Jonge paarden en één arm

Het overkomt de beste paardenmensen. Ineens heb je een ongeluk(je) gehad en loop je met krukken of met je arm in een mitella. Stom, stom, stom. En vooral: wat nu?  The show must go on, de paarden moeten eten, de stallen of paddocks worden uitgemest en sommige paarden moeten in training blijven.
Hulp vragen? Goed plan, maar buurvrouw is op vakantie en het personeelstekort van tegenwoordig, maakt het ook niet makkelijker.

Dan maar roeien met de riemen die je hebt...

Eén arm
Mijn rechterarm doet het dus tijdelijk niet meer.  Het ongelukje was zo stom dat ik het maar liever niet vertel.  Het was geen val na een spectaculaire bergbeklimming ofzo, eerder zoiets als struikelen over een boomwortel tijdens een ontspannen wandeling in het bos.
Maar nu dus een arm die blauw ziet, pijn doet en even rust nodig heeft.

De paarden
De paarden zijn in dit geval een paar fjorden die aan dagbegrazing doen.  In de ochtend de wei in, eind van de dag terug naar de stallen of de paddocks. Niets aan het handje, zou je zeggen, maar alles met één arm doen, valt toch niet mee. Vooral niet als je met jonge paarden te maken hebt, die graag hun grenzen opzoeken en liever zelf op pad gaan.

Uitmesten met links
Heb je wel eens gedacht hoe een kruiwagen niet echt meewerkt als je deze met een volle lading naar de mestplaat probeert te rijden?  De mestballen met je andere arm uit de paddocks of stallen halen, is best te doen, maar daarna wordt het toch echt een vraagteken hoe je dit probleem oplost.

Geklungel op hoog niveau
Een paar dagen is het een geklungel van jewelste en kost alles ineens zeeën van tijd.
Maar de mens is vindingrijk en een paar dagen later mest ik met groot gemak de paddocks uit met een bolderkar, voer ik de paarden met mijn linkerarm en lopen de jongelingen super braaf met zijn tweeën tegelijk mee met hun mens met één arm.

Super braaf!
Zouden paarden soms je euvel of probleem aanvoelen? Ik kan het haast niet geloven. Ze zijn braver dan ooit en proberen het mij zelfs gemakkelijker te maken door perfect mee te werken. 

Paardenmensen kennen vast dit gevoel: paarden voelen je gemoedsstemming en lijken er rekening mee te houden. 

Mijn rechterarm werkt inmiddels weer en de jongelingen stoeien er weer lekker op los.  Ik vergeef het ze even een tijdje.  Als ze op mijn voeten gaan staan, als ze schrikken en in mijn nek springen en als ze quasi per ongeluk alles omstoten of pakken wat je op hun weg van de wei naar de stallen tegen komen.

Respect!
En wat heb ik weer eens meer respect gekregen voor mensen die met een handicap door het leven gaan.  Mijn paarden ook, dat weet ik zeker.

Lees ook eens:

Mijn mens

Paardrijden met een handicap