Trojka

Wat doet een paardenvrouw met haar schare pony's als de kinderen uit de “Penny-fase” zijn en nu liever omgaan met vriendjes en vriendinnetjes? De pony's zouden verkocht kunnen worden. Maar ze zijn zo lief hè. Erop rijden is niet ter sprake. Dat kun je de arme stakkers natuurlijk niet aandoen.

Dan maar voor de wagen?

Goed idee
Dan maar voor de wagen? Dat moet toch in principe kunnen. Dan zijn ze meteen tegelijk in beweging. Voor een drukbezette vrouw met baan, kinderen, huwelijk, paarden en pony's, is deze efficiënte gedachte natuurlijk aantrekkelijk.

We gaan aan de slag en een eenvoudig wagentje wordt gekocht. De pony's ogen, ondanks hun hardnekkige grasbuiken, erg mooi in hun nieuwe tuig. De training verloopt volgens het boekje. Goed, de pony´s protesteren een beetje, maar ach, dat zit in hun aard en eigenlijk hebben ze nooit anders gedaan.

Zondagochtend op pad
Daar gaan we dan op een mooie zondagochtend. Een pony-span met een trots gezin op de wagen. Bekijks alom. Dát heeft die vrouw toch maar weer eens mooi voor elkaar.

Na wat straatwerk komen we op het bospad aan. En dan begint het serieuze werk. De pony's geven onverwachts gas. Dat deden ze ook altijd met de kinderen op hun rug, en eenmaal zo´n trucje aangeleerd, is nooit meer afgeleerd.

Trojka hier, trojka daar
Tjonge, tjonge, dit is prachtig. We beginnen spontaan het liedje van drs. P. te zingen “Trojka hier, trojka daar, moeder staat de koffie klaar………” en dát hadden we beter niet kunnen doen. De pony's beginnen nu wel erg wild te worden en ineens zien we waarom. Een groep wolven achtervolgt ons. Iets verteld mij dat de wolven honger hebben en dit wel eens ernstige zaak kan worden. Ik draai me om en verzoek de wolven op te zouten. Helaas, het helpt niet.

Dan maar een kind overboord en hup, daar gaat onze dochter. Ze moest toch nog straf krijgen omdat ze weer eens halfnaakt naar de disco ging. De wolven peuzelen haar lekker op maar zetten de achtervolging snel weer in. We geven zoonlief een flinke zet, en hup daar gaat ie ook. Hij kon toch niet leren, dat wordt later niets. Daar hebben ze een grotere hap aan, maar alweer stilt dit hun honger niet. Tja, en nu? Mijn man of ik? Dat wordt een heftige discussie en je weet dat dat héél lang kan gaan duren.

Maar na wat goede argumenten van mijn kant springt mijn man overboord. Z´n laatste woorden zijn: “Ach, jij ook áltijd met je stomme ideeën……”. En dan hoor ik gegrom, gepeuzel, gekraak, gesnuif en gesnurk.

Ik schrik wakker. Naast mij ligt mijn man heerlijk te slapen en luidruchtig te snurken. Langzaam kom ik tot positieven. Ik kijk naar buiten en zie de werkeloze pony´s in de wei staan.

Misschien moet ik toch maar iets anders verzinnen of zoals ieder verstandig paardenmens eerst eens beginnen met een goede mencursus.