Het vieste paard van stal

Ooit hadden wij een paard.  Nouja, paard... Ze zag eruit als een paard, maar daarmee was ook alles gezegd.

Vies, viezer, viest
Onze merrie was eigenlijk een varken.  Ja, je hoort het goed. Ze knorde nog net niet, maar voor de rest had ze toch echt dezelfde hobby's als een varken.  Ik heb het wel over varkens, die nog buiten mogen lopen en in de modder mogen rollen.  Niet over varkens uit de bio-industrie, die alleen het zonlicht zien als ze vanuit de stal de  vrachtwagen inlopen, richting het slachthuis.

Modder & Mest
Maar onze merrie mocht dus graag door de modder rollen. Inclusief deken.  Inclusief nieuwe deken.  Dat maakte haar allemaal niets uit.  Lekker rollen, de benen in de lucht, opstaan, uitschudden en vreemd opkijken naar dat blonde twee-benige wezen, dat stond te schelden aan de rand van de bak. Soms zelfs te huilen...
Maar dat rollen was eigenlijk nog het ergste niet (had ik maar de deken even af moeten doen!).  Dagelijks even de borstel erover heen, na afloop van haar moddersessies en klaar was Miss Piggy weer.  

Stal & Mest
Het ergste waren toch wel haar stalmanieren. Ze was er zo een die iedere dag d'r complete stal omwoelde en er een puinhoop van maakte.  Poepen in het midden, poepen aan de kanten en poepen tegen de deur.  Een ravage, iedere ochtend.  Alles geprobeerd: stro, zaagsel, vlas en zelfs een loopstal.  Het maakte niet uit.  Haar stal zag er iedere ochtend uit alsof er een aardbeving had plaatsgevonden. Soms zelfs inclusief de stallen naast haar stal.

Voer & Mest
En dat was nog het ergste niet. Want WAAR dacht je dat ze ook poepte? Precies, in d' r voerbak en zelfs in de automatische drinkbak aan de muur.  Hoe ze het voor elkaar kreeg, mag Joost weten, maar het lukte altijd. En iedere dag, ik maar weer met van die lange, gele, plastic handschoenen aan en d'r waterbak leegscheppen en schoonmaken.

My Highest-Lady
Tot de dag dat ik, in opdracht van mijn zweefteef-rooibosthee-spirituele-yingyang-vriendin, haar als vieze merrie moest omarmen. Ik moest haar respecteren vanwege haar connectie met haar vorige leven als varkentje. Ik moest haar eren in haar wezen en in al haar liefde voor 'paard'-zijn. 'Miss Piggy' werd My Highest-Lady en haar nieuwe naam en identiteit als spiritueel hoogontwikkeld-wezen was een feit.

Ze rolde eerlijk gezegd nog steeds door de modder, ploegde iedere dag haar stal om en brak de voeremmers af, die ik aan de buitenkant van haar stal hing. Maar ik lette er niet meer op. Ik had de strijd opgegeven...

My Highest Miss Piggy leefde nog lang en gelukkig met de ere-titel:  het vieste paard van stal.