Er is er één jarig!

Er is er één jarig hoera, hoera! Jazeker, Zoë is 6 jaartjes jong vandaag. Ik zie haar nog steeds als het 3-jarige scharminkeltje waar ik de training mee ben begonnen. Toch is ze ondertussen uitgegroeid tot een machtig paard. Ze is zoveel gegroeid, zowel in de hoogte als in de breedte. Van het smalle kleine ukje is weinig meer over. Ondertussen is ze toch echt hard op weg naar maatje tank.

Serie: Op naar de top!

Haar 6e verjaardag betekent ook dat het nu 2 jaar geleden is dat ik voor het eerst op haar rug heb gezeten. Dat is niet helemaal waar, want op haar verjaardag zelf had ik toen een congres, maar we hebben haar verjaardag toen gewoon een dagje eerder gevierd. De dag voor haar 4e verjaardag ben ik voor het eerst op haar rug geklommen en tot de dag van vandaag ben ik daar thuis.

Van keuring naar keuring
Vorig jaar stond Zoë’s verjaardag compleet in het teken van de keuringsdag en de ruzies rond het kopen van Zoë. Dankzij een super lief stalgenootje heb ik Zoë toen wel even kunnen zien, en hebben we lekker een stukje gewandeld. Toch was dat een weinig feestelijke dag. Dat wilde ik dit jaar echt wel even anders doen.

Ook dit jaar was het een gekke week die ons naar de verjaardag van Zoë leidde. Het begon met het inschrijven van Zoë voor de premiekeuring deze zomer. Ik wil dit al heel lang doen, maar twijfelde nog erg of we dit qua training zouden gaan redden. Deze week heb ik de knoop doorgehakt dat we gewoon ons best gaan doen, en voor ik weer van gedachte kon veranderen heb ik de inschrijving geregeld. Geen smoesjes meer dus! Ik heb er super veel zin in en Zoë gaat zo goed vooruit in de training op het moment, dat ik eigenlijk wel zeker weet dat ze haar beste beentje voor gaat zetten. Ik vind het heel spannend, maar het is een ontzettend leuk doel om naartoe te werken.

Zomaar alleen verder
Terwijl ik nog aan het stuiteren was van mijn stoere beslissing kreeg ineens een berichtje van een oud-stalgenootje. Het berichtje begon met “ik heb een verdrietig berichtje...” Mijn hart stond even stil. Ik opende het bericht en met een brok in mijn keel las ik de rest. De moeder van Zoë, de super lieve Fetje, was ingeslapen. Ze kon niet meer verder.

Dus zo ineens is Zoë haar moeder verloren... Niet dat zij daar natuurlijk echt erg in heeft. Ze heeft haar moeder al bijna een jaar niet gezien. Toch blijft het voor mij een heel apart gevoel. Lieve Fetje, die ik 4 jaar lang bijna elke dag een knuffel heb gegeven, is zomaar ineens weg. Het zal nog even moeten inzinken denk ik.

Zoë lijkt zo veel op haar moeder, in zoveel opzichten. Zowel qua uiterlijk als qua innerlijk. Ik denk dat Fetje altijd een beetje bij ons blijft. 6 jaar geleden heeft ze mij het beste cadeau ooit gegeven en daar zal ik haar altijd dankbaar voor zijn. Rust zacht lieve Fetje, ik ga nog lang genieten van je knappe dochter!