Verlangen naar een witte Kerst

Onlangs tijdens een groepsgesprek spraken mijn fjorden en de paarden van de buren hun zorgen uit. Én ze hadden een speciale wens.  Ik heb hun een belofte gedaan en vraag me af hoe 'verstandig' dit was...

Groepsgesprek
Ik liep het weiland in met een kruiwagen vol hooi en gaf het aan de fjorden. Ze staan nog steeds zo veel mogelijk buiten en dit is nog prima te doen.
"Het lijkt wel zomer, in plaats van november", zei ik tegen de jaarling, want ze keek me raar aan toen ik mijn winterjas uit deed. Ik gooide die over de handvatten van de kruiwagen en ging door met het werk.

Winterhuid: veel te warm
Een paard van de buren zag het gebeuren en riep op een afstandje: "Ja lekker makkelijk hoor  voor jullie mensen! Wij kunnen onze winterjas niet even uitdoen en wij  staan te zweten als gekken door de ongewone warmte!"

Ik vatte het niet op als een belediging of scheldpartij want ik ken haar.  Beetje recht-toe-recht-aan type. Vervolgens begon de oude merrie de jaarling uit te leggen hoe het zit met het feit dat het in november nog steeds zo warm is. Ze vertelde alles over de klimaatsverandering en de opwarming van de aarde en de andere paarden hadden het over duurzaamheid, het tij nog keren etc.

Wie zijn schuld is dit?
En toen richtten zij zich allen weer tot mij.  De mens krijgt de schuld van deze ellende, dat was duidelijk. We hadden best wat minder kunnen vliegen naar verre oorden, wat minder vlees kunnen eten, wat minder luxueus kunnen leven en niet van die energie-vretende wezens kunnen zijn.

Ik gaf de merries gelijk, maar vertelde dat het nooit de schuld van één individu is, maar dat we nu eenmaal met héél veel mensen op de wereld zijn en de balans verstoord is tussen mens & natuur.

"Willen jullie dan weer een kleine IJstijd zoals in de Middeleeuwen?", vroeg ik ze.

"Nou, dat hoeft nu ook weer niet", antwoordde de enige koukleum met een paardendeken op haar rug... "Maar een witte Kerst zou wel mooi zijn!"

Nog voor ik een antwoord kon geven waren ze het er allemaal mee eens. Lekker sneeuw!  "Wat is dat?", vroeg de jaarling onmiddellijk, maar ze werd overstemd door het enthousiasme van de anderen.
Die vervolgden hun lijstje van verlangens:

• lekker tegen de bevroren waterbak aantrappen,
• galopperen door de sneeuw,
• een sneeuwbalgevecht, 
• slidingstops maken en een paar meter doorglijden
• 'rendiertje van de kerstman' spelen
  
• een emmer warme slobber mét een rood appeltje...

En toen kwam het moment waarop ik mij dus ernstig versprak:

"Meiden, ik beloof jullie een witte Kerst dit jaar!"

Oeps, dat had ik niet moeten doen.  Maar als laatste sterft de hoop, dus ik ga heel hard hopen, en hoop dat jullie met mij mee hopen...?!