Hoe herkennen jullie mij?

Het is koud. Héél koud. En dus kleed ik mij GOED aan voordat ik naar de stallen loop. Drie broeken, een Alaska jas, een Eskimo muts, sjaal, handschoenen en een zonnebril tegen het felle licht van de sneeuw. Ik zie er uit als een marsmannetje! De paarden zullen mij waarschijnlijk niet herkennen...

Hinnik, hallo, éten!
Maar tot mij stomme verbazing schrikken de paarden niet maar beginnen te hinniken zodra ze mij zien. "Goedemorgen baas", zegt de oude merrie respectvol. De anderen roepen meteen: "Joepie, éten!"
Dat roepen ze altijd zodra ze me zien, maar nu ben ik toch wel verrast dat ze me al zo snel herkennen terwijl ik er toch redelijk incognito uitzie, zeg maar...

Een experiment
Mijn man trekt diezelfde dag mijn Alaska jas aan en zet mijn Eskimo muts op. Ze hangen over de stoel en zijn jas is nog nat van de sneeuw. Even later loopt hij naar de stallen en ik kijk uit het raam. De paarden kijken op, maar zeggen geen woord. Hij ziet er toch echt uit als ik... vreemd... hoe weten de paarden dat nou?

Ik besluit over te gaan op een wetenschappelijk experiment!

Test 1
Ik vraag mijn buurvrouw of ze me vijf minuten wil helpen met een testje. Ze lijkt qua postuur meer op mij dan mijn man. Niet veel later loopt ze in mijn extreme-winter-outfit naar de paarden. De paarden kijken op, maar zeggen niets.
Vijf minuten later doe ik háár jas aan, zet ik háár muts op en trek ik háár moonboots aan en loop naar de paarden. 

"Goedemiddag baas", zegt de oude merrie respectvol. De anderen roepen meteen: "Joepie, éten!"

Test 2, 3, 4 en 5
In de daarop volgende dagen voer ik vele experimenten uit.

• Ik zet maskers op
  
• ik pas mijn manier van lopen aan qua snelheid en beweging
  
• ik doe mijn rollerskaters aan en rolschaats naar de stallen
  
• ik besprenkel mij met een lading after shave in plaats van mijn favoriete Chanel parfum
• ik praat met een rare stem
• en ik zoek op Internet naar een dubbelganger die ieder mens schijnt te hebben.

Alleen het laatste lukt niet, maar alle andere testen leveren het volgende op: de paarden trappen er niet in en begroeten mij exact op dezelfde manier,  telkens weer.

Super paarden
Na een paar dagen kan ik alleen maar concluderen dat ik super paarden heb. Ik denk dat ze 'gewoon' de mens herkennen die voor hun zorgt en vooral diegene die hun voert. Dit klopt natuurlijk niet helemaal want als ik mijn buurvrouw zou vragen met een emmer biks naar de paarden te lopen, dan wordt ze wel degelijk vol enthousiasme begroet en spelen de paarden een beetje vals.

Dan is er nog een optie en dat is dat mijn paarden super-oren hebben. Ze horen de mechanische hartkleppen (die ik heb) en die  tikken als een klok. Maar ook dit valt te betwijfelen want over het algemeen houden ze niet zo van het geluid van een (weide)klok die aangeeft dat de omheining onder stroom staat. Ze zouden mij een lopend gevaar vinden en zich nooit laten aanraken met de kans op een tik van de stroom.

Maar ieder mens heeft natuurlijk wel iets unieks, zouden ze daar een radar voor hebben?

Of zou het dan toch het zesde zintuig zijn dat paarden hun 'mens' herkennen ook al ziet die eruit als een marsmannetje op rolschaatsen?

Ik kom er in ieder geval niet achter en stop met de testen. Mijn ideeën zijn op en ze zijn me weer eens te slim af.