Trailerladen voor gevorderden

Serie: Op naar de top!

Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

Waar waren we gebleven?  Deel 14 alweer en een snelle opvolger van de vorige blog. We waren dan ook heel nieuwsgierig hoe het zou gaan aflopen met Zoë die zorgwekkende pijn in haar buik had... Britt moet met Zoë naar de kliniek en heeft een hoop te regelen.
Maar nu eerst: op pad, richting de kliniek!

Deel 14: Trailerladen voor gevorderden

Een lange nacht
We konden gelukkig al heel snel terecht bij de kliniek, maar voor de afspraak mocht ze 12 uur niet eten en 6 uur niet drinken. Nu hebben wij nog geen stallen bij ons op de weide, dus om Zoë zonder eten te zetten hebben we een kleine paddock uitgezet in de bak. Om 22.00 heb ik Zoë uit haar eigen weide gehaald en in de paddock gezet. Ze vond het wel even heel bijzonder, maar uit hoe makkelijk ze haar nieuwe situatie accepteerde, kon ik wel opmaken dat ze zich echt niet goed voelde. Haar paddockje lag naast de weide van de hengsten, Jake en Josh. Ik had eerder die dag al met de heren afgesproken dat ze goed voor Zoë zouden zorgen. Josh heeft zich braaf aan deze afspraak gehouden. Toen ik om 23.00 vertrok van de weide stonden Zoë en Josh zij aan zij te slapen.

Om 4.30 vertrok ik weer richting de wei om Zoë haar waterbak te ontnemen. Gelukkig was Zoë rustig en hoewel ze de hele situatie nog altijd wat bijzonder vond, liet ze het allemaal maar gebeuren. Ik heb haar een tijdje in de gaten gehouden terwijl ik voorbereidingen trof voor onze reis. Om 9 uur arriveerde JJ en de paardentaxi en konden we op pad.

Weer op de trailer
Nu is Zoë sinds ik haar gekocht heb niet meer op de trailer geweest, dus ik hield mijn hart al een beetje vast bij het laden. Het was ook nog eens gaan regenen vanaf 5 uur, dus we moesten laden langs de drukke weg. Dit moest kunnen aangezien Zoë ondertussen redelijk verkeersmak is, maar echt fijn was het natuurlijk niet. Rustig ademhalen en zo zelfverzekerd mogelijk gingen we de situatie in.

Zoë zag de trailer al staan en begreep al snel wat de bedoeling was. “nah ah, dat weet ik nog, dat vond ik niet leuk!” Ik sleepte haar verder richting de trailer. “Niet zo aanstellen, het moet, jij kan dit.” Schoorvoetend volgde Zoë mij. Bij de trailer werd de klep uitgebreid bestudeerd en gekeurd. Een paar stappen de trailer op, stukje terug, weer een stapje verder de trailer op. Eigenlijk ging het mooier dan ik had durven hopen. Zoë beroept zich graag op haar recht om weer achteruit te gaan, maar elke keer kwam ze toch weer netjes naar voren. Tot het mis ging...

Duivelse roeiboten
Het verkeer kon ze aan, de trailer kon ze ook aan, maar waar wij allemaal niet aan gedacht hadden was dat op vrijdagochtend er zomaar eens roeiers op het kanaal konden zijn. Zoë had de gekke smalle bootjes nog nooit eerder gezien en toen er ineens twee boten langskwamen varen raakte totaal in paniek. Haar eerste reactie was wegwezen. Ik kon haar niet vasthouden dus mevrouw vertrok in haar eentje terug naar de wei, met mij sprintend achter haar aan.

Oké, opnieuw, niks aan de hand. Maar dan kom ik dat echte karakter van Zoë weer tegen. Ik kan er meestal vreselijk om lachen hoe zij omgaat met enge dingen. Ik moest lachen toen ze de kat de bak uitjoeg omdat die haar had laten schrikken, toen ze recht op de hond van de buurman afrende en het dier een hartverzakking bezorgde, maar hoe ze nu reageerde was zonder overdrijven gewoon doodeng.

Ze werd zo verschrikkelijk boos op de roeiers die haar hadden laten schrikken, dat ze zich niet langer bekommerde om de 80 weg die tussen ons en het kanaal lag. Zij zou die boten wel even het kanaal uit slaan!

Met alles wat ik in mij had hing ik aan het touw, rond en rond gingen we. Zoë wilde alleen maar de weg over, naar de roeiers toe. Ik probeerde wanhopig haar aandacht enigszins bij mij te krijgen. Ze wilde langs mij, door mij heen. Steigerend, piafferend en totaal hysterisch heb ik haar achteruit weer het pad naar onze weide op geduwd. Dit ging niet werken.

Buurman to the rescue
Onze enige haalbare optie was de oprit van de buurman een eindje verderop. Dit betekende wel dat we een eind langs de weg moesten lopen. Zoë was gewoon onaanspreekbaar, ik heb echt doodsangsten uitgestaan. Ze ging alle kanten op en het enige wat ik kon doen was blijven vasthouden. We waren halverwege, en ik was kapot. Zoë was ondertussen al vaker bijna de weg op gerend dan ik durfde bij te houden. Ik wist niet meer hoe ik het ging halen.

Ik heb Zoë bij het bit gepakt en haar hoofd naar me toegehaald. Even richtte ze haar aandacht op mij, lang genoeg om haar streng toe te kunnen spreken. “Dit is niet hoe wij eindigen Zoë! Wij worden niet een ernstig ongeluk op een achterafweg ergens in Groningen. We moeten een klein stukje lopen en dan zijn we veilig, geen gezanik meer, jij kan dit!” Of ze me begreep of dat ik haar gewoon iets uit haar paniek getrokken heb zal ik niet kunnen zeggen, maar ze ging mee.

We liepen de oprit van de buurman op en er viel een last van mijn schouders. We waren veilig. JJ rende snel naar het huis om uit te leggen waarom er ineens een trailer en een hysterische Fries op hun erf verschenen waren. Zoë kalmeerde gelukkig al iets nu het kanaal en de weg uit zicht waren verdwenen. Nu konden we weer daadwerkelijk aan de slag met het trailerladen. Hierna stond ze gelukkig met erg weinig moeite, binnen no-time op de trailer. Op naar de kliniek!

Godzijdank wilde JJ mij achter de trailer aan naar Wolvega rijden. Ik was echt op. Ijskoud, doorweekt, moe, en gesloopt van de spanning zat ik te bibberen in de auto. Elke keer als Zoë bewoog in de trailer schoot ik overeind. “Gaat het goed? Wat doet ze?!” JJ is uiteindelijk zo ver achter de trailer gaan rijden dat ik niets meer kon zien, dat was stiekem wel zo rustig.

Bij de kliniek ging Zoë keurig netjes de trailer af. Het eerste wat we moesten doen was de weegbrug op. “Geen zorgen, het is een beetje vergelijkbaar met op de trailer gaan,” zei de dierenarts. JJ en ik moesten lachen, nou dat wordt wat!