keer in de week een uurtje rijden in een manege.
Er waren toen twee maneges in heel Amsterdam, en aangezien de ene te duur was ging ik naar iets dat ‘Ruiter Centrum Amsterdam’ heette. Vier en een halve gulden, dat is ongeveer €2,30 euro, kostte het om in de groepsles te mogen rijden.
Achteraf gezien was het een verschrikkelijke manege, met donkere stallen en de paarden in stands, maar ik was er dolgelukkig mee!

Onze instructeur was een ex-officier uit het leger en alles ging op de militaire manier.
“Drrrrraf marrrruis!!” betekende dat we allemaal in draf moesten.
Echt les kregen we in mijn herinnering niet. Onze officier riep af en toe iets en aangezien ik meestal niet begreep wat hij bedoelde keek ik maar wat de andere ruiters deden.
Soms kreeg je een ‘moeilijk’ paard, zo eentje die bokte als je in galop ging. Niemand vroeg zich af waarom dat paard bokte. Je hoopte dat je er niet af zou vallen.

Natuurlijk wilde ik zelf later instructeur worden en een manege hebben! Maar mijn ouders vonden dat ik beter iets kon leren waarmee je geld kon verdienen. Ze hadden de paardenwereld kennelijk niet hoog zitten.
Nadat ik mijn HAVO-diploma had behaald ging ik werken en zelfs carrière maken in de financiële wereld, terwijl het paardrijden een hobby bleef.
Ik nam les, nu in wat plezieriger maneges, op de ‘old school’ manier: hakken laag, schouders naar achteren, tenen naar binnen et cetera.  Het heeft mij later jaren gekost om dat allemaal weer af te leren.

Mijn eerste eigen paard kon ik pas kopen toen ik in de veertig was. Omdat ik toch nog die droom van werken in de paardenwereld had, deed ik ‘s avonds een instructeursopleiding. Twintig weken; toen kreeg ik het diploma van een erkend opleidingsinstituut en werd ik losgelaten op mensen die wilden leren rijden. Toen kwam ik erachter dat ik dan wel officieel instructeur was, maar dat ik mijn leerlingen vaak niet kon helpen. Geen wonder, want zelf had ik ook wel wat problemen. Bewegende onderbenen, niet in de goede galop kunnen komen, paard tegen de hand et cetera.

Iemand raadde mij aan om eens wat Centered Riding lessen te nemen.
Nou, dat was een soort aardverschuiving voor mij… ik kwam erachter dat ik eigenlijk weinig idee had van wat paardrijden in essentie is… Er was werk aan de winkel!

Nu, acht jaar later, ben ik Centered Riding en Rechtricht instructeur en kan ik mijn leerlingen en hun paarden veel beter helpen. In de volgende afleveringen zal ik vertellen waarmee mijn leerlingen bij mij komen en hoe ik hen en hun paarden help.