Gevloerd door een kruiwagen

De avonden worden langer want het is steeds vroeger donker. En dus moet ik in het pikkedonker naar buiten om het laatste rondje ‘dieren doen’. De katten krijgen eten, de hond moet nog even plassen en de paarden krijgen hun laatste rondje hooi.

Maar deze avond gaat het goed mis...

Haastige spoed is zelden goed
Met de kruiwagen en een koplamp loop ik niet veel later langs de paddocks. Ondanks mijn lichtbron op mijn hoofd, blijft het donker en moet ik lachen om alle reflecterende oogjes die ik zie. De katten die meelopen, de paarden die spoken in het donker lijken en de hond die me eeuwig en trouw overal volgt.

Ik heb haast en concentreer me op mijn werk. Met één hand heb ik een schep met biks in mijn handen, met de andere hand bestuur ik de tweewiel-kruiwagen. Deze kruiwagen kun je met één hand besturen, wel zo handig. Niet dat hooi nu zo zwaar is, maar het loopt gemakkelijker.

In mijn haast (waarom weet ik overigens niet) knal ik tegen iets aan met het rechtervoorwiel. De kruiwagen staat ineens vast en ik val naar voren. En omdat ik één handvat van de kruiwagen vol in mijn buik krijg, wankel ik, en val ik zijwaarts dwars door de stroomomheining heen in een paddock. Ik zie de schep met biks nog een eind door de lucht vliegen, waarna de biks als regen over mij heen valt.  Daarna is het donker.

Hoe lang heb ik daar gelegen?
Vast niet zo lang want de biks was waarschijnlijk zo op en onze oude merrie wil haar hooi. Ze checkt nog even mijn jaszakken maar als ook daar niets in zit, is het tijd om mij wakker te maken. Alleé vrouwmens, je kan daar wel lekker blijven liggen, maar ik heb honger en wil mijn hooi.

Ik word wakker van gesnuffel in mijn gezicht. Ik kijk ineens in twee grote zwarte tunnels. Twee? Je ziet er toch altijd maar één als je dood gaat? Zodra mijn hersens weer beginnen te werken besef ik dat het de neusgaten van de oude merrie zijn. Weer die lippen over mijn gezicht, en dat voelt niet bepaald als wakker te worden gekust door een prins. Maar hard en ruw als een peeling van het hoogste reinigings-niveau.

Terug op aarde
Ik ben weer bij positieven, niet gewond en kan er wel om lachen. Al kreunend maak ik het werk af, nadat ik op de tast eerst mij koplamp moet zien terug te vinden. De hond zit braaf te wachten, ik ben wel een beetje teleurgesteld in hem want ik zag in hem altijd mijn grote redder in nood. Maar ja, hij mag de paddock niet in en hij is niet bepaald kapot van stroomdraad.

Koffie?
Even later ben ik binnen. Waar bleef jij zo lang, vraagt mijn man?

Oh, ik ben gevloerd door een kruiwagen, lag even buiten westen in de paddock en zag twee zwarte tunnels.

Aha, zegt hij. Natuurlijk. Wil je koffie? Ja doe maar, zeg ik want ik kan best begrijpen dat dit allemaal nogal overdreven klinkt.