Marktplaats, soms wel

Op een mooie dag zitten mijn paardenvriendin en ik in de auto op weg naar een mensen die een vriendelijke ruin aanbieden. Vooraf kregen we mooie foto’s en een enorm vriendelijke beschrijving van dit mooie paardje.

Dagje eropuit
Onderweg genieten we van de mooie zomerdag en vooral van al het leven in de paardenweilanden langs de snelweg, Merries met pasgeboren veulens en jonge hengsten die een potje vechten.

Code-taal
Even uurtje later lopen we met een verkoopster in een weiland vol paarden richting de aanbieding van de week. Vriendin en ik hebben een code afgesproken om elkaar duidelijk te kunnen maken dat het een goede of foute zaak is, zonder de verkoopster in kwestie te beledigen. Die code bestaat uit een beleefd kuchje. Echter, hoe dichter we bij het paard komen hoe harder ik luidkeels begin te hoesten. Ik blijf er bijna in want de ruin lijkt geen 14 jaar oud maar minstens het driedubbele. Arm dier, benen vol gallen en oren permanent in de nek. Mijn vriendin is zo dapper om nog wat zinnige vragen te stellen over het niveau van rijden maar haakt ook snel af als de verkoopster in kwestie in één zin drie keer het woord “super” noemt. We geloven haar niet meer met d'r kletspraatjes. En nee, we hoeven hem ook niet te zien galoperen, we zijn bang dat hij dan ter plekke omvalt en richting de eeuwige groene weiden zal vertrekken.

Smet-vrees
Bijgekomen van de schrik besluiten we nog even langs te gaan bij een andere merrie die ook te koop staat. Het adres is ons bekend dus klimmen we als professionele spionnen over het hek en zien al gauw de merrie in de kudde lopen. Ik roep haar en ze komt naar me toe. Zie je wel, het is een lief dier, roep ik naar mijn vriendin die op gepaste afstand blijft staan. Een bobbel in een keel van een veulen deed haar stoppen en ze zegt dat er hier misschien droes in de lucht hangt. Onzin, zeg ik, deze mensen ken ik en zorgen uitstekend voor hun paarden. De merrie wendt nu haar hoofd naar mij toen en ik sta klaar voor een omhelzing.

Mijn vriendin trekt ineens lijkwit weg en rent richting de auto. Dan kijk ik de merrie weer aan en val ter plekke ook flauw. Haar halve hoofd licht open en het bloed en pus vliegt om mijn oren. Arm dier, zeg ik de tweede keer die dag, en ik ren mijn vriendin achterna. Die zit al in de auto en geef plankgas. Ik kan nog nèt bij de autodeur komen om er in te springen.

Iedereen verdient een tweede kans
Een week later hervatten we de moed en gaan naar een paardenfokker waar we wederom via Marktplaats contact mee hebben gelegd. We zijn dit keer op álles voorbereid en hebben onze overall en schoenenhoezen aan. Onder onze arm hebben we een stapel medische boeken en een handige leeftijdswijzer van de tanden. We dragen cap en body-protector. Ja, we zijn niet gek hoor. Deze “lieve zachtaardige merrie” zal wel weer een super-monster zijn of er zal wel weer een ander addertje onder het gras zitten.

Maar dát valt tegen, of valt het juist mee?
De merrie is lief, mooi en welopgevoed. Het proefritje is aangenaam en rustig. De paarden zien er allemaal tip-top verzorgd uit, evenals het erf, de stallen en de keuken waar we even later koffie zitten te drinken. Een aanbetaling wordt achtergelaten en de merrie wordt de volgende week door ons opgehaald.

Kan een aankoop van een paard via Marktplaats succesvol zijn? …. soms wel.