Inmiddels rij ik al twee jaar op Bats, maar zoals je kon lezen in mijn laatste blog, moest er toen nog veel gebeuren voordat er überhaupt iemand op kon zitten. Na een aantal weken grondwerk en rondjes longeren met een springzadeltje op kwam ik er met vallen en opstaan achter hoe Bats in elkaar steekt. Na de eerste dag Door haar ontploffingen op de eerste dag ben ik daarna heel voorzichtig met Bats omgegaan, waarvan ik nu heb geleerd dat dat te voorzichtig was. Op een gegeven moment sloeg die voorzichtigheid namelijk om naar angstigheid, en als er iets is waar Bats niet mee kan omgaan is dat een angstig iemand. Het ging eigenlijk erg goed met het longeren en het grondwerk, en ik merkte dat ze echt haar best deed. De ontploffingen kwamen minder vaak en ze draafde mooie rondjes om mij heen met een hoofdstel om en mijn oude springzadel op haar rug. Heel af en toe stoof ze nog wel eens door de bak heen, en in het begin heb ik dat een keer verkeerd aangepakt. Toen ze een keer weg vloog, zag ik in een keer allerlei gevaren, en was ik bang dat ze zich zou bezeren aan de bakrand, of aan de waterton als ze in blinde paniek er langs racete. Ik pakte haar toen strakker vast, in de hoop dat ze iets kortere rondjes om mij heen zou ren-galopperen. Door de snelheid kwam er daardoor ineens veel druk op haar neus en mond, daar schrok ze van, en ze steigerde en ze sloeg stijl achterover. Een Bats vergeeft je niet
Bats komt uit een Shagya-Arabier lijn en heeft veel broertjes en zusjes, die over de hele wereld verspreid staan. Haar familieleden zijn succesvolle dressuurpaarden, die allemaal het woordje Bats in de naam hebben; Abasta, Sabastje, Labats. Mijn kleine Batsje ook iets groter en minder overbouwd moeten zijn, maar aangezien ik geen behoefte meer heb om weer de dressuurring in te duiken, is ze voor mij perfect. Deze “Batsen” hebben allemaal dezelfde karaktereigenschap, ze vergeven je niet snel. Als je een Bats slecht behandeld onder het zadel, kan het maar zo zijn dat hij je nooit meer op laat stappen. Mijn Bats is hetzelfde. Het heeft lang geduurd voordat ze mij weer vertrouwde nadat ze achterover was geslagen. Nog steeds draait ze tijdens het longeren soms naar mij toe als ze het even niet meer weet, en is ze bang om iets te proberen en het fout te doen. Ook in andere gevallen duurt het soms dagen voordat ze mij weer honderd procent vertrouwd. Laatst had ik een plastic zakje met oud brood voor haar mee, en wou haar op stal een plakje geven als beloning na het rijden. Het plastic maakte (naar haar mening) een enorm eng geluid en ze kwam omhoog, met haar hoofd tegen de stalwand aan. Het heeft hierna vijf dagen geduurd voordat ze weer helemaal rustig was bij mij, en uit zichzelf weer naar mij toe kwam in de wei. Rustig blijven Dit soort fouten heb ik de afgelopen twee jaar wel vaker gemaakt, en ons verhaal is zeker nog niet afgelopen. Als Bats nu nog af en toe ontploft, blijf ik rustig en geef haar even de tijd om te kalmeren. Als ze dan weer wat relaxter word, probeer ik de nieuwe of moeilijke oefening op een andere manier aan haar uit te leggen. De volgende keer zal ik jullie vertellen over hoe fantastisch de eerste keer rijden ging, en hoe het daarna toch nog een geheel andere wending heeft genomen. Opmerkingen zijn gesloten.
|
Categorieën:
Alles
|