Het lange wachten...

Inge wacht op een nog ongeboren merrieveulen van een Schwarzwälder Fuchs merrie. In Deel 1: van een Magische droom vertelde zij ons waarom een merrie van dit ras haar grote droom is.

In Deel 2 vertelt Inge over haar jeugdliefde en een dubbel gebroken hart. Dat gevoel kennen vele paardenmensen, je hart breekt als je paard sterft of als je,  noodgedwongen,  jouw paard moet verkopen. Maar het leven gaat verder en de magische droom van Inge is lekker aan het groeien in een warme, veilige buik van een Schwarzwälder merrie!
nu:

Deel 4:  onrust en wachten..

Mijn droom gaat gewoon verder... maar het nare Corona geeft veel onrust.
We zijn voorzichtig in contact met anderen en houden afstand volgens de richtlijnen. Buiten reumapatiënt, ben ik ook astmapatiënt, en aangezien het virus vooral de longen lijkt aan te vallen, zijn wij dus extra voorzichtig. Er is nog steeds geen vaccin of oplossing voor (ernstig) getroffen patiënten. Ook is het nog niet helemaal duidelijk of dieren en dus ook paarden dit kunnen doorgeven. Ik vind het maar een spannende tijd. Maar dit is voor jullie vast herkenbaar...

Ondertussen blijven wij dus zoveel mogelijk braaf thuis. Hier in mijn kleine stulpje (een rijtjeswoning in de Betuwe) of op de boerderij van mijn partner (ook in de Betuwe). Mijn jongens Lucas van 8 (bijna 9) en Tim Nicolai van 11 genieten van het buiten zijn op de boerderij. Ze verzorgen daar hun shetlander Jodie en de kleine minishet van hun Bonuszus Julia. Verder spelen ze graag buiten op de trampoline, gooien een frisbee en dollen wat met hun bonuszus. Ik word er blij van.

Wat ook heerlijk is, zijn de kleine uitjes door de appelboomgaard van mijn partner. De kinderen kunnen hier met hun pony ook doorheen rijden. Met de bloesems van de kersen- en appelbomen ziet alles er zo mooi uit!

We bedenken thuis samen plannen voor als het veulen er straks is. Misschien de paddock uitbreiden? Zo zou ze dan vanuit de stal op de hoek via de paddock naar de pony van mijn bonusdochter kunnen en is ze nooit alleen. Naast haar springpony staan er op dat stuk nog een witte D-pony (in pension) en de kleine lieve mini shetlander.

Hoe zou het zijn om straks samen met het veulen te wandelen door de omgeving... de andere pony’s zijn aardig bomproef, dus dat zal een goed voorbeeld zijn.

Ik zou graag het veulen straks zó opvoeden dat ik haar ook zonder hoofdstel en zadel zou kunnen rijden. Een wijze van Naturel Horsemanship klinkt goed, maar ik zal mezelf daarin nog meer moeten gaan verdiepen. Fantastisch vind ik het om te zien als een paard graag samenwerkt met zijn eigenaar. Het zou fijn zijn als ze ons vertrouwd en wij haar ook kunnen vertrouwen. Dat we elkaar aanvoelen. Natuurlijk ben ik mezelf ervan bewust dat ze een paard is, een dier dat dingen anders beleefd zoals wij mensen. De uitdaging zal zijn om een goede manier te vinden om met haar te communiceren zodat ik niet alleen haar begrijp, maar zij ook mij.

Het duurt natuurlijk nog even... het veulen word pas in juli dit jaar geboren en blijft dan ook waarschijnlijk tot begin volgend voorjaar bij haar moeder en de kudde. Pffff….als ik er zo over nadenk, duurt het echt nog veel te lang.