Serie: Een magische droom deel 9

PAARDEN COLUMNS

Al enkele weken doe ik met mijn anderhalf-jarige Schwarzwälder Fuchs merrie “Ireen Millana” regelmatig korte en kleine oefeningen. Wanneer ze dit goed doet volgt een “Yes” en daarna een beloning wat meestal in de vorm is van wat lekkers (een eigen brokje in plaats van snoepjes).

Ik laat haar bijvoorbeeld om mij heen lopen. Ik steek één hand naar de kant die ik wil dat ze opgaat. In mijn andere hand heb ik een leadrope die ik richting haar flank houd. Het is de bedoeling dat mijn achterste hand haar naar voren drijft en mijn voorste hand haar de kant op leidt die ik graag wil. Uiteindelijk zou ik graag zien dat ik alleen mijn voorste hand nog nodig heb om haar een kant op te laten gaan.

Ze doet dit inmiddels al heel erg goed en kan dit zelfs in een drafje. Als ik mijn hand wissel zonder haar eerst naar mij toe te laten komen kan ze ook wisselen van kant (dit gaat steeds vaker goed). Het is voor mij belangrijk dat ze graag met mij “samenwerkt”.

Alles wat we samen doen vormt immers de basis voor onze band, vertrouwen en haar groei naar het aangespannen lopen en later onder het zadel.

Van de week liep ik door de paddock om deze schoon te maken en Millana liep zoals altijd achter mij aan te slenteren. Ze probeerde mijn aandacht te krijgen door een voet op de kruiwagen te zetten en aan de mestboy te knabbelen. Ik liet de kruiwagen staan en liep verder de paddock in. Millana volgde en begon vanzelf rondjes om mij geen te lopen. Ze had schijnbaar zin om samen te spelen.
En zoals ik dat wel eens aan haar vraag, vroeg zij het nu eigenlijk aan mij…. Dus we gingen spelen.

Ik wees naar één kant en zij ging erheen en dat zonder de drijvende hand en leadrope! Zo leuk dat ze dit vrijwillig en zonder enige druk wilde doen.. dit spel?
Natuurlijk kreeg ze ook nu haar beloning. Zodra ik haar riep met een soort fluitgeluidje, kwam ze naar mij toe. Ook het “halt” houden en “wachten” gaat steeds beter. “Wachten” betekend voor haar, stilstaan tot ik haar vraag te komen of door te gaan met “stappen” op de volte. Na 15 minuten dacht ik dat ze het wel zat zou zijn en ging ik haar knuffelen. Ik hing om haar net en gaf haar kriebels op haar hals. Heerlijk vind ze dat…

Omdat ik dacht dat ze wel klaar was met spelen en ik verder wilde met de paddock en stallen mesten, liet ik haar los en deed een stapje opzij van haar. Millana dacht er schijnbaar anders over een maakte een “buiging” zoals we die aan het oefenen zijn. Ze wilde blijkbaar graag nog wat meer positieve aandacht haha. De buiging zijn we pas aan het oefenen. Ze vind (of vond) hem eigenlijk best moeilijk. Het is nog niet perfect hoor, maar ze deed erg haar best. Ik heb haar beloont en daarna gezegd dat het “klaar” was. Later op de dag heb ik haar en onze shetlander “Jodie” nog lekker gepoetst.

Voor de duidelijkheid over wanneer ik beloon. Millana wil nog wel eens schooien en zelf aan het heuptasje met snoepjes zitten. Ik zeg dan “klaar” en ze krijgt niks. Als ze schraapt met haar voet om te schooien, dan zeg ik ook “klaar” en krijgt ze dus niks. Tijdens het poetsen doen we nooit oefeningen als buigen of andere oefeningen en krijgt ze pas als we helemaal klaar zijn wat lekkers uit de poetskist. Zo verward ze niet het “rustig” stilstaan en lekker gepoetst worden met “werken” voor een beloning.