Jeugdliefde en een dubbel gebroken hart

Een Magische droom

Inge wacht op een nog ongeboren merrieveulen van een Schwarzwälder Fuchs merrie. In Deel 1: van een Magische droom vertelde zij ons waarom een merrie van dit ras haar grote droom is.

Maar wat ging daar aan vooraf?  Heeft Inge ervaring met paarden? Heeft zij al eerder paarden gehad? Of waren het tot nu toe alleen maar dromen.

Inge verteld ons in Deel twee over haar jeugdliefde en een dubbel gebroken hart. Dat gevoel kennen vele paardenmensen, je hart breekt als je paard sterft of als je,  noodgedwongen,  jouw paard moet verkopen. Maar het leven gaat verder en de magische droom van Inge is lekker aan het groeien in een warme, veilige buik van een Schwarzwälder merrie!

Deel 2: Jeugdliefde en een dubbelgebroken hart

Deel 2:  Jeugdliefde en een dubbelgebroken hart

Ik heb veel geluk beleefd aan het omgaan met paarden en het rijden ervan. Rijden door de bossen gaf me dat ultieme vrijheidsgevoel, herken je dat? Wapperend met mijn haren door de wind één met het krachtige dier onder mij, echt heerlijk!

Op mijn 16de kreeg ik mijn eerste eigen paard. Ik had al paarden voor anderen gereden en ingereden en nu kreeg ik een paard dat echt van mij was. Ik heb veel geleerd van privé-lessen, dressuur en 4-tal wedstrijden rijden.

Helaas werd ik chronisch ziek op mijn 25ste. Op mijn 26ste besloot ik mijn lieve paard te verkopen omdat ik hem niet langer kon bieden wat hij nodig had. Dat deed zeer. Ik was verdrietig en besloot nooit  meer op een paard te stappen.

Op mijn 28ste begon het toch te kriebelen. Ik kon niet stoppen met iets dat mijn passie is.  Daarom ging ik tijdelijk een paardje van iemand af en toe bijrijden. Zij reed cross en ik zorgde voor ontspanning en rust. Dat ging, maar lang niet meer zo intensief als ik zou willen.

Toen dat stopte, zocht ik een ander paardje om te verzorgen, gewoon twee keer per week. Ik vond iemand met een prachtige Tinker. Het was voor het eerst dat ik kennismaakte met dit ras. Wat een mooi dier was dat. Zwart/wit bont, met superlange manen en 1.60 hoog. Hij had een ontzettend zacht karakter. Hij kon alleen 'licht' bereden worden door een chronische aandoening. Helaas bleek na een val, in glibberige modder van zijn paddock,  dat hij niet meer goed zou herstellen. Zijn klachten waren zo erg dat hij nu echt constant pijn hield. Uiteindelijk is hij geëuthanaseerd.

Zijn eigenaar en ik besloten  om samen uit te kijken naar een nieuwe Tinker. Zo konden we de kosten delen en werd ze van ons samen. Ik leerde veel over het ras en we vonden samen een prachtige merrie. Ze was zwart/wit bont, 1.57 hoog en had een robuuste uitstraling. Ook had ze een maanoog (blauw oog) aan de linkerkant. Haar naam was Chelsea. Ze was wat gehavend en mager, maar dat kwam wel goed. Na verloop van tijd bleek de mede eigenaar niet met de merrie overweg te kunnen en wilde haar verkopen. Ik kon het niet en kocht haar deel over.

Nu had ik dus weer een paard, alleen.
Ik stalde haar elders en zocht een bijrijder. Zelf kon ik haar anders niet voldoende beweging geven. Gelukkig is de Tinker een makkelijk paardje. Ze heeft wel graag de aandacht en nodige beweging.

Mijn jongens kregen via een kennis van school de kans een eigen shetlander uit te zoeken. Toen hadden we er dus twee!

In 2018 ben ik gescheiden. Nu moest ik mijn inmiddels prachtige, lieve, goedbewegende merrie met haar lange manen opgeven. Het brak mijn hart voor de tweede keer. Het voelde alsof ik werkelijk alles kwijtraakte wat me dierbaar was.

Mijn bijrijdster bood aan haar te kopen en bij hun thuis te zetten. De shetlander van mijn zoontjes mocht dan mee zodat, die niet weg hoefde. De jongens zijn nog erg aan haar gehecht. En ook kon ik zo mijn meisje blijven zien. Heel fijn is dat! Ben daar nog altijd dankbaar voor.

Inmiddels zijn we een paar jaar verder en heb ik een nieuwe partner. Echt een fantastische vent! Hij was ooit een koeienboer, maar heeft inmiddels alleen nog agrarische grond en de pony's van zijn dochter en kennissen lopen.

Het begon opnieuw te kriebelen....