Nachtmerrie

Eens had ik een nachtmerrie. Een grote, zwarte merrie met een door en door slecht karakter. Ze was een merrie die je je ergste vijand nog niet zou toewensen. Een zeer effectief medicijn om menig paardenvriend voorgoed van het paardenvirus te genezen...

Ze liep permanent in onze wei want stalling was niet mogelijk. Haar in een stal zetten was zoiets als een claustrofobisch persoon in een lift opsluiten. In de wei kon ze vrij rondlopen en we hadden inmiddels een aardige trukendoos om haar te pakken. We liepen dan de wei in met twee longes aan elkaar geknoopt. Eenmaal in de hoek gedreven konden we het stukje touw pakken dat permanent aan haar halster hing.

Indien de auto van de veearts of hoefsmid al vóór de afgesproken tijd was gearriveerd, konden we het vergeten. Dan sprong ze over de longe heen, keerde zich naar ons toe en stormde op mij af om mij de wei uit te jagen. Zijzelf kwam echter zelden nog de wei uit, vervoeren per trailer was geen optie meer nadat ze tot tweemaal toe de achterklep uit de trailer  had geslagen.

Sedatie
Sedatie was soms een methode. Emmertje biks, spuit erdoorheen en eventjes wachten. Dan was ze mak genoeg om benaderd te worden. Maar ook dat hielp niet altijd. Eens had ik haar twee spuiten gegeven, genoeg om een olifant een dikke roes te bezorgen, maar ze bleef wakker genoeg om telkens op de vlucht te slaan wanneer ze een tweebenig wezen op haar af zag komen.

Liefde maakt nacht - blind
En toch hield ik van deze merrie. Althans, minstens één dag per jaar wanneer ze beviel van een prachtig mooi veulen. Het was namelijk een uitstekende fokmerrie met papieren die menig fokker het liefst zou willen inlijsten en boven zijn bed hangen.
Ze was er ook zo een die ALTIJD een mooi veulen kreeg, of ze nu gedekt was door een tophengst of een ezel.

Lieve veulens, dat dan weer wel...
En gek genoeg waren de veulens zachtaardig van karakter. Ze leerden wel de eerste weken van moederlief dat de mensheid te allen tijde verafschuwd diende te worden, maar na verloop van tijd overwon de nieuwsgierigheid en kwamen de veulens spontaan naar ons toe. In een mum van tijd waren we dikke vrienden en keek moeder op gepaste afstand argwanend toe.

Trauma's?
De merrie was duidelijk een schoolvoorbeeld van een getraumatiseerd paard. We hebben haar nooit als patiënt aangeboden bij een paardenfluisteraar. Het kwam er gewoon niet van en eigenlijk wilden we niet weten wat deze merrie ooit was aangedaan om de mens zo diep tot in haar hoeven te haten. We gingen respectvol met haar om door haar vooral met rust te laten en niets af te dwingen.

Leerschool
Inmiddels is de merrie niet meer. Vaak denk ik nog aan haar want deze merrie was een uitstekende leerschool. Geen betere leerschool dan een harde leerschool en in de omgang met zo'n moeilijk paard leer je meer dan van een mensvriendelijke versie.

Nachtmerrie
Maar héél soms heb ik ineens weer een nachtmerrie over een kwaadaardig, duivelse merrie die de klep uit de trailer slaat of de wei uitspringt en achter me aankomt…