Mijn mens!

Steeds vaker lees je columns, artikelen en soms zelfs boeken geschreven vanuit een dier. Hoe beleeft een dier zijn of haar leven. En vooral: zijn ‘mens’?

Films
Maar het blijft niet bij columns of boeken maar er zijn zelfs films, die gaan over honden, katten of paarden. Een ons allen bekend voorbeeld: Black Beauty. Dé klassieker met het mooie zwarte paard aan het woord.

En een aanrader voor hondenliefhebbers: "The purpose of a dog", Netflix 2020.

De films zijn niet alleen humoristisch of soms heel zielig, maar openen vooral onze ogen door de verandering van perspectief. Steven Spielberg begon ooit met dit gegeven door de film ‘E.T.’ vanuit de ogen van kinderen te laten verhalen. De volwassenen waren maar rare wezens die niets begrepen van kinderen en van het buitenaards wezentje. In de film zag je ouders, wetenschappers en politie merendeels gefilmd tot hun middel. Zoals kleine kinderen hen ‘zien’. Dit gegeven zie je soms ook in films die vanuit dieren spelen. De mens wordt op afstand beschouwd en compleet anders ‘gezien’ dan wij onszelf zien.

Vreemde wezens, die mensen
Terug naar het paard. Hoe kijkt een paard naar ons? Daar zijn al boeken vol over geschreven en het is interessant. Want:

• in eerste instantie zijn we maar onvolmaakte wezens, met maar twee benen in plaats van vier.
  
• we zijn altijd boos want we hebben permanent onze oren in de nek.
  
• we maken veel lawaai en communiceren abracadabra en verwachten dat de paarden ons begrijpen.
  
• bovendien is tot overmaat van ramp onze lichaamstaal niet vaak gelijk aan onze stemmingen en bedoelingen. We zeggen A, maar we bedoelen B. Of misschien wel C tot en met Z.
  

Alleen als een paard ons al heel lang kent, begrijpt het wel dat de bedoelingen meestal wel goed zijn en er zijn herkenbare woorden. Meestal gebiedende wijs trouwens. Ga, sta, blijf, hó, stap, draf, gálop, néé en bráááfff. Dat laatste is een mooi woord, want dit gaat vaak gepaard met zachtaardige lichaamstaal in de vorm van een aai, of beter: iets lekkers.

Het dilemma
Opvallend is dat in artikelen, boeken en films het dilemma ‘mens’ steeds vaker een andere naam krijgt. Spraken de paarden vroeger uitsluitend over ‘mijn baas’ of ’ baasje’, vandaag de dag vinden ze het lastig om de juiste term te vinden voor het tweebenige wezen in hun leven.

Baas? Nou niet altijd hoor, respect kun je niet afdwingen, dat moet je verdienen.

Chef? Nee, ook niet. Dat klinkt als een baas in een keuken, niet van een paard of op een pensionstal

Stalmeester? Respect! Maar dat hoor je bijna niet meer.

Eigenaar? Tja, dat ligt vandaag de dag ook moeilijk. Soms zijn paarden zo duur dat er een heel consortium achter om het dier te bekostigen.

We gaan verder:

Liefje? Dat kán, maar meestal heeft een mens toch iets meer dominantie nodig om goed met een paard om te gaan. Als een paard jou alleen maar héél lief vind, betekent dit dat je een schuurpaal bent of een continue toestroom van lekkernijen. Met als gevolg dat een paard dan ook al snel jou omver loopt of je mouwen van je kleren afscheurt.

Groom? Dat kan ook, maar dat betekent dat er dan ook iemand is die het paard rijdt of bezit.

Berijder? Sommige eigenaren van paarden rijden inderdaad een uurtje per dag, stijgen af en zijn weer weg. Een relatie met het paard is er uitsluitend vanuit het zadel. Misschien een prima relatie maar wel beperkt.

Mijn mens!
Dan blijft er niets anders over als: mijn mens. En dat klopt want zo is het in onze tijd. In columns, boeken en films zijn de paarden aan het woord en praten ze over ‘mijn mens’. Dit kan van alles inhouden maar betekent vooral dat jij degene bent die er altijd is. Of je ook de financiële zorgen draagt of beslissingen neemt over wedstrijden, fokken of trainingen, maakt hen niet uit. Jij bepaalt in ieder geval de sfeer en de basis van hun leven.