Toch wel anders dan anders

Op naar de top!

- Van verzorgbaby naar eigen wedstrijdtopper -

Wat doe je als 23-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

In Deel 1 lazen we dat de keuze eigenlijk al was gemaakt, dus....

In Deel 2 lazen we de verzorgbaby in de puberfase kwam en gelukkig voorbij groeide.

Deel 3 over woorden inslikken, honderdvijftig paaltjes slaan en Corona-uitgestelde-afspraak voor de keuring.

Nu:
Deel 4: Toch wel anders dan anders

Deel 4:  toch wel anders dan anders

Zo stond ik ineens samen met Zoë voor de klep van de trailer. “Kom Zoë, gewoon zoals we wel vaker geoefend hebben. Er is niets anders dan anders.” Niet waar natuurlijk. Normaal gesproken hangt er niets van af, normaal ben ik ontspannen en heeft Zoë alle tijd om rustig na te denken over wat ik van haar vraag. Normaal staat er geen ongeduldige eigenaar achter haar. Ik liep de trailer in, Zoë volgde me de klep op, maar daar bleef ze staan. “Alsjeblieft Zoë, kom, dit is niet het moment om tegen te werken.” 

Zoë hield voet bij stuk, iets beviel haar niet en dus ging ze niet verder. Het duurde even voor ik de tijd nam om diep adem te halen en uit te zoeken waarom ze niet wilde. Samen met Zoë keek ik naar de trailer en ineens realiseerde ik me dat het tussenschot niet zo ver opzij stond als mogelijk was. Hup het schot aan de kant en ja hoor, ze liep zonder twijfel achter mij aan de trailer op. Klep dicht en gaan! 
Ik vond het minstens zo eng als Zoë en was heel dankbaar dat ik bij een stalgenoot in de auto kon zitten achter de trailer aan. Op deze manier kon ik Zoë de hele tijd in de gaten houden. Zoë keek haar ogen uit, door de raampjes en achterom naar waar wij reden. Ook al stond ze te bibberen op haar hoefjes, ze gedroeg zich keurig. Na het ritje liep ze rustig en kaarsrecht van de trailer af. Ik was nog nooit zo trots op haar. Wat er nu ook zou gebeuren, Zoë had haar deel gedaan. Nu was het echt aan mij. 

Na een lange, slapeloze nacht brak toch echt die donderdag aan. Ik was al vroeg op om mijn vriendin op te halen bij onze weide. Van daar gingen we snel richting de stal. Zoë kwam enthousiast naar het hek toe toen ik aankwam. “Och meisje, je hebt geen idee wat er vandaag allemaal gaat gebeuren.” Het voelde heel gek om haar weg te halen bij haar familie, wetende dat ze er waarschijnlijk (hopelijk) niet meer terug zou komen. De paardentaxi arriveerde en zo stond ik weer met Zoë voor de klep van de trailer. 

Half slapend stond Zoë op de klep, geen stress, geen angst, alleen die koppige uitdrukking in haar ogen. Ze had hier geen zin in, ze wilde best een heel eind de trailer op maar het laatste stapje wilde ze me niet geven. Met hulp van de chauffeur van de paardentaxi wisten we Zoë toch te overtuigen en dus vertrokken we strak op tijd richting de kliniek.