Over stempels, schaatsen slijpen en een gratis fjordenpony??

Het heeft al een paar dagen gevroren. Ik ben bij de stallen als mijn hond begint te blaffen. Een pakketbezorger loopt het erf op. “Deze is voor u”, zegt hij gehaast en is in een seconde weer weg.

Lekker hoor, die èchte winterse dagen.
En dat vinden velen met mij want de plaatselijke ijsbaan, vlakbij ons huis, is al een paar dagen open en ik hoor in de verte een hoop ijspret. Ook via mijn telefoon want tot mijn grote verbazing is het nu al de zesde keer in twee dagen dat ik word gebeld hoe laat de ijsbaan open is en of ik schaatsen kan slijpen. Ik moet er om lachen want ik zou niet wéten hoe ik schaatsen moet slijpen en het is lang geleden dat ik op schaatsen stond.

Ik ben klaar met het buitenwerk en de paarden verzorgen.
Snel naar binnen want ik heb ik nog een hoop te doen. Deze koude dagen besteed ik vooral aan administratief werk en ik ga mijn kersverse stempel met logo uitproberen op alles dat papier heet. Waar was nou toch dat pakketje gebleven? Kom hond, we moeten weer naar buiten, want ik heb het even snel èrgens neergelegd.
Zo gaat dat dus.

De volgende dag verloopt net zo rommelig en de telefoon blijft maar gaan!
“Kunt u mijn schaatsen slijpen?” Voor de zoveelste keer! “Nee sorry, ik kan uw schaatsen niet slijpen”, antwoord ik steeds sneller. Het moet niet gekker worden.

Maar het wordt gekker. Weer de telefoon.
“Neeeéé, ik ga uw schaatsen niet slijpen”, roeptoeter ik door de telefoon, voordat de beller überhaupt iets kan zeggen. Maar dan blijkt het een man te zijn van, jawel, de ijsbaan.

“Mevrouw, luister nou even”, zegt hij. Ik zucht hardop. “Er zijn een paar meisjes naar u onderweg....”.
“Huh?” onderbreek ik. Hij probeert zijn verhaal ter vervolgen: “.... er blijkt dat er een vergiss...”

Maar de man krijgt de tijd niet om zijn zin af te maken want ineens begint mijn hond luid te blaffen.

Ik kijk uit het raam en zie een stoet kinderen al bij ons hek staan. Allemaal meisjes die roepen en zwaaien. Ik hoor de ijsbaan-man nog net: “... ik heb namelijk per ongeluk, als grapje, gezegd dat ze een pony kregen als hun rondjesstempelkaart vol is en …..” De hond blaft zo hard dat ik er niets meer van versta. Ik gooi de haak erop en ga snel naar buiten, naar het hek.

“Die dààr!”, roept een pennymeisje en wijst naar onze jaarling. “Die wil ik wel”, zegt ze vol overtuiging. Ze duwt haar stempelkaart onder mijn neus en ik zie dat ze aardig wat rondjes heeft geschaatst. Én ik zie tot mijn stomme verbazing allemaal stempels met het Fjorden Centrum Westerwolde-logo erop. Op alle kaarten van alle enthousiaste meisjes en meiden.

Ik doe het hek open en de meisjes mogen allemaal de fjorden aaien en knuffelen. Ik beloof hen dat ze in de zomer een rondje mogen rijden. Maar een fjordenpony geven als beloning voor 25 rondjes schaatsen, is mij een beetje teveel van het goede. Gelukkig begrijpen ze dat.

Na een hoop geknuffel loop ik samen met de kinderen mee terug naar de ijsbaan om het nog ongeopende pakketje aan de grapjas te geven. Daar zitten vast de stempels in van de ijsbaan, die verkeerd bij mij is bezorgd. En ik wil mijn eigen stempels terug!

Het zal morgen vast een stuk rustiger worden.