Maleficent op ponykamp

Op Facebook kom ik een vriendin tegen van vroeger. Héél vroeger! Gezamenlijke herinneringen komen naar boven. Mooie en één hele slechte...

Paardenmeisjes pur sang
Dat waren we, van die echte paardenmeisjes. Zaterdag rondhangen op de manege en je flink uitsloven voor misschien wel een uurtje extra les. Na school naar 'het landje' waar enkele pony's stonden in oude schuurtjes en stukjes-aan-elkaar-geknoopt-weiland. Maar de pony's waren lief en we mochten er af en toe op rijden. En er waren natuurlijk ook leuke jongens in de buurt ;>)

Ponykamp?
Tot ik met een geweldig plan kwam. Samen op ponykamp!  Ik had een folder van iemand gekregen en het zag er allemaal super cool uit. We maakten een plan om onze ouders over te halen en we pakten onze koffers alvast in.
Het ponykamp was ver weg maar de folder zag er geweldig uit en de pony's leken helemaal het einde! Daar gingen we, een paar maanden later in de auto, die overbeladen was met koffers vol paardenmeiden-spullen. Helemaal naar de andere kant van Nederland,  waar we de mensen niet eens konden verstaan.

Strafkamp!
Om een lang verhaal kort te houden; we waren op een soort strafkamp terecht gekomen. De paarden waren grote KWNP-fokmerries. Niets leuke pony's met lange manen die we wilden vlechten.  Er waren ook geen mooie Haflingers, lieve Fjorden of snoezige Welshjes die ons in de folder zo zoet hadden aangekeken.

De paarden waren sterk en zaten vol hormonen want ze wilden bij hun veulens zijn, die stonden schreeuwen op stal. En daar moesten we dan mee in een kleine buitenbak rijden. De eigenares, ik noem haar even voor het gemak 'Maleficent' (alleen was ze niet zo mooi als Angelina Jolie...), schreeuwde nóg harder. We moesten de paarden in stelling rijden en aan de teugel. Mársssss!

Huilend kwamen we van de paarden af waarop we de rest van de dag op een zolder bij elkaar gingen zitten.  We lazen de Penny en hadden heimwee...

Langs de snelweg
Maar Maleficent had een leuke verassing voor ons. Een spannende dropping! Dit hield in dat we gewoon 's avonds laat werden achtergelaten in een bos. En leuk jóh, we mochten zelf de weg terug vinden. Het enige wat ik me nog kan herinneren is een héél donker bos,  dat we op een gegeven moment langs de snelweg liepen en uiteindelijk in een  auto, van een verbaast echtpaar, zijn teruggebracht naar het strafkamp. 

Een paar dagen later waren we thuis en we hebben het  nooit meer over het strafkamp gehad.

Dertig jaar later:

Vriendin: "Weet jij nog dat ze in het oor van die hond beet?" En flop daar ging een gedelete foldertje in mijn hoofd open, die jarenlang toch ergens was blijven zitten op de harddisk. En nog één nare herinnering: die keer dat ze een paard op stal zó genadeloos afranselde en wij als pennymeisjes helemaal gechoqueerd waren. Waarom dit paard nu zo op z'n sodemieter kreeg, weten we niet meer. Maar de herinnering was vréselijk.

Eén ding lieve paardenmensen: straf nooit een paard (of hond) waar jonge kinderen bij zijn. Die herinnering zal blijven en kan zomaar ineens dertig jaar later weer ergens opduiken.

Sowieso niet doen, nooit doen, überhaupt niet over na denken. Afgesproken?!