Osteopaat op bezoek

12/22/2021

Gastblogserie: Op naar de top!

De meeste problemen zijn helaas niet op te lossen zonder drastische aanpassingen. Zo is het ook met de patella fixatie bij Zoë. Ook al klonk het als een hele milde aanpak, osteopaat laten komen en anders bekappen, het heeft heel veel invloed gehad op Zoë en op mij. Meer dan ik eigenlijk van tevoren had verwacht, en zeker op een hele andere manier.

Pech en blokkades
De osteopaat kwam ’s ochtends vroeg langs. Zoë stond al helemaal gepoetst klaar voor haar behandeling. Hij maakte eerst even kennis met Zoë (“wat een lieve merrie!”) en daarna was de vraag aan mij of ze ooit eerder iets heeft gehad wat hij moest weten. Dat kon alles zijn van kleine blessures tot grote veranderingen in de omgeving. Ik begon mijn opsomming. Slecht passend zadel, uitslagen van de klinische en röntgen keuring, slecht bekapt, lang stil gestaan, overgewicht, zomereczeem, allergieën, zandkoliek, maagzweer, ongelukje op de trailer, nog een ongelukje op de trailer. Het is wel confronterend hoeveel pech we al hebben gehad in de korte tijd dat ik Zoë ken.

Met mijn uitgebreide verhaal in zijn achterhoofd begon de osteopaat met de behandeling. De focus lag voornamelijk op de achterhand en de rug. Hier komt naar alle waarschijnlijkheid het probleem van de patella fixatie vandaan. Zoë zat op veel plekken vast en dit heeft de osteopaat allemaal los gemaakt. Het viel hem op dat Zoë erg flexibel is in haar lijf. Om dit te compenseren heeft ze zich op meerdere plekken vast gezet. Met de behandeling zijn deze blokkades allemaal losgehaald en de osteopaat waarschuwde mij dat Zoë moet gaan leren om haar lijf te gebruiken zonder in deze blokkades te hangen. Het was heel bijzonder om de behandeling te zien. De osteopaat legde alles uit wat hij deed en ik stond er van te kijken hoe ver de benen van een paard kunnen draaien en buigen.

Pijn in de mond
Richting het eind van de behandeling ging hij ook haar gebit even bekijken. “Hoe reageert ze op een bit?” Tja, wat zal ik daar eens van zeggen. Zoë is geen fan van een bit. Nooit geweest ook. Meerdere uren en lessen heb ik besteed aan het netjes in en uit doen van het bit. Eerst wilde ze het bit nooit in, en als dat eindelijk lukte dan raakte ze helemaal over de zeik als het bit weer uit moest. Lees; het bit tussen de voortanden pakken en steigeren. Het heeft minstens anderhalf jaar geduurd voor we zonder problemen het bit in en uit konden doen, maar het blijft altijd een aandachtspuntje. “Nou dat verbaast me niks,” was de reactie van de osteopaat. Uhhh... wat?

Zoë heeft veel huid op de lagen waar het bit op ligt. Als je hier met je vinger overheen gaat dan stroopt de huid op naar achteren, tegen haar kies aan. Ik mocht dit zelf ook voelen. Als ik met rijden dus de teugels oppak en contact neem met het bit, dan stroopt deze huid op en komt klem te zitten tussen het bit en haar kiezen. Au! Dan ga je toch verder denken, Zoë loopt vaak achter de teugel en maakt zich kort in de hals. Dit hebben we altijd weggezet als “friezen ding”, en zo waren we ook bezig om hieraan te werken. Maar zou het kunnen dat ze dit deed omdat het bit haar pijn deed?

Nazorg en opbouwen
Toen hij klaar was kon Zoë weer terug naar haar vriendjes zodat wij nog even konden napraten. Ik kreeg oefeningen mee die ik met Zoë moest doen om haar spieren op de juiste manier op te bouwen en om haar te leren hoe ze haar lijf goed moet gebruiken. De patella fixatie zou met de goede training steeds minder moeten worden en hopelijk uiteindelijk helemaal verdwijnen.

De eerste weken moesten we elke dag de grondwerk oefeningen doen. Daarna moest ik kijken hoe lang ze de oefening kon volhouden, en aan de hand daarvan mocht ik de training verder gaan opbouwen. Dat was dus de planning voor de daaropvolgende weken.

15-20 minuten per dag de grondwerkoefening trainen en wandelen en verder even rustig aan.
Niet rijden en niet longeren.
Ondertussen kon ik op zoek naar een bitloos hoofdstel voor ons. Dit bleek nog een flinke uitdaging te zijn, maar daarover later meer!

Zoë pakte de oefening heel goed op, en binnen no time konden we 10 minuten lang zijwaarts door de bak stappen. Toch liepen we snel tegen onze valkuil aan. We verveelde ons allebei te pletter. We begonnen met de oefening zoals de osteopaat ons had uitgelegd, maar al snel probeerden we allerlei variaties. Het duurde niet lang voor we wijkend kris-kras door de bak gingen. Toch mistte Zoë de meer up-tempo trainingen. Ze gooide haar energie er wel uit op de track, wat voor veel grappige situaties zorgde. Als Zoë zich verveelt kan ze boos worden om helemaal niks en dan rent ze eindeloos rondjes en showt graag hoe goed ze kan bokken.

Al met al hebben we het 2 weken volgehouden voor ik besloot toch de training weer op te pakken. We konden weer gaan opbouwen en ik was super benieuwd of ik het verschil zou kunnen merken tussen voor en na de osteopaat behandeling!