Luxe stallen en een bijzondere leermeester

Serie: Een puber koopt een paard

Theresia kocht op 15-jarige leeftijd een paard. Met krantenwijkjes en oppassen had zij geld gespaard voor haar grote droom: een eigen paard.  Zij kwam echter niet uit een 'paardengezin' en wist nauwelijks waar ze aan begon.

Nu het vierde deel van deze nieuwe serie!

Wégwezen!
De mevrouw van de stal vond dat het tijd was dat we een ander onderkomen moesten zoeken. Ze was het zat. Wat was ze eigenlijk zat, vroeg ik mij af? Maar daar heb ik nooit een antwoord op gekregen. Waarschijnlijk had ze te veel last van haar herinneringen aan verloren tijden, als ze mij zag met mijn paard....

Luxe-verblijf
Na vele omzwervingen  kwamen we via een klasgenootje bij een zeer luxe privé-stalling terecht in de Lage Vuursche. Het was voor mij een enorm eind fietsen maar dat gaf niets.  Na een hoop gezeur bij de betreffende familie mocht ik daar voor een paar weken (tot de zomer) Princess stallen.

'Eenvoudig paardje'
De verandering was enorm. Enerzijds een grote verlichting van mijn werkzaamheden want mijn paard werd gevoerd, de stallen werden uitgemest en ik hoefde er niet ieder moment van de dag heen. Maar anderzijds viel het zwaar tegen. Dit waren echte paardenmensen, zoals ik er later velen zou tegenkomen, door- en door arrogant en ze zaten boven op de centen. Princess was in hun ogen een klein 'eenvoudig' paardje, wel aardig maar ook niet meer dan dat. Er stonden grote luxe sportpaarden en daar viel Princess, compleet bij weg.

Maar ondanks de beperking van vrijheid door de vele op- en aanmerkingen over de omgang tussen mijn paard en mij als eigenares, gingen onze ritjes gewoon door en samen in het bos was er niet veel veranderd voor ons.  We genoten meer dan ooit van de prachtige bossen en de uren dat we hier samen waren.

Vriendin?
De familie had een dochter die dezelfde leeftijd had als ik en we werden min of meer vriendinnen. De nadruk op min of meer want dochterlief was enorm verwend. Ze had een schat van een pony die ze amper waardeerde. Ze was in een paardenfamilie geboren, iets waar ik alleen maar van durfde te dromen, maar haar interesse lagen meer bij vriendjes en uitgaan.
Toch was het wel gezellig want een beetje aanspraak over alledaagse dingen was een verademing ten opzichte van de mevrouw van de vorige stallen, die zo intens negatief en zuur was.

Een bijzondere meneer
Ook maakte ik kennis met een oudere meneer. Dit was een heel bijzondere meneer, die we gewoon 'Piet' noemde. Hij had in een jappenkamp gezeten en had hier wel een tik van over gehouden. Hij kwam een beetje verward  over ondanks maar compenseerde dit met het feit dat hij razend intelligent was. Naast zijn liefde voor zijn paard en Hoge Schooldressuur, was hij vioolleraar en associeerde het paardrijden dan ook vaak met de ritme van muziek.

Hij had een stokoud paard dat met gemak nog even een Spaanse pas voor hem liep. Deze twee hadden een bijzondere band samen waar velen jaloers op waren. Het mooiste was nog dat zijn paard begon te hinniken als hij, vermoedelijk,  de auto van Piet hoorde aankomen. Iedereen zei, na het hinniken van zijn paard "Piet komt eraan." Ongelooflijk inderdaad; vijf minuten later liep Piet dan het erf op.
De oude man en zijn paard genoten van ieder moment samen die ze nog hadden. Piet was een enorm goede ruiter en af en toe kreeg ik spontaan een rijles van hem. Daar leerde ik meer van dat tien lessen op de manege!

Vijf jaren later kwam ik Piet nog eens tegen in een winkelcentrum in Hilversum. Hij herkende mij niet meer maar desondanks kreeg ik toch een zoen van hem. Hij was verwarder dan ooit maar ik verbaasde mij telkens weer hoeveel liefde deze man voor het leven en zijn medemens had, terwijl de verhalen gingen dat hij toch de meest akelige kant van de mens had meegemaakt tijdens zijn verblijf in het Jappenkamp.

Aan het einde van de winter kwam er een eind aan ons verblijf in de luxe paardenstallen bij de rijke familie in de Lage Vuursche.

wordt vervolgd