Op cursus

Daar stonden we dan opgesteld in een kring. Meerdere cursisten die aandachtig luisterden naar de cursus-leidster op het veldje achter haar boerderij.

Op cursus. De opvoeding van de mens kan beginnen!

Theorie-les
Het eerste gedeelte was theorie. Wat werd er van ons verwacht, wat moesten we doen en wat moesten we vooral niet doen. Daarna oefenen. Keurig achter elkaar aanlopen en de leidsels zo losjes mogelijk houden.

Ik was erg trots op mijn veulen. Ze kon het allemaal al aardig en ze lette goed op. Ze reageerde niet eens op mamma-merrie die in de trailer stond te roepen. Drie kwartier maar, had ik de merrie beloofd en verteld dat het allemaal erg leerzaam zou zijn voor het veulen.

Praktijk-les
Daarna de zit-oefeningen. “Het snoepje onder het snoetje houden, niet geven maar langzaam met je hand naar achteren gaan en je zult zien dat ze zo keurig gaat zitten”, zei de leidster. “Nooit drukken op het ruggetje hoor. Dat is echt niet goed. Bovendien ontstaat er dan negatieve stress en dat moet ten allen tijde voorkomen worden”. Zo gezegd zo gedaan. Commando 'zit' ging al een beetje. Pootjes geven werd alweer een stuk moeilijker, maar dat is vast goed om veel te oefenen zodat het straks voor de hoefsmid een eitje is.

De leidster vertelde dat zo'n jong ding veel moet leren, dus doe het langzaam en stap voor stap. En wisten jullie dat het op volwassen leeftijd wel 60 menselijke woorden kan verstaan? Tjonge, jonge, knap hoor. Mijn fjorden kunnen eigenlijk alleen maar de drie beroemde B-woorden. Namelijk: Biks, brokjes en braaf.

Weer naar huis
Drie kwartier later was de les voorbij. Ik laadde het veulen op de trailer en terwijl ik de motor startte zag ik de leidster naar mij toe komen. Nu wegrijden zou wel heel onbeschoft zijn. “Marga, we willen nog even met je praten...,” zei ze een beetje voorzichtig. “Prima hoor, bel maar, ik móet nu echt gaan want ik sta op tijd. Ik hoor je, oké?” zei ik gehaast, terwijl ik het raampje weer omhoog deed en voorzichtig genoeg gas gaf om weg te rijden, zonder al te veel onrust voor mijn kostbare lading achterin de trailer.

Thuisgekomen ging de merrie lekker het weiland in en het veulen viel na het drinken even later als een blok in slaap. Een goede les, een goede dag, braaf veulen. Wat wil een paardenvrouw nog meer?

Foutje...
's Avonds vertelde ik aan tafel over de cursus en het brave veulen. Over de theorie en dat het voetjes geven al aardig goed ging. Manlief en kinderen hielden ineens op met eten en keken mij verbaasd aan. Tot zoonlief ineens zei: “Hèe, en Honti dan? Je zou toch naar Puppy-cursus gaan?”

Ik verslikte mij in een sperzieboon en keek hem met grote ogen aan. “Puppy-cursus...???” stotterde ik en ineens viel er een kwartje.