Trektocht over de Veluwe

Een gehuurde veewagen zette ons af bij Voorthuizen en daar gingen we. Vier meiden met drie paarden en één pony. We zouden zeven dagen lang een zelf uitgestippelde route gaan rijden over de Veluwe.

Onze IJslander in haar element!
Vanaf het allereerste moment nam Undra, de IJslandse pony, de leiding en bleef dat vervolgens de hele week doen. Undra was in haar element. Onze drie grotere paarden accepteerden haar leiderschap en volgden haar zonder discussies. Ondanks de voorbereiding qua training op deze tocht, viel het namelijk toch niet mee voor onze paarden. Zij waren gewend om rondjes in de manegebak te lopen of hooguit een uurtje per dag het bos in te gaan.

Spierpijn met hoofdletters
Eind van de dag zetten we de paarden in de wei bij boeren in de buurt van de campings. Zelf overnachtten we in trekkers-blokhutten op de campings en sliepen als ossen. Het viel namelijk voor ons ook niet mee. Als je normaal een uurtje per dag paardrijdt, is zo´n zevendaagse tocht geen kattepis. Onze hoofdkussens verplaatsten zich al snel van de bagage achterop, richting “bovenop” ons zadel. We kregen blauwe billen en heel veel spierpijn. Eén van ons moest na dag drie met hulp van twee sterke kerels, van het paard getild worden.

Kampvuurtje?
De stralende zon verdween achter de wolken en we kregen ook nog eens te maken met twee dagen zware regen. Onze waterdichte jassen maakten hun belofte niet waar en we spoelden al snel van onze paarden. Al zwemmend over de ruiterpaden bereikten we de camping voor die nacht, maar het kampvuurtje konden we vergeten. Er restte ons niets anders dan een “warme maaltijd” in de plaatselijke snackbar.

Survival-experts!
Maar wat hadden we een lol. Met dertig kilometer per dag voelde we ons heuse survival-experts en ´s avonds voor het kampvuur verbeelden we ons cowgirls op de prairie te zijn.
De paarden veranderden in flinke knullen en meiden. Na drie dagen klungelen liepen ze zonder angst over de schapenroosters heen. Ze dronken uit vennetjes en stonden zomaar helemaal los op ons te wachten bij de zoveelste sanitaire stop. Voor Undra was dit rondje Veluwe slechts een ommetje. Na vijf dagen leek ze ons treurig aan te kijken en leek te willen zeggen: “Gaan we nu al naar huis?”

Relatieve afstand...
Ons gevoel voor tijd en afstand was in vijf dagen behoorlijk veranderd. Vooral toen één van ons zei: “Tjee héé, en dan te beseffen dat we met de auto binnen een uur thuis zijn.” Dat was een vreemde gewaarwording. En helaas waarheid, de veewagen kwam ons weer ophalen en binnen een uur waren we weer thuis. Na een paar dagen hadden we de draad weer opgepakt van ons stadse bestaan.

'Sweet memories'
Nu, jaren later, denk ik nog vaak aan deze tocht. In gedachte zwerf ik dan op een dapper paard over de uitgestrekte Veluwe. Ik denk aan de oneindig lange bospaden en de prachtige horizon over de heidevelden. Het campingvuurtje en de blokhut. Dàt was pas het echte leven.